Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

We waren al bijna vergeten dat er grenzen waren tot we door corona weer met beperkingen te maken kregen. Misschien wel leuk om met jullie een paar ervaringen te delen van toen er nog echt grenzen waren. 

 

Als je tussen Maastricht en Luik de Belgische grens passeert, dan staat daar midden op de weg een “Friet Kot”. Telkens wanneer ik daar voorbij ga, moet ik er even aan denken hoe ik me daar, inmiddels zo'n 45 jaar geleden, bij de douane moest melden.

Mijn nichtje woonde in Nancy, en was met een Franse bakker getrouwd.

Het was niet zó maar een bakker, want hij had uit handen van de toenmalige president Giscard d'Estaing de onderscheiding “Beste bakker van Frankrijk” mogen ontvangen, en zoiets is in Frankrijk best wel belangrijk.

Omdat Jean Marie, zo heet hij, een lesboek voor leerling-bakkers had geschreven, viel mij de eer te beurt om de bijbehorende foto's te maken.

Een grens was destijds nog echt een grens en je kon niet zo maar met allerlei goederen heen en weer rijden.

Aangezien ik nogal wat fotoapparatuur mee wilde nemen, moest ik me eerst bij de Nederlandse douane melden, waar ik de mee te nemen apparaten moest tonen. Daar werd een lijst opgesteld waarop alles nauwkeurig was omschreven, zoals merk, nummers enz.

Deze lijst moest ik vervolgens bij elke grensoverschrijding aan de douane tonen. Zodat eventueel gecontroleerd kon worden of ik alles nog wel in mijn bezit had, en mijn toestellen niet onderweg ergens had verkocht zonder er accijns over te betalen.

Welgemoed, maar toch ook een beetje zenuwachtig ging ik op weg. Het was een van mijn eerste buitenlandse opdrachten en ook dat douanegedoe zat me niet helemaal lekker.

Na een voorspoedige rit, kwam ik bij de Belgische grens aan. Toen ik het douanekantoortje binnen stapte, waren alle bureaus leeg. Alleen achterin zat een dikke beambte, die net bezig was zijn twaalfuurtje te verorberen. Toen hij mij voor het loket zag verschijnen, slaakte hij een diepe zucht en probeerde op te staan. Omdat hij met zijn enorme omvang in een leunstoel zat gepropt, ging dit niet zonder problemen. Bij het opstaan klemde de stoel zich dusdanig om zijn omvangrijke zitvlak, dat hij met geen mogelijkheid los te wrikken was.

Na herhaaldelijke pogingen ging hij maar weer zitten om te kijken of hij met de nieuw verworven inzichten vanuit deze positie een succesvoller poging kon wagen.

Toen hij zich met veel moeite uit zijn stoel had vrij gemaakt, en met de handen op het bureau stond uit te hijgen van de geleverde inspanningen, werd me al snel duidelijk waarom deze douanebeambte een kantoorfunctie was toebedeeld. De enorme omvang van deze man maakte het onmogelijk om hem voor de buitendienst in te zetten. Laat staan voor snelle achtervolgingen van eventuele smokkelaars.

Toen hij weer wat bijgekomen was, zette hij zich langzaam in beweging in mijn richting. Hij moest daarbij een paar bureaus omzeilen, maar die kon hij gelukkig als steuntje gebruiken tijdens zijn moeizame tocht. Het overbruggen van de afstand tussen twee bureaus was een spannend moment. Telkens zag ik al voor me hoe hij daarbij ten val zou komen. In dat geval zou hij volgens mij nooit zelfstandig overeind kunnen komen, en zou ik hem te hulp moeten schieten. Ik vroeg me wel af of ik, gezien het gewicht van de man, in dat geval iets uit zou kunnen richten.

Gelukkig ging alles goed. Toen hij zuchtend en kreunend bij het loket

aangekomen was ging de telefoon. Aangezien deze zich op zijn bureau aan de andere kant van het vertrek bevond, draaide hij zich om, om de moeizaam afgelegde weg in omgekeerde richting af te leggen.

Het moet gezegd, dat door de ervaringen opgedaan tijdens de heenreis, de terugtocht naar de telefoon een stukje sneller ging. Jammer genoeg nam dit toch nog zo veel tijd in beslag dat de beller zijn geduld verloor. De telefoon hield nét op met rinkelen toen de douane beambte weer bij zijn bureau was aangekomen.

Toen hij uiteindelijk met veel moeite weer mijn kant op gescharreld was werden de formaliteiten, waarschijnlijk mede door de maaltijd die aan de andere kant van het vertrek stond te wachten, toch nog snel af gehandeld.

 

Na een mooie tocht door de Ardennen kwam ik bij de Franse grens aan. Ik vermoedde dat hier een en ander veel efficiënter in zijn werk zou gaan.

Het was een mooi ruim douane kantoor en aan verschillende bureaus waren in totaal wel zo'n twintigtal mensen aan het werk.

Ik geloof, dat het toen voor het eerst was, dat ik me realiseerde over de gave te beschikken om onder bepaalde omstandigheden onzichtbaar te worden.

Nadat ik achter de balie had plaats genomen, was er niemand onder de aanwezige ambtenaren die enige aandacht aan me besteedde.

Ze werden allemaal in beslag genomen door onduidelijke werkzaamheden. Sommigen rommelden wat in papieren, anderen waren aan het telefoneren, of zaten wat voor zich uit te kijken.

Aan het bureau, dat het dichtst bij me stond, zat een jonge vrouw, die helemaal niets deed.

Ze zat alleen maar een beetje voor zich uit te staren. Af en toe keek ze mijn kant uit, maar dan leek het wel of ze dwars door me heen keek.

Ook toen ik wat heen en weer ging lopen, in de hoop dat een bewegend beeld enig effect op haar zou hebben, veranderde er niets in haar houding.

Het leek of ze in een diepe meditatie was verzonken en volkomen afgesloten was van de dingen die om haar heen gebeurden.

Toen ik geruime tijd had staan wachten, stond ze toch nog vrij onverwacht op, pakte zonder iets te zeggen de papieren uit mijn handen en ging daarmee terug naar haar bureau, waar ze deze uitgebreid begon te bestuderen.

Na enige tijd liep ze naar een mijnheer die achter in het zaaltje zat te telefoneren. Het was een lang telefoongesprek, maar de vrouw bleef geduldig wachten. Ze wekte duidelijk de indruk een werkneemster te zijn, die stipt de afgesproken werktijd vol maakte, zonder eisen te stellen aan de manier waarop een en ander moest gebeuren.

Toen na verloop van tijd het telefoongesprek beëindigd was, kreeg de vrouw een boekje van de man, waarmee ze naar haar bureau terugkeerde.

Het boekwerkje, dat kennelijk noodzakelijk was om de ambtelijke procedure met betrekking tot het grensoverschrijdend vervoer van mijn apparatuur tot een goed einde te brengen, zag er slordig en wat verfomfaaid uit. Het was weliswaar gekaft, maar het papier vertoonde aan alle kanten scheuren en de rug was gedeeltelijk losgeraakt.

Toen de vrouw weer was gaan zitten en enige tijd naar het betreffende boekje had gekeken, kwam ze tot de conclusie dat het onder de bij haar functie behorende verantwoordelijkheid viel, hier enige verbeteringen aan te brengen.

Ze maakte een la in haar bureau open en begon daarin uitgebreid naar iets te zoeken. Toen de zoekactie niet het gewenste resultaat op leverde, begaf ze zich naar een collega aan een bureau iets verder op. Deze opende na een gesprek, dat geruime tijd duurde zijn bureau lade en overhandigde de vrouw een rol plakband waarna ze weer naar haar bureau terugkeerde.

Ter plaatse aangekomen begon ze aan een grondige restauratie van het boekje, waarbij ze bij alle handelingen een grote precisie aan de dag legde. De stroken plakband werden keurig op maat afgeknipt en op de scheuren aan gebracht. Zowel aan de binnen- als de buitenkant werd het grondig onder handen genomen.

Toen een en ander naar tevredenheid was afgehandeld, stond ze op om de rol plakband naar haar collega terug te brengen.

Bij terugkomst pakte ze het boekje nog één keer op om het aan alle kanten te bekijken. Gelukkig had ze de werkzaamheden tot tevredenheid uitgevoerd, waardoor nu het moment was aangebroken om het boekje open te slaan en de benodigde bladzijde op te zoeken.

Toen ze die gevonden had knikte ze even goedkeurend, waarna ze een paar stempels op de door mij aangeleverde papieren zette.

Eindelijk kon ik mijn tocht door Frankrijk vervolgen.........

 

Weergaven: 1132

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20220306, Korte Verhalen

Reactie van Peter Jan op 6 Maart 2022 op 11.00

Wat een genot om in Europa te wonen, dat sinds lange tijd één grenzeloos groot land lijkt als het gaat om vervoer van mensen en goederen. De douane is overigens een van de diensten die enorm is verkleind na het wegvallen van de grenzen. Maar heeft nog steeds taken, niet alleen aan de grenzen, maar  bijvoorbeeld ook bij het controleren van de productie van sterke drank. Wanneer in de streek waar ik woon de alambiek wordt gebruikt om wijn te destilleren, zie je veel douane auto's rijden. En jawel, er wordt nog steeds het een en ander op papier aangeleverd.  Net als in de "andere tijd", hierboven mooi geschetst.  

Reactie van Henri Bik op 6 Maart 2022 op 11.10

Fraai verhaald Frans, merci. Die Franse douanedame maakt ook duidelijk tot welke attitude ontslagbescherming kan leiden.

Reactie van El Burro Català op 6 Maart 2022 op 19.55

Erg geestig. En wat schrijf je toch mooi!

Reactie van Theodora Besse op 6 Maart 2022 op 20.05


Heerlijk verhaal. Dankjewel. Zie ook be blog van Frans:

http://fransfrans-fransnieuws.blogspot.com/

Reactie van Erwin Z. op 7 Maart 2022 op 6.53

hallo Frans,

door jouw verhaal komen mijn ervaringen met het passeren van de landsgrenzen  ineens weer helemaal naar boven. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken, temeer omdat autoriteit (dwz overgeleverd zijn aan de grillen van anderen) mij altijd enorm beklemt. Gisteren nog moest ik me legitimeren en een bon invullen bij het benzinestation omdat ik 20 liter rode diesel ging tanken in een bidon, voor het gebruik van mijn tractor. Zelfs dan bekruipt me een vreemd gevoel.

In 1994, net na het behalen van mijn rijbewijs (ik was toen 29jr), ging ik op weg naar het zuiden van frankrijk waar ik werk had gevonden als klusjesman op een camping. Ik was eigenlijk een verwoed fietser, maar de campingeigenaar had mij gezegd dat het halen van zakken cement met de fiets toch echt geen optie was. Dus haalde ik vooraf aan het vertrek in 1 week in een spoedcursus mijn rijbewijs in NL; Die mogelijkheid bestond toen net. Duur maar fijn!

Een goede vriend van mij had zich ontfermd over de aankoop van mijn eerste auto, want ik wist niets van de automarkt. Ik werd dankzij hem eigenaar van een peugeot 305 station voor 1250 gulden, wat later zou blijken, een fantastische betrouwbare kar te zijn. Enige handicap was de kleur van de auto; paars!

Niet zomaar paars, maar heel erg paars!  Naar ik me liet vertellen was het "porsche paars".

In ieder geval zag de franse douane mij al vanaf ver aankomen, en werd ik onmiddellijk aan de kant gezet; het was duidelijk; hier reed een langharige hollandse hippie met een lading hasch richting het franse land! Ik werd gemaand uit te stappen, maar het portier weigerde die dag voor het eerst te openen; ik moest over de middenconsole klimmen om aan de bijrijderskant uit te stappen. Dit wekte zoveel argwaan dat de beambte besloot tot nader onderzoek. Na het verplaatsen van mijn auto werd die verderop compleet gestript, op zoek naar verdovende middelen achter de deurpanelen. Zelf werd ik binnen in het douanehuisje gevisiteerd. Ik heb me zelden zo ellendig en machteloos gevoeld als toen.

Na lang wachten kon ik mijn verhuisspullen (kledingzakken en dingetjes) weer inladen en werd ik weggebonjourd door de uiterst onsympathieke douanebeambten. ik moest zelf later alle portierschermen weer terugmonteren voor zover dat nog fatsoenlijk ging.

2-3 maanden later was ik, ik weet niet meer waarom, opnieuw in Nederland. Toen ik weer naar Frankrijk reed was mijn stationcar nagenoeg leeg, op een zak met kleren na en een doosje met 16 zakken basterd- en poedersuiker voor Tante Wil, die op de camping woonde als winteroppas en dat spul gebruikte voor haar bakperikelen.

Ik was mij van geen kwaad bewust, totdat ik met mijn knalpaarse peugeot de douanehalte naderde en de douanebeambte (dezelfde schoft als de keer daarvoor) een paar stappen naar voren zag maken. De hand ging omhoog en ik moest stoppen. Ik werd gemaand naar opzij en moest uitstappen en de koffer openen. Ik was te gestrest om helder te denken maar toen de achterklep openging en ik de doos met poedersuikers zag staan wist ik: " the shit hits the fan". Ik zag mijzelf direct opgesloten worden vanwege cocainesmokkel, nauwelijks frans sprekend, en lijdzaam wachten op de dingen die komen gaan!

De beambte nam 1 zak suiker uit de doos, keek ernaar, kneep erin, zette hem terug, duwde de klep dicht en zei tegen mij "oprotten"! (zoveel frans begreep ik inmiddels al wel).

Inmiddels zijn we bijna 30 jaar verder maar nog altijd krijg ik last van een lichte benauwdheid als ik de grensovergang france-luxembourg nader. Ik heb ooit wel 1 zeer praktisch ding geleerd, waar ik me nog steevast volstrekt onnodig aan houd (maar ja zo werkt paranoia nou eenmaal..); als je de grens passeert tussen 12 en 14 uur, dan is er geen hond, want de heren zijn aan de lunch. Dit feit geldt overigens ook voor politiecontroles in den lande; je hoeft niet bang te zijn voor een gendarme dat ie om 13 uur s'middags met een mobiele radar achter een plataan staat; zij hebben ook een heerlijke Cao. ""Ik rij dan ook altijd te hard alleen tussen 12.30 en 13.30""!!

groet aan alle nederfransen

Erwin

Reactie van Theodora Besse op 7 Maart 2022 op 7.59


Ook een heerlijk verhaal, Erwin!


Reactie van Erwin Z. op 7 Maart 2022 op 9.55

merci theodora

Reactie van frans brugman op 7 Maart 2022 op 10.52

Beste mensen bedankt voor jullie complimenten. Erwin, het is fijn om te weten, dat er meer mensen zijn met een lichte vorm van paranoia voor overheidsdienaren. Zelfs ten opzichte van de meisje bij de douane bij de Franse Grens was ik behoorlijk terughoudend. Achteraf denk ik nog wel eens: Ik had haar over de balie moeten trekken. Dat zouden ze nu waarschijnlijk grensoverschrijdend gedrag noemen. Blijft natuurlijk de vraag of dat op de grens ook opgaat.

Reactie van El Burro Català op 7 Maart 2022 op 16.06

Dank voor dit leuke verhaal ook, Erwin!

Reactie van Erwin Z. op 7 Maart 2022 op 19.48

Merci "El Burro".

En merci ook Frans.

Ik hoop in de toekomst eens wat tijd te vinden om wat van mijn vreemde ervaringen van de laatste 30 jaar France op dit forum te publiceren. Gewoon voor het plezier!  Groet aan alle forumlezers.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden