Hét netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk

Pappie

In de Casino, een grote supermarkt hier in de buurt, waar ik mijn wekelijkse boodschappen doe, passeer ik een jonge vrouw. Ze heeft een klein meisje bij zich, dat in het boodschappenkarretje zit. Het is een schattig meisje met blonde krullen. Terwijl ik naar haar kijk, zegt ze plotseling Pappie. Dan kijkt ze naar haar moeder en zegt vragend Pappie? Nee hoor, zegt de moeder. Dat is Pappie niet. Pappie is thuis, dat weet je toch wel. Als de moeder mij verontschuldigend aan kijkt, zie ik dat ze erg mooi is, en dat het zo op het eerste gezicht geen ramp moet zijn, om de vader van dit kind te zijn. Ik probeer me niet al te zeer in de mij toegedachte rol te verplaatsen en loop snel door.

Even later, kom ik ze in een ander gedeelte van de winkel weer tegen. Het meisje is helemaal verrukt om me weer te zien, en roept Pappie, Pappie!. De moeder van het kind kijkt verlegen de andere kant op en ik weet ook niet zo goed meer, waar ik kijken moet. Ik schiet zo snel mogelijk een ander pad in, waar ik eigenlijk niets te zoeken heb, maar even later treffen we elkaar weer bij de kassa. Er gaat net een nieuwe kassa open, en het zou een beetje vreemd zijn, om dan bij een lange rij aan te sluiten. Het kind strekt haar armpjes naar me uit en roept alsmaar Pappie, pappie. Ik probeer haar te negeren, maar ik merk dat de blikken van de andere wachtenden op mij gericht zijn, en ik zie ze denken: Waarom schenkt die man toch niet een beetje aandacht aan dat kind. Ik voel me behoorlijk opgelaten, want de situatie begint zo langzamerhand wel erg gênant te worden, en het is een hele opluchting, als ik eindelijk de winkel kan verlaten.

Terwijl ik naar huis rijd, realiseer ik me ineens, dat "Papi" het Franse woord voor Opa is. Dat maakt het verhaal wat mij betreft een stuk minder leuk. Thuis gekomen blijkt bovendien, dat ik de helft van de boodschappen vergeten ben. Pappie staat weer even met beide benen op de grond!

Rubrieken,klik voor meer berichten in dezelfde rubriek

20160213, Kinderen, Korte Verhalen

Reactie van Lex op 13 Februari 2016 op 12.16: Volgende keer misschien een kleurspoelinkje in je haar...? Ikzelf voelde me ineens stukken ouder, nadat kinderen op straat ineens 'U' tegen mij gingen zeggen, in plaats van 'je' of zelfs mijn voornaam te gebruiken.

Peter Koelewijn zong het al: "Je wordt ouder papa."

Reactie van Evert van der Weide op 13 Februari 2016 op 12.30: Toch wel leuk Frans dat je tot papi gebombardeerd bent en ik kan mij het ongemakkelijk voelen ook heel goed voorstellen.

Reactie van Jeannette op 13 Februari 2016 op 13.09: Haha, Leuk!

Reactie van Ada op 13 Februari 2016 op 13.39: Het is toch leuk om Papi te zijn, ook al is het maar voor een minuutje, Als je dat kindje een big smile had gegeven dan had je haar dag gemaakt!

En hoezo ongemakkelijk Evert, ik ben al jarenlang oma, maar ook dat is helemaal niet ongemakkelijk, juist leuk!

Reactie van hilde op 13 Februari 2016 op 13.49: Als tante ging ik jaaaaren geleden.... een kadootje kopen met en voor m' nichtje van 4. Aan de kassa zei de verkoopster aan m' nichtje dat Oma het pakket wel zou dragen.....

Reactie van Evert van der Weide op 13 Februari 2016 op 13.57: Ada, ik doel meer op hoe je een houding te geven als de moeder het al ongemakkelijk vind dat haar kind een vreemde man aanspreekt

Reactie van Augusta op 13 Februari 2016 op 16.10: En na zo’n ontgoocheling krijg je bovendien, potjandorie, nog op je duvel ook omdat je de helft van de boodschappen bent vergeten. Tja, gevaarlijk durven dagdromen is niet voor iedereen weggelegd….;;)

Reactie van ed posse op 13 Februari 2016 op 16.22: Ach als je zelf kinderen hebt dan is het toch al stuk mindre erg om opa te worden? Zelf heb ik geen kids en dan word het een wel klein beetje wranger!

Reactie van Wilna Maijenburg op 13 Februari 2016 op 21.02: Heel lang geleden had ik een klant in de zaak met een klein kind, ik zei tegen de kleine geef dat maar aan opa. Man boos, ik ben zijn opa niet, ik ben zijn vader. Natuurlijk verontschuldigd en nooit meer de fout gemaakt. Zeker niet nadat een neef van mijn man, gescheiden met al 2 volwassen kinderen, met een 28 jaar jongere vrouw trouwde en nog even 2 dochters op de wereld zette.

Reactie van Michiel Terwindt op 14 Februari 2016 op 1.35: Mooi verhaal Frans ! En ik zou erom lachen de volgende keer ; misschien lijk je wel op haar opa.