Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Toen een van de twee vreemde eenden in ons gezelschap zich ongeweten begon te misdragen

Nou, daar gaan we dan maar weer, in de hoop dat er  geen 'zelfplagiaat' wordt gepleegd - wat niet kan worden gegarandeerd, want je weet maar nooit....

Charles is op-en-top de klassieke gérant in restaurant La Boule d’Or: hij begroet de gasten, vraagt wat zij wensen, begeleidt hen naar hun tafel, deelt met sierlijke gebaren de menukaarten uit, weet instinctmatig wie de wijnkaart toekomt en verstrekt daarmee impliciet de ontvanger ervan het recht tenminste de wijn te mogen betalen. En, ook een vakbekwame gérant eigen, als Charles aan een van de tafels even moet wachten, houdt hij altijd beide handen op de rug. Moet hij iets aanreiken of aannemen, dan wordt dat met de rechterhand gedaan, terwijl de linker onbeweeglijk op de rug wordt gehouden. Charles heeft nog een goed ontwikkelde beroepstic. Hij kan op elk moment dat dat nodig is en nooit vaker dan dat, een emotieloze maar toch vriendelijk lijkende grijns op zijn gezicht trekken. Voor de rest van de tijd blijft zijn gezicht stoïcijns - geen ooggeknipper, geen verbazing en al helemaal geen afkeuring. Behalve dan die ene keer toen de uitdrukking op zijn gezicht spontaan van verbazing via verwondering tot afgrijzen werd misvormd. Dat was toen de Canadees Dave, een van de twee vreemde eenden in ons verder Nederlands gezelschap, zich ongeweten begon te misdragen. De kaart had hij snel doorgenomen. De  pagina met de hors d’oeuvres sloeg hij snel om, want aan onzin deed hij niet. De entrées waren naar zijn smaak ook geen aandacht waard. De groentegerechten konden hem evenmin bekoren. “Dick, wat zijn dit?” “Des légumes - jullie zeggen vegetables.” “En dit?” Hij was bij de afdeling vlees aangekomen en wees het woord ‘agneau’ aan. “That is lamb!” Há! Nou was-tie waar-die wezen wilde! “Boeuf?” wees zijn vinger aan en “That is beef?” zei zijn mond. Eindelijk raak! Hij riep Charles bij zich, wees op de kaart lamsvlees èn rundvlees aan, maakte duidelijk dat hij van elk een grote portie wilde hebben en voegde daar op beveltoon “All together, at the same time, no vegetables and speedy please!!” Het gezicht van Charles was het stadium van verbazing voorbij en had dat van verwondering bereikt. Even later zagen wij duidelijk dat de kok Dave’s vlees, waarschijnlijk als een vorm van protest, inderdaad speedy had bereid: de buitenkant was wat geblakerd en de binnenkant nog mooi bloederig. Dat deerde Dave voor geen cent. Hij kende dat waarschijnlijk al wel van de bbq’s thuis. Hij sneed al het vlees in hapklare brokken, zette zijn stoel wat achteruit, legde de linker arm onder tafel op zijn bovenbeen, bracht zijn mond ter hoogte van zijn bord en schoof het vlees geroutineerd naar binnen. Dat was het moment waarop Charles met afgrijzen toekeek en niet wist hoe snel hij zich naar de keuken kon haasten. Ik vond dat Charles, na het aanschouwen van deze wildwest-tafelmanieren, enig recht op een wat toelichting had, schreef op een stukje papier ‘Canada!’ en overhandigde hem dat discreet, waarop hij minzaam boog en mij zijn, niet eens routineuze, glimlach toonde. Waarna hij op subtiele manier wraak nam. Dave wilde onmiddellijk zijn dessert hebben, maar hij moest, ook na enig aandringen van zijn kant, geduldig - geduldig? - wachten tot het hele gezelschap aan het sluitstuk van de maaltijd toe was. Zo verloopt zo’n diner dat je lang heugt en dan niet alleen vanwege de gerechten.

 

  

 

 

 

 

e

.

 

Weergaven: 909

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190519, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Theodora Besse op 20 Mei 2019 op 18.17


Eerlijk gezegd Piet, storen mij die afbrekingen helemaal niet. Ik hoef daardoor ook nergens opnieuw te beginnen met lezen. Zelf heb ik maar één boek van Dick en ook daarin zijn de regels zo kort dat de verdere indeling totaal niet stoort.

En wat ik nog steeds het belangrijkste vind: Dick kan zo schrijven dat je aandacht gevangen blijft. En je eindigt ieder verhaal steeds met een glimlach. Wat wil een gewoon mens (niet-grafisch opgeleid) nog meer?

Reactie van Henri Bik op 20 Mei 2019 op 18.22

Leesbaarheid van teksten is een interessant onderwerp en relevant voor dit forum. Ik zal er een apart topic van maken want dat lijkt mij beter en dan hoeft Dick zich niet geraakt te voelen.

Piet's laatste bijdrage is een goed voorbeeld van een moeilijk leesbare tekst.

Reactie van Theodora Besse op 20 Mei 2019 op 19.06


Piet, daarnet stond het verhaal van Dick, nadat jij het bovenstaande had geschreven, nog gewoon op mijn startpagina, maar nu is het kennelijk naar pagina 2 gezakt.

Ik zag ook een ander (heel leuk) verhaal waar ik nog net op kon reageren, maar het is nu ook verdwenen. Waarom ik het heb gemist? Het lijkt wel of alle verhalen steeds sneller naar onderen zakken. Je vraagt je dan af of die eerste startpagina niet veel langer kan, zodat allerlei leuke onderwerpen niet zo snel uit het zicht verdwijnen. Die foto van de week kan best weg, want er staat nooit een beschrijving bij, je ziet alleen een nietszeggend plaatje, dat soms leuk is, maar waar ik meestal niks aan vind. Maar dat is uiteraard persoonlijke smaak.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden