Franse uitvinding de valbijl of Guillotine werd in Nederland ook 'met succes'gebruikt

Waarde Forumleden,

Je moet er niet aan denken om uit het leven te moeten stappen door middel van een guillotine Brrrrrrr...

Toch heeft ook in Nederland dit executiemiddel dienst gedaan ! In 1795 vallen de Fransen Nederland binnen en wordt het Franse strafrecht van kracht. Daarin functioneert ook de doodstraf middels de guillotine. Het was een uitvinding van een Franse arts Joseph Guillotin ,die meende dat het een humaner levenseinde zou kunnen bieden aan de veroordeelde.

Via een mechanisme viel een schuinlopende bijl door glij-palen verticaal naar beneden. Veel 'furore' had het instrument tijdens de Franse Revolutie al gemaakt ! Vele koppen rolden ! :(

in 1815 vond de laatste executie door de guillotine in Amsterdam plaats maar ook na de Franse overheersing bleef in Nederland het instrument tot 1854 in bedrijf. Toen kwam de galg weer in zwang en tenslotte verdween in 1870 de doodstraf.

Soms zie je in Nederland dat een gebied nog wel wordt aangeduid met 'Galgenveld' wat herinnert aan de vroegere functie van het gebied.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200727, Korte Verhalen

Reactie van Theodora Besse op 28 Juli 2020 op 8.47: In september 2017 heb ik geheel andere aspecten van de guillotine belicht in "Het einde van de guillotine". Want ook in Frankrijk is aan dit officiële moordtuig een einde gekomen, zij het ruim een eeuw later dan in Nederland. Op 10 september 1977 deed de franse guillotine voor het laatst dienst om het hoofd af te hakken van een slechts 27-jarige man.

Reactie van BassieB op 28 Juli 2020 op 10.54: Wat te denken van "Galgenhumor". Een laatste grap voor het luikje valt?

Reactie van wilsam op 28 Juli 2020 op 14.32: Het leven van Christian Jean Gilbert Ranucci, geboren op 6 april 1954 in Avignon, is op 28 juli 1976 op 22-jarige leeftijd beëindigd in de Baumettes gevangenis van Marseille door de terechtstelling met de guillotine. De doodstraf was hem ten laste gelegd wegens de moord op 8 jaar oude Marie-Dolorès Rambla in 1974. Hij heeft de moord bekend en de bekentenis later weer ingetrokken. Hoewel er veel bewijs tegen hem was, blijft er veel twijfel over zijn schuld bestaan. Zijn verhaal is opgetekend in het boek en de film Le pull over rouge.

Reactie van Bert Spoelstra op 28 Juli 2020 op 19.02: Theodora, die 27 jarige man was een Tunesische pooier die drie jonge vrouwen met geweld tot prostitutie dwong. Nadat één van hen aangifte tegen hem had gedaan, heeft hij die vrouw later ontvoerd, zwaar mishandeld en met brandende sigaretten gemarteld. Uiteindelijk wurgde hij haar tot haar dood. Wat mij betreft niks aan die man verloren dus...

En Wilsam: zolang je tijdens een politieverhoor niet aan de stroom wordt gelegd of je nagels worden uitgetrokken, ga je een gruwelijke moord die je niet gepleegd hebt, niet "bekennen". Moordenaars die hun bekentenissen later intrekken, doen dat meestal op advies van hun advocaat.

Reactie van Theodora Besse op 28 Juli 2020 op 19.54: Ja Bert, ik vind ook dat er weinig aan die man verloren is gegaan, maar de doodstraf is eigenlijk moord door de overheid. En gezien de vele herzieningszaken, waarbij een veroordeelde alsnog wordt vrijgesproken, is overheidsmoord verschrikkelijk onterecht. Dode mensen kunnen niet om herziening van hun proces verzoeken.

