De teksten van Dorine van der Marel - Nederlanders.fr2024-03-28T18:12:02ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarelhttps://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/1967730803?profile=RESIZE_48X48&width=48&height=48&crop=1%3A1https://www.nederlanders.fr/profiles/blog/feed?user=05ruo5t1thz38&xn_auth=noStilletjes verdwenentag:www.nederlanders.fr,2022-12-05:3295325:BlogPost:12231722022-12-05T18:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Stilletjes ben ik van dit forum verdwenen. Ik woon inmiddels permanent in Nederland met een pied-à-terre in de Franse Alpen, waar ik af en toe van prachtige herfstpaletten geniet en binnenkort hopelijk weer van een witte kerst. Als ik soms iets schrijf is het van een Nederlander in Nederland en dat heeft hier weinig te zoeken.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het is vreemd wat een remigratie emotioneel met je doet. Schaamte voel ik, naar al die…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Stilletjes ben ik van dit forum verdwenen. Ik woon inmiddels permanent in Nederland met een pied-à-terre in de Franse Alpen, waar ik af en toe van prachtige herfstpaletten geniet en binnenkort hopelijk weer van een witte kerst. Als ik soms iets schrijf is het van een Nederlander in Nederland en dat heeft hier weinig te zoeken.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het is vreemd wat een remigratie emotioneel met je doet. Schaamte voel ik, naar al die mensen toe die het heerlijk hebben in Frankrijk en voor geen goud terug willen. Steeds voel ik de neiging om me te verdedigen. Klopt, het is hier erg vol. Inderdaad ook erg plat. Weinig wilde natuur en erg veel grijze dagen. Ondanks die onweerlegbare feiten, voel ik me hier thuis. Ik voel me hier meer ik. Natuurlijk mis ik Frankrijk, vooral de natuur, het Hollandse weer kan ik wel hebben met muts, sjaal en boerenkool met worst.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Met terug<span class="Apple-converted-space"> </span> gaan naar Nederland verloor ik ook een stukje identiteit, daar had ik vooral in het begin heel veel moeite mee. Niet meer die rare buitenlandse zijn in dat oude pand op het plein van een vergeten Frans minidorpje. Niet meer die stoere Nederlandse die de emigratiestap heeft durven maken met haar jonge gezin en zich toch maar mooi handhaaft. Ongemerkt ga je je daarmee identificeren en dat ben je dus in één klap kwijt. Ik was blij dat er hier nog af en toe een ‘exotische’ Franse auto voor de deur stond.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het ‘hangende-pootjes-gevoel’ wil ik niet toelaten. Ik heb bijna twaalf jaar in Zuid-Frankrijk gewoond, mijn jonge kinderen zijn er volwassen geworden en ik heb een hele mooie tijd gehad in mijn dorpje. Ik zou het niet hebben willen missen, maar er is wel een keerzijde. Met zijn vijfjes emigreren beleeft ieder op zijn eigen wijze. Voor ons betekent dat dat man, dochter en oudste zoon goed zijn geaard in Frankrijk en ieder in hun eigen departement wonen, terwijl ik met de jongste terug ben in Nederland. Een uit elkaar getrokken gezin, terwijl ik juist zo graag iedereen om de hoek had willen hebben.</span></p>Schimmen in de misttag:www.nederlanders.fr,2021-11-24:3295325:BlogPost:11631782021-11-24T08:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">« Als er een tegenligger komt stap ik uit. »</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">« Stap je uit? » Zoon kijkt me beduusd aan. « En dan? »</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">We rijden op een heel smal hobbelig bergweggetje dat hoger en hoger klimt. Mijn automaatje twijfelt voortdurend tussen de eerste en tweede versnelling. Ze piept en kraakt alsof haar onderstel op het punt staat doormidden te breken en één voor één haar wielen los te laten.…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">« Als er een tegenligger komt stap ik uit. »</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">« Stap je uit? » Zoon kijkt me beduusd aan. « En dan? »</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">We rijden op een heel smal hobbelig bergweggetje dat hoger en hoger klimt. Mijn automaatje twijfelt voortdurend tussen de eerste en tweede versnelling. Ze piept en kraakt alsof haar onderstel op het punt staat doormidden te breken en één voor één haar wielen los te laten. Tegemoetkomend verkeer kan onmogelijk passeren en mochten ze toch een poging wagen, dan zitten wij aan de foute kant. De kant die in de diepte verdwijnt. Achteruit rijden in een vloeiende lijn is niet mijn sterkste kant. Ook al niet.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zoon bidt met me mee dat een tegenligger uit zal blijven, al zijn er slechtere plekken om te sterven. Om ons heen is een surrealistische wereld van kleur. Goud, koper, amber en robijn afgewisseld met koppig groen. Ondanks de lage bewolking voelt het alsof we bij de laatste bocht de zon binnenrijden, het herfstige geel omringt ons met warmte. Tot mijn opluchting zijn we boven.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ons hondenmeisje, nog altijd niet dol op autorijden, weet niet hoe snel ze de wagen moet verlaten en kijkt schichtig om zich heen waar deze gruwelijke rit haar gebracht heeft. Een eenzame parkeerplek van graspol en zand gehuld in stille nevel.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Gedrieën beginnen we aan de wandeling en klimmen langzaam de mist in. Door mijn blik op mijn voeten te fixeren hoef ik de oneindigheid van de stijging niet te zien en houd ik de moed erin. Bovendien weet ik zo de diverse hopen paardenpoep op het pad te ontwijken die voor een culinair zeer kritische border collie overigens een heel smakelijk hapje zijn. Stapje voor stapje bedwingen we de hoogte en als we eindelijk op een horizontaal stuk aankomen word ik me pas weer bewust van de herfst om mij heen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Plotseling zien we het. Paardenschimmen. Ze doemen op uit de mist tegen de heuvel vlak voor ons. Heel veel paardenschimmen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Even twijfel ik of we niet per ongeluk toch in het hiernamaals terecht zijn gekomen, zo mystiek dromerig is dit tafereel, maar dan voel ik de paniek boven borrelen. Ons pad voert recht op die beesten af. Ze zijn met veel, ze zijn erg groot en wij hebben een schichtig schapendrijvertje bij ons. Zo een die nog weleens als een kip zonder kop met de haren overeind, blaffend en grommend op het gevaar af vliegt, bij gebrek aan een doordachter plan.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dit keer gelukkig niet. Dit keer gaat onze heldin zitten en weigert pertinent nog een stap te verzetten. Na vele aanmoedigingen, zoon vooruit (hij is absoluut de dapperste van ons drie) krijgen we haar met een hele grote boog, vlak langs het ravijn, voorbij de grazende hoefdieren. Boven op de bergkam aangekomen voelt iedereen zich weer veilig en breekt de zon door de mist. Rechts van ons kijken we op een adembenemend palet boomkruinen en verder het dal in de Isère die richting Rhône kronkelt, links zien we de horde paarden in het ruige veld van bovenaf.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een zwarte knol trekt onze aandacht. Met opgekrulde lip snuffelt hij aan een elegant bruin vrouwtje, terwijl hij wat gehinnik mompelt. En dan, terwijl de herfst op zijn hoogtepunt is en de boomblaadjes hun sterfbed bejubelen, schuift de hengst zijn indrukwekkende instrument uit zijn koker. Op de rug van de gewillige merrie zingt hij uit volle borst de lente toe.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Bij de parkeerplek is de nevel inmiddels opgelost en staan er meer auto’s naast de mijne. Fluitend rijden we naar beneden. Terug in de Alpenhut staat de afwas te wachten, moet de was van de lijn en de piepers geschild.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Lekker belangrijk.</span></p>
<p></p>Vogelpolders en Noordzeestrandentag:www.nederlanders.fr,2021-01-09:3295325:BlogPost:11009882021-01-09T17:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Toen ze doorkreeg dat die blauw-fluoriserende ring, die in het donker op ons af kwam snellen, om de nek van Harry zat, lag ik opeens languit op het modderige houtsnipperpad. Een half jaar ‘anti-trek-training’ met één Harry naar de knoppen. Deze Australische Herder was dusdanig aantrekkelijk voor mijn overenthousiaste puberpup dat ze even vergat dat er ook nog iemand aan het andere eind van de lijn liep. Zonder pardon werd ik met mijn neus op de bagger…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toen ze doorkreeg dat die blauw-fluoriserende ring, die in het donker op ons af kwam snellen, om de nek van Harry zat, lag ik opeens languit op het modderige houtsnipperpad. Een half jaar ‘anti-trek-training’ met één Harry naar de knoppen. Deze Australische Herder was dusdanig aantrekkelijk voor mijn overenthousiaste puberpup dat ze even vergat dat er ook nog iemand aan het andere eind van de lijn liep. Zonder pardon werd ik met mijn neus op de bagger gekwakt.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Afgelopen herfst verruilden we de goud geroeste wijnranken van de ‘Haute Vallée de l’Aude’ voor de roestige gouden rietkragen langs de veenplassen van de Lage Landen. Overwinteren in Nederland, een wonderlijke keuze voor iemand die weinig opheeft met donker, grijs en nat. Iemand die december met al zijn feestelijkheden als grootste nachtmerrie van het jaar beschouwt en vervolgens elke keer opnieuw vergeet dat januari ook een ramp is. Noord-Holland heeft op het dieptepunt van de seizoenen een dik uur minder daglicht dan Zuid-Frankrijk. Een wonderlijke keuze.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een plausibele verklaring zou kunnen zijn dat veel drank in knusse bruine kroegen en het aanschaffen van allerhande onzin bij de vele winkeltjes hier om de hoek enige troost biedt in deze donkere dagen, ware het niet ... De, voor Nederlandse begrippen, minder intelligente 'lockdown' dwong alle soelaas te sluiten. Geen ge-shop, geen gezuip, geen gezelligheid, tenminste … niet buiten de deur. Hopeloos.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toch gaat het buitengewoon goed met mijn humeur. De winterdip lijkt dit jaar nauwelijks greep op me te krijgen. Misschien zijn het de Hollandse eendjes die dobberen in het slootje grenzend aan mijn achtertuin en hoopvol naar binnengluren of er nog sneetjes grof volkoren zijn achtergebleven. Of de reiger die in sluippas omzichtig langs datzelfde slootje schrijdt. Misschien is het de biologische grillworst met Zaanse mayonaise, of al die andere vertrouwde producten die bij de Albert Heijn om de hoek te verkrijgen zijn. De geur van zelfgemaakte erwtensoep die mijn huis verwarmt of wellicht de zwarte transportfiets waarop ik triomfantelijk rechtop naar de visboer fiets.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Drie keer per dag lopen we met Phoebe in weer en wind langs de Amstel of over de bruggetjes van de diverse polderslootjes naar het meer. In de weides van het aangrenzende natuurgebied grazen koeien en bij het fort aan de Drecht lopen drie schapen waar ik vaak een praatje mee maak. Soms gaan we naar zee of naar het bos. Het is niet de ongetemde natuur die we gewend waren, geen bergen of valleien, geen vossenpaadjes of adders die onverwachts het pad kunnen kruisen, maar ik doe het ermee. Voorlopig geniet ik van typisch Hollandse vogelpolders en Noordzeestranden.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ons puberpupje moest wel even wennen aan de overweldigende hoeveelheid medesoortgenoten die we op ons pad tegenkwamen. Met de staart tussen de benen en grote omwegen moesten we elke keffende viervoeter voorbij zien te komen. Van schrik werd ze ook nog loops en trok ongewild extra veel aandacht. Inmiddels is de angst omgeslagen in wild enthousiasme. Elke Harry die we tegenkomen kan rekenen op een schuddende kont met zwiepende staart en speelse achtervolgingen. Gelukkig hoeft ze op veel paden niet meer aan de lijn.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vandaag is de zon doorgebroken. Een dun laagje ijs ligt op het water, rijp bedekt de omgeving met een frisse, krakend witte vacht. Dankzij een thermo-maillot onder mijn broek, gevoerde laarsjes aan mijn dik besokte voeten, beenwarmers, drie truien, gewatteerde jas, muts, sjaal en warme wantjes, wordt alleen mijn neus ijzig rood. In mijn fietskrat ligt een zakje met drie 'Hollandse nieuwe,' uitjes, zuur en een bak warme kibbeling te geuren.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Triomfantelijk rechtop fiets ik met een noodgang terug naar mijn warme huisje, alwaar we er een lekker wit Languedoc-wijntje bij inschenken. Geen goede voornemens dit jaar, het is helemaal goed zo.</span></p>
<p><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/8405800677?profile=original" target="_blank" rel="noopener"><img src="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/8405800677?profile=RESIZE_710x" class="align-center" width="200"/></a></p>Uithoorntag:www.nederlanders.fr,2020-10-07:3295325:BlogPost:10330882020-10-07T11:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>Vooral ‘s nachts grijpt de angst me naar de keel. Dan hoor ik opeens door de muur heen buren stommelen. Dan is het grijs en druilerig en slaat onze loopse puberhond bij elke voorbijganger aan. In de nachtelijke paniek staan onverwachts allemaal bekenden op de stoep, vrolijk zwaaiend door het keukenraam, terwijl ik nog in de kluizenaarsstand sta. Dan grijpt het Hollandse me adembenemend naar de keel. Woelend in mijn bed zie ik mezelf in een volgepakte auto - man chagrijnig aan het stuur en…</p>
<p>Vooral ‘s nachts grijpt de angst me naar de keel. Dan hoor ik opeens door de muur heen buren stommelen. Dan is het grijs en druilerig en slaat onze loopse puberhond bij elke voorbijganger aan. In de nachtelijke paniek staan onverwachts allemaal bekenden op de stoep, vrolijk zwaaiend door het keukenraam, terwijl ik nog in de kluizenaarsstand sta. Dan grijpt het Hollandse me adembenemend naar de keel. Woelend in mijn bed zie ik mezelf in een volgepakte auto - man chagrijnig aan het stuur en overprikkelde zoon op de achterbank tussen kotsende hond en jankende katten - proberen de moed erin te houden veertien uur lang, om vervolgens in het donker doodmoe aan te komen in een leeg Uithoorns huis. Iedereen uit zijn vertrouwde Franse thuis gesleurd. Iedereen van streek.</p>
<p>Overdag gaat het wel weer. Overdag weet ik dat het goed is. Overdag schijnt het zonnetje op ons Nederlandse parket, want in Uithoorn schijnt heus ook weleens de zon.</p>
<p>Ik woon inmiddels ruim elf jaar in Zuid-Frankrijk met veel vreugde en genoegen, maar ook met gemis. Vooral de laatste paar jaar heeft de heimwee zich ergerlijk aanwezig onder mijn huid genesteld. Ik besloot vaker op en neer te reizen, minstens drie keer per jaar, dan logeerde ik bij mijn ouders en propte vier maanden gezelligheid in tien dagen. Het was niet helemaal waarnaar ik op zoek was. Het verlangen naar een pied-à-terre in mijn geboorteland werd steeds heviger, maar ook de wanhoop. De huizenprijzen in de randstad zijn absurd, ons Franse inkomen niet interessant voor Nederlandse banken en een Nederlands onderpand niet voor de Franse banken. Helaas pindakaas.</p>
<p>Aangemoedigd door mijn jongste deed ik nog een laatste offensief. Ik schreef mij lukraak op 'funda' in voor allerlei heel verschillende huurwoningen in een straal van vijftig kilometer rond Amsterdam. Van vrijstaande sluishuisjes aan een donkere kaarsrechte liquidatieweg in niemandsland tot aan kleine stadswoninkjes met minipatio’s op loopafstand van de kaasmarkt. Van tijdelijke verhuur in geclassificeerde monumenten, waar eigenlijk geen dieren welkom waren tot treurige nieuwbouw vlakbij het IJsselmeer.</p>
<p>De afgelopen drie weken fladderde de huizenfee met haar toverstokje goedgeluimd door mijn gezinnetje heen. Oudste zoon vond een appartement in Lyon, mijn dochter in Chambéry en ik bemachtigde met man en jongste zoon plotseling een huurwoning in Uithoorn. Een eengezinswoning in een rustige wijk naast de Amstel, grenzend aan het groene hart, op een paar minuten van de Albert Heijn en op een halfuurtje fietsen van mijn ouders vandaan. Ik kreeg er spontaan een huilbui van. Maar ook zenuwen, want nu het gelukt is, dringen de consequenties plots volledig tot mij door.</p>
<p>We gaan niet terug, bezweren we elkaar, we remigreren niet, we gaan van twee walletjes eten. Een pied-à-terre hier en een pied-à-terre daar. Het beste van beide. En bij de tijd dat we knettergek zijn geworden van deze spagaat, hoop ik dat ik erachter ben waar het gemis het minste is.</p>
<p>Anders zal ik voor eeuwig spartelen boven de poel van onrust, hangend tussen de wal van mijn wortels en het goddelijke schip van het zuiden.</p>
<p></p>Je m’en foustag:www.nederlanders.fr,2020-08-31:3295325:BlogPost:10161952020-08-31T08:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>Geschrokken deinst echtgenoot achteruit.</p>
<p>Het is een zwoele avond, we zitten op het terras bij het restaurant van onze Engelse dorpsgenoten. Pakora van ui, gele rijst, pittige kip, milde stoofvis en kikkererwtencurry staan op het menu deze Indiase avond. Zoon krijgt bij uitzondering een Wiener schnitzel. We zijn niet de enige dorpelingen die op de geurige dampen zijn afgekomen, dus we zwaaien naar bekenden aan het tafeltje verderop, maken een praatje op gepaste afstand bij een ander…</p>
<p>Geschrokken deinst echtgenoot achteruit.</p>
<p>Het is een zwoele avond, we zitten op het terras bij het restaurant van onze Engelse dorpsgenoten. Pakora van ui, gele rijst, pittige kip, milde stoofvis en kikkererwtencurry staan op het menu deze Indiase avond. Zoon krijgt bij uitzondering een Wiener schnitzel. We zijn niet de enige dorpelingen die op de geurige dampen zijn afgekomen, dus we zwaaien naar bekenden aan het tafeltje verderop, maken een praatje op gepaste afstand bij een ander tafeltje en knikken met vriendelijke herkenning binnenkomende gasten toe. Als een voormalig dorpsgenoot met zijn nieuwe vriendin ons plotseling herkent aarzelt hij geen seconde, komt spontaan op ons toelopen, buigt zich voorover en geeft echtgenoot een warme zoen op zijn wang.</p>
<p>De tweede zoen laat hij verward achterwege na mans afwerende reactie. Een brute afwijzing die vroeger zeer ongepast zou zijn geweest en tegenwoordig ergens bungelt tussen overspannen, truttig en verstandig. Om nog enigermate onze hartelijke waardigheid te redden steek ik de overspontane vriend joviaal mijn elleboog toe die hij een beetje gekwetst beantwoord. Wat betreft de coronaregels legt hij ons uit: 'Je m’en fous.'</p>
<p>Verontwaardigd blijven we achter bij zoveel dom egoïsme, al is de frivoliteit en zorgeloosheid van deze zielsgesteldheid wel aanlokkelijk. Ik kan het zelf niet laten om me voor te stellen hoe ik weinig frivool als een walrus op mijn buik, met een slang in mijn luchtpijp op een IC-bed lig. Want al ben ik nog piep - het nieuwe dertig beweerde de koning een paar jaar geleden - aan een voorzichtig begin van verdorring ontkomt ook mijn hout niet. En al zou ik met mijn piepjonge weerstand het stokje slechts aan een ander doorgeven die wellicht al verder in het verdorringsproces is, vind ik dat ook een beangstigend scenario. 'Je m’en dus niet fous.'</p>
<p>Het is wonderlijk hoe aan de ene kant mensen elkaar gewoon gezellig blijven omhelzen en zij aan zij aan de bar hangen, terwijl een ander in zijn eentje, in zijn eigen auto, achter zijn eigen stuur al de behoefte voelt een mondkapje te dragen. Hoe de een geniet van de heerlijke lockdown-stilte, de ander door de maatregelen een faillissement onafwendbaar weet en een derde de hele dag in verstikkende bescherming zich het schompes werkt. Het zijn rare tijden, maar dat wisten we al.</p>
<p>Zelf, behept met enig Noord-Europese gereserveerdheid, vind het niet zo’n ramp dat er niet meer gezoend mag worden. Ik vind het eigenlijk wel rustig. Niet elke vage bekende is tenslotte even kusbaar. Voor de Fransen zal het daarentegen een flinke cultuurshock zijn om niet meer iedereen langs te gaan bij de bushalte, vernissage of gewoon en passant op straat. Ongemakkelijk staan we deze dagen tegenover elkaar een beetje te wiebelen op de benen met een verontschuldigend lachje, een Hollands hoi-handje, een militaire salut of een kluchtige Japanse buiging. Voor meer aanraking geven we elkaar een elleboog of desnoods een grenzen-opzoekende boks. Eénmaal werd ik uitgenodigd voor een 'bumshake.' We staken elkaar de billen toe en schudden ze wulps.</p>
<p>Hoe frivool wil je het hebben?</p>Henktag:www.nederlanders.fr,2020-07-30:3295325:BlogPost:10110712020-07-30T10:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>Henk heeft een beetje een rotjaar.</p>
<p>Het begon allemaal al weinig belovend, toen ik hem vroeg in de lente per ongeluk uit zijn winterslaap schoffelde en met een hoge gil zijn trommelvliezen tot leven bracht. Voor ons beiden een vrij traumatische ervaring, al was dat hem niet aan te zien. Hij bleef bewegingsloos zitten, opende behoedzaam één van zijn bolle, goudbronzen ogen, observeerde door de horizontale pupilspleet de situatie en deed zijn oog langzaam weer dicht.</p>
<p>Toen ikzelf…</p>
<p>Henk heeft een beetje een rotjaar.</p>
<p>Het begon allemaal al weinig belovend, toen ik hem vroeg in de lente per ongeluk uit zijn winterslaap schoffelde en met een hoge gil zijn trommelvliezen tot leven bracht. Voor ons beiden een vrij traumatische ervaring, al was dat hem niet aan te zien. Hij bleef bewegingsloos zitten, opende behoedzaam één van zijn bolle, goudbronzen ogen, observeerde door de horizontale pupilspleet de situatie en deed zijn oog langzaam weer dicht.</p>
<p>Toen ikzelf een beetje van de schrik bekomen was, dacht ik, tot zijn grote afgrijzen, een flinke schep prut op zijn kop te moeten smijten in een onnozele poging hem weer in te graven en terug in dromenland te brengen. Henk hield zich een paar minuten dood, alvorens hij bloedchagrijnig zijn logge lijf uit de grond hees, de aarde van zijn hoofd liet glijden en met vermoeide pas opzoek ging naar een uitslaapplek met meer privacy.</p>
<p>Deze lijvige, bruine pad heeft zich jaren geleden in onze tuin gevestigd en ons menig kreetje doen slaken als hij in de zwoele schemering, vlak voor onze blote voeten het terras overstak. Hij werd een vertrouwde tuinbewoner en we doopten hem Henk. De katten snuffelde wel eens aan zijn bultige rug, maar bleven er verder onverschillig onder. De katten wel.</p>
<p>Onze bordercolliepup daarentegen voelde een paar weken geleden, toen Henk zijn ronde deed, een onbedwingbaar waakinstinct bovendrijven en joeg het wrattige monster de stuipen op het lijf door als een bezetene in zijn gezicht te gaan blaffen. Bij gebrek aan schaap, moest ze vervolgens ook nog haar drijverskunsten op het arme beestje demonstreren. Henk vond het allemaal weinig amusant. Dat deze pup tijdens de dagelijkse wandelingen de gewoonte heeft zich vol passie op elk platgereden paddenlijkje te storten en er bevallig overheen gaat rollebollen, was voor hem ook niet per se een geruststellend gegeven. We hebben Henk wekenlang niet meer gezien.</p>
<p>Tot gisteravond.</p>
<p>Opeens zag ik hem. Hij stond doodstil onder het tuintafeltje met één poot gestrekt naar achter halverwege een stap, alsof hij de eindpose van een klassieke dans uitbeeldde. Van vreugde begon ik bijna te applaudisseren. Naast mij lag mijn kleuterhondje op een bot te knagen en had nog niks in de gaten. Na enige tijd zag ik Henk even vooruit gaan en meteen weer roerloos stilstaan. Toen begreep ik het. Hij deed geen ballet met mooie poses, maar een soort ‘un-deux-trois-soleil!’ Een ouderwets bewegingsspelletje voor kinderen dat in Nederland 'Annemaria-koekoek!' heet. Zodra de gevreesde pup zijn kant op keek, stond hij stil, en als ze even niet oplette deed hij weer een pas. Slimme Henkie.</p>
<p>Hoe behoedzaam ook, het mocht niet baten, ze kreeg hem toch in de gaten. Gelukkig is ons paddenhoedertje inmiddels iets ouder, wijzer en een beetje opgevoed, dus het blaffen liet ze achterwege, ze begon alleen wel fanatiek met haar poot op Henks kop te rammen. Haastig riepen we haar tot de orde en al keek ze ons wat bevreemd aan bij deze onnatuurlijke ontzegging, ze was de beroerdste niet en hield er braaf mee op. Henk heeft een halfuurtje nurks voor een tuinmuurtje gezeten, niet instaat het incident lichtvaardig op te vatten, en pup verloor haar interesse.</p>
<p>Nu ook ons jongste gezinslid weet dat Henk met respect behandeld dient te worden, hopen we dat het tweede deel van zijn wakkere seizoen iets voorspoediger zal verlopen en dat hij het leven weer een beetje toe gaat lachen. Aan de omstandigheden zal het niet meer liggen, want volgens mij hangt er romantiek in de lucht.</p>
<p>We hebben inmiddels ook Ingrid gesignaleerd.</p>Terrorpupstag:www.nederlanders.fr,2020-06-29:3295325:BlogPost:10061792020-06-29T13:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>Dat een hond wat anders is dan een kat, daar had ik mij als ‘kattenmens pur sang’ goed op voorbereid. Ik had alle waarschuwende vingers en goede adviezen ter harte genomen, alle tijd ervoor uitgetrokken en mijn wandelschoenen paraat gezet. Mandje, voederbakken, brokjes, speeltjes, nachtplek, auto, alles was er klaar voor.</p>
<p>Dat een pup wat anders is dan een hond, daar was ik iets minder op voorbereid. We hadden eindeloos veel schattige YouTube filmpjes gezien van baby- peuter- en…</p>
<p>Dat een hond wat anders is dan een kat, daar had ik mij als ‘kattenmens pur sang’ goed op voorbereid. Ik had alle waarschuwende vingers en goede adviezen ter harte genomen, alle tijd ervoor uitgetrokken en mijn wandelschoenen paraat gezet. Mandje, voederbakken, brokjes, speeltjes, nachtplek, auto, alles was er klaar voor.</p>
<p>Dat een pup wat anders is dan een hond, daar was ik iets minder op voorbereid. We hadden eindeloos veel schattige YouTube filmpjes gezien van baby- peuter- en kleuterhondjes die lachwekkende toeren uithalen en je hart doen smelten met hun onschuldige puppy-oogjes, maar overprikkelde hondjes die veranderen in waanzinnig moordlustige terrorpups, vastbesloten jou en jouw huis te slopen, dat was ik op dat videomedium nog niet tegengekomen.</p>
<p>De stevige wandelschoenen waren wat voorbarig, want een pup maakt nog geen lange wandelingen. Pups moeten juist heel veel slapen. Pups wíllen daarentegen helemaal niet slapen (zelfs niet als echtgenoot vol vaderlijke toewijding ‘slaap kindje slaap’ zingt) en raken dan klierig oververmoeid. Straffen is niet de manier om puppy’s op te voeden en ook NEE krijsen tegen je hondje is wreed, zeker bij de extra gevoelige rassen. Ongewenst gedrag dient genegeerd te worden en goed gedrag beloond. Best lastig als ze haar tanden in de kussens van je bank zet en deze enthousiast uit elkaar begint te reten. Pups zetten namelijk heel graag hun tanden in alles en iedereen, ze verkennen de wereld, inclusief bankstellen en het menselijk lichaam met hun bek. Biologisch heel goed uit te leggen, maar toch wel pijnlijk en destructief.</p>
<p>De perfecte hondenmama moet een leider zijn, zeker van haar zaak en consequent. Geen slap gehannes dus. Niet jezelf afvragen of ze eigenlijk wel op de bank mag op het moment dat ze er al heerlijk languit op ligt. Niet besluiten dat ze vanaf nu in de bench moet slapen en het vervolgens zielig vinden. Niet proberen het opspringen af te leren en dan opeens vrolijk mee gaan springen. Niet met je allerliefste stem ‘dat mag toch niet’ zeggen, als het écht niet mag. Niet hysterisch jankend instorten, jezelf de grootste mislukkeling vinden die er op deze aarde rondloopt en het hele gezin, de katten en de pup verdrietig maken.</p>
<p>Door diverse reageerders op mijn vorige verhaal, waarin ik de komst van ons nieuwe gezinslid aankondigde, was ik al tot onverantwoordelijke, naïeve hersenloze gebombardeerd (in mijn eigen bewoordingen samengevat), die zonder enige kennis van zake een bordercolliemeisje (een ras voor gevorderden notabene) in huis haalde. Omdat ik een grote dierenvriend ben, dacht ik dat het op natuurlijke wijze, intuïtief wel goed zou komen. Na zes uitputtende weken, twee online puppycursussen, duizenden tegenstrijdige meningen op hondenfora, gescheurde broeken, truien en shirts, armen vol bloedkorsten en een bank en tuin met iets minder fleur, beginnen we elkaar nu langzaam te begrijpen.</p>
<p>Samen kruipen we voorzichtig uit ons schulp in de cruciale socialisatiefase. Ik drink wijntjes met onze Engelse dorpsgenoten, terwijl zij speelt met haar puppyvriendinnetje. Ik maak beuzelachtige hondenpraatjes op straat met Jan en Alleman en zij stapt opeens stoer op die ruwharige teckel af die haar eerst met de staart tussen de benen deed wegkruipen. Ik leer honds, zij leert mens’. Het wonderlijke wezentje dat zo ongrijpbaar leek de eerste weken heeft mijn en ons aller hart op zeer intense en bloedige wijze weten te veroveren.</p>
<p>Dierlijke intuïtie liet me even in de steek toen ik mijzelf hersenloos in de puppydiepte wierp, maar met vallen en opstaan halen we inmiddels allemaal weer een klein beetje adem en geloof ik dat het misschien toch wel goed gaat komen. Wel zal ik met iets minder hoogmoed straks level twee benaderen, de hondenpuberteit.</p>
<p>Ook weer zo’n angstaanjagend begrip, waar ik nog nooit eerder van had gehoord.</p>Phoebetag:www.nederlanders.fr,2020-05-07:3295325:BlogPost:9976872020-05-07T08:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Na vier jaar zeuren is de man eindelijk om. We krijgen een hondje! Een bruin-wit bordercolliemeisje met waanzinnig schattige rechtopstaande flapoortjes en een lief wit streepje dat vanaf haar voorhoofd tussen de oogjes door uitmondt in een aandoenlijk asymmetrische vlek om haar bruine neusje. De nog blauwe puppy-oogjes kijken verlegen richting de lens en hebben mijn hart al volledig veroverd. Over een week halen we haar op.…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Na vier jaar zeuren is de man eindelijk om. We krijgen een hondje! Een bruin-wit bordercolliemeisje met waanzinnig schattige rechtopstaande flapoortjes en een lief wit streepje dat vanaf haar voorhoofd tussen de oogjes door uitmondt in een aandoenlijk asymmetrische vlek om haar bruine neusje. De nog blauwe puppy-oogjes kijken verlegen richting de lens en hebben mijn hart al volledig veroverd. Over een week halen we haar op.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Help.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik weet eigenlijk helemaal niks van honden. Ik ben opgegroeid in een kattengezin en heb zelf ook altijd katten gehad. Soms wel vijf, nu nog twee. De enige hondenervaring die ik heb dateert van vijfentwintig jaar geleden. Ik woonde met man, toen nog experimenteel huisgenoot, in een van de rechthoekige, stenen torens van een kasteel in de Gironde, waar we als stagiaires meewerkten aan de ontwikkeling van een vakantiepark aldaar. De parkmanager moest elk weekend terug naar zijn zwangere vrouw in Nederland en wij pasten dan op zijn Golden Retriever.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De manager had er gemengde gevoelens bij. Hij vond het erg fijn dat zijn <i>Tootsie</i> zo dol op ons was, maar vond het een beetje jammer dat zijn grote stoere hond mijn schoothondje werd. Terwijl ik aan het werk was kwam Tootsie altijd naast me zitten en legde dan haar hoofd en voorpoten op mijn knieën. Haar verdriet toen we na een halfjaar vertrokken zal ik niet licht vergeten en haar waanzinnig enthousiaste begroeting toen ze ons een paar maanden later opeens weer tegenkwam ook niet. Maar zo voed je een hond natuurlijk niet op.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Samen met mijn zoon ben ik een snelcursus puppy aan het doen en verzamel alle informatie die ik op het internet kan vinden over opvoeden, zindelijk worden, met de katten kennis maken, vermaken, socialiseren, … En een naam natuurlijk. Na een lijst met verschillende namen te hebben opgesteld en een kleine psychologische oorlogsvoering besluiten we haar Phoebe te noemen, of kort gezegd Fiep.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik heb het gevoel in verwachting te zijn, vertoon zelfs tekenen van nesteldrang met poetsdoek en stofzuiger enzo. ’s Nachts overvalt me de prenatale paniek. Alle nadelen die zo’n beestje met zich meebrengt borrelen in de duisternis op, als de ratio geen thuis geeft en alle problemen uitgroeien tot onmetelijk onheil. Zwetend lig ik wakker en zie ogenuitkrabbende kattenmonsters voor me, pis en poep door het hele huis, stinkharen, nooit meer op vakantie, nergens meer tijd voor en eindeloze wandelingen in stortregens en rukwinden. Als het ochtendgloren valt maakt de paniek weer plaats voor enige relativering en vooral voor blijde verwachting.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Met een tussenpoos van een paar minuten lopen we een voor een alle drie de ‘Gamm verte’ in om de coronaprotocollen te slim af te zijn en gezellig samen de puppy-uitzet te kunnen uitzoeken. Eenmaal tussen de hondenschappen slaat de onzekerheid weer toe. Welke mand zal ze het fijnst vinden? Welk formaat tuigje gaat haar passen? Metalen voederbak of plastic? Wat voor speeltje en welk merk brokken? We hebben geen idee. Arme Phoebe. Uit haar warme nest gerukt komt ze straks bij twee venijnige katten en een stel amateurs terecht. Dat is best een flink trauma om mee te beginnen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toch heb ik goede hoop dat veel liefde onze onbeholpenheid enigszins kan verzachten. Tenslotte zijn we allemaal opgevoed door een stelletje amateurs.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">En venijnige katten.</span></p>
<p></p>Anderhalve metertag:www.nederlanders.fr,2020-04-23:3295325:BlogPost:9947152020-04-23T07:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">De bloemblaadjes van de blauwe regen liggen als een plakkerige, natte derrie op de groene, waaiervormige bladeren van de palm die onder de pergola op het terras staat. Het hele terras is zo langzamerhand één grote lila drek geworden, als vieze smeltende lentesneeuw.<span class="Apple-converted-space"> </span> Verveeld kijk ik uit het raam naar de neerkomende regen. Op de achtergrond kabbelt een treurige <i>canon in D majeur</i> van vier gevoelige…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De bloemblaadjes van de blauwe regen liggen als een plakkerige, natte derrie op de groene, waaiervormige bladeren van de palm die onder de pergola op het terras staat. Het hele terras is zo langzamerhand één grote lila drek geworden, als vieze smeltende lentesneeuw.<span class="Apple-converted-space"> </span> Verveeld kijk ik uit het raam naar de neerkomende regen. Op de achtergrond kabbelt een treurige <i>canon in D majeur</i> van vier gevoelige strijkers.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Na tweeënhalve maand de bouwvakker te hebben uitgehangen, kraakt en piept alles in mijn lijf … maar de metamorfose is groots! De oude, afgeleefde kamer van dochter is omgetoverd tot een lichte, strakke fitnessruimte. Ik ben bijzonder trots op mezelf. Nu het gereedschap weer terug in de schuur is opgeborgen, alle stof uit mijn haren gedoucht, verfkleren in de was en spieren en gewrichten met klusreces, dreig ik een beetje in een gat te vallen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Voor het eerst sinds de 'lockdown' sta ik in een supermarkt. Het bordercollie-karakter van echtgenoot tegenover mijn kluizenaarsinborst had tot nog toe bepaald dat hij regelmatig uitgelaten moest worden tussen de voedselschappen en ik rustig thuis kon blijven mussen. Maar nu sta ik zelf onbeschermd met mijn winkelwagentje in het hoofdpad van de super U en voel me ongemakkelijk tussen al die mondkapjes. Ik kan niet goed besluiten hoe ik bij de zakjes avondthee moet komen, want er staat een meneer in de weg die eindeloos naar pakken koffie aan het staren is. Zal ik omlopen en het koffie-, thee-, en ontbijtgranenpad van de andere kant benaderen, of zal ik proberen mij ruggelings door de pakken muesli heen te werken en zo de man achterlangs te passeren? Ik loop om.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Op het moment dat ik aan de andere kant van het pad sta heeft de man zich een stukje mijn richting op verplaatst en zet mij voor eenzelfde dilemma. Dan toch maar achterlangs. Ik probeer de breedte van het looppad in te schatten en de haalbaarheid van de voorgeschreven sociale afstand, en dan opeens schieten de woorden <i>anderhalve meter</i> door mijn hoofd. Oh god. Als ik iets níet wil denken, is het wel <i>anderhalve meter</i>. En ik zou het ook niet móeten denken, hoor ik mijn dochter zeggen, terwijl ze haar ogen vermoeid ten hemel slaat bij zo weinig inburgeringsresultaat. In Frankrijk springen die virussen niet verder dan een meter.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Uit alle macht probeer ik het anderhalvemeterwoord uit mijn gedachten te bannen, maar het is al te laat. Met zijn zeurderige, nasale stem dringt Poke (een of andere rapper) mijn hersenpan binnen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p style="text-align: left;"><span style="font-size: 12pt;"><em>"Anderhalf meter, </em></span><br/> <span style="font-size: 12pt;"><em>anderhalf </em></span><br/> <span style="font-size: 12pt;"><em>Ik zeg anderhalf meter </em></span><br/> <span style="font-size: 12pt;"><em>Kom niet in mijn aura bitch"</em></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zoon heeft ons dagenlang gek gemaakt met deze muzikale oorwurm van Ali B, Poke en Judeska. Het lied is zo gecomponeerd dat het zich vastbijt in je hoofd en nooit meer loslaat. Met behulp van 'Het Is Een Nacht’ van Guus Meeuwis was ik eindelijk van deze irritante klever afgekomen, maar nu zit ie er weer, als een terriër vastgebeten aan mijn auditieve hersenschors.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Neuriënd werk ik mij achter de koffieman langs en bemachtig het pakje avondthee. Bij de kassa pak ik mijn boodschappen in de tassen en besmet mijn vingers op de toetsen van het pinapparaat. Ik glimlach vriendelijk naar de kassière en probeer vooral niet hardop over <i>aura’s</i> en <i>bitches</i> te zingen. De volgende keer mag bordercollie weer boodschappen doen, laat mij maar lekker thuis in een gat vallen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Terug<span class="Apple-converted-space"> </span> op het honk aan de eettafel met een warme mok koffie in mijn hand kijk ik verveeld naar buiten. Regen tikt tegen het raam en op de achtergrond speelt een melancholische piano. Vol overgave laat ik me in de rust van de leegte vallen en vanuit mijn diepste innerlijk borrelt er voorzichtig iets boven.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;"><i>"Anderhalf meter … "</i></span></p>Essentieel witgoedtag:www.nederlanders.fr,2020-04-07:3295325:BlogPost:9914032020-04-07T09:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>Met een alarmerend gebonk en een adembenemend gerochel spuugde de wasmachine zijn allerlaatste was vol met kleine gaatjes uit de scheefgezakte trommel. De volgende dag ging Frankrijk in 'lockdown.'</p>
<p>Dat juist nu alle 'niet-essentiele’ winkels gesloten waren, was in onze digitale-samenleving nauwelijks een probleem, met twee muisklikken had ik een mooie Siemens besteld. Dat de webwinkels en hun bezorgers overstelpt werden met bestellingen voor 'toch-best-wel-essentiele’ benodigdheden,…</p>
<p>Met een alarmerend gebonk en een adembenemend gerochel spuugde de wasmachine zijn allerlaatste was vol met kleine gaatjes uit de scheefgezakte trommel. De volgende dag ging Frankrijk in 'lockdown.'</p>
<p>Dat juist nu alle 'niet-essentiele’ winkels gesloten waren, was in onze digitale-samenleving nauwelijks een probleem, met twee muisklikken had ik een mooie Siemens besteld. Dat de webwinkels en hun bezorgers overstelpt werden met bestellingen voor 'toch-best-wel-essentiele’ benodigdheden, was onhandiger. De afgesproken leverdatum werd een dag voor levering met een week uitgesteld en een dag voor de uitgestelde levering bleek de machine opeens niet meer op voorraad. We kregen de keuze om geduld te hebben of te annuleren.</p>
<p>Inmiddels werden de kledingkasten leger en leger, de berg vuile was hoger en hoger en de quarantaine-atmosfeer al muffer en ranziger. Geduld was erg veel gevraagd, dus bestelde man met twee nieuwe muisklikken ditmaal een Bosch. En warempel, vijf dagen later kwamen twee binken het begeerde apparaat al afleveren. In het pre-coronatijdperk had ik ze zeker geknuffeld, zo opgelucht was ik, al namen ze tot mijn grote spijt onze oude wasmachine die ontleed voor de deur stond niet mee terug.</p>
<p>Zoon had, ondanks mijn protesten, uit pure opkotverveling en een vleugje Professor Zonnebloem de gehele wasmachine uit elkaar getrokken, om het fatale euvel te vinden. Met succes. Toen eenmaal het ronde wasmachinedeurtje, de binnentrommel, de buitentrommel, de losse motor, twee betonblokken en een kist met restonderdelen uitgebraakt naast de witte omkasting lagen, ontdekte hij dat twee van de drie stalen spaken van het snaarwiel gebroken waren. Daar zakt je trommeltje wel van scheef.</p>
<p>Dat mijn oude wasmachine geen eenheid meer was, maar een verzameling losse elementen, bleek niet ter zake doende. Het virusprotocol verbood mijn binken hoe dan ook het overleden hoopje apparaat mee te nemen. We mochten al blij zijn dat het nieuwe gevaarte over de drempel van het huis naar binnen werd getild.</p>
<p>En blij ben ik. Inmiddels achttien wassen verder loopt iedereen er weer fris en fruitig bij. De stukken wasmachine liggen uit het zicht op het plaatsje om de hoek en de lente jubelt geurig en kleurig zijn zonnestralen in de tuin. Professor Zonnebloem ontdekt dat een wasmachinetrommel wat hoog is voor een barbecue, tenzij je er vijf zakken kooltjes in mikt, maar de lichtverbrande worstjes van de in allerijl opgesnorde reisbarbecue smaken een paar uur later zomers lekker.</p>
<p>Je zou bijna vergeten dat het crisis is.</p>
<p><span style="font-size: 12pt;"> </span></p>Nuchtere rootstag:www.nederlanders.fr,2020-03-18:3295325:BlogPost:9863842020-03-18T08:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Een paar weken geleden zag ik twee gerespecteerde, volwassen mannen die op de televisie openhartig over hun angsten vertelden. Bang om te vliegen, bang om op de snelweg te rijden, bang voor kritiek. Wat een feest van herkenning, al ben ik geen gerespecteerde volwassen man. Ook de tafeldame bleek voor angsten behandeld te zijn. Bang zijn zit over het algemeen toch wel in het taboehoekje. Het is zwak, onnozel en tuttebellerig en dat is natuurlijk het laatste wat…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een paar weken geleden zag ik twee gerespecteerde, volwassen mannen die op de televisie openhartig over hun angsten vertelden. Bang om te vliegen, bang om op de snelweg te rijden, bang voor kritiek. Wat een feest van herkenning, al ben ik geen gerespecteerde volwassen man. Ook de tafeldame bleek voor angsten behandeld te zijn. Bang zijn zit over het algemeen toch wel in het taboehoekje. Het is zwak, onnozel en tuttebellerig en dat is natuurlijk het laatste wat men wil zijn. Nee, sterk, wijs en stoer, dat is meer mijn beoogde ego.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Nachtelijke hypochondrie was ook een ontboezeming van de heren. Ik ben benieuwd of deze ziektevrees momenteel een toevlucht neemt. Je kan tenslotte geen krant openslaan of televisie aanzetten of de verhalen over een slinks dodelijke longvirus, dat de wereld aan het annexeren is, vliegen om je oren. Elk kriebeltje in je keel kan zomaar fataal zijn en zo niet dan kan je er toch op zijn minst je oude vader of moeder mee vermoorden.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf de laatste dagen ook wat vermoeid ben, bovendien heb ik al wekenlang last van een kriebelhoestje en een chronisch ontstoken neusvleugel. Dat laatste ben ik overigens nog zelden bij de gevreesde symptomen tegen gekomen. Mijn besmettingsrisico is bovendien nihil, want ik ben al eindeloos in een soort vrijwillige quarantaine de oude slaapkamer van mijn uitgevlogen dochter aan het opknappen. Slopen, stucen, plamuren, schuren en verven. Dat verklaart wellicht het kuchje en de vermoeidheid. Ook de neus heeft het zwaar met al het schuursel dat ik in de beide gaten verzamel. Mondkapjes zijn schaars tegenwoordig.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De nieuwe maatregelen van Macron zullen voor mij dan ook niet heel ingrijpend zijn, behalve dat de verf en schuurpapiertjes nu online bemachtigd moeten worden en ik niet meer naar een eettent kan, wat toch wel mijn grootste hobby is. Werken deed ik sowieso al thuis. Dochter daarentegen heeft plotseling geen seizoensbaan meer en is nu met vriend naarstig opzoek naar een plek waar ze het minstens twee weken zonder buitenactiviteiten samen gaan volhouden.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ook echtgenoots plannen zijn danig in de war geschopt. Hij zat in het vliegtuig naar Nederland voor de 'second-home' beurs toen deze werd afgelast. Vandaag hoopt hij weer op Toulouse te kunnen landen met een van de weinige KLM-vluchten die nog volgens schema gaan. Vervolgens moet hij op straffe van boete mijn oudste zoon van het station halen en thuis geraken, want vanaf het middaguur zit Frankrijk twee weken op slot. Zoon heeft geen zin om in zijn eentje twee weken lang vanaf zijn balkon naar de zee te moeten staren en pakt dus een van de weinige treinen die vandaag nog rijden. Het belooft een drukke quarantaine te worden.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Gisteren werden de diverse volken toegesproken. Een eerste giechel kon ik niet geheel onderdrukken, toen ik onze <i>'doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg-premier'</i> zo presidentieel zag doen achter zijn opgesierde bureau. Alleen de vlag miste nog. Zijn speech was echter zonder poeha, respectvol en rechtdoorzee, zoals een nuchtere Hollander betaamt. Zolang dit volk maar voldoende wiet in huis heeft en verzekerd is van schone billen zal de hysterie uitblijven. Macron daarentegen hield mijns inziens een wat elitaire speech, sprak zijn volk streng toe en nam minstens vijf keer het woord 'oorlog' in de mond.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ongewild borrelt er een beetje trots boven. Trots op mijn nuchtere licht anarchistische roots die toch ook een onderdeel van mijn ego-identiteit zijn …</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">afgezien van al die zwakke, onnozele, tuttebellerige angstjes.</span></p>Poepende olifantentag:www.nederlanders.fr,2020-02-08:3295325:BlogPost:9793842020-02-08T09:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;"><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=original" rel="noopener" target="_blank"></a><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=original" rel="noopener" target="_blank"><img class="align-center" height="73" src="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=RESIZE_710x" width="243"></img></a> <a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=original" rel="noopener" target="_blank"><br></br></a> Ook al had ik zoon er al een tijdje geleden op voorbereid, hij moest toch…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;"><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=original" target="_blank" rel="noopener"></a><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=original" target="_blank" rel="noopener"><img src="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=RESIZE_710x" class="align-center" width="243" height="73"/></a><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/3853365502?profile=original" target="_blank" rel="noopener"><br/></a> Ook al had ik zoon er al een tijdje geleden op voorbereid, hij moest toch even een paar keer slikken toen ik hem door de telefoon vertelde dat ik zijn poepende olifanten ging wegschilderen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik had de kolder in mijn kop gekregen en was als een bezetene het huis aan het uitruimen. Het pand staat te koop en al staan er nog geen dikke rijen opgewonden bieders voor de deur, een beetje vooruitzien kan geen kwaad. Eerst moest de zolder geordend en van alle nutteloze troep ontdaan worden, vervolgens waren de kamers van mijn twee oudsten aan de beurt. De kinderen zijn tenslotte nog maar zelden thuis en voor een optimale beleving van de fraaie ruimtes tijdens een bezichtiging zijn rotzooi, opdringerige hoogslapers, poepende olifanten en op het oude behang geprikte posters van jeugdidolen nogal beeld-vertroebelend.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ondertussen verenig ik het nuttige met het noodzakelijke en los mijn sportieve voornemens in zonder loopband of hond. Sjouwen, traplopen, rekken, strekken en steigeracrobatiek; lichaamswerk waarbij kracht, conditie en lenigheid allemaal aan bod komen. Bovendien heeft het verwijderen van nutteloze troep verlichtende effecten op je geest en is het ontmantelen van verlaten kinderkamers een adequate therapie voor het verwerkingsproces van de achtergelatenen. <i>En passant</i> gebeurt er dus ook nog zielswerk.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dochter zou dochter niet zijn als ze haar kamer niet afgeladen had achtergelaten. Dozen, tassen en kasten vol nog nader uit te zoeken rotzooi staan al tweeënhalf jaar op orde te wachten en sinds ze haar Toulouse-optrekje heeft verlaten om een nomadenbestaan als seizoenswerker te gaan leiden, staat de achtergebleven inboedel daar nog tussen. Om mijn uitmest-enthousiasme niet meteen weer de kop in te drukken besloot ik de therapie in zoons kamer te beginnen. De twee verhuisdoosjes met sentiment die híj had achtergelaten konden op de opgeschoonde zolder, het allegaartje aan kasten naar het grofvuil en zijn hoogslaper in de verkoop. Een lege kamer bleef over. Alleen de blauwe rand met poepende olifanten deed nog aan zoon denken.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ruim acht jaar geleden zochten we samen de zelfklevende sjablonen uit. Vader-olifant, moeder-olifant en twee kinderolifantjes die vrolijk achter elkaar, tussen de plukjes gras aan het wandelen zijn. Dat zelfklevende werd een beetje een frustratie, weet ik nog, want dat deden ze niet. Na verwerking op de muur bleven van de gedetailleerde grasjes nog slechts grote hopen over.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Samen met mijn jongste heb ik die hopen en hun scheppers nu weggesausd. Ook wij moesten er een paar keer van slikken. Vier lagen witsel waren nodig.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">En dan is nu toch ook dochters kamer aan de beurt. Ironie wil dat tussen haar rotzooi inmiddels ook een elektrische loopband staat opgesteld met vierentwintig trainingsprogramma’s en instelbare hellingshoek. Echtgenoots koopjes-talenten staan voor niets. Maar met al dat kluswerk heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd meer voor! Straks huppelt er opeens ook nog een goeie-deal-puppy door het huis …</span> <span style="font-size: 12pt;">In dat geval kunnen we die puppy misschien op de loopband zetten.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Wordt het nuttige toch weer met het noodzakelijke verenigd.</span></p>Wonderlijk weertag:www.nederlanders.fr,2020-02-01:3295325:BlogPost:9782172020-02-01T17:06:30.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Of je nou klimaatdrammer bent of klimaatscepticus, dat Zeus een beetje chagrijnig is de laatste tijd kan toch niemand ontgaan zijn. Voor de derde keer in nog geen anderhalf jaar sloeg deze stormgod ook in onze Aude-vallei weer toe, met een stortvloed aan hemelwater en een furieuze rivier. Gloria, noemde hij zijn daad dit keer. Humor heeft ie wel.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De '<i>Aude</i>' bleef maar stijgen tot wel dertien keer haar…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Of je nou klimaatdrammer bent of klimaatscepticus, dat Zeus een beetje chagrijnig is de laatste tijd kan toch niemand ontgaan zijn. Voor de derde keer in nog geen anderhalf jaar sloeg deze stormgod ook in onze Aude-vallei weer toe, met een stortvloed aan hemelwater en een furieuze rivier. Gloria, noemde hij zijn daad dit keer. Humor heeft ie wel.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De '<i>Aude</i>' bleef maar stijgen tot wel dertien keer haar oorspronkelijke volume, denderde onbehouwen onder de eeuwenoude brug van ons vestingdorpje door en nam in haar razernij betonnen hekwerken, vuilniscontainers, buitenmeubilair en losgerukte bomen mee. Ver buiten haar oevers zette zij straten onder water en stroomde onbeschaamd de lagergelegen woningen binnen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Twee dagen lang was 'code rouge’ van kracht met het advies binnen te blijven en de informatiekanalen te volgen. De departementale hoofdweg dat ons vestingdorpje verbindt met de rest van de wereld werd naar beide kanten toe afgesloten, we konden nergens meer heen. Een soort onheilspellende opwinding nam bezit van de dag. Met kaplaarzen aan, helm op het hoofd en zeis over de schouder moest het territorium tegen de boze goden worden verdedigd en het kroost in veiligheid gebracht. Tenminste, zo verbeelde ik mij het rampenplan wat theatraal.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Al vroeg stak ik de houtkachels aan en zette overal kaarsen neer om een warm en geborgen onderkomen te creëren en een langdurige stroomuitval voor te zijn. Echtgenoot waagde zich manhaftig, zonder helm en zeis, maar met pet en hark in de stortbui om alsnog de vergeten herfstblaadje uit de goot te trekken. Nu kon het dakwater, dat als een waterval over de gehele lengte van het huis omlaag klaterde, weer enigszins gestructureerd naar het riool stromen. De alle-hens-aan-dekstemming bleek voor ons wat overdreven, ondanks de vijf emmertjes water die ik uit de kelder moest dweilden. De lager gelegen woningen, campings en bedrijven, die alles net weer voor elkaar hadden na de laatste overstroming, waren er daarentegen zuurder aan toe.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Nadat Zeus als eindsignaal nog wat donder en bliksem omlaag slingerde is de Aude inmiddels weer tot normale proporties geslonken. De enorme schade wordt in kaart gebracht en de gedupeerden likken hun wonden. De oppergod heeft gesproken. Nu wij mensen de signalen van zijn vogels niet meer begrijpen en vergeten naar het ruisen van de eiken te luisteren, is zijn communicatie wat minder subtiel geworden. Hij smijt met regen waar sneeuw zou moeten vallen, met droogte waar regen gewenst is en met lente waar het nog volop winter is. Dit weekend stijgt het kwik hier tot ruim boven de 20 graden.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Die goeie god heeft ook zo zijn zachte kanten.</span></p>Hardlopentag:www.nederlanders.fr,2020-01-07:3295325:BlogPost:9733182020-01-07T15:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Een oogontsteking en een venijnige hoofdpijn hebben me geveld. Verslagen lig ik op de bank met een doekje voor mijn ogen. Wat een glorieus begin van het nieuwe jaar.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Voordeel is dat ik vrij moeiteloos mijn eerste wijnvrije dag heb volbracht. Sporten daarentegen, schiet er een beetje bij in, al heb ik wel tijd om na te denken over een plan van aanpak. Sporten heeft bij mij…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een oogontsteking en een venijnige hoofdpijn hebben me geveld. Verslagen lig ik op de bank met een doekje voor mijn ogen. Wat een glorieus begin van het nieuwe jaar.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Voordeel is dat ik vrij moeiteloos mijn eerste wijnvrije dag heb volbracht. Sporten daarentegen, schiet er een beetje bij in, al heb ik wel tijd om na te denken over een plan van aanpak. Sporten heeft bij mij iets meer hindernissen dan alleen het luie lijf in beweging zetten. Het fenomeen sportschool zou zelfs wel eens een onoverkomelijke hindernis kunnen zijn. Met een genetisch gebrek aan de sociale, spontane, makkelijke babbel, voel ik er niks voor om tussen allerlei pittige, strakgeklede sportievelingen in een muf zaaltje te gaan hupsen, strekken en hijgen om vervolgens na afloop beleefd over groentesapjes of het weer te moeten kletsen. Bovendien hou ik niet van vaste tijden en wil ik eigenlijk ook niet eerst in de auto stappen om in het donker over een kronkelweg naar mijn <i>Pilatesles</i> of <i>Fresh bodypump</i> te rijden. Liever iets individueels op mijn eigen moment. Dan kom je al snel op hardlopen uit.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Je ziet ze weleens voorbij komen, terwijl je met een glaasje op een terras zit je eigen voornemens vooruit te schuiven: Startende hardlopers. Met het hoofd rood aangelopen, tong op de knieën, lichaam in een wonderlijke knik, armen slingerend omlaag, steken in de milt, een smekende doodswens in de wazige ogen en een heupzwier die een beginnende bekkeninstabiliteit doet vermoeden. Zo gaat dat er bij mij ook uitzien en ik wil niet in één klap al mijn waardigheid verliezen in dit dorp. Ik zal dus midden in de nacht of ergens ver weg op een afgelegen plek moeten oefenen, wat weer een beetje een hindernis is.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vorig jaar had ik hetzelfde voornemen en trok ik op een goeie dag toch de stoute schoenen aan. Ik negeerde al mijn gêne en vertrok in huisbroek en T-shirt de voordeur uit. Terwijl ik met grote inspanning naast de hardloopspieren ook andere noodzakelijke spieren onder controle probeerde te houden, zodat ik deze moedige onderneming droog zou klaren, ontdekte ik dat in het dorp en zijn omgeving geen vlak parcours te lopen is. Omhoog en omlaag ging het, en vooral dat eerste bleek voor mij een slopende ervaring. Toen een dorpsgenote mij halverwege met meelevende blik ‘<i>courage</i>’ wenste, wist ik zeker dat deze eerste poging meteen ook de laatste zou zijn.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een week later kochten we op ‘Leboncoin’ (de franse marktplaats) een loopband. Niet te duur, want niemand had écht vertrouwen in deze impulsieve actie en lucratief werd het ook inderdaad niet. Een manuele loopband moet je eigenhandig in beweging zetten door erop te gaan lopen en dat kost op zichzelf al aardig wat inspanning. Bovendien staat hij in een flauwe hoek en loop je dus feitelijk voortdurend heuvel op. Ik kreeg mijn snelheid nauwelijks op 4 km per uur, alsof ik twee betonblokken aan m’n voeten had hangen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toch lig ik hier, met het lapje op mijn oog, nog altijd te fantaseren over de meditatieve cadans waarin ik wil geraken, terwijl ik fris en fruitig over een bospad draaf. Nee, ik geef nog niet op. De manuele loopband gaat de deur weer uit en een duur, horizontaal, elektrisch aangestuurd apparaat zal moeten worden aangeschaft om in alle privacy te kunnen oefenen. Kosten voor de baat uit, zeg maar.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">En als dat óók niet gaat ...<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dan wil ik een hond.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>Nieuwjaarsdagtag:www.nederlanders.fr,2020-01-02:3295325:BlogPost:9720172020-01-02T14:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>De heldere ochtendzon verwarmt door het raam heen behaaglijk mijn huid. Ik zit lekker op de bank, benen op het kleine koffietafeltje, tevreden pruttelende poes op schoot en een zondags-jazzmuziekje op de achtergrond. Alle feestdagen zijn achter de rug. Heerlijk.</p>
<p>Het zijn oprecht gezellige dagen geweest, ik kan niet anders zeggen, gemoedelijk, ontspannen en smakelijk. Toch voelt het elk jaar weer heerlijk licht en vrij als de laatste week van december voorbij is en een nieuw jaar…</p>
<p>De heldere ochtendzon verwarmt door het raam heen behaaglijk mijn huid. Ik zit lekker op de bank, benen op het kleine koffietafeltje, tevreden pruttelende poes op schoot en een zondags-jazzmuziekje op de achtergrond. Alle feestdagen zijn achter de rug. Heerlijk.</p>
<p>Het zijn oprecht gezellige dagen geweest, ik kan niet anders zeggen, gemoedelijk, ontspannen en smakelijk. Toch voelt het elk jaar weer heerlijk licht en vrij als de laatste week van december voorbij is en een nieuw jaar aangebroken. Dit jaar ga ik, nu écht, mijn wijnconsumptie bijstellen, bovendien ga ik meer sporten, mijn hart nog vaker volgen en verder alles net even beter, handiger, efficiënter, minder of meer doen dan vorig jaar. Al die gemotiveerde plannen geven het euforische gevoel dat alles het komend jaar helemaal goed gaat komen. Vooral nu het nog voornemens zijn en er nog even geen doorzetting nodig is voelt dat erg lekker. Het 'goedevoornemensjaar' begint tenslotte pas op 2 januari of eigenlijk pas als de vakantie voorbij is. Dat is logisch.</p>
<p>We waren met een half dagje vertraging een week voor Kerstmis richting ons Alpenstudiootje vertrokken om samen met mijn ouders de feestdagen door te brengen. Omdat echtgenoot de vier nieuwe winterbanden voor zijn Peugeot net iets te laat besteld had, kwamen ze de ochtend dat we weg hadden willen rijden pas bij de garage aan. Gelukkig kon de monteur ze er wel meteen opzetten. Ondanks dit kleine onhandige oponthoud waren die banden dus nog vóór de Kerst geregeld en dat is voor mans doen heel redelijk ANWB-achtig op tijd. Ook dát moet gezegd worden. Om de dreigende mentale decembercrisis verder de baas te blijven had ik mijzelf elke vorm van keuzestress bespaard en zodoende alle mogelijke winterkleding, schoenen en jassen die ik kon vinden klakkeloos in tassen gepropt. Samen met de achtergebleven troep van dochter en nog een klein tasje van man en zoon was de auto, voor die paar weken vakantie, tot de nok toe vol gepakt.</p>
<p>Naast deze absurde hoeveelheid bagage hadden we dit keer ook twee katten met ieder hun eigen reismandje mee. Kat één, zo wisten wij, voelt zich het prettigst als haar mandje bedekt wordt met een zware plaid, zodat ze in haar eigen grot zit, afgezonderd van lawaai, enge vrachtwagens en voortrazende omgeving. De ander, zo ontdekten wij, nadat ze zich bijna tot bloedens toe door het afgesloten hekje had proberen te persen, zoons geruststellende hand met driftige nagels aan stukken had gereten en wij wanhopig op het punt stonden rechtsomkeert te maken, zat liever los in de auto. Toen haar gevangenschap eenmaal was opgeheven ging ze als een volleerde reispoes, geheel ontspannen op de brede armleuning tussen ons in liggen. Zo reden we uiteindelijk toch nog vol goede moed in vijf uur richting het Kerstgebeuren van de Vercors. Er was een week vol regen voorspeld.</p>
<p>De regen bleek mee te vallen en werd veelvuldig door zon en soms door sneeuw afgewisseld. Via zelfgemaakte snert, lieve cadeautjes en tragikomische gedichten op Kerstavond, het viergangendiner met hertenrollade op de eerste (en in Frankrijk enige) Kerstdag, naar de inmiddels traditionele oliebollen van mijn vader, ’s avonds gourmetten zoals iedereen, Claudia de Breij, bubbels, tranen en tien vuurpijlen tijdens de jaarwisseling, zijn we nu dus hier in het zonnetje op die bank beland. In het vacuüm tussen wat geweest is en intenties. Er hoeft even helemaal niks. Ik schenk mezelf, nu het nog kan, een 'petit blanc' in en zet de tijd even stil.</p>
<p>Vrede op aarde.</p>Vrolijk Kerstfeesttag:www.nederlanders.fr,2019-12-08:3295325:BlogPost:9674872019-12-08T09:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Zo hobbel je, voordat je er erg in hebt, november al weer uit en dwaal je reeds een week in december rond. Zelfs Sinterklaas is alweer naar huis. De donkere dagen voor Kerst zijn een feit, een Kerst die dit jaar wederom zonder dochter en nu ook zonder oudste zoon zal worden beleefd. Ik zou daar redelijkerwijs heel zielig over kunnen doen, maar eerlijkheid gebied te bekennen dat ik niet zo’n liefhebber ben van Kerstmis. Een verplicht vredig familiegebeuren met…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zo hobbel je, voordat je er erg in hebt, november al weer uit en dwaal je reeds een week in december rond. Zelfs Sinterklaas is alweer naar huis. De donkere dagen voor Kerst zijn een feit, een Kerst die dit jaar wederom zonder dochter en nu ook zonder oudste zoon zal worden beleefd. Ik zou daar redelijkerwijs heel zielig over kunnen doen, maar eerlijkheid gebied te bekennen dat ik niet zo’n liefhebber ben van Kerstmis. Een verplicht vredig familiegebeuren met veel onnodige kook- en cadeaustress en daar bovenop hele korte sombere dagen. In het geval dat er toevallig ook nog iets minder vredige toestanden gaande zijn binnen de familie, word je daar in deze periode nog eens extra met je neus op gedrukt. Genieten.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Volgens mij hebben die kinderen dat prima bekeken. Zoon vertrekt volgende week naar Disneyland Paris om daar drie weken lang kersttoeristen te gaan animeren en dochter gaat vijf maanden cocktails schenken op een hoge witte ski-Alp. Het blijft nog even spannend of Disney bereikt gaat worden nu heel het openbare leven van Frankrijk weer eens volledig plat ligt, maar dochter was in ieder geval nog net op tijd, één dag voor de stakingen, om met haar verbijsterende hoeveelheid bagage via het spoor richting Alpen te gaan. Ik had de eer mijn oudste in de schemerige vroegte naar het station te brengen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De uitpuilende veertig-liter-trekkersrugzak hing op haar rug, haar slaapkussen had ze los in de hand en de nieuwe reistas van het formaat koelkast en dito gewicht sleepten we tussen ons in, trap af, trap op, om perron één te bereiken. Met het zuur in de ledematen kon ik nog even vijf minuten op een perronbankje natrillen voordat de TGV zou arriveren. Dochter plofte naast me neer, maar dreigde subiet, met de benen in de lucht, achterover van de bank te vallen, uit balans geraakt door de imposante rugbepakking. Ik kon haar nog maar net op tijd opvangen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">In de trein zelf moesten de kilo’s ook weer een trap opgeduwd, aangezien ze een plek in de <i>'salle haute’</i> had en beneden in het halletje geen ruimte was. Een file medepassagiers stiefelde geduldig achter ons aan. Toen we boven op de overloop de lading in het bagagerek aan het sjorren waren klonk de vriendelijke stem van de conductrice reeds door de trein. In zuiver Frans kondigde ze het sluiten van de deuren aan. Voor een knuffel was geen tijd meer. Vanaf het perron zwaaide ik vergeefs naar de wegrijdende bovenraampjes, zonder dochter te ontwaren, ' … fijne Kerstdagen.'<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Enigszins uit mijn doen liep ik onbepakt weer terug naar de auto. Migreren met de trein is het ook niet helemaal, tenzij je een Tarzan-achtige bink bij je hebt in plaats van je moeder. Over de aankomst op het eindstation had ik overigens geen enkele zorgen. Dochter zou met al haar charmes een coupé vol galante Tarzan-achtige hulptroepen genereren, dat stond buiten kijf.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Wij vrolijke achterblijvers gaan lekker comfortabel met het nieuwe Peugeotje de 'feestdagen' op onze eigen Alp vieren. Samen met mijn ouders gaan we er een mooie tijd van maken met hopelijk dikke vlokken sneeuw, lieve presentjes, veel kaarsjes, Frank Sinatra, everzwijn en glühwein, veel glühwein. Over twee weken worden de dagen alweer langer en over vier mag die boom het raam uit.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Op naar de lente.</span></p>De pedante Peugeottag:www.nederlanders.fr,2019-11-01:3295325:BlogPost:9611482019-11-01T18:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik heb er nog niet in durven rijden, de nieuwe aanwinst van echtgenoot. Hij is groot, chic en vooral nieuw. Elk butsje of krasje dat er nu opkomt zou de eerste zijn. Zal je net zien. Parkeer je braaf dat bakbeest langs de hoofdstraat, staat daar opeens een paaltje. Deze ontdek je natuurlijk pas als je de achterkant van de bolide er omheen hebt gevouwen. Schromelijk overdreven, zal echtgenoot dit vinden … Zo groot is 'dat bakbeest' niet. Bovendien zal de auto…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik heb er nog niet in durven rijden, de nieuwe aanwinst van echtgenoot. Hij is groot, chic en vooral nieuw. Elk butsje of krasje dat er nu opkomt zou de eerste zijn. Zal je net zien. Parkeer je braaf dat bakbeest langs de hoofdstraat, staat daar opeens een paaltje. Deze ontdek je natuurlijk pas als je de achterkant van de bolide er omheen hebt gevouwen. Schromelijk overdreven, zal echtgenoot dit vinden … Zo groot is 'dat bakbeest' niet. Bovendien zal de auto zélf dat paaltje wel zien. Deze narcistische wagen kijkt namelijk kritisch met je mee, weet alles beter en corrigeert arrogant.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Te dicht bij de witte lijn, stuurt ie zelf bij. Te dicht op een voorligger, remt ie zelf af. Te donker, grootlicht aan. Voor- of tegenligger, grootlicht uit. Ideaal vindt de man die doorgaans flink wat kilometers maakt en best wil worden bijgestuurd af en toe. Ik daarentegen kan het al niet uitstaan als een auto opdringerig gaat jammeren dat ik geen gordel om heb, laat staan dat hij ook nog aan je stuur gaat trekken. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik het automatische grootlicht best handig zou vinden. Nooit meer je hand angstvallig bij het lichtpookje op donkere weggetjes, om de cruciale balans tussen zelf wat zien en de ander niet verblinden in stand te houden. Toch is zelfs díe bemoeienis laatdunkend bedoeld. Als de betweterige te vaak moet ingrijpen, krijg je een preek van je dashboard, dat je je handen aan het stuur moet houden. Wijsneus.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">’s Mans favoriete foefje van deze patserbak is de achterklep. Als je met je handen vol spullen aan komt lopen, hoef je alleen maar even met je voet onder de achterbumper zwaaien en floep, de klep gaat open. Tenminste, dat is mijzelf tot op heden nog niet gelukt. Balancerend op één been zwabber en zwaai ik driftig onder de achterbumper, maar niks dat er open gaat. Tot groot afgrijzen van echtgenoot trapte ik daarbij éénmaal ook nog per ongeluk te hoog, tegen de bumper zelf aan. Ik ben hier blijkbaar veel te ongedurig voor. Ik zwabber zo druk dat de klep denkt: ‘Ik moet open, oh nee dicht, toch open, dicht, open, dicht. Zo werkt het dus niet bij deze pedante Peugeot, je moet één bescheiden zwabber doen en dan rustig afwachten tot de bagageruimte opengaat. Wel voor de zekerheid een stapje achteruit zetten, zodat niet de hele zooi, waar je je handen mee vol had, met de openslaande klep door de lucht wordt geslingerd, of erger nog, dat je een uppercut wordt geslagen door de gedistingeerde vijfde deur.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toen echtgenoot laatst, iets langer dan zijn wagen lief was, in de kofferbak zat te rommelen besloot deze dat het welletjes was en de achterpoort weer te sluiten. Gelukkig was man zelf ook nog een beetje alert, anders had hij daar mooi in de penarie gezeten, zwabberend met zijn benen uit de bek van zijn ego-vergrotende welvaartsmobiel, machteloos roepend om hulp. Het zou geen enkele zin hebben gehad. Deze auto denkt, ziet en oordeelt, maar luisteren …?</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Daar doen narcisten niet aan.</span></p>Verlichting aan zeetag:www.nederlanders.fr,2019-09-10:3295325:BlogPost:9512162019-09-10T08:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p>Muisstil, om de rest van het gezin dat nog op één oor ligt niet wakker te maken, kruip ik met mijn hete mok thee onder het rolluik door dat een heel klein stukje boven de grond hangt. Op mijn blote voeten steek ik de straat over en loop het strand op naar de Middellandse zee. Het zand is nog koel van de nacht en werkt zich masserend tussen mijn tenen door. Om de zoveel meter wordt het strand bij de kustlijn door dammetjes van gestapelde keien onderbroken en bij de dichtstbijzijnde dam vind…</p>
<p>Muisstil, om de rest van het gezin dat nog op één oor ligt niet wakker te maken, kruip ik met mijn hete mok thee onder het rolluik door dat een heel klein stukje boven de grond hangt. Op mijn blote voeten steek ik de straat over en loop het strand op naar de Middellandse zee. Het zand is nog koel van de nacht en werkt zich masserend tussen mijn tenen door. Om de zoveel meter wordt het strand bij de kustlijn door dammetjes van gestapelde keien onderbroken en bij de dichtstbijzijnde dam vind ik een geschikte rots om tegenaan te zitten. In de verte zie ik het silhouet van een visser, verder is het strand nog helemaal leeg. De lage ochtendzon verwarmt al behaaglijk en wordt door de deinende zee in kleine lichtgevende puntjes teruggekaatst, ook het zand glinstert speels in het ochtendgloren. De flauw gebogen horizon aan het einde van mijn zeezicht geeft subtiel de ronding van de aarde bloot en daarna is er niets dan lucht.</p>
<p>Terwijl ik daar zo zit, tegen mijn natuurlijke rugleuning en nippend van de warme thee, neemt het lome ritme van de brekende golven mijn gedachtes over. Er is even helemaal niks anders dan hier en nu. Zodra de thee op is kan ik de verleiding niet weerstaan en met mijn kleren aan neem ik een duik in het warme water en laat me een tijdje op m’n rug loom meedobberen. Van al mijn verwoede pogingen tot verlichting door chakra-meditatie, dansen met de ziel voor harmonie van lichaam en geest en knuffelen met bomen om één met de natuur te worden, is dit toch wel een hoogtepunt.</p>
<p>Vandaag ga ik met mijn oudste zoon een klein appartementje bekijken hier in Carnon plage. Het is een studiootje waar dit hoogseizoen flink voor betaald is door toeristen, maar dat in de overige maanden van het jaar voor een heel schappelijk maandbedrag verhuurd wordt. Dat we vannacht al met vader en broer in een zomers prijzige hotelstudio verbleven had ik er een beetje doorheen gedramd.</p>
<p>Echtgenoot was gister jarig en op een mentaal dieptepunt aangekomen. Niet zozeer door dat extra jaartje, maar vooral door de onophoudelijke werkdruk waar hij langzaam onder aan het bezwijken is. Naast al het psychisch geworstel van de rest van het gezin was de dag maar moeizaam feestelijk te krijgen, al had ik wel mijn best gedaan met slingers, ballonnen en taart. De bezichtiging van zoons strandstulpje de volgende dag leek mij een prima argument om echtgenoot een verjaarsuitje op te dringen, je wordt tenslotte maar één keer drieënvijftig. Zo kwam het dat we, na eerst nog een drukke werkdag, met z’n vieren richting het strandhotel reden. Onder de rieten parasol op het voorplaatsje van de studio lieten we pizza’s aanrukken, maar vooral de koude fles rosé bracht eindelijk de feeststemming op gang. Echtgenoot werd zelfs lacherig vrolijk. Zo zie je maar weer hoe nuttig drammen kan zijn.</p>
<p>Het appartementje dat we bezichtigen blijkt klein, maar met een fantastisch zeezicht, een zonnig balkon en op loopafstand van winkel, bus en strand. Deze plek heeft hele goeie vibes en zoon hoeft er dan ook niet lang over na te denken. De housewarming is reeds georganiseerd.</p>
<p>Wat zal die jongen straks gek worden van zijn moeder, die ieder ogenblik voor de deur staat.</p>Prikkelend Parijstag:www.nederlanders.fr,2019-08-18:3295325:BlogPost:9479452019-08-18T16:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">We stonden voor een moeilijke keuze. Op welke wijze zouden we spitsig Parijs voorbij gaan. Het was niet erg handig van ons om juist op dit tijdstip hier aan te komen, maar je kan niet álles goed doen. Aan de andere kant van Parijs wachtte ons het hotel dat al een paar dagen geleden gereserveerd was. Dat dan weer wél. Echtgenoot had een scherpe aanbieding voor een driepersoonskamer voorbij zien komen en als er íets is dat hij onmogelijk kan weerstaan, zijn het…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">We stonden voor een moeilijke keuze. Op welke wijze zouden we spitsig Parijs voorbij gaan. Het was niet erg handig van ons om juist op dit tijdstip hier aan te komen, maar je kan niet álles goed doen. Aan de andere kant van Parijs wachtte ons het hotel dat al een paar dagen geleden gereserveerd was. Dat dan weer wél. Echtgenoot had een scherpe aanbieding voor een driepersoonskamer voorbij zien komen en als er íets is dat hij onmogelijk kan weerstaan, zijn het wel scherpe aanbiedingen. Vandaar dat we dit keer ongewoon goed voorbereid waren, zo dachten we. Op die spits na dan.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het was inmiddels een kleine acht uur geleden dat we uit ons Zuid-Franse dorpje vertrokken om via het Noord-Parijse hotel naar ons leenhuis onder de rook van Amsterdam te rijden. Buiten was het extreem warm, we zaten midden in de hittegolf van eind juli, maar gelukkig was het autootje lekker gekoeld.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De keuze was: de 'Francilienne,' die ons ruim om Parijs zou leiden, of de middelste ring zoals de verkeersborden adviseren, maar we konden ook de 'Périphérique' nemen die qua kilometers het kortst is. We waren er snel uit. De avondspits betekent ook dat het binnenkort etenstijd zou worden en wij hadden best een beetje trek. We gingen dwars door Parijs.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">En opeens wist ik het weer, Parijs’ verkeer geeft echtgenoot een enorme stoot adrenaline. Als een gek reed hij door de drukke straten en avenues, gekker dan de gekste Parijzenaar. Toeterend draaide hij zich overal tussen en onderwijl wees hij ons links en rechts op mooie bruggen, kerken en ijzeren torens. Bij mij had de adrenaline een heel ander effect. Mijn hart bonsde in mijn keel en de zenuwen gierden door mijn aderen. Ik bleef strak op de weg kijken, echtgenoots wijzende vinger negerend en schreeuwde dat er een brommer van rechts kwam, of een auto van links, dat het stilstond voor ons en dat hij daar écht beslíst niet tussen kon. Ook op de achterbank waren de zenuwen van zoon tot het uiterste getergd. Toen we eindelijk in de parkeergarage stonden onder het 'Place St Michel’ waren we uitgeput. Echtgenoot daarentegen was helemaal opgeladen en sprong als een overenthousiaste puppy zijn auto uit om door de Parijse straatjes te gaan huppelen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Eenmaal met beide voeten op de grond en baas over onze eigen koers had de lichtstad vol terrasjes ook op mij en zoon het prikkelende effect, al weerhield de hitte ons van eindeloos slenteren. Op een terras langs de Seine, soppend op de quasi-rotan stoelen, met uitzicht op een met steigers ingepakte Notre Dame, stilden we onze honger met 'cote d’agneau' en 'dos de cabillaud.' Heel tevreden met ons zelf.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toen we na afloop nog een stukje langs de rivier en door het Quartier Latin hadden gewandeld,<span class="Apple-converted-space"> </span> hadden we er eigenlijk nog lang geen genoeg van. We besloten nog een laatste glaasje te nuttigen op een typisch traditioneel duur Parijs’ terras. ’Pastis' was het goedkoopste dat ze hadden, want kleine koffietjes werden niet geschonken, ze waren gekke Gerritje niet.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Wat we toen nog niet wisten was dat ons gereserveerde hotel één of andere louche boel zou blijken te zijn, waar overal bewakers rondliepen. Dat voor ons een tweepersoonskamer in plaats van driepersoons was gereserveerd. Dat de kamer een klein kippenhok was, waar ze provisorisch nog een extra bed wilden bijzetten, zodat er helemaal geen vloer meer over zou blijven. Dat de airco kapot zou blijken te zijn en dat het om middernacht, toen we aankwamen, nog altijd drieëndertig graden was. Dat we zouden besluiten te vertrekken, door te rijden naar Nederland en dat we zodoende pas de volgende ochtend om half zes in een Hollands bed konden ploffen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vrolijk nippend van onze 'pastis' op een vol terras in de stad van de liefde, wisten we dat allemaal gelukkig nog niet.</span></p>Neerstortende kuikenstag:www.nederlanders.fr,2019-08-12:3295325:BlogPost:9467702019-08-12T17:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? Neergestorte kuikens? Onderuitglijdende kloeken? Veel te dure kippenhokken? Gestreste haantjes? Het loopt allemaal niet helemaal volgens plan de laatste tijd.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Deze moederkip zou eigenlijk op dit moment mokkend in haar lege nest moeten zitten met het snode plan om als een koekoek mijn ouders in september uit hun nest te sodemieteren en zo nog een afkickmaand bij het…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? Neergestorte kuikens? Onderuitglijdende kloeken? Veel te dure kippenhokken? Gestreste haantjes? Het loopt allemaal niet helemaal volgens plan de laatste tijd.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Deze moederkip zou eigenlijk op dit moment mokkend in haar lege nest moeten zitten met het snode plan om als een koekoek mijn ouders in september uit hun nest te sodemieteren en zo nog een afkickmaand bij het jongste kuiken te kunnen doorbrengen. Maar het jongste kuiken, dat terug naar Nederland ging uitvliegen via de zolderkamer van opa en oma, is met zijn snavel iets te hard in zijn mooie nieuwe boxspring op zijn prachtige nieuwe laminaatvloer neergestort en besloot toch nog even terug in het Franse nest te klimmen om zich op te laden voor een volgende poging. Bovendien is mijn moeder op ongelukkige wijze op haar mossige tuinpad uitgegleden, heeft alle boodschappen door de lucht gesmeten en zichzelf met één hand opgevangen. Haar pols was niet bestand tegen zoveel geweld en brak op drie plekken. Heel akelig.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Opeens kan ze geen boodschappen meer doen, niet meer autorijden, koken. Opeens is ze vijf keer langer bezig met het ophijsen van haar broek, kan ze haar eigen haren niet goed meer wassen, moet ze tandenpoetsen met links. Behalve haar pols doet haar hele lichaam inmiddels pijn van al het gedoe. Gelukkig is mijn oudste zoon nog even aanwezig om samen met mijn vader te helpen met de dagelijkse taakjes. Dít kuiken had eigenlijk bedacht de hele zomer op een camping aan de Middellandse zee te werken, maar landde iets te hard in de hem toegewezen stoffige stacaravan en besloot per direct om op zijn schreden terug te keren. Inmiddels is hij een duizendtal kilometers noordwaarts bij mijn beklagenswaardige ouders de zolderkamer van broer warm aan het houden. Hij heeft zo genoeg afstand van alles om enige orde in zijn chaotische hoofd te scheppen en weet nu zeker dat zijn uitvlucht naar een mediterraan appartementje nabij Montpellier zal leiden.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Maar ondertussen, … Een zielig vogeltje in het gips sodemieter je natuurlijk niet uit haar nest, zelfs een koekoek heeft een hart. En dus moet ik nu mijn koekoeksplannen opzij zetten en op een kippedrift een ander onderkomen zien te regelen. En dat is nog niet zo simpel, want hoe gaat dit verhaal verder? Gaat de jongste met me mee? Verhuist de middelste dan net naar een strandstulp? En de oudste? Ach, die redt zich wel. Zij staat deze maand fulltime af te wassen in een restaurant op een hoge Alp, nadat ze iets te hard door haar financiële bodem was gevallen en haar geplande roadtrip langs de Atlantische kust moest afbreken.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Wat zou een 'pied à terre’ in mijn geboorteland nu uitkomst bieden. Een plek waar je altijd heen kan, hoe het leven ook loopt. Maar al werkt mijn stresshaan zich het schompes, lopen daarmee al onze avonden, weekenden, vakanties in de soep, zelfs een bouwvallig kippenhok kost in de randstad een godsvermogen en ook de huren zijn er tegenwoordig waanzinnig.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Als een kip zonder kop probeer ik acuut voor alles en iedereen een oplossing te bewerkstelligen met een geforceerd vertrouwen op een wonder. Maar ik kan natuurlijk veel beter gewoon de rivier volgen. Lachen om de onvoorspelbaarheid van het leven. Ontspannen, maar alert blijven. Plezier hebben in het hier en nu. Loslaten. En vooral een oprecht vertrouwen houden in de goede bedoelingen van het universum.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik ben toch geen stresskip?</span></p>Weg van de stresstag:www.nederlanders.fr,2019-07-04:3295325:BlogPost:9401112019-07-04T17:32:56.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Het tolkaartje, dat een klein stukje uit z’n gleufje steekt, lacht me recht in mijn gezicht uit. Ik heb mijn auto net iets te ver van het kaartspuugapparaat stilgezet. Met één voet op de rem om ongewenst rollen te voorkomen, reik ik zo ver als ik kan uit mijn raampje, maar de veiligheidsgordel gaat in de paniekstand en houdt mij stevig binnenboord. Het scheelt niks, het kaartje bevindt zich reeds tussen de bovenste millimeters van wijs- en middelvinger, maar…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het tolkaartje, dat een klein stukje uit z’n gleufje steekt, lacht me recht in mijn gezicht uit. Ik heb mijn auto net iets te ver van het kaartspuugapparaat stilgezet. Met één voet op de rem om ongewenst rollen te voorkomen, reik ik zo ver als ik kan uit mijn raampje, maar de veiligheidsgordel gaat in de paniekstand en houdt mij stevig binnenboord. Het scheelt niks, het kaartje bevindt zich reeds tussen de bovenste millimeters van wijs- en middelvinger, maar het ontbeert mijn kootjes aan kracht om er grip op te krijgen. Pesterig blijft meneer tolticket muurvast in zijn sleuf zitten.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">‘Code rouge’ is van kracht in de regio, vanwege extreme hitte. De thermometer geeft 47 graden aan. ZEVENENVEERTIG. Terwijl ik duw en trek en me enorm opwind gutst het zweet vanaf mijn oververhitte kruinchakra langs neus, slapen en nek via schouders, oksels, decolleté en bilnaad zo de autostoel in. Zoon kijkt me vermoeid aan en terwijl hij zijn ogen ten hemel slaat, klikt hij mijn gordel los. Nu er iets meer speelruimte is kan mijn duim de machteloze kootjes te hulp schieten en geeft het tolkaartje zich eindelijk gewonnen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">‘Stomme trut,’ zullen ze in de file achter me gedacht hebben. Altijd makkelijk om commentaar te leveren, een complimentje is veel lastiger. Dat ik überhaupt hier netjes stil sta en niet dwars door de slagboom ben heengereden zou je ook een knap staaltje alertheid kunnen noemen, maar daar hoor je niks over.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zoon wilde er een paar dagen uit. Weg uit dat huis, weg uit dat dorp, weg van die spanning. De weken tussen examen en uitslag zijn de meest stressvolle, zegt men. Tenzij je een genie bent natuurlijk, of een rasverprutser, dan weet je de uitslag al, maar anders moet je er even uit. Mijn oudste zoon zit ook in de wacht. Hij lost dat op zoals hij al jaren gewend is, door op en neer te wippen van Montpellier naar huis en weer terug en weer heen. Zo kennen we hem.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De slagboom verheft zich en mijn volgepakt cabriootje mag eindelijk verder. Nog een tiental kilometers op de tolweg en dan gaan we het bergmassief in. Lekker weg van al die vrachtwagens die elkaar pertinent moeten inhalen met twee kilometer per uur en van de murwgereden caravantrekkers die zich fatalistisch, zonder waarschuwing met hun hele combinatie voor je auto gooien als het ze rechts te langzaam gaat. De opgefokte bumperkleef-ego’s met grote waarschuwingslichten laat ik ook graag achter.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zodra we de ‘Vercors’ inrijden rollen we het dakje open en laten alle ramen zakken. Er valt een loodzware hitte op ons neer, maar ook gefluit van vogels, krekels, kabbelend water en de geur van wilde natuur. We rijden door kloven met overhangende rots en door open velden, bont van tierig gebloei, over bruggetjes en onder tunnels dwars door de berg. Als hier de stress niet van verdwijnt, dan weet ik het ook niet meer. Alleen het feit dat de Alpenweggetjes zo smal zijn dat het onmogelijk is een tegenligger te passeren zonder dat een van beide zich in het ravijn stort ...<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dat zou misschien iets kunnen afdoen aan de totale ontspanning.</span></p>Het grafboekettag:www.nederlanders.fr,2019-06-12:3295325:BlogPost:9362622019-06-12T19:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Met zijn linkerhand nonchalant in zijn broekzak, zijn schouders ontspannen omlaag hangend en een quasi verveelde blik staat hij tegenover mij en wacht, zonder ook maar een greintje angst, het kleine vederlichte balletje af dat vlijmscherp zijn kant op kaatst. Het irriteert me mateloos. Die arrogantie. Opgefokt ram ik het ene na het andere balletje over het net of er dwars doorheen, meestal onnauwkeurig agressief voorbij de achterrand van de tafel. De…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Met zijn linkerhand nonchalant in zijn broekzak, zijn schouders ontspannen omlaag hangend en een quasi verveelde blik staat hij tegenover mij en wacht, zonder ook maar een greintje angst, het kleine vederlichte balletje af dat vlijmscherp zijn kant op kaatst. Het irriteert me mateloos. Die arrogantie. Opgefokt ram ik het ene na het andere balletje over het net of er dwars doorheen, meestal onnauwkeurig agressief voorbij de achterrand van de tafel. De zelfingenomen grijns op zijn smoel wordt al pedanter. Dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Meneer waant zich koning Pingpong. Ik zal hem krijgen. Ik ga hem alle hoeken van deze tafel laten zien, alle hoeken van de zolder. Ik maak 'm af, hak 'm in mootjes. Ik zal hem tot op het bot vernederen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toch zijn we inmiddels alweer eenentwintig jaar getrouwd en dat gaat best goed. Echtgenoot kwam thuis met een frambozentaart en eenentwintig rose-wit gestreepte kaarsjes die we romantisch samen uitbliezen. We dronken er, heel gemoedelijk, een glaasje sprankelende rosé-wijn bij met dochter en thuiszoon.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Alleen het jaarlijkse boeket van mijn ouders bleef uit. Niet vanwege gaatjes in de prefrontale cortex en ook geen subtiele boodschap over de zin en onzin van al die huwelijksjaren, maar simpelweg een bezorger die met zijn goeie gedrag en feestelijke bos een dichte deur had getroffen. Het lusteloos binnensmonds gemompelde bericht dat de man op ons antwoordapparaat had achtergelaten ontdekten we pas in de avond. We moesten het achttien keer terugluisteren, voordat we er een straatnaam uit konden destilleren en ik begreep waar ik de bloemen op mocht halen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het goede nieuws was dat ik mijn auto voor de deur kon parkeren, het slechte nieuws dat de bloemenwinkel, verscholen achter een metalen rolhek, al maanden gesloten was en opzoek naar een nieuwe huurder. Confuus liep ik de naastgelegen 'boulangerie' binnen en deelde mijn verwarring met de bakker. De man hoorde mij geduldig aan en verwees me vervolgens naar een straat aan de andere kant van het plein waar zich het depot bevond van een grote internetbloemist. Kon niet missen. Behalve misschien dat het adres aldaar niet leek op de door ons ontcijferde woorden van de levensmoede boodschapper.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De dame achter de balie stortte zich fanatiek op mijn ontraceerbare bestelling. Computerlijsten werden van voor naar achter uitgeplozen en nog een keer en nog een keer. Toen ik al lang doorhad dat mijn boeketje niet in haar administratie zou opduiken, kwam toch nog voor de zekerheid een dikke ordner op tafel. Een kleine twintig minuten later kon ze echter niet anders dan mij bloemeloos laten gaan. Toen ik al bijna de deur uit was deelde ze nog, langs haar neus weg, mee dat er aan de andere kant van het plein - daar waar de straat dus wél luistert naar de gemurmelde naam uit het vage bericht - een begrafeniswinkel zat. Het leek haar hoogst onwaarschijnlijk dat deze zaak boeketten aan huis bezorgde bij levende gehuwden, maar het was misschien toch het proberen waard.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">En zo opende ik even later de deur van een klein sober zaakje waar in het aangrenzende kantoortje een vergadering bezig was over de aanstaande teraardebestelling. Iedereen keek me verwonderd aan. Opeens ging er bij één van de dames een lichtje branden, ze nam mij mee naar de overkant van de straat en opende met een grote sleutelbos de deur van weer een ander leeg lokaal. Achterin stond de koelvitrine waar gelukkig niks anders in lag dan ons boeketje. Eindelijk. Ik had hem bemachtigd, het romantische grafboeket van mijn ouders. Heel subtiel. En bovenal …</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ideaal voor op de kist als ik koning Pingpong in de pan heb gehakt.</span></p>
<p></p>
<p></p>Lentekriebelstag:www.nederlanders.fr,2019-05-20:3295325:BlogPost:9327532019-05-20T08:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Lentekriebels. Ik weet er even geen raad mee. Het sast uit de hemel en het is droevig koud.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Mede voor het weer zijn we tien jaar geleden naar het zuiden van Frankrijk verhuisd, met alle toestanden van dien. Vooral in de lente, na de slopende donkere maanden van de winter, ben ik erg aan zonnige warmte toe, maar juist de lente blijkt hier in Occitanië een onbestendig…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Lentekriebels. Ik weet er even geen raad mee. Het sast uit de hemel en het is droevig koud.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Mede voor het weer zijn we tien jaar geleden naar het zuiden van Frankrijk verhuisd, met alle toestanden van dien. Vooral in de lente, na de slopende donkere maanden van de winter, ben ik erg aan zonnige warmte toe, maar juist de lente blijkt hier in Occitanië een onbestendig seizoen. Ook dit jaar willen de weersomstandigheden maar moeizaam aan de verwachtingen voldoen. Na drie heerlijke dagen in de tuin, zitten we vandaag weer binnen door het raam naar de kille nattigheid buiten te kijken. Ik ben blij dat ik mijn wollen truien nog niet uit de kledingkast heb verbannen. Half mei. Zuid-Frankrijk.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Maar toch … Lentekriebels.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zelfs met tegenvallende kwikcijfers en vitamine-D-stralen blijft het een heuglijk seizoen. Al die bomen, struiken en planten die ten dode opgeschreven leken de afgelopen maanden, maar toch ook dit jaar weer de moed vinden om helemaal opnieuw te beginnen, een beetje groter, een jaartje ouder en een stukje wijzer. Al die verschillende vogels die de moeite hebben genomen om de lange terugreis vanuit het verre zuiden te maken en nu opgewonden door elkaar heen kwetteren met een aanstekelijke vrolijkheid, druk in de weer met elkaar en met de voorbereiding voor nieuw leven. De dikke hommels en grote blauwzwarte houtbijen die aangetrokken worden door de eerste bloemen van het seizoen. De katten die verleidelijk in het gras rollebollen en rare sprongen maken naar de vroege voorjaarsvlinders. Tenminste, vandaag dus even niet. Vandaag liggen ze somber op de bank tussen de opgefrommelde plaid gekropen en doen waar ze het allerbeste in zijn. Slapen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Maar toch …<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het frisse groen, de geurige bloesem en het zoemend geluk is pas het begin, het is de belofte voor maanden vol leven, licht en warmte. En al zou ik nog zo graag dit virtuele A4tje vol willen mopperen over het druilweer van vandaag, de lente stemt optimistisch. En zo opende ik vol optimisme de voordeur vanavond ondanks dat het schelle gerinkel mij ruw uit de vredige hangsfeer haalde, toen er relatief laat werd aangebeld.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De buurvrouw.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De lente is voor de buurvrouw elk jaar weer de aftrap om wat vaker haar onverwarmde huisje te betrekken en als er iets tot weinig optimisme stemt, lente of niet, dan is het wel de buurvrouw. De buurvrouw die quasi vriendelijk langskomt, naar ieders welzijn informeert en vervolgens altijd nog even 'iets wil aankaarten.' Dat er een uitloper van de blauwe regen, ondanks ons snoeiwerk, toch over de muur haar boom heeft bereikt. Of dat ik na half elf ’s avonds de poes niet meer binnen moet roepen, omdat zij dan al in bed ligt. Dat naast alle rondzwervende katten uit de buurt ook ónze katten in haar perkje plassen … Dat laatste irriteerde haar dusdanig dat ze een paar zomers geleden een kan met haar eigen urine over onze muur kieperde. Deze volslagen gestoorde actie deed voor ons toen écht de deur dicht.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Nu sta ik, misleid door optimisme, toch in mijn open deur oog in oog met de buurvrouw. Nadat ze haar ongerief over een foutgeparkeerde auto heeft gespuid, informeert ze belangstellend naar mijn dochter en vervolgens naar mijn oudste zoon. Kort en kil geef ik antwoord, maar ze laat zich niet uit het veld slaan. Mijn jongste zoon doet school aan huis en nu gaat ze plotseling fluisteren. Ze kijkt waakzaam naar binnen waar hij lui op de bank naar de televisie zit te kijken en met een veelbetekenende blik fluistert ze dat hij waarschijnlijk agorafobisch is. Mijn geruststellende ontkenning<span class="Apple-converted-space"> </span> bereikt haar verziekte brein natuurlijk niet en met een intense zucht naar drama schuift ze ernstig knikkend nog dichterbij.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Paniekerig stel ik mij opeens een plein vol buurvrouwen voor en voel een hevige agorafobie opkomen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Hier krijg ik écht de kriebels van.</span></p>Onbesuisdtag:www.nederlanders.fr,2019-05-05:3295325:BlogPost:9307652019-05-05T10:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Met de zilveren Renault Modus tot het dak toe volgepropt komen dochter en vriendin het plein oprijden. Dochter springt de auto uit en vliegt ons in de armen. Vriendin worstelt zich iets minder soepel naar buiten. Met een verkrampte spier in haar bil loopt ze wat stram na al die uren achter het stuur. Ook de poes mag even de benen strekken in ons kantoor, tot jankende ontsteltenis van onze eigen kat die het opgefokt aanziet vanachter de glazen schuifdeuren.…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Met de zilveren Renault Modus tot het dak toe volgepropt komen dochter en vriendin het plein oprijden. Dochter springt de auto uit en vliegt ons in de armen. Vriendin worstelt zich iets minder soepel naar buiten. Met een verkrampte spier in haar bil loopt ze wat stram na al die uren achter het stuur. Ook de poes mag even de benen strekken in ons kantoor, tot jankende ontsteltenis van onze eigen kat die het opgefokt aanziet vanachter de glazen schuifdeuren.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vijf maanden lang hebben ze ski’s, boards, boots en toebehoren verkocht en verhuurd aan dure wintersporters in een sprookjesachtig winterlandschap op zo’n tweeduizend meter hoogte. Vijf maanden van hard werken, sneeuwpret en ontelbare bloemetjes buiten zetten. Vijf maanden van bedwelmende feestjes, nachtbraken en klerezooi. Ook de kat was inmiddels gewend geraakt aan de janboel in de kleine Alpenstal en loopt nu verwonderd over de ruime, lege vloer in ons bureau.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het is meer toeval dan opzet dat dochter op de verjaardag van haar jongste broer langskomt. Broer die alweer zeventien jaar is geworden en toch ook weer pás zeventien jaar. Wij hebben destijds onze drie kinderen in sneltreinvaart op de wereld gezet en dus volgen ze elkaar ook in rap tempo op met alle te doorlopen fases van de jeugd. Maar benjamin vind het allemaal nog niet snel genoeg gaan. Hij heeft inmiddels zijn eigen bedrijf en is van zins binnenkort het ouderlijk huis te verlaten om in zijn geboorteland te gaan studeren, een jaartje eerder dan gebruikelijk.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Mijn psyche heeft altijd vrij veel tijd nodig voor het verwerken van veranderingen en moet nu alle zeilen bijzetten. Van schrik ben ik zelf weer in de puberteit beland. Ik weet dat dat op mijn leeftijd anders heet, maar ik hou niet van dat woord. Het roept associaties op van hangen, lekken, uitzakken en verdrogen en klinkt helemaal niet sexy. En dat is nou juist wat ik op de valreep nog wil zijn. Net als onverantwoordelijk, naïef, argeloos, impulsief en vrij.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De gevolgde paden in de afgelopen jaren worden weer grondig geanalyseerd en het <i>'handboek chakrapsychologie'</i> wederom uit de kast getrokken. De conclusies zijn over het algemeen vernietigend. Wel is er ruimte voor sussende woorden en bemoedigende eigen schouderklopjes, dat handboek heb ik niet voor niks tenslotte, maar alles moet absoluut weer op de schop. In zoverre zit ik al dertig jaar in een overgangsfase. Niks nieuws dus.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ook wel weer geruststellend.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dochter vist wat zomerkleding uit de verhuisdozen die in haar oude kamer staan opgeslagen, want ze vliegt over een paar dagen naar Sardinië. In ruil stalt ze dan weer een flinke lading winterdracht en tassen vol huisraad. Nu ze adresloos is de komende tijd, omdat ze de hele zomer gaat rondtrekken, heeft ze die spullen niet nodig. Na nog een warme kop schuimende cappuccino en een flinke punt verjaardagstaart zijn de meisje klaar om richting Toulouse te vertrekken, hun vóórlaatste woonplaats, waar de vrienden van daar hen ongetwijfeld met een hoop gezelligheid zullen opwachten en het onbesuisde nachtleven kan worden voortgezet.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De motor van de Renault wordt gestart, de muziek gaat aan, de raampjes schuiven open en de peuken klemmen al nonchalant tussen de lippen. Beheerst stuurt vriendin de auto van het plein en wij, de achterblijvers staan in de deuropening en zwaaien ze uit.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een beetje bezorgd en een beetje jaloers.</span></p>juvaja-gektetag:www.nederlanders.fr,2019-04-18:3295325:BlogPost:9281122019-04-18T11:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Nee hè, voetbal vanavond, Juventus - Ajax, het interesseert me geen fluit. Man en zoon verheugen zich er al dagen op. Hapjes zijn voorbereid, bier staat koud, de verwaaide schotel op het dak is rechtgezet, ze zijn er helemaal klaar voor. Ik ga er braaf bijzitten, maar kijk opstandig níet naar de televisie. Op mijn iPad snel ik de koppen van de NOS, ik check mijn blog-pageviews, bekijk de weersvoorspelling, doe een spelletje. Af en toe gluur ik vanuit mijn…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Nee hè, voetbal vanavond, Juventus - Ajax, het interesseert me geen fluit. Man en zoon verheugen zich er al dagen op. Hapjes zijn voorbereid, bier staat koud, de verwaaide schotel op het dak is rechtgezet, ze zijn er helemaal klaar voor. Ik ga er braaf bijzitten, maar kijk opstandig níet naar de televisie. Op mijn iPad snel ik de koppen van de NOS, ik check mijn blog-pageviews, bekijk de weersvoorspelling, doe een spelletje. Af en toe gluur ik vanuit mijn ooghoek, dat is moeilijk te beheersen bij al die oeh’s en ah’s.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Juventus scoort. Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Zo’n avond gaat het worden. Zo’n avond van wanhoop, frustratie en een stijve nek, omdat je onafgebroken met je hoofd schuin in de richting van het doel zit te wijzen. Het doel waar die bal in zou moeten, maar steeds maar niet in wil gaan. Nee, ik vermaak me wel op mijn eigen scherm.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dan gebeurt er opeens iets wonderlijks. Het lijkt wel alsof ik plots ergens anders ben, íemand anders ben, bedwelmd, betoverd, gedrogeerd. Gillend en krijsend sta ik met man en zoon mee te hossen door de kamer als Ajax 1-1 maakt.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De vlaag van gekte die mij per abuis overviel is ook weer snel verdwenen. Ik strijk mijn kleding glad en trek me weer terug in onverschilligheid. Ik ken dit soort wedstrijden. Die bloedarrogante Portugese kwast zal er gerust nog wel één of twee inschieten en dan gaan we allemaal depressief naar bed. Ik laat me niet gek maken, wend me weer af en bekijk nog maar eens de dramatische Notre-Dame-foto’s op de nieuws-app, al word je daar ook niet bepaald vrolijk van.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het is pauze. Reclame en geouwehoer van de voetbalspecialisten. Gelukkig is het 'de Boer.' Van zijn stemgeluid kan ik wel vrolijk worden. Ik haal bier voor de mannen en schenk mijzelf nog een scheut witte wijn bij, de enige troost voor deze miserabele avond. Zodra de tweede helft begint pak ik weer expliciet mijn eigen vermaak, al wordt het wel lastiger om de oeh’s en ah’s te negeren. Mijn ooghoek maakt overuren.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dan sta ik toch weer vanuit het niets te stampen en te krijsen als Ajax stellig een tweede goal maakt. Zelfs het koptelefoontje van de vrolijke Franse scheids hoeft ditmaal niet te worden geraadpleegd. Nu begint een Amsterdamse overwinning toch wel een heel serieuze optie te worden en mijn pessimisme onheus. Ook voor die Italianen, die de paniek van de dreigende afgang in hun zenuwen beginnen te voelen, is tweemaal scoren in twintig minuten een krankzinnige opgave. Ik lijk het wel enerverend te vinden.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De iPad verdwijnt onder tafel en mijn relax-stand naar het puntje van de stoel. Met strakke, ingespannen ogen en gestokte adem wijst het hoofd onafgebroken naar links. Als een bezeten Ajax-hooligan schreeuw ik dat ze naar voren moeten, de bal af moeten pakken, vasthouden, afgeven, tackelen, met z’n neus in het gras. Dan wordt mijn laatste restje serene distinctie echt geruïneerd als ik voor de derde maal hysterisch gillend om de bank heen stuiter, terwijl man en zoon allang doorhebben dat de goal is afgekeurd. Eén of andere floeper stond blijkbaar buitenspel.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ajax heeft gewonnen, Ronaldo is vernederd, wat ben ik blij dat deze avond voorbij is.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik ben kapot.</span></p>Vrolijk Pasentag:www.nederlanders.fr,2019-04-10:3295325:BlogPost:9273422019-04-10T14:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Help. Echtgenoot heeft weer een nieuwe hobby. De voorlaatste keer dat hij een nieuwe hobby had, had ik net de hele schuur uitgemest. De ruimte zag er smetteloos uit en alles had zijn eigen plek, alsof het een schuur van hele degelijke mensen betrof. Zelfs de cement- en zandzakken en de plastic mallen voor zijn toenmalige betonhobby hadden een eigen plek gekregen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Eén hele…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Help. Echtgenoot heeft weer een nieuwe hobby. De voorlaatste keer dat hij een nieuwe hobby had, had ik net de hele schuur uitgemest. De ruimte zag er smetteloos uit en alles had zijn eigen plek, alsof het een schuur van hele degelijke mensen betrof. Zelfs de cement- en zandzakken en de plastic mallen voor zijn toenmalige betonhobby hadden een eigen plek gekregen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Eén hele dag kon ik ervan genieten, toen besloot echtgenoot dat lassen zijn grote passie zou worden. Bij gebrek aan een 'lashoekje' in de schuur moesten het lasapparaat, de laskappen, -brillen, -handschoenen en alle in een oogwenk verzamelde ijzeren staven, raamwerken en oude wijntonringen provisorisch in het looppad worden gezet. Toegegeven, er kwamen een aantal hele leuke tafeltjes en een mooie pergola uit voortgelast, maar van orde was geen sprake meer.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Via zijn drone-hobby, een hobby dat elk liefelijk vogelgekwetter deed verstommen op onze natuurwandelingen, zijn we nu bij de nieuwste liefhebberij van mijn inventieve levensgezel: 3D-printen. Met een speciaal programma op de computer ontwerp je wat je maar wilt en de 3D-printer print het. Met behulp van een soort plastic-achtige draad bouwt het laagje voor laagje het felbegeerde object op.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het begon met een goedkoop geval uit China dat op de Erard-vleugel in onze entreehal werd gestationeerd, vanwege de vieze smeltlucht die het anders in het kantoor zou verspreiden. Voor elk haakje, clipje of flessendop heeft de printer minimaal een uur, zo niet meer nodig en dus stond het ding de hele dag en soms ook ’s nachts aan. Iek, iek, skwerk, skwerk, íííííííh, skwuuuuut, … vroet, vroet, vroet. De hele dag.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het had een licht nadelige invloed op mijn altijd zo goedlachse humeur.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het meest handige resultaat, mijns inziens, van deze nogal aanwezige prullariaschepper waren de minikorsetjes voor onze geknakte iPhone-kabeltjes. De slimbedachte ski-bij-elkaar-houd-clipjes braken namelijk meteen al bij het eerste gebruik, de roze mini-éénhoornpuzzel ligt waarschijnlijk ergens achter in een kast bij onze twintigjarige dochter en de vijf, door echtgenoot goud gespoten, plastic leden van het<span class="Apple-converted-space"> </span> rendierengezin heb ik een aantal weken na Kerst per ongeluk weggegooid. Oeps.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De werkelijke waarde van dit apparaat zou zich moeten gaan etaleren in de bouw van maquettes. Na een aantal misbaksels, een week non stop gepiep, geschraap en gekreun kwam er een heel aardig villamodel uitgespoten. Wel een beetje rafelig en, om het geheel presentabel te maken, was er ook nog behoorlijk wat handwerk nodig, maar toch. Hier was écht veel vraag naar volgens echtgenoot en zo argumenteerde hij zich naar een upgrade.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Halverwege ons vakantieweekje in Nederland, kon hij een professionele 3D-printer in België ophalen. Het was het showmodel en dus voor halve prijs. Een hele goeie deal, al verslikte ik me toch even in mijn kroket toen hij het bedrag noemde. Dankzij wat eerste communicatieproblemen tussen computer en printer bleef ons Baarnse natuurhuisje nog even printvrij en de sfeer heel gemoedelijk.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De eerste ochtend terug in Frankrijk kwam ik in mijn zondagse huispak beneden, zette een vredig pianomuziekje van Chopin op en begon in alle rust het ontbijt voor te bereiden, toen ik opeens iets raars leek te horen. Iek, iek, skrúúút, … vroet, vroet, vroet, klonk uit de aangrenzende ruimte; de zogenaamde geluidloze nieuwe aanwinst staat op mijn verzoek nu wél in het kantoor. Een Airbus-A350-model was zich aan het opbouwen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De rest van de dag lag de voltooide airbus in een bakje water op het keukenblad. Deze nieuwe printer heeft een slimme extra spuitkop waaruit wateroplosbaar steunmateriaal voor de ingewikkelde constructies wordt gespoten en dat stond nu dus op te lossen tussen de pot met pollepels, de pan met sperziebonen en de met mosterd besmeerde karbonaadjes. Toen ik aan het eind van die middag het aanrechtprullebakje in de pedaalemmer leegde - een klusje waar ik sowieso al niet zo dol op ben vanwege plakkerige kaaskorsten, natte thee en bruingeworden fruitafval dat zonder hulp van je blote handen zich niet vanzelf in de pedaalemmer laat glijden - zat mijn hand opeens helemaal onder een doorzichtig, harsachtig kleefspul. Wateroplosbaar steunmateriaal.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Mijn relatie met de jongste investering van echtgenoot blijft vooralsnog wat stroef.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vanochtend, man en zoon waren reeds vroeg vertrokken, vond ik een klein, schattig haasje op de keukentafel. Bij het openen van de gordijnen in het kantoor viel mijn oog op de printer. Er brandde een lichtje en hij kreunde een beetje. Een paar maanden na het 'zoekraken' van de familie Rendier, grijnsden mij, nog omhuld met steunspul, de overige vier leden van de Paashaasfamilie toe.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Wat een aanwinst.</span></p>
<p></p>
<p><a href="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/1861176609?profile=original" target="_blank" rel="noopener"><img src="https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/1861176609?profile=RESIZE_710x" class="align-center" width="393" height="340"/></a></p>Stage in de grote stadtag:www.nederlanders.fr,2019-04-03:3295325:BlogPost:9254312019-04-03T11:30:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Nog wat onwennig zat hij samen met zijn stagebegeleider een broodje kaas te eten in het Amsterdamse eetcafé op de hoek, toen plotseling een bejaarde dame om een dokter begon te roepen. Mijn zoon was een week eerder met het vliegtuig op Schiphol geland, want hij zou vier weken stage lopen bij een drietal fotografen in Amsterdam en Utrecht. Vandaag was zijn eerste stagedag.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De bejaarde dame had waarschijnlijk haar…</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Nog wat onwennig zat hij samen met zijn stagebegeleider een broodje kaas te eten in het Amsterdamse eetcafé op de hoek, toen plotseling een bejaarde dame om een dokter begon te roepen. Mijn zoon was een week eerder met het vliegtuig op Schiphol geland, want hij zou vier weken stage lopen bij een drietal fotografen in Amsterdam en Utrecht. Vandaag was zijn eerste stagedag.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De bejaarde dame had waarschijnlijk haar maandelijkse lunch-uitje met zeven trouwe jeugdvriendinnen, dispuutgenoten of misschien wel gewoon mede-cursisten van de plaatselijk yoga-, beleggers- of boekenclub. Het waren in ieder geval generatiegenoten en ze zaten aan een grote ovale tafel achter zoon en zijn begeleider.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Er was geen dokter in het café.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Eén van de reünie-dames had tijdens het eten van haar traditionele omelet met oude kaas en paddestoelen veel te druk zitten kwebbelen. Dat moet je nooit doen, dat wist ze waarschijnlijk zelf ook wel, maar er was natuurlijk heel veel bij te praten geweest. Schielijk was er een flinke champignon in haar verkeerde keelgat geschoten. Ondank verwoede pogingen tot hoesten, geram op de rug door haar buurvrouw en buikstoten van de stagebegeleider, bleef de paddenstoel muurvast in de luchtpijp zitten en de dame in kwestie begon blauw aan te lopen. In allerijl werd 112 gebeld.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Tot zoons stomme verbazing kwam nog geen minuut later al een politiewagen met loeiende sirenes aanrijden en weer een minuut later nog één. Terwijl de agenten de dame, die het gevecht met de champignon dreigde te verliezen, onder haar oksels grepen en naar buiten sleurden kwam de ambulance reeds aanloeien. Ze werd op het trottoir gelegd en er arriveerde een brandweerauto. Om haar aan het zicht van nieuwsgierige omstanders te onttrekken werd een wit scherm geplaatst en even later kwamen nóg een politiewagen en nóg een ambulance hysterisch aangieren. De hele straat stond inmiddels vol, het leek wel een rampgebied. Alle mogelijke hulptroepen waren ingezet bij dit paddenstoelengevecht.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Zoon had ondertussen zijn broodje kaas weggewerkt en liep naar de tramhalte aan de overkant van de straat. De resterende dames van het lunch-uitje stonden verslagen op de stoep. Een paar ambulancemedewerkers hielden zich achter het scherm met de ongelukkige bezig en de andere, in allerijl opgepiepte, diensters, brandweerlieden en ziekenbroeders keken een beetje doelloos om zich heen. Na alle hectiek overheerste nu kalmte en even was het stil.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toen klonk er een voorzichtig gesnik vanuit het grijze vriendinnengroepje. Al snel kwam er bijval met meer gesnik en niet lang daarna werd er luid en hartverscheurend gehuild. Het gehele achtergebleven damesgezelschap kon zich niet langer beheersen. Gelukkig waren er voor elke overstuur geraakte bejaarde minstens twee hulpverleners aanwezig om troostende woorden en uithuilschouders te bieden. Wat een land!</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vanaf de overvolle tramhalte waar zoon stond te wachten werd het tafereel nieuwsgierig aanschouwd, toen plots een doffe dreun klonk. Alle hoofden draaiden<span class="Apple-converted-space"> </span> collectief negentig graden richting de klap en zagen verderop de aankomende tram. Hij stond stil, met zijn neus in een personenauto.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">De agenten bedachten zich geen seconde, maakten zich los van de snotterende dames, sprongen met hun natgehuilde schouders in de politieauto en scheurden<span class="Apple-converted-space"> </span> begeleid met veel táátúú richting ongeval. Nog voordat de trambestuurder en de automobilist goed en wel beseften wat er gebeurd was, was de politie al uitgerukt.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Hier in ons Zuid-Franse dorpje arriveerden ondertussen de eerste zwaluwen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Precies een week later moest zoon voor een filmopname in Nieuwegein zijn. Of hij met zijn stagebegeleider was meegereden of de trein en vervolgens de tram had genomen, wist ik helaas niet. Zijn telefoon had hij vanwege de geluidsoverlast discreet uitgezet en hij was dus onbereikbaar. Toen hij eindelijk toe was aan zijn lunchpauze en het apparaat nietsvermoedend weer aanzette, stond deze roodgloeiend. Bezorgde vrienden, opa’s, oma’s, broers en zussen en tachtig oproepen van zijn moeder. Even verderop, in het centrum van Utrecht, was in een tram een schietincident geweest …</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Stapvoets maar heelhuids reed zoon met zijn stagebegeleider over de deels afgezette A2 weer terug naar Amsterdam. Ik kon thuis, ver weg in het zuiden, weer een beetje rustig ademhalen en installeerde mij bekaf in een tuinstoel. Het zwaluwmannetje kwetterde zijn heldere, vrolijke zang om het mooiste vrouwtje tot paren te verleiden.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ook best opwindend.</span></p>Uitvliegende kuikenstag:www.nederlanders.fr,2019-03-07:3295325:BlogPost:9203432019-03-07T18:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<div><p><span style="font-size: 12pt;">Ze was van een laddertje gelazerd. De bovenste sport van het trappetje mistte. Dat was al honderd keer goed gegaan, maar dit keer was ze niet helemaal helder geweest. Haar hoofd was tegen de achterkant van een keukenkastje geklapt en de wettige eigenaar van het laddertje vond mijn dochter, toen hij zijn slaperig kop over de rand van zijn hoogslaper stak, knock-out in een plasje bloed.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik weet nog dat mijn oudste…</span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;">Ze was van een laddertje gelazerd. De bovenste sport van het trappetje mistte. Dat was al honderd keer goed gegaan, maar dit keer was ze niet helemaal helder geweest. Haar hoofd was tegen de achterkant van een keukenkastje geklapt en de wettige eigenaar van het laddertje vond mijn dochter, toen hij zijn slaperig kop over de rand van zijn hoogslaper stak, knock-out in een plasje bloed.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ik weet nog dat mijn oudste zoon, toen nog een peuter, van net zo’n soort laddertje viel. Er waren in zijn kamertje geen keukenkastjes, maar hij wist zijn hoofd tegen de punt van een schilderijlijstje te slingeren. Het bloed spoot uit zijn slaap. Ik was er toen als eerste bij, kon mijn moederlijke paniek haar vrije gang laten gaan, kind troostend in de armen sluiten en overladen met genezende mamakusjes. Dat was toen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Dochter meldde mij haar rampspoed door de telefoon. Ze woont al anderhalf jaar niet meer thuis. Vrienden brachten haar naar de eerste hulp, alwaar ze een gat in haar lip, blauwe plekken op neus, wang en kin en een lichte hersenschudding constateerden. Ver weg, aan de zijlijn, leefde ik mee.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een paar dagen later kwam ik met de trein bij haar aan en dronken we cocktails in de kroeg. Niet heel verantwoord inderdaad, heel wat anders dan genezende mamakusjes, maar dochter zag er geen kwaad in. De hersenschudding was licht, bovendien al drie dagen oud en consumeren ging sowieso alleen maar met een rietje. Een beetje troost in deze zware dagen kon ze wel gebruiken en wie ben ik dan om tegen te stribbelen? Dit is het nieuwe mama zijn. Samen onverantwoord cocktails drinken. Daar kan ik best aan wennen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Inmiddels woont ze niet meer in Toulouse, een afstand die nog aardig overbrugbaar was, maar ergens op een hoge Franse Alp bij de Italiaanse grens, een dagreis van mij verwijderd. Nu weet ik echt niet meer wat ze allemaal uitspookt en is zelfs van een zijlijn nauwelijks meer sprake. Laat staan cocktails.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ondertussen vult haar jongere broer, de peuter van toen met de jaap in zijn slaap, het nest ook nauwelijks nog. Op schooldagen woont hij allang niet meer thuis, vanwege de grote afstand naar zijn lyceum en sinds hij een vriendinnetje heeft blijft hij ook de weekenden regelmatig weg. Bovendien is zijn reisdrift van dusdanige proporties dat ik het vanaf de zijlijn nauwelijks meer bij kan benen. Londen, Parijs, Marokko, Nederland, net waar een goedkope bus, trein of vliegtuig hem heen kan brengen. En zijn innerlijke reis? Tja, daar weet ik dus ook weinig meer van.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Een leeg nest heeft beslist zijn voordelen, gezien vanuit volle winkelwagens, volle wasmanden, rondslingerende schoenen, tassen, snoertjes, schoolboeken, zonnebrillen, sokken, propjes, etenswaar, jassen, bananenschillen, wattenstaafjes, deodorant, … Maar, langzaam doch zeker en ook opeens wel weer heel snel, niet meer deelgenoot zijn van hun dagelijkse vreugdes en worstelingen, dat is wél even slikken voor een toegewijde (bemoeigrage, nieuwsgierige, …) moeder als ik.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Mijn jongste kuiken compenseert de boel vooralsnog aardig en houdt, helemaal door zijn keuze voor thuisschool, het nest nog even goed gevuld. Hem kan ik nog helpen met zijn wiskunde af en toe. Met hem bespreek ik de beproevingen van alle dag, de ingewikkelde levensfases en de zin van het bestaan. Hij is degene die zich nog gepast doodgeneert naast zijn moeder als drie agenten verwonderd toekijken hoe ik paniekerig de auto van mijn echtgenoot langs een drukke weg niet ingeparkeerd krijg. Hij moet nog zeventien worden, maar zal deze zomer ook het nest reeds verlaten. Studeren in Nederland, terug naar de bewoonde wereld, aldus zoon. En zo komt binnenkort mijn functie in huidige vorm geheel te vervallen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Onverantwoord cocktails drinken, dat lijkt me de enige remedie.</span></p>
</div>Tegenstrijdig genottag:www.nederlanders.fr,2019-02-22:3295325:BlogPost:9178272019-02-22T08:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Ongelovig staar ik de dame aan die ons uitlegt hoe het in zijn werk gaat. De moed zakt me wel een beetje in de schoenen. Ik ben erg blij dat zoon besloten heeft niet mee te komen. Hij had meteen al geen zin om voor joker te staan in zijn zwembroek en dit had hij beslist waardeloos gevonden.</font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Midden in het mooie langlaufgebied staat een <i>'refuge.'</i> Een eenvoudige berghut…</font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Ongelovig staar ik de dame aan die ons uitlegt hoe het in zijn werk gaat. De moed zakt me wel een beetje in de schoenen. Ik ben erg blij dat zoon besloten heeft niet mee te komen. Hij had meteen al geen zin om voor joker te staan in zijn zwembroek en dit had hij beslist waardeloos gevonden.</font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Midden in het mooie langlaufgebied staat een <i>'refuge.'</i> Een eenvoudige berghut waar </font>buiten aan de zonnige picknicktafels of binnen bij de behaaglijke warmte van het haardvuur lekkere, simpele maaltijden geserveerd worden. Er kan ook overnacht worden in een drietal aparte hutten die verspreid staan tegen de helling en er is een <i>'hot tub'</i> midden in het sneeuwlandschap. Een ronde houten tobbe met door houtvuur opgewarmd water, dampend in de kou. Het bad staat half verscholen achter een klein bushok-achtig bouwseltje van houten planken waarvan wij dachten dat het de omkleedruimte was.</span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Terwijl we ons voorverwarmen met warme wijn aan één van de lange tafels komt de refugedame naar ons toe. Ze legt uit dat we ons eerst moeten douchen op de étage, onze kleding daar zullen achterlaten en vervolgens in badkleding over het terras naar de in stoom gehulde tobbe mogen lopen. Ze kijkt er heel guitig bij, maar maakt geen grapje. Het is het einde van de middag en het terras zit vol met 'après-skiërs.' Ik neem nog een flinke slok van mijn warme wijn.</font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Gedoucht en wel staan wij even later klaar om ons tussen de warm aangeklede terraszitters te mengen. Ik sla preuts nog een handdoekje om de oneffenheden van mijn blote lijf heen en bedenk me dan dat het niet erg aangenaam zal zijn om op blote voeten door de sneeuw te trippelen. We zijn op de latten bovengekomen, dus ik heb niet anders dan langlaufschoenen om mijn tenue te completeren. Meteen al op de trap omlaag kruizen wij een dame die vervolgens schaterlachend het toilet in verdwijnt. Leuk.</font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Uit mijn ooghoek zie ik wel wat hoofden draaien, maar ik focus op mijn doel en loop, mijn handdoekje krampachtig op zijn plek houdend, achter echtgenoot aan. Zo snel als ik kan, maar toch voetje voor voetje, want langlaufschoenen zijn glad. Om nu een zwieper te maken, mijn handdoek door de lucht te zien vliegen en met een klap in de zachte sneeuw te belanden met mijn blote benen hulpeloos in de lucht, lijkt mij meer dan ooit een situatie om te vermijden. </font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Zonder eerst aan de hitte te wennen duik ik de tobbe in en met een prikkende huid zit ik veilig onder water. Als ook echtgenoot 'door' is en zich naast mij heeft gevoegd kan het genieten beginnen. De behaaglijke warmte van het water, afgewisseld met een duik in de koude sneeuw. De blauwe lucht en de witte omgeving. De sensatie van tegenstrijdig genot. Een unieke ervaring. </font></span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>Vanaf het terras zijn we niet goed te zien en we wanen ons in privé-sferen, totdat er tot mijn schrik een vrouw om de hoek </font>komt <font>kijken. Ze biedt allervriendelijkst aan om ons te <i>'mitrailleren.'</i> Verbluft kijk ik echtgenoot aan. Ons vriendelijk overhoop knallen? Over tegenstrijdig genot gesproken. </font>Echtgenoot weet me gelukkig snel gerust te stellen: Ze wil simpelweg, à la française,</span></p>
</div>
<div><p><span style="font-size: 12pt;"><font>… een plaatje van ons schieten.</font></span></p>
</div>
<p class="separator"></p>succes met de verhuizingtag:www.nederlanders.fr,2019-02-08:3295325:BlogPost:9157992019-02-08T12:00:00.000ZDorine van der Marelhttps://www.nederlanders.fr/profile/DorinevanderMarel
<p><span style="font-size: 12pt;">Op weg naar de brievenbus kwam ik een dorpsgenote tegen. Nog voordat ik mijn mond open deed, zette zij haar kleuterjufgezicht al op en toen ik inderdaad een beetje naar woorden moest zoeken om haar 'beleefd informeren' naar mijn kinderen te beantwoorden, knikte ze mij met een moederlijke glimlach, geduldig en aanmoedigend toe. Ze zei nog net geen “koetchie koetchie” of aaide over mijn wangetjes.<span class="Apple-converted-space"> …</span></span></p>
<p></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Op weg naar de brievenbus kwam ik een dorpsgenote tegen. Nog voordat ik mijn mond open deed, zette zij haar kleuterjufgezicht al op en toen ik inderdaad een beetje naar woorden moest zoeken om haar 'beleefd informeren' naar mijn kinderen te beantwoorden, knikte ze mij met een moederlijke glimlach, geduldig en aanmoedigend toe. Ze zei nog net geen “koetchie koetchie” of aaide over mijn wangetjes.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Gedesillusioneerd liep ik weer naar huis. Ik had me altijd voorgesteld dat ik na tien jaar Frankrijk accentloos met de autochtonen mee zou ratelen, schouderophalend <i>‘bof’</i> mompelen of meelevend <i>‘mince.’</i> Bij het weggaan zou ik mijn hand opsteken en vlot <i>‘allez ciao!’</i> roepen. Ik zou verder lopen naar een volgende conversatie bij een partijtje pétanque en geen enkele twijfel hebben dat mijn verhaal begrepen was, ja zelfs interessant gevonden. In plaats daarvan zie ik regelmatig gespreksgenoten vaag voor zich uit staren, allervriendelijkst knikken en verward verder lopen.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Vorige maand besloten we eindelijk, bij wijze van goed voornemen voor het nieuwe jaar, de zolder te gaan uitmesten. De vorige eigenaresse had daar tien jaar geleden een heleboel troep achtergelaten en wij hadden daar zelf onze eigen rotzooi nog bovenop gemikt. Je weet tenslotte maar nooit of al die spullen die nu nutteloos lijken in de toekomst misschien van onmisbaar belang zullen zijn. Toen ik buiten voor de deur de geleende pick-up aan het volladen was met de afgekeurde attributen om deze definitief naar de vuilstort te brengen, kwam de overbuurvrouw een praatje maken.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“Gaan jullie verhuizen?” vroeg ze.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“Nee hoor, we zijn aan het opruimen.”</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“Waar gaan jullie heen verhuizen?”</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“We gaan niet verhuizen, we gaan wat rotzooi wegbrengen naar de vuilstort.”</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“Mijn dochter vertelde al dat uw huis te koop staat en dat u vertrekt.”</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“Dat klopt.” Ik bleef onverstoorbaar en legde nog éénmaal in mijn beste Frans uit: “Het huis staat te koop, maar voorlopig zitten we hier nog wel.”</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">“Jammer,” antwoordde ze goedbedoeld, “succes met de verhuizing”</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Ze zal inmiddels wel begrepen hebben dat we er nog zijn. Observeren kent geen taal tenslotte.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Het is natuurlijk niet alleen maar één groot communicatiedrama. Er zijn toehoorders die bij voorbaat al in paniek raken en denken, <i>oh god, daar heb je háár, dat mens versta ik nooit</i>, maar er zijn gelukkig ook een heleboel Fransen die meer openstaan voor mijn creatieve Frans. Bovendien klets ik zelf ook de ene dag soepeler dan de andere, afhankelijk van vermoeidheid, hormonen of humeur.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Toch heb ik de invloed van de taalbarrière onderschat. Ik ben hier in Frankrijk een heel ander persoon dan in Nederland. Wat mij écht bezig houdt kan ik hier niet goed tot uitdrukking brengen, op zijn hoogst op een wat simplistische wijze waarin de belangrijke nuances missen. Bovendien is taal ook een uitstraling naar buiten toe. Het is voor de luisteraar lastig om je niet onnozel, schattig of dom te vinden als je slecht uit je woorden komt en een zeer eenvoudig vocabulaire bezigt.</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Nee, mijn ei kan ik hier in het Franse niet helemaal kwijt, wel inmiddels mijn frustratie. Nu de zolder is leeggeruimd is er plek ontstaan voor een pingpongtafel. Ik assisteer zoon bij het oefenen voor zijn sportexamen en laat hem, onder toeziend oog van de poes, alle hoeken van de tafel zien. Taalloos manifesteer ik mij in al mijn volledigheid. Hoezo schattig, onnozel of dom?</span></p>
<p><span style="font-size: 12pt;">Meedogenloos.</span></p>