Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Mocht ik onlangs al positief berichten over het verkrijgen van mijn Franse rijbewijs, vandaag wil ik mijn licht eens laten schijnen over mijn persoonlijke ervaringen met de Franse gezondheidszorg.
Mijn vrouw Heleen en ik wonen nu, sinds mijn pensioengerechtigde leeftijd, 7 jaar in Frankrijk in een klein dorp in de Tarn-et-Garonne, in gezelschap van 2 honden en een poes.
Het dagelijks uitlaten van de honden is een aangenaam en gezond verzetje, zeker in het geaccidenteerde landschap om ons heen. Totdat ik in 2015 last kreeg van een beklemming op de borst bij het uitlaten van de honden op een flauw steile beklimming. Even stilstaan deed de pijn verdwijnen. Toen dit ritueel zich na enkele keren begon te herhalen, zijn we toch maar eens bij de huisarts langsgegaan. De beschrijving van de klachten deed hem geen moment aarzelen, hij nam ter plekke een ECG af. De uitslag verontrustte hem en hij pakte de telefoon om met Clinique Pasteur in Toulouse (ter info: een van de beste hartklinieken in Frankrijk/Europa) te bellen. Er werd hem gevraagd de afgenomen ECG te mailen. Binnen 10 minuten belde een cardioloog terug met de boodschap: ik wil die meneer morgen om 9h30 op mijn spreekuur zien. Op het spreekuur vertelde hij ons dat er 2 mogelijke oorzaken waren voor mijn klachten: angina pectoris of hartfalen. Om dat te kunnen vaststellen gaan we u 4 dagen opnemen en diverse onderzoeken verrichten. Zo gezegd, zo gedaan. De uitkomst van de onderzoeken was dat de pompcapaciteit van mijn linkerhartkamer zwaar onder de maat was. Conclusie van de cardioloog: we gaan bij u een défibrillateur plaatsen. Aldus geschiedde korte tijd later. Ter info: een pacemaker is via 2 draadjes met je hart verbonden en geeft je een opdonder indien nodig, een défibrillateur is met 3 draadjes verbonden die ertoe dienen om de pompcapaciteit te verbeteren en in geval van urgence in te grijpen.
Sinds de ingreep ga ik jaarlijks op controle, de pompcapaciteit blijkt volledig hersteld. In 2017 vertelde mijn cardioloog me dat er nog een ander probleem was, mijn hartklep was verkalkt en zou waarschijnlijk binnen 5 jaar vervangen moeten worden. In 2018 constateerde hij dat de verkalking verder was toegenomen, maar nog geen reden voor ingrijpen. Mocht ik niettemin klachten krijgen, dan moesten we direct contact met hem opnemen. Dit voorjaar vertoonde ik klachten van extra vermoeidheid en neiging tot flauwvallen. Heleen heeft direct met de cardioloog gebeld, binnen 14 dagen konden we terecht voor een afspraak. Uitgebreid onderzoek toonde aan dat vervanging van de hartklep noodzakelijk was, hetgeen 2 weken later geschiedde. De operatie vond plaats via de lies, de hartklep is van biologisch materiaal (kalf) en gaat 15 jaar mee. Na 4 dagen was ik weer thuis, de dag erna liet ik de honden al weer uit.
We kunnen als Nederlanders soms mopperen over de Franse bureaucratie en over dingen die vooral niet goed gaan. Met dit verhaal wil ik jullie een hart onder de riem steken: blijf vooral vertrouwen hebben. Wie zegt dat in Nederland alles beter gaat, zou ik willen wijzen op de perikelen bij het CBR en het hoge eigen risico voor de zorgverzekering, specifiek voor mensen met een chronische aandoening. Als chronisch patiënt in Frankrijk worden mijn ziektekosten 100% vergoed!
Tenslotte: via mijn account op de website van Clinique Pasteur heb ik volledig toegang tot mijn medische dossier. Het gaat inmiddels goed met me.
Weergaven: 3678
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Helemaal eens. Hier wordt niet ‘even aanzien’ maar gewoon aangepakt. In het begin toen ik hier als pediatrie werkte was ik wel eens verbaasd over de hoeveelheid aanvullend onderzoek die aangevraagd wordt. Met nog mijn Nederlandse opleiding vond ik dat maar verspilling. Toch geef ik nu toe dat er veel ellende voorkomen wordt in de zin van medisch maar ook voor de ouders. Je hoeft niet drie keer terug te komen als het niet gaat. Ik heb oo in Engeland en dat is dezelfde mentaliteit als in Nederland alleen bij de N H S geen aandeelhouders.
je zou toch niet meer in Nederland in het circuit willen zitten. Polissen met een hoog eigenrisico, aandeelhouders en directies die zich verrijken. Ten koste van de polishouders, schandalig. Ik ga al veertig jaar mee in de gezondheidszorg. Hier is er nog solidariteit. Komt er een patiënt binnen die niet verzekerd is, de assistent sociale vindt altijd wel een oplossing.
Ik ben zo blij met de gezondheidszorg in frankrijk. In nederland had ik ws geen echgenoot meer gehad..
Dank Paul en Heleen. Laat het nog maar eens gezegd zijn!
Ja, mee eens. Ik heb in 16 seizoenen gîtes-exploitatie gelukkig maar 2 keer een accuut geval gehad van Nederlandse gasten die het ziekenhuis in moesten hier. Niets dan lof van hun kant toen ze weer opgeknapt aan het zwembad lagen, en terecht. Ook al spraken ze geen woord Frans, het was een ervaring met doorpakken en aanpakken van de kant van de medische staf, geen "even aanzien", zeker niet bij iemand die met een geperforeerde dunne darm op vakantie mocht gaan van haar huisarts in Nederland. Je kunt een verkeerde anamnese doen, tuurlijk, maar mevrouw was al weken flink ziek. "Vakantie zal u goed doen, het zit misschien tussen de oren".
Zelf ben ik ook erg happy met de zorg in mijn omgeving, nu zelfs met een Nederlandse huisarts die volkomen toevallig op het pad kwam. Ook zij bevestigt uw stelling: waar zij in Nederland noodgedwongen een praktijk moest runnen van enige duizenden patiënten heeft ze er hier 1000 en kent ze allemaal. Ze komt weer aan het echte werk toe, zegt ze verheugd.
Het is zelfs nu zo dat ik me wezenloos erger als ik in Nederland ben en vrienden en familie hoor over hoe zij worden "behandeld". Voor mij is dat nu meer "rekken en er (niet) bijblijven". Heeft u die nieuwe al gelezen? Uit onderzoek aan de Radboud Universiteit is gebleken dat kwaaltjes het beste even kunnen aanduren, dat scheelt behandelkosten. In welke wereld is de mevrouw van dit onderzoek werkzaam?
Een ander voorbeeld: een Nederlandse radioloog-kennis heeft zegge en schrijve 8 minuten de tijd om een diagnose te stellen aan de hand van onderzoeksresultaten. Hij betreurt dit ten zeerste en vreest fouten, maar wegens het stelsel kan hij niet anders en gaat nog even zo door tot zijn nakende pensioen. Hier kom je de deur niet uit bij een dokter voordat je/hij/zij weet wat er loos is. Dat vraagt soms veel onderzoek, maar dan heb je ook wat. Vooral voorkom je een hoop kosten achteraf, lijkt me zo.
Ja, Theodora, ik betaal heel veel geld aan de RSI of hoe het nu ook maar mag heten. Maar daar staat tegenover, zoals jij ook zegt, dat het hier prima voor elkaar is. Ik heb Nederlandse familie geadviseerd om de kosten op zich te nemen en hier te komen als er iets chronisch' aan de hand is en er gebeurt niets anders dan "doe maar wat fysiotherapie" of "slikt u maar groenlipmossel" (!). Amerikanen en vele anderen komen hier immers al en betalen met vreugde uit eigen portemonnaie een te vervangen heup.
En last but not least: iemand haalt hier het solidariteitsbegrip aan. Ik hoor op de Nederlandse radio reclame van een zorgverzekeraar waarin een jongmens roept: ik ga toch niet betalen voor zorg die ik niet nodig heb! Dat is nu kennelijk heel normaal en "logisch". Terwijl datzelfde jongmens de dag erop in het ziekenhuis kan komen, want hij sport veel en heeft een gebroken ledemaat, of, nog erger, een schedelbasisfractuur. Kansberekening, statistiek, risicogroepen... allemaal niet meer aan de orde bij deze dames en heren van de verzekering. In Nederland doet "ieder voor zich". Wat een kortzichtigheid!
Dus ik hoop dat dit Franse systeem nog een tijd intact kan blijven. Een juweel waar we zuinig op moeten zijn.
Prachtig en terecht bovenstaande kommentaren.
Ook in Frankrijk kan je je jaarlijks laten kontroleren (gratis) voor aankommende medische problemen.
Dat doe ik dan ook, helaas de laatste keer kreeg ik de opmerkingen, waarom laat u zich keuren, U heeft NIETS, kom over 5 jaar weer een keer.!!
Dat doe ik natuurlijk niet, ze kennen mij als die Nederlander die NIET de Franse stokbroden eet!!
maar wel boerenkool, en die groenten is in Frankrijk bijna onbekend, en dus gespeksstof te over.
OP naar de volgende kontrole in september 2019, ik breng ze boerenkool en geef ze vitamine en mineralen en recepten.
Tot zover,
Tijd voor een ander verhaal. Mijn buurvrouw Armande (84) moest aan haar knie worden geopereerd. Dat was in dezelfde tijd dat mijn schoonzusje (82) in Nederland ook aan haar knie werd geopereerd. Armande moest vijf dagen in het ziekenhuis blijven en daarna een paar weken naar een revalidatiecentrum, hoewel ze een heel kwieke man heeft. M'n schoonzusje lag twee dagen in het ziekenhuis en toen ze eenmaal met krukken kon lopen, mocht ze naar huis, hoewel haar man helemaal niet meer zo kwiek is. Dat heeft ze prima gered, met behulp van een fysiotherapeut die aan huis kwam.
De arme Armande echter lag na haar operatie net twee dagen in het ziekenhuis, toen ze 's nachts uit bed viel. Het personeel had 's avonds vergeten het hekje van het bed omhoog te doen. Toen men Armande vond, bleek uit röntgenfoto's dat ze twee beenbreuken had, een net boven de geopereerde knie en een net eronder. De breuken werden behandeld. Maar de volgende dag had ze hevige pijn in de enkel van haar andere been. Een röntgenfoto wees uit dat ook die was gebroken.
Na enkele dagen werd ze overgeplaatst naar een revalidatiecentrum in de buurt, waar ze nu al vier maanden verblijft. En het einde is nog niet in zicht. De laatste keer dat ik haar opzocht zat ze al in een stoel. En van haar man hoorde ik dat ze nu iedere dag voorzichtig de eerste stapjes moet doen. Dus er is vooruitgang.
Zoals iemand hierboven al zei: waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Maar dit is wel een fout met héél ingrijpende gevolgen, zowel voor Armande als voor haar man, die al die tijd alleen thuis zit. Als echtpaar stel je je de gezamenlijke oude dag waarschijnlijk iets anders voor...
Ik vergat te schrijven dat de knieoperaties van zowel Armande als mijn schoonzusje het plaatsen van een nieuwe knie betroffen, wegens artrose.
Oh nee, wat erg! Pauv'Armande. Ja natuurlijk, ook hier gaat er wel eens wat mis. Echt niet fijn.
Maar de grote lijn is volgens mij dat de zorg in Frankrijk beter is dan momenteel in Nederland. Op grond van persoonlijke ervaringen beweer ik dit. Ook ik zie uit naar de eerste afstudeerder of promovendus die de effecten van de verschillende benaderingswijzen eens terdege onderzoekt: wat is nou uiteindelijk financieel en vooral medisch gezien de beste methodiek qua gezondheidszorg: het "dure" Franse solidariteitssysteem of het "goedkope" (?) "ieder voor zich"-Nederlandse? Misschien ga ik dat zelf wel doen als ik met pensioen ben! :-)
Ingrid, dit betrof een algemeen ziekenhuis, waar Armande twee dagen tevoren was geopereerd. Maar ik denk dat de situatie daar 's nachts hetzelfde is als in een revalidatiekliniek: twee verplegers op heel veel patiënten.
Juliette, ik denk inderdaad dat in het algemeen hier minder risico wordt genomen door artsen en dat men minder afwacht of het misschien "vanzelf overgaat". Hoewel de meeste ziektes inderdaad vanzelf overgaan...
Met andere woorden: artsen gaan hier minder snel op de stoel van de minister van Financiën zitten. Ze doen gewoon hún werk naar beste kunnen.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr