Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Ze had mij de hele nacht al wakker geniest toen ik opeens kokhals geluiden hoorde. In een reflex schoot ik overeind en zonder er over na te denken zwiepte ik haar van mijn voeteneind, maar ondanks deze uitstekende reactie verried de nattigheid op mijn hand dat ik toch net iets te laat was.
Ik heb drie katten, een wit met zwarte, een zwart met witte en een rooie en alle drie vinden ze het heerlijk om ‘s nachts op een bed te slapen, vooral op een bed waar iemand in ligt, en geef ze eens ongelijk. Hier thuis ben ik de enige die het niet over zijn hart kan verkrijgen om ze dat genot te onthouden, dus lig ik elke nacht met drie katten op mijn helft van het bed. Echtgenoot moppert wel eens, als hij lekker tegen mij aan wil kruipen dat hij zich eerst een weg door die beesten heen moet banen, maar op zich heb we een redelijk evenwicht van geven en nemen gevonden. Als ik af en toe paniekerig wakker word met een zware druk op de borst en vervolgens ontdek dat ik geen ernstig hartfalen heb, maar dat er een kat op mijn ribbenkast is gaan liggen, ga ik daar geen punt van maken. Als zij midden in hun slaap plots de lucht in worden gelanceerd, omdat ik mij op mijn andere zij draai, gaan ook zij niet zeuren. Iedereen vindt al snel weer zijn plek en snurkt vredig verder.
Maar nu is mijn rooie kat dus verkouden en blijkbaar ook een beetje misselijk. Om echtgenoot niet wakker te maken laat ik het licht uit en probeer ik op de tast en zo zachtjes mogelijk met een dot toiletpapier de ergste ellende weg te vegen. De schade lijkt gelukkig mee te vallen, het zijn slechts een paar kalkoenbrokjes die haar dwars zaten, toch lig ik niet zo lekker meer de rest van de nacht.
Met een kop als een oorworm zit ik de volgende ochtend aan de ontbijttafel. Dat echtgenoot diezelfde dag naar Nederland vertrekt voor een kleine week, gewoon omdat hij daar zin in heeft, zijn moeder wil verrassen en een vriend wil zien, helpt ook niet erg mee. Onderweg naar het vliegveld ontmoet hij en passant ook nog even gezellig onze dochter, de eikel. Ik vind het natuurlijk hartstikke leuk voor hem, maar ik kan het niet uitstaan. Ik ben strontjaloers.
Nou wordt de term jaloers ook veel gebruikt om aan te geven dat je iets heel erg leuk vindt wat iemand doet, zonder er serieus nare gevoelens bij te hebben, maar ik was jaloers in al zijn lelijkheid. Bij elk fotootje dat ik toegestuurd krijg van gezellige bitterbaletende vrienden, restauranttaferelen met moeder, heidewandelingen en ja, zelfs bij een foto van de nieuwe Action in Amstelveen loop ik eerst schreeuwend en stampvoetend door het huis voordat ik mij er toe kan zetten Mooi zeg! of Gezellig! of Leuk hoor! terug te schrijven. Dat is dan weer het voordeel van deze vorm van communiceren, het persoonlijke drama achter de weinigzeggende antwoorden die ik per sms terugstuur zal iedereen zijn ontgaan.
Ikzelf word compleet overvallen door de intensiteit van mijn ergernis en zoek naarstig naar een rechtvaardiging, maar wat ik ook verzin (hij geeft te veel geld uit, heeft helemaal geen tijd voor dit soort uitspattingen, laat mij met alle (?) sores zitten) er is niks dat ik hem werkelijk kwalijk kan nemen. Zelfs het feit dat hij gewoon de hele nacht lekker doorslaapt en helemaal niets heeft meegekregen van een niezende, kotsende kat, is niet echt verwijtbaar. Ik zal het bij mezelf moeten zoeken en eigenlijk weet ik het dan ook wel snel. Ik mis mijn thuisland veel meer dan ik zou willen toegeven.
Dat is natuurlijk belachelijk. Ik woon hier in een enorm huis dat al 300 jaar meegaat aan het plein van een middeleeuws dorp met een abdij waarvan de basis zelfs nog uit de romeinse tijd stamt. Ik ben omringd door ongerepte natuur en profiteer van 2264 zonuren per jaar. Het dorpse ritme met zijn lange lunchpauzes en driegangen maaltijden sluit helemaal aan bij mijn eigen ritme en onze dichtstbijzijnde stad heeft al jaren een Action waar drop, stroopwafels en in december gevulde speculaas wordt verkocht.
Wat ik mis is niet goed te benoemen en dat maakt het ook zo lastig. Ik mis natuurlijk vriendschappen en de taal, bitterballen en zoute haring, bakfietsen en Hollandse nuchterheid, maar dat zijn zaken die ik hier ook kan vinden of desnoods een acceptabel alternatief. Het missen zit meer in mijn algehele systeem, in mijn botten. Een gevoel van herkenning, van vertrouwen, van veiligheid. Een gevoel van thuiskomen. Ik vind het doodgênant.
Bekaf van al deze dieptepsychologie duik ik mijn inmiddels verschoonde bed in. Ondanks de lege plek naast mij installeren de poezen zich gezellig op en om mij heen. Ik knip het licht uit en draai me op mijn zij. Langzaam zink ik weg in een diepe slaap, dan schrik ik opeens wakker.
HATSJIE!
Weergaven: 2574
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Heimwee is uit het Duits overgenomen. Dat melancholieke gevoel hebben we dus met de Duitsers, en nog wat andere volkeren, gemeen. Het woord Fernweh hebben we aan de Duitsers gelaten, blijkbaar kennen wij, Nederlanders, dat tegenovergestelde gevoel helemaal niet. Ik moet daarom vaak uitleggen dat ik geen last van heimwee heb, maar eerder een grote nieuwsgierigheid naar andere landen, andere vergezichten, andere culturen.
Toch komt bij mij ook wel eens een stormachtige dag voor, zo één waarop je weet dat het regent omdat de regen aan twee kanten van de ramen naar beneden komt, de stroom is uitgevallen en de koffie op is. Voordat ik ook maar de woorden “ach, was ik maar…” in mijn gedachten toelaat, denk ik snel aan vinex-wijken, file op de A10 en winkelcentra met de Kruitvat, Etos, Blokker en de Action schouder aan schouder.
"... Aan diepgewortelde en zware bomen ..." (G.K)
De bomen
Laten het dorre leven vallen
Op de grond
Die wij betreden
Als een tapijt
Dat ons
Ten einde leidt
De wind beukt
Kromt hen kreunend tot
Vraagtekens
Langs ons pad
(Herfst; D.T.)
Ik heb altijd bewondering voor mensen die een blog bijhouden. Die discipline kan ik absoluut niet opbrengen. Hier schrijf ik te hooi en te gras een stukkie, maar vraag me niet om dat iedere week vast te doen.
Dank voor de link, Piet. Ik ben alvast begonnen met "Moederleed". Heimwee heb ik niet naar die tijd, al is het alleszins herkenbaar. Goed geschreven, zonder overbodige en gezochte toeters en bellen. Ga er zeker vaker op bezoek! Aanrader.
Erg leuk om te horen! Dank jullie wel.
Over tsunami gesproken Piet, we worden tegenwoordig overspoeld met blogs! De een nog interessanter dan de ander. Zoals gezegd heb ik er bewondering voor, maar als ik ze allemaal zou moeten lezen zou ik dagwerk hebben. Ik heb een eigen leven en al schrijf ik het niet allemaal op, ook ik maak dagelijks kleine dingen mee met Fransen. Daar heb ik de blog van een ander niet voor nodig.
Voor Dorine maak ik een uitzondering, omdat haar schrijfstijl simpel en eerlijk is en ik me tot nu toe herken in haar belevingswereld.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr