Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Theodora heeft me gevraagd om mijn ervaringen op Nederlanders.fr te zetten.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen de Fransen die professioneel of privé met autisme te maken hebben zeggen unaniem dat Frankrijk 50 jaar achterloopt op omliggende landen als 't gaat over autisme. Diagnostiek wordt in het algemeen veel te laat en niet goed gedaan, en aangeboden begeleiding sluit niet aan bij de problematiek.

In mijn geval is mijn zoon na een geboorte met zeer ernstige complicaties vanaf zijn geboorte begeleid door een CAMSP ( Center de action medico-sociale precose). Geweldig zou je zeggen, maar helaas niks is minder waar. De eerste twee jaar hadden we eens per half jaar een gesprek met de pediater. Toen werd duidelijk dat hij motorisch een lichte achterstand had. hiervoor begeleiding gekregen. Wat niet goed ging door enorme huilbuien doordat hij niet van mij gescheiden kon worden. Dus dit is weer gestopt.

Met twee jaar werd er ook ander stereotype gedrag zichtbaar. Laden steeds open en dicht doen, lampen aan en uit, deuren open dicht etc. Niet spelen. Behalve met dingen die verschillende lichtjes hebben. Ook in het donker gaan zitten met zijn lichtjes. Later werd ook duidelijk dat de taalontwikkeling niet op gang kwam. Aanvankelijk dachten we nog dat dit door de tweetaligheid kwam, maar het duurde wel heel lang. Alle signalen voor autisme werden weggewuifd door de begeleiders van CAMSP. De begeleiding sloot absoluut niet aan en hij ontwikkelde zich niet. Maar er bleef steeds gezegd worden dat t allemaal wel goed zou komen. Autisme kon het volgens hun niet zijn omdat hij wel af en toe contact maakte.

Toen hij 5.5 jaar was hebben we onze eerste afspraak gehad bij de psychiater van CAMSP, na heel lang aandringen van onze kant. Zij had Liam elke week in de wachtkamer en gang gezien en ze zei gelijk. U heeft gelijk hij heeft autisme. De "officiële" diagnostiek heeft nog een jaar langer geduurd. En is door een team gebeurd dat achteraf heel slecht bekend staat. Volgens hun is 't geen klassieke autist maar een kind met een niet specifieke stoornis in het autistisch spectrum. Omdat hij contact maakt. Volgens hen kan het daarom geen klassieke autist zijn. Wat een volledig achterhaalde theorie is. Inmiddels hebben we gelukkig een psychiater van Robert Debre. Die gespecialiseerd is in autisme. Zij zegt dat hij een klassieke autist is met verstandelijke beperking.


Al voor de diagnose werd er door CAMSP een vervolgtraject aangeboden. Hun hulp stopt met 6 jaar. Volgens hen zou scholing nooit haalbaar zijn. Dus zou een logische vervolgstap de dagopvang van het psychiatrisch ziekenhuis zijn. Daar een afspraak gehad. In het psychiatrisch ziekenhuis bij ons in de buurt nemen ze inmiddels geen autisten meer op. Omdat een behandeling in het psychiatrisch ziekenhuis niet aansluit. Nog heel veel kinderenen volwassen zitten nog steeds in psychiatrische ziekenhuizen in Frankrijk. Psychotherapie heeft weinig zin. Gedragstherapie en het aanleren van vaardigheden zijn een betere aanpak. Daarnaast zou hij naar een IME moeten. Dus de aanvraag voor een IME de deur uit gedaan. Tegelijkertijd ook een aanvraag voor ambulante begeleiding en een aanvraag voor speciaal onderwijs. Alles wordt goedgekeurd. Maar er is nergens plek. Dan wordt langzaam duidelijk dat er gewoon veel te weinig plekken zijn.

Door een heel doortastende Enseignant Référent krijgen we het na twee jaar wachten voor elkaar om een plekje in een autistenklas te krijgen. Twee ochtenden per week. Via ouderorganisaties vind ik privé begeleiding. Alleen logopedie wordt vergoed door de secu. De rest moet zelf worden betaald. Psycholoog 40 euro per week, educatrice (na twee jaar eindelijk gevonden) 3x20 euro per week, psychomotricien 45 euro per week. Muziektherapie 46 euro per week. Dit is natuurlijk erg kostbaar dus een allocation pour education d'un enfant handicapé aangevraagd. Het eerste jaar alleen de basis gehad. 120 euro per maand. Waar we blij mee waren maar wat niet kostendekkend was natuurlijk. De jaren erna een klein supplement gehad doordat ik fulltime voor hem moest zorgen dus niet kon werken. Nog steeds lang niet kostendekkend maar alles helpt. En we hebben geluk. Mijn man heeft een goede baan dus we hoeven er geen rekeningen van te betalen. Voor de meeste gezinnen is t natuurlijk niet mogelijk om zoveel hulp te financieren op 1 salaris.

Ondertussen staan we op wachtlijsten. 3 jaar gewacht op ambulante begeleiding. En dat hebben we nu eindelijk gelukkig. We staan ook 3.5 jaar op de wachtlijst bij verschillende IME''s. Er is geen zicht op een plek. Verschillende afspraken gehad met de directeur van een IME die plek heeft voor 50 kinderen. Maar hij kan maar maximaal 5 kinderen opnemen met autisme. De problematiek is anders te lastig voor zijn medewerkers. De enige IME in essonne die gespecialiseerd is in autisme heeft een wachtlijst van meer dan 5 jaar. We zijn in eerste instantie zelfs afgewezen omdat de wachtlijst te lang is. Alles blokkeert volledig. Jong volwassen kunnen de IME niet uit omdat er geen vervolgplek voor ze is. Woonvormen zijn er vrijwel niet. Dus komen ze weer bij hun ouders te zitten zonder begeleiding. De instellingen in België zitten vol met Franse kinderen omdat er hier geen plek voor ze is.

Macron heeft autisme hoog op de agenda gezet en we hopen met zijn allen dat er structuren komen voor autisten en dat t voor hoogfunctionerende autisten gewoon mogelijk wordt om met een AVS onderwijs te volgen. Er is een schrijnende ongelijkheid, waarbij de rijken alle hulp die ze kunnen vinden financieren, maar t grootste deel van de kinderen gewoon thuis zitten of in de psychiatrie zonder goede begeleiding. Waardoor ze in de ontwikkeling stil blijven staan en de ouders, vooral moeders wanhopige oververmoeide mantelzorger zijn.

Ik vind het heel erg om te horen hoeveel moeders er zelfmoord plegen. Gelukkig nog nooit eentje die ik persoonlijk ken. Maar wel meerdere waar ik me heel veel zorgen over maak. Op gesloten fb groepen lees je de meest schrijnende verhalen. Ik prijs mezelf gelukkig met onze financiële mogelijkheden. Ik mag niet klagen. Maar ik vind t dagelijks leven niet makkelijk. Ik mis al 9 jaar mijn werk, sociale contacten zijn lastig te onderhouden met een sociaal onaangepast kind.

Als mijn kind enthousiast wordt gaat hij gillen en slaan of schoppen. Als er iets niet gaat zoals hij verwacht kan hij zo van slag raken dat hij een enorme crisis krijgt die wel een half uur kan duren. Waarbij hij al zijn kracht gebruikt. Schoppen slaan gillen garen trekken op de grond gaan liggen. Je kunt t zo gek niet bedenken en het is erg explosief. Mensen schrikken zich kapot. Snap ik ook. Hij heeft mijn haren er met plukken uitgetrokken tot bloedens toe. Na lang wikken en wegen besloten om hem een lage dosis medicatie te geven. Gelukkig gaat t hierdoor wat beter. Dit soort crisissen zijn niet meer dagelijks maar tweewekelijks. Communicatie is erg lastig. Hij kan niet praten en begrijpt ook veel niet. Hij communiceert met foto's en een paar gebaren. Maar dat blijft natuurlijk vrij beperkt. Hij heeft ook een dagplanning met foto's zodat hij weet wat er die dag gebeurd. Ook gebruiken we foto's bij het aanleren van vaardigheden. We zijn nu ruim een half jaar bezig met zelfstandig afdrogen na het douchen. En het gaat langzaamaan steeds beter. Hij is niet zindelijk en speelde tot vorig jaar met zijn uitwerpselen. Bij het verschonen heeft hij nog steeds de neiging om er zijn vinger in te steken. Zindelijkheid gaat denk ik op een dag wel lukken. Praten denk ik eigenlijk niet. En dat vind ik wel erg jammer. Het oordeel van de omgeving kan erg hard zijn. Omdat je niks aan zijn gezicht ziet denken mensen nogal eens dat t om een slecht opgevoed kind gaat. Over autisme weten ze in het algemeen weinig, behalve de stereotype beelden van Rainman etc. Waar hij niet aan voldoet. Ik krijg dagelijks afkeurende blikken over zijn gedrag. En wekelijks opmerkingen die erg kwetsend kunnen zijn. Regelmatig met de tranen in mijn ogen gezeten.

Wat ik ook nog steeds lastig vind is dat hij in mijn ogen zo'n arm leven heeft. Hij heeft eigenlijk geen vriendjes. Een paar kinderen tolereren hem min of meer, hij weet niet wat zijn verjaardag is. Hij vindt de taart wel lekker natuurlijk maar verder snapt hij het niet. Net als sinterklaas paaseieren zoeken etc. Die dingen die een kinderleven zo leuk maken. Hij heeft geen fantasie. Speelt vrijwel niet. Alleen op de glijbaan en met ballen.

Ik maak me zorgen voor de toekomst. Wat als hij puber is en groter dan mij en hij krijgt een woede-aanval. Hoe moet dat dan? Kan hij thuis blijven wonen en zo niet waar komt hij dan terecht. Wat als we er niet meer zijn. Wie zorgt er dan voor hem. Mijn schoonmoeder durft niet eens meer alleen met hem te zijn omdat hij een keer boos is geworden. Hij zal nooit voor zichzelf kunnen zorgen maar als wij t niet meer kunnen komt hij in een instelling. Zou ik heel erg vinden. Ik zou er wat voor over hebben ons eens in zijn hoofd te kunnen kijken om te weten wat hij denkt en voelt en hoe hij de wereld om zich heen ervaart.

Het is een heel erg lang verhaal geworden. Ik kan me voorstellen dat veel mensen voortijdig zijn afgehaakt. Voor diegene die mijn hele klaagzang hebben doorstaan mijn dank hiervoor.


Natascha

Weergaven: 3641

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20170915, Gezondheid, Sport en Spel, Kinderen

Reactie van Marjon op 17 September 2017 op 10.04

Hallo Natascha
Ik vind het ook geen klaagzang hoor en begrijp hoeveel energie het je/jullie vergt om de realiteit van je zoon te accepteren en daar mee te leven, te lachen, te huilen en terwijl je zo graag "gewoon" zou willen zijn en dat niet (altijd) kan. Dat is waarschijnlijk een lange weg. Ik sluit me bij Cora aan, wat kan ik doen? Mieke neemt me waarschijnlijk niet kwalijk dat ik even een link bijsluit over François Perrin, de Franse acteur die ook een autistische zoon heeft, Louis: http://www.purepeople.com/article/francis-perrin-et-la-souffrance-d..., daar staat ook de titel van het boek dat hij over zijn zoon heeft geschreven: "Louis, pas à pas". Deel, leef en geniet van je zoon, en van elkaar! 
Liefs Marjon

Reactie van Mieke op 17 September 2017 op 17.16

Nee natuurlijk niet Marion. Heel goed van de link. Als alles een beetje helpt Natascha haar 'taak' te verlichten is dat geweldig! Ik woon te ver weg om daadwerkelijk iets te kunnen doen voor haar.

Reactie van Mieke op 17 September 2017 op 17.17

Sorry, Marjon!

Reactie van Dirk Troost op 17 September 2017 op 17.46
@Natascha. Erkentelijk voor de openhartige en evenwichtige bijdragen mbt je beproeving. Ik en velen met mij hebben nu een veel beter begrip van autisme en voor autisten en hun gezinsleden. Respectueus, Dirk.
Reactie van Jean op 18 September 2017 op 15.27
Hallo allemaal,
Ik geef nu Engelse les gedurende mijn pensioen en heb een eigen methode ontdekt die de leerlingen het Engels vergemakkelijkt.
één van min leerlingen is 25 jaar en is Asperger Autist. De moeder had mij gebeld omdat ze van iemand anders had gehoord dat ik Engelse bijles gaf en ze vertelde me dat haar zoon autist is. Toen heb ik kennis gemaakt met de jonge man, die eerst erg op “afstand” bleef, hijzelf vertelde me ineens dat hij sedert één jaar weet dat hij Asperger autist is.
Dit was wederom een voorbeeld dat Frankrijk heel erg achterstaat met de organisatie betreffende de autistische mensen. Nederland staat bekend dit goed te regelen en het beste land in de werend is Zweden.
Hij heeft een jaar op de universiteit van Nantes gestudeerd. Het regelement zegt dat gehandicapte leerlingen extra bijstand en persoonlijke hulp kunnen krijgen. Voor een bepaalde reden had hij echt de hulp van iemand nodig en de procedure was zodanig dat dat voor een autist haast niet te doen is. Hun antwoord was “kijk in dat en dat boek blz xxx en alinea xxx, daar vindt U de procedure. Ja schandalig !!
Toen ik de lessen met hem begon heeft hij steeds meer vertrouwen in mij gekregen en vertelde me meer en meer privé dingen van zijn leven. Ik heb hem beloofd en gezweerd (waar zijn ouders bij waren) dat ik dit allemaal nooit aan iemand anders zou vertellen, hetgeen ik natuurlijk 100% respecteer.
De betreffende jongen heeft besloten om in Zweden te gaan studeren. Zijn motief is dat in Zweden de autisten het best begrepen en behandeld worden.
Hij is er nu sedert een maand en op dit moment gaat alles goed.
Voor jullie informatie: ik heb anderhalf jaar geleden een aangetekende brief (Recommandée AR) naar de betreffende minister gezonden nav mijn ervaring met deze leerling. Ik heb daarin scherpe kritiek geuit m.b.t. het Franse systeem, dat dit een schandalige situatie is tov van de betreffende autisten en hun familie en tov het buitenland.
Ik heb (uitzonderlijk) een schriftelijk antwoord terug gekregen dat ze er alles aan zouden doen om het te verbeteren en zou in hun planning worden opgenomen.
Jullie zouden hetzelfde moeten doen: een aangetekende brief naar de minister ! Hoe meer hoe beter ...
Groeten,
Jean
Reactie van Gertie Visser op 18 September 2017 op 18.35
Wat een verhaal zeg. En echt geen klaagzang.Respect voor jullie, maar vooral voor jou. Ik heb verder weinig verstand en ervaring met autisten (of andere handicappen). Ook zoiets simpels als op vakantie gaan zal voor jullie lastig zijn, denk ik. Onlangs zag ik op de Engelstalige Facebookgroep Tent Talk Camping UK de post van een Engels stel die een kleine camping hebben met o.a. ingerichte tenten met als speciale doelgroep "families with children with additional or special needs". Blijkbaar is er veel behoefte aan, want volgens de post zijn ze al bijna helemaal volgeboekt voor de zomer van 2018, maar wellicht heb je er wat aan.

Overleden
Reactie van Boudewijn Bolderheij op 19 September 2017 op 7.41
.
Mijn kleinzoon is Aperger Autist.
Hij heeft afgelopen jaar zijn BAC gehaald met de aantekening "bien".
Tegelijkertijd heeft hij de opleiding meubelmaker voltooid,
hij is nu bezig met de opleiding houtdraaier.

Ook onder Autisten zijn weer vele soorten en maten,
het zijn net gewone mensen :) .

Boudewijn

Overleden
Reactie van Susan op 25 September 2017 op 17.18

PSAaltje van Zweden (54), de vrouw van dirigent Jaap van Zweden, is wel twintig jaar bezig geweest met haar autobiografie. Deze week verschijnt Om Wie Je Bent. Over haar autistische zoon Benjamin.

Reactie van Jean op 25 September 2017 op 17.37

Hallo Suzan,
wordt dit boek ook in het Frans uitgegeven?
Onze vrienden waar over ik onlangs (in een post) heb verteld (met een autistische zoon) zijn er erg geïnteresseerd in.
Groeten,
Jean


Overleden
Reactie van Susan op 25 September 2017 op 18.37

nee dat denk ik niet  nu komt nu  net uit in Ned. maar ga eens googelen zij hebben veel projecten gestart dan kan je wat meet te weten komen .

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden