Ik weet niet wat de franse regering al dan niet doorheeft, Antoine. Ik adviseerde je naamgenoot ook niet om dat te doen. Alleen wanneer hij per se onder het verdragsrecht uit wil zou hij dat kunnen proberen. 

Ik heb hier (en elders) al tig keer verteld hoe moeilijk het is om als gepensioneerde verdragsgerechtigde basisverzekerd te raken via de RSI. In Frankrijk mag je als gepensioneerde starter namelijk ook bij je oude regime (CPAM) blijven. En ze zien oude mensen natuurlijk liever gaan dan komen, want ouderen staan garant voor hoge ziektekosten. Ik heb dus in 2012 moeten praten als Brugman om het voor elkaar te krijgen dat ik toch bij de RSI werd verzekerd.

"Maar mevrouw", riep de RSI-medewerker per telefoon, "u mag gewoon bij de CPAM blijven! Waarom wilt u per se bij de RSI?" "Omdat", zei ik, "dan nog steeds alles via Nederland loopt en ik heb nu eenmaal een frans bedrijf." Dat gaf de doorslag.

Wim van Teeffelen verzekerde mij later (in een ander forum) dat je als micro-entrepreneur gewoon recht hebt op een basisverzekering via de RSI. Dat betekent dat zowel de RSI als de franse regering mag denken en vermoeden wat ze wil, maar zolang de wet niet is veranderd kun je gewoon eisen dat je tot de RSI-basisverzekering wordt toegelaten.

Daarmee bereik je trouwens niet een bestaan van rozegeur en maneschijn, want in plaats van de verdragsbijdrage ga je dan wel in Frankrijk sociale lasten (CSG, CRDS enzovoort) betalen. Niet over je belastbare inkomen, maar over je bruto inkomen! Ook een flinke kostenpost. Alleen al de CSG loopt dit jaar op tot 8,1% van het bruto-inkomen, dus bijna een maand inkomen. Daar komen dan de CRDS en de overige sociale lasten nog bij.

Als ik Antoine Maréchal was zou ik me dus wel tien keer bedenken eer ik een eigen onderneming begon, alleen om onder de verdragsbijdrage uit te komen.

Hallo Theodora,
...mijn nieuwsgierigheid is sterker dan mijn bescheidenheid. Dus Theodora, waarom « moest jij dan in 2012 praten als Brugman om het voor elkaar te krijgen dat je toch bij de RSI werd verzekerd » terwijl je Antoine Maréchel aanraadde zich wel tien keer te bedenken ?
Groetjes en een goed weekend ondanks de regen,
Antoine (24)

Die logische vraag had ik al verwacht. Kijk Antoine, toen ik hier in 2009 kwam wist ik van niks. Toch had ik mijn emigratie goed voorbereid. Mijn twee oudste kinderen woonden en werkten hier al en in mijn EU-optimisme dacht ik dat vanwege de vrijheid van personenverkeer, ook ik hier gemakkelijk basisverzekerd zou kunnen worden. Tot mijn stomme verbazing bleek dat niet het geval. Voor het eerst hoorde ik van verdragsgerechtigdheid, E121 enzovoort. Ik was daar zeer pissig over, want als ik ben geëmigreerd naar een ander land wil ik niet nog vastzitten aan Nederland. 

Later hoorde ik dat het in de EU zo is geregeld omdat de zuidelijke landen kampen met een overvloed aan veel zorg behoevende gepensioneerden, die voor het klimaat komen. Maar hoe Nederland deze EU-regel uitlegt en toepast is typisch nederlands. Verdragsplichtigen hebben processen gevoerd, maar uiteindelijk is de NL praktijk door het EHvJ en de CRvB goedgekeurd. Mij ging het destijds niet om het geld. Ik at er geen boterham minder om en bovendien kreeg ik (eveneens tot mijn verbazing) zorgtoeslag, net als voorheen in Nederland.

Het ging mij puur om het principe plus om het feit dat ik er de pest aan heb om voor twee landen met administratieve rompslomp te maken te hebben (belasting in FR; ninbi en zorgtoeslag in NL). Ik besloot dus om daar iets tegen te doen. Omdat mijn huis toevallig aan een GR ligt en ik veel wandelaars met zware rugzakken voorbij zag sjouwen, leek het me wel leuk om een chambre d'hôte d'étape te beginnen. Dat ik door mijn bedrijfje CSG, CRDS enzovoort verschuldigd was, kon me niet schelen. Bovendien was dat toen nog 6,3%, per 2018 is het 8,1%.

Toen ik eenmaal bezig was en ik steeds meer gasten kreeg (hoewel ik nauwelijks reclame maak), vond ik het bovendien wel gezellig. Wandelaars zijn in het algemeen leuke gasten. Ook houd ik er een klein zakcentje aan over, al is het veel werk om mensen voor één nacht te ontvangen en een maaltijd en een ontbijt voor hen klaar te maken. Als ze weer zijn vertrokken moet ik niet alleen alles afwassen maar ook hun beddegoed en handdoeken wassen en de kamer weer klaarmaken voor de volgende gasten. Mijn huisje is maar klein en omdat ik mijn eigen slaapkamer verhuur, moet ik bovendien ieder voorjaar naar beneden verhuizen naar de tot tuinkamer omgetoverde garage en in de herfst weer terug. Ook veel werk, maar wel leuk om in je eigen huis de hele zomer met vakantie te zijn.

Nu de CSG door Macron is verhoogd tot 8,1% en ik over een paar maanden 78 word, heb ik serieus overwogen om ermee te stoppen. Ik weet het nog niet. Ik moet het vele werk, de voldoening en het zakcentje (plus de gezelligheid) afzetten tegen het principe en de administratieve rompslomp met Nederland. Eens zal het er toch van moeten komen. Maar dit jaar nog niet. Zo Antoine, nu weet je alles. Hopelijk begrijp je het en zo niet, jammer dan.

De meeste verdragsgerechtigden die een eigen bedrijfje beginnen doen dat puur om geld te besparen. Hun raad ik aan, zoals jouw naamgenoot, om zich tien keer te bedenken alvorens je te begeven in de niet gemakkelijke procedure om een micro-entreprise te starten. De verdragsbijdrage stijgt, maar de sociale lasten in Frankrijk ook. En is het dan nog al die moeite en kopzorgen die een bedrijfje meebrengt waard? Dat moet ieder voor zich bepalen en uitrekenen.