Klein leed…groot leed

Hier in West Europa zitten we nu al weer vier weken thuis. Het eind is nog niet in zicht, al willen sommigen ons anders doen geloven. Reeds lang geleden met veel voorpret geboekte vakanties staan op losse schroeven. Zou het nu helemaal niet meer doorgaan? Krijgen we ons geld terug? Of kunnen we de vakantie verzetten? Naar wanneer? Later dit jaar? Volgend jaar?

Als oud zeevarende gaan mijn gedachten uit naar al die mensen op zee. Negentig procent van al het transport op deze wereld vindt per schip plaats. Al die zeelui, die ervoor zorgen dat wij bevoorraad kunnen worden, zitten nu vast op hun schip en kunnen niet worden afgelost. Allereerst omdat veel landen hun grenzen hebben gesloten en niemand toelaten, maar ook omdat er doodeenvoudig geen vliegverkeer meer plaatsvindt. Dus na zes maanden of langer onafgebroken continudienst, zonder een vrije dag, zitten ze nu al maanden op hun aflossing te wachten. Hun partner en kinderen blijven in het ongewisse. Ze kunnen niet even de wal op, niet even de benen strekken en het thuisfront bellen. Telefoontegoeden raken uitgeput. En op een schip kun je elkaar niet ontlopen. Raakt er één besmet, dan moet de hele bemanning er aan geloven. En er komen nu eenmaal wel mensen aan boord; de loods, de havenmeester, de scheepsagent, personeel voor het laden en lossen. Als er aan boord  een besmetting uitbreekt, dan wil geen haven je nog hebben! Hoe lang nog?

Dan hebben wij op het platteland het gemakkelijker. Als ik de tuin uitloop zit ik in het bos. Politie zie je er niet, en gevaar voor besmetting is er al helemaal niet want zelfs in het hoofdseizoen kom je er zelden iemand tegen. Toch begint het ook bij ons te wringen. We gaan normaal al niet veel weg. De wekelijkse boodschappen, een terrasje pikken, ergens een hapje eten, soms een tochtje naar een stad of ergens wandelen, af en toe een bezoekje, daarmee hebben we het wel gehad. Maar na vier weken aan huis gekluisterd te zijn wil je er weer uit! Dan maar in de tuin werken, maar dat houdt ook een keer op. Bovendien ben ik als zeeman al van nature geen tuinier. Daar werd het tuinieren door onze lieve heer uitgevoerd, al deed hij dat wel eens erg slordig en liet hij diepe gaten achter. Mijn vrouw werkte, dus hadden wij weliswaar een redelijk groot huis, maar met slechts een klein tuintje. Een uurtje werk per week. Hier hebben we vier duizend vierkante meter tuin. Nu beginnen we klusjes uit te voeren die we jaren hebben laten liggen. Maar ook daarin zijn  we beperkt. Tuincentra en doe-het-zelf winkels zijn dicht. De verf is op, dus schilderen is er niet bij. Planten kun je soms nog bij de supers kopen, maar de kwaliteit laat dikwijls te wensen over. Bestellen op het internet kan, maar je weet niet wanneer het geleverd wordt. We zitten nu te wachten op producten die we nog voor de crisis hebben besteld.
Mensen zijn sociale wezens en het gebrek aan menselijk contact gaat wringen. Geen bezoek ontvangen, maar ook niet op bezoek gaan. Het is tegennatuurlijk.

Maar wij mogen nog niet klagen. Je zult maar in de stad op een klein appartementje zitten op zes hoog, met drie kinderen en een hond!

Nog even doorbijten tot 11 mei en dan? Ouderen en mensen met een zwakke gezondheid mogen dan nog niet naar buiten! Wij zijn in de zeventig, weliswaar goed gezond, maar blijven in “confinement”.  En de HORECA blijft tot juli gesloten. Tot nu toe blijven we er vrolijk onder, maar hoe lang houden we dat vol?
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en vooral een goede gezondheid toe!