Een lange zin en nog wat tutenspul

Massale alcoholcontrole, ’s morgens om elf uur. Deze gendarmes spreken ook geen Nederlands. Maar zij vinden het wel vanzelfsprekend dat ik Frans spreek, zoals bijna al die monoglote Fransozen het normaal vinden dat niet-Fransen hun taal spreken, er zelden waardering voor hebben en er nooit bewondering voor tonen - waarna ik nu opmerk dat dit eigenlijk een te lange zin is, die ik expres zo schrijf ten pleziere van Wim van T. die misschien ooit èn verdiend plus terecht een prijs, pardon, een award als geslaagd zakenman krijgt uitgeloofd en die zichzelf daarnaast een goed, zelfs groot schrijver acht, omdat hij de roman “Een Franse slag” heeft geschreven, die geen roman is, alleen al omdat er op de 277 pagina’s geen enkele karakterontwikkeling van de hoofdpersonen wordt beschreven, wat voor een roman toch van essentiële betekenis is en het gemis daarvan voor een romanschrijver, hoe geniaal hij zich ook vindt, een doodzonde is en wellicht de aanleiding is voor zijn teleurstelling dat hij nog niet voor de literaire Nobel-prijs in aanmerking is gekomen, waar hij waarschijnlijk heimelijk op rekent, zodat hij zichzelf, op grond van die verwachting, bevoegd acht een andere schrijver te mogen verwijten dat die de ongekende moed heeft teksten te publiceren waarin naar zijn (Wims) smaak verkeerd woordgebruik walig tiert en tegen wie dus wel degelijk een inmiddels onbuigzaam geworden wijsvinger geheven moet worden, opdat de Nederlandse taal net zo zuiver blijft als Wim gewoon is te schrijven, zelfs als hij uit het losse handje commentaren te berde brengt waarin hij het niet nodig acht, al was het maar een enkel, houtsnijdend argument op te hoesten, geen andere dan dat het bekritiseerde mikpunt op de kennelijk door hem wel (met de Franse slag?) op deze site (die zo vaak het mikpunt op de vingers heeft getikt dat hier opgemerkt kan worden dat het mikpunt uit beleefdheid en uit respect voor zijn bijdragen die gaan over zaken die wonen, werken en ondernemen, wel ‘meneer’ blijft zeggen, zoals hij ook altijd vriendelijk blijft) dus wordt die nodige bijstand geleverd door meneer Van T. er op te wijz en dat halverwege deze repliek een raar woord staat, dat misschien een tikfout is, maar misschien in zijn gedachten ook wel een verwrongen uitdrukking kan zijn, zoals hij beweert dat het de gewoonte van de mislukte schrijver is zulke uitdrukkingen, al of niet op rijm, in elkaar te knutselen èn om te voorkomen dat meneer tijd verliest met het opsporen van die tikfout: het gaat om het woord ‘walig’ en dat moet natuurlijk ‘welig’ zijn – maar dat had hij waarschijnlijk toch al wel begrepen, waarna tot slot mag worden opgemerkt dat de door meneer met regelmaat bekritiseerde, onleesbaar genoemde, stukjes van zijn mikpunt door mede sitegebruikers veelvuldig worden gelezen, wat hem misschien ook zou kunnen overkomen als hij eens de creativiteit kan opbrengen een lezenswaardige, niet per se zakelijke, bijdrage aan de site te leveren.

Het is een lange en naar uw kritische inslag wellicht een tè lange zin geworden, meneer Van T. Nu hebt u in elk geval genoeg stof om naar hartelust te vitten. En dan hebt u het weer naar uw zin - toch?

Maar ik geloof dat ik wat af dwaal.

Ik wilde vertellen over een massale alcolholcontrole, alreeds ’s morgens om elf ure, want we zijn in Frankrijk! De twee gendarmes zijn neutraal, dus beleefd, niet autoritair en evenmin erg vriendelijk – een beetje robotachtig dus. Of ik gedronken heb, vraagt een van hen. Tot zijn zichtbare verrassing beaam ik dat volmondig. Hij vraagt hoeveel. Ik zeg tè veel. Hij wil weten hoeveel te veel. Ik zeg: “Veel te veel’. Of ik wil blazen. Maar ik heb sinds eergisteren geen druppel alcohol in mijn lijf. De uitslag verbaast hem: die is voor hem negatief. De tweede test geeft hetzelfde resultaat. Hoe kan dat nou? De tweede controleur roept zijn chef er bij. Die zegt: “Mijn collega zegt dat u hebt gezegd dat u te veel gedronken hebt. Maar twee blaastesten geven dat niet aan. Hoeveel hebt u dan gedronken?” Ik zeg: “Te veel, meneer, veel te veel. Niet vandaag en ook niet gisteren, maar in mijn hele leven” – wat in het Frans veel leuker, veel welluidender klinkt: “Oui monsieur, j’ai trop bu, mais pas aujoud’hui, mais de la vie.” De lachjes zijn mi-fique, mi-raisin (zoetzuur) en of ik maar wil maken dat ik weg kom.

Als ik deze ervaring aan Franse vrienden vertel, barsten ze in lachen uit, maar ik bespeur steeds een mengeling van vrees en jaloezie, want zelf zouden zij het niet in hun hoofd halen gendarmes min of meer voor schut te zetten, zelfs niet met een beetje humor. En ze zeggen dat ik geluk heb gehad. Want het zou de doodnormaalste zaak van Frankrijk zijn geweest als ze naar een andere overtreding zouden zijn gaan zoeken. Zijn de banden goed? Zijn achter de voorruit de vignetten voor verzekering en controle technique te zien? Is er een geel hesje aan boord? En een gevarendriehoek? Doen alle lichten het? Dus allemaal gezoek, uit wrok, wat de politie in Nederland is verboden.

Gendarmes en humor? Dat is als water en olie. Zeker als zij in uniform zijn. Want dan vertegenwoordigen zij het gezag – wat zeg ik? - dan zíjn zij het gezag en daar mag op geen enkele manier mee worden gespot – nomdediou!

Humor? Mijn vrouw en ik overnachten nabij Senlis. Tijdens het diner zit in een hoek van de zaal een groep van wel dertig gendarmes. Mijn vrouw gaat aan het buffet wat te eten halen, laat haar tas op haar stoel staan en zegt, wijzend op haar tas en met een hoofdknikje naar dat nest gendarmes: “Die kan ik hier nou toch wel laten staan?” – wat ik echt wel een staaltje van leuke humor vond. Vijf minuten later vertel ik dat aan een flic die ook zijn bord volschept. Hij is niet verbaasd en evenmin geamuseerd. Hij zegt heel ernstig: “O, die kan ze best laten staan, hoor, daar gebeurt echt niks mee”. Twee minuten later reageert een van zijn collega’s net zo stijfjes: “Ja hoor, die tas staat daar veilig, ze loopt geen enkel risico.”

Gendarmes en humor? Vergeet het maar.

Zijn zij misschien een uitzondering?

Een poosje geleden (il y a un petit moment) heeft een mevrouw, ik geloof op deze site, geschreven dat het dunste, in Frankrijk verschenen boekje over Franse humor gaat. Dat over gevoel voor humor van gendarmes moet wel het aller-aller dunste boekje zijn.

Dictum 4: De mens wikt, god schrikt