Het is absoluut onjuist dat advocaten hun bekennende cliënten aanbevelen om hun bekentenis in te trekken. Vaak zijn, ondanks het feit dat de verdachte onschuldig is, de omstandigheden zó tegen hem, dat hij het bijna móét hebben gedaan voor degenen die hem verhoren. Ze zetten hem dan zodanig onder druk, liefst 's avonds als hij moe is, dat hij om van het hele gedoe af te zijn maar bekent. "Beken nou maar, jongen, dan komt er een einde aan dit verhoor en krijg je rust." Maar als je onschuldig bent, wil je zo'n verklaring natuurlijk later intrekken.

Zie bijvoorbeeld de Schiedammer parkmoord. Alles wees in de richting van verdachte B, zelfs het DNA-onderzoek. Bovendien bekende B tijdens het verhoor. Later trok hij die bekentenis weer in. Toch werd hij veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf. Later werd de echte dader gepakt. Maar de onschuldige B had toen al vier jaar van "zijn" straf uitgezeten. Tijdens het onderzoek bleken heel veel fouten te zijn gemaakt. Het lijkt me vreselijk als je zoiets moet doormaken.

Zie ook dit overzicht van de bekendste gerechtelijke dwalingen in Nederland onder de titel "Gerechtelijke dwalingen in Nederland komen vaker voor dan je denkt". En natuurlijk niet alleen in Nederland. Vaak met bekennende verdachten, die hun bekentenis later weer intrekken, Bert.

Reactie van Bert Spoelstra op 28 Juli 2020 op 22.11: Uiteraard zal ik niet ontkennen dat er in de loop van de tijd politiële en justitiële blunders zijn begaan waardoor mensen onschuldig gestraft werden. Gelet op het onderwerp (de guillotine) hoort deze discussie hier eigenlijk niet thuis. En ik wil me ook beperken tot de gebeurtenissen in Nederland en niet oordelen over andere landen. Ik kan je verzekeren dat er bekentenissen gedaan werden -vrij van druk of intimidatie of wat dan ook- die toch later, nadat de verdachte met zijn raadsman had gesproken, werden ingetrokken. Tegenwoordig is het zo, dat een verdachte niet meer verhoord mag worden alvorens hij met zijn advocaat gesproken heeft. En die heeft maar één advies voor zijn cliënt: "Kop dicht houden! Beroep je maar op je zwijgrecht!" (Door sommige arrestanten vaak verbasterd tot "zwijgplicht") Sindsdien hebben politieverhoren ook niet veel zin meer; de verdachte zegt niets meer. Ik baseer dit op mijn 44-jarige ervaring bij de politie waarvan 38 jaar als rechercheur. Heel vaak (niet overdreven!) zei een arrestant tegen mij: "Ik zou u graag willen vertellen wat er gebeurd is, maar dat mag ik niet van mijn advocaat..."

Reactie van A.L. Longayroux op 29 Juli 2020 op 0.15: Hartelijk dank mensen voor alle bijdragen en reacties, Aardig Theodora dat je het onderwerp ook in het verleden hebt aangesneden. Persoonlijk ben ik niet voor de doodstraf of het zou de keuze van de veroordeelde zelf moeten zijn. Soms vraag je je in bepaalde gevallen ook af of TBS wel de oplossing is.

Ook strafmaten zou je eens onder de loep kunnen nemen. Voor rechters een uitdaging om gewetenloze , mentaal zieke, agressieve lieden een passende straf te geven.

Het laatste woord zal hier zeker niet over gezegd zijn( denk ook aan afnemen rijbewijs, intrekken bewijs van goed gedrag en strafblad vermelding en enkelband detentie en het verplicht aanleren van fatsoenlijk gedrag , zelfbeheersing en discipline.

Sociale dienstpicht is misschien zo gek nog niet !

Reactie van Theodora Besse op 29 Juli 2020 op 9.23: Bert, bij de guillotine hoort de doodstraf en daarmee behoort de discussie zeker bij het onderwerp. Ook Ton zelf begint erover, alsmede over TBS. Ik heb beroepsmatig aan de andere kant gestaan dan jij, namelijk als (sociaal) advocaat. Lang niet zo langdurig als jij bij de politie werkte, maar slechts 4 jaar. Daarna ging ik in de horeca werken (met veel plezier).

Volgens mij bestaan er geen verhoren "vrij van druk of intimidatie of wat dan ook", zeker niet wanneer er ook andere aanwijzingen zijn die in de richting van de verdachte wijzen. Het is en blijft mensenwerk, evenals het werk van rechters. Het juiste verloop van een strafproces wordt daar niet altijd mee gediend. Dat speelt in alle landen. Politiemensen met tunnelvisie, rechters die met het verkeerde been uit bed zijn gestapt of ronduit bevooroordeeld zijn. Ik heb het allemaal meegemaakt. En nogmaals: als je kop is afgehakt, kun je geen herziening meer aanvragen als er nieuwe feiten aan het licht komen.

Niet dat mensen, die jarenlang onschuldig in de gevangenis hebben gezeten nu zo te benijden zijn! Bepaald niet! Je zegt het nogal luchtig: "Uiteraard zal ik niet ontkennen dat er in de loop van de tijd politiële en justitiële blunders zijn begaan waardoor mensen onschuldig gestraft werden" om vervolgens een einde te maken aan het onderwerp. Maar die mensen zijn voor hun leven getekend. Sommigen krijgen niet eens officieel eerherstel, waardoor sommige mensen blijven twijfelen aan hun onschuld en dat laten merken ook. Je zult het maar meemaken! Mij lijkt het afschuwelijk!

Reactie van Bert Spoelstra op 29 Juli 2020 op 9.39: Ik wil bepaald niet luchtig doen over onschuldig veroordeelde mensen! Natuurlijk realiseer ik me terdege welke impact dat heeft. Afschuwelijk. Maar voorlopig is het nog wel zo -in Nederland tenminste- dat er heel wat meer schuldigen vrijgesproken worden, dan dat er onschuldigen worden veroordeeld! En gelukkig hebben wij geen doodstraf meer; die is inderdaad onherroepelijk. Maar soms besluipt me toch de vraag of de TBS-maatregel voor psychopaten die gruwelijke misdrijven hebben begaan om dan in een soort knuffelkliniek gestopt te worden, zoveel beter werkt dan die "goeie ouwe guillotine". Psychopaten genees je niet...

Reactie van Theodora Besse op 29 Juli 2020 op 13.01: Met dat laatste was ik het volkomen met je eens! Maar dat blijkt bij nader inzien toch een vooroordeel. Lees bijvoorbeeld eens het artikel "Behandeling psychopaten met tbs tóch effectief". Velen worden in een tbs-kliniek voorgoed genezen en gaan dan (onder begeleiding en met hulp) een totaal ander leven leiden.

Het gaat inderdaad ook wel eens totaal fout. Vreselijk voor de slachtoffers (en eventuele nabestaanden)! En dat komt dan met grote koppen in alle kranten. Maar de gevallen waarin het goed gaat, daar hoor je nooit iets over, want goed nieuws is geen nieuws (ik ben ook nog enkele jaren journalist geweest).

Ook beweer je uit de losse pols, zonder een spoor van bewijs of statistiek "dat er heel wat meer schuldigen vrijgesproken worden, dan dat er onschuldigen worden veroordeeld!" Geheel conform de publieke opinie die meestal niet op feiten berust. Ik ben het met je eens dat er heel wat misdaden onbestraft blijven, maar niet dat daders van misdrijven veel vaker worden vrijgesproken dan dat onschuldigen worden veroordeeld. Wanneer een dader eenmaal is aangehouden door de politie én zijn schuld kan worden bewezen (heel belangrijk!), volgt vrijwel altijd een veroordeling. Zie het artikel in Expertise en Recht 2018-6.

Ik herinner me uit mijn eigen praktijk slechts drie gevallen waarin ik de werkelijke dader van het misdrijf met mijn pleidooi heb vrijgekregen of ontslag van rechtsvervolging heb weten te bereiken (noodweer-exces). Eén dader kon zijn oren bijna niet geloven! Het was toch vast komen te staan dat hij het (eenmalige) feit had gepleegd? Maar de Officier van Justitie moet ook zijn werk goed doen! Wanneer hij dat niet doet, wordt dat door een advocaat meteen aangegrepen. Dan kan het telastegelegde niet worden bewezen en moet noodzakelijk vrijspraak volgen.