Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Hij had sowieso al een lichte aversie tegen smartphones in het algemeen en tegen Apple in het bijzonder, maar zijn vrouw had een paar jaar geleden een iPhone van dochter kunnen overnemen. Het was niet anders.

Samen met zijn vrouw zat hij in het café een espressootje te drinken met een glaasje water erbij en hij moest alleen maar even een sms’je naar iemand sturen om een bepaald misverstand dat op de loer lag te voorkomen. Bij het schrijven van een sms op dit vreselijke apparaat wordt het schermpje, dat feitelijk veel te klein is, voor de helft ingenomen door het toetsenbord, dat werkelijk veel te klein is. Het is dan ook een hele kunst om met je lompe vingers het juiste lettertje aan te tikken en niet diegene die ernaast staat. Dat geeft op zich al genoeg reden voor ergernis, maar tot zijn grote opwinding wijzigt dat kolereding ook nog eens zonder te vragen al zijn zorgvuldig gekozen Franse woorden in een totaal onsamenhangend geheel van Nederlandse tekst. Blijkbaar is dat een corrigerende instelling die je zou kunnen wijzigen of uitzetten als je dat wilt. Weet hij veel, hij wil gewoon een simpel Frans berichtje schrijven.

Met een hoop gevloek en gemopper krijgt hij het uiteindelijk toch voor elkaar. Zijn tekst is klaar, hij wil het alleen nog even nalezen. Om het hele verhaal op dat minischermpje te kunnen overzien moet het toetsenbord uit beeld verdwijnen en hij weet dat dat kan. Hij weet alleen niet hoe, dus hij vraagt het aan zijn vrouw, want die lijkt er meer verstand van te hebben. En dat heeft ze ook. En ze wil hem ook erg graag helpen. En ze dacht ook dat ze wel wist hoe het moest … maar ze verwijdert per ongeluk zijn complete bericht.

Oeps.

Met een enorme brul smijt hij het apparaat tegen de met vrolijke ski-taferelen beschilderde muur aan de andere kant van het café rakelings langs de verbaasde hoofden van de andere cafézitters en ziet vergenoegd toe hoe de telefoon in honderden stukjes uit elkaar spat.

Dat laatste is niet helemaal waar, mijn vader hield zich in al scheelde het niet veel. Het was wel een heerlijke ontlading geweest, denk ik, als hij zich wel had laten gaan en ik had de mijne er waarschijnlijk solidair achteraan gesmeten, zo ben ik ook wel weer. Dan waren we samen gaan lunchen, heel tevreden met onszelf, onbereikbaar voor iedereen en onbewust van alles wat er buiten onze maaltijd in de wereld gebeurde. Dat had trouwens heel goed gepast bij het restaurant waar we uiteindelijk terecht kwamen. 

Eens in de zoveel tijd lunch ik afzonderlijk met mijn vader en mijn moeder om even ongestoord en ongegeneerd te kunnen kletsen over alles en iedereen. Niet zo effectief als iPhones tegen een muur smijten, maar ook heerlijk bevrijdend.

Bij onze zoektocht naar een geschikte tent, hadden we al een aantal afwijzingen en dichte deuren moeten incasseren toen we opeens als een soort fata morgana dit schilderachtige terras ontwaarden. Ronde tafeltjes met witte tafelkleedjes stonden nonchalant verspreid onder de naar hars geurende coniferen. Een stenen trappetje leidde naar een romantisch paadje dat achterlangs tussen de bomen liep en weer uitkwam bij de tuin vol bloemen en bloeiende struiken die het terras aan de andere kant begrensde. We stapten zo in een 19e eeuws schilderij van Renoir of Manet.

De bediening was uitermate vriendelijk, al duurde het allemaal wel een beetje lang, wij schikte ons met genoegen in het tempo van honderd jaar geleden. Naast ons zaten vier ouwe vrijsters wachtend op hun voorgerecht een glaasje absint te drinken en achter ons zat een klunzige Engelse dichter met een lorgnet het menu te bekijken. Zijn persoonlijke houten kistje met servet, notitie blokje en ganzenveer was door de bediening reeds op tafel gezet. De maaltijd was niet heel verfijnd, maar de ambiance des te meer en voordat we er erg in hadden waren we opeens drie uur verder zonder ook maar één moment op onze telefoon te hebben gekeken. Hoogste tijd om de rekening te gaan aanvaarden. 

Op aanwijzing van de serveerster vond ik de deur die mij via een gang bij een kantoortje bracht waar een middelbare dame op een middeleeuwse computer de administratie verzorgde. Vóór mij stond al een stokoude man te wachten, voorover hangend op zijn wandelstok om overeind te blijven. Behalve zijn leeftijd waren ook de vele genuttigde roseetjes schuldig aan zijn wankele evenwicht, zo begreep ik later toen hij aan de beurt was om zijn rekening te betalen. Voorlopig was dat nog lang niet het geval, eerst waren de vier ouwe vrijsters nog bezig. Gezellig kwebbelend schreven ze ieder met halen en krullen hun afzonderlijke cheque uit, om vervolgens het voltallige personeel dat uit de keuken was opgetrommeld ter afscheid te omhelzen.

Mijn geduld begon toch wel een beetje een grens te bereiken toen eindelijk de stokoude meneer het kantoortje binnen mocht schuifelen. Er werd een stoel voor hem bijgeschoven en uitgebreid naar zijn welzijn geïnformeerd. Dit beloofde ook geen vlotte afhandeling te worden. LUID en DUI-DE-LIJK AR-TI-CU-LE-REND (de stokoude man hoorde niet meer zo goed) werd het geschreven bonnetje met al zijn consumpties ter controle aan hem voorgelezen, waarna het aantal glazen rosé nog kon worden gecorrigeerd. Vervolgens voerde de dame één voor één de overeengekomen consumpties met de bijbehorende bedragen in op de middeleeuwse computer, zodat  deze, hoera, hoera, helemaal zelf de bedragen bij elkaar op kon tellen. Het apparaat was zijn tijd wél ver vooruit. Toen vele minuten later de betaling een feit was, nam de middelbare afreken-dame de wankele man bij de arm en bracht hem stapje voor stapje naar een rustig bankje in de tuin waar hij even kon bijkomen van deze hele gebeurtenis. Voordat ze het pand verliet wees ze mij nog op de salon, waar ik in een gemakkelijke stoel kon wachten op haar terugkomst.

Een halfuur later reden wij opgelucht de 21ste eeuw weer in. Mijn iPhone gaf allemaal berichtjes aan.

Gezellig

Weergaven: 1886

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180914, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur, Telecommunicatie

Reactie van Theodora Besse op 15 September 2018 op 7.28


Ik blijf het niet zeggen, dus dit is voor eens en hopelijk vele volgende keren: leuk en herkenbaar geschreven en daardoor plezierig om te lezen. 

Wat de bijvoeglijke naamwoorden betreft: die geven het verhaal de herkenbare sfeer. Ze zijn ook niet gezocht, gewild grappig en er met de haren bijgesleept, zoals in de verhalen van Ludique altijd het geval is. 

Het was inderdaad deze keer iets minder simpel geschreven dan eerdere verhalen van Dorine, wat mij totaal niet stoorde. Maar iedereen mag uiteraard een verhaal waarderen zoals hij zelf wil, ook Simon, die daarom nog geen zuurpruim hoeft te zijn. 

Reactie van Sabine Dekker op 15 September 2018 op 9.00
Leuk, dank je wel!
Reactie van Dienke Cazemier op 15 September 2018 op 10.05
Onderhoudend verhaal, Dorine! Bedenk, het is niet iedereen gegeven iets leuks te schrijven. Dat geluk heb jij wel.
Reactie van Daan op 15 September 2018 op 10.40
leuk, zo'n vermengeling van moderne en Franse cultuur!! Goed gevonden. En inderdaad, soms zijn verhaaltjes veel teveel doorweven met bijv naamwoorden en metaforen, hier was het een goede verhouding! Dank!
Reactie van marielle op 15 September 2018 op 10.50

Dankjewel, Dorine, een verrassend verhaal!


Overleden
Reactie van Susan op 15 September 2018 op 13.13

Theodora aan de rechterkant zie leden online rechts naast de naam zie je een pijltje klik je daarop dat kan je chatten met die persoon .

Reactie van Theodora Besse op 15 September 2018 op 13.16


Dank Susan!

Reactie van Dienke Cazemier op 16 September 2018 op 18.11

Dus, Simon, als iemand kritiek levert op één van je stukjes, dan 'ga je daarmee slag'? Hoe dan? Doe je het over? Laat je de mening van één persoon je stukjesschrijverij beïnvloeden? Zoals Dorine, die nu van jou haar slagroomverhaal (geweldige term trouwens, die houd ik erin) moet herschrijven en alle bijvoeglijke naamwoorden schrappen....

Simon. Echt. En dan haal je er een vergelijking met een kok bij. Ik weet het niet hoor, maar er zijn miljoenen auteurs en stukjesschrijvers en allemaal hebben ze een individueel publiek(je) en iedereen is blij. Want waardering laat juist het kaarsje dat inspireert branden, nare kritiek doet juist het tegenovergestelde. Waar kunnen we jouw stukjes lezen? Daar ben ik nu wel nieuwsgierig naar geworden! 

Reactie van Theodora Besse op 16 September 2018 op 18.40


Simon, geweldig dat je zo je best hebt gedaan om in punten 1, 2 en 3 en a en b uit de doeken te doen wat je mening is! Maar wat wil je nu eigenlijk zeggen? On in jouw stijl te blijven:

1. Je wilt Dorine de les lezen. Daar kan ze niets mee, want ze schrijft zoals ze schrijft. Velen waarderen dat. En velen (waaronder ik) vinden les lezen overbodig en ongewenst.
2. Je wilt je eerdere kritiek verduidelijken. Daar heeft ze niets aan (en wij ook niet), want jij vindt wat je vindt. En zij is (met anderen) kennelijk een andere mening toegedaan, anders had ze wel geschreven zoals Simon.
3. Je wilt demonstreren hoeveel verstand van en ervaring met schrijven jij wel niet hebt. Ik kan niet voor anderen spreken, maar mij laat dat volkomen siberisch.

Waarom zouden "jouw inspiraties" uitgaan als een nachtkaars? Die bewering uit het niets licht je niet toe. Dorine schrijft neem ik aan, omdat ze het leuk vindt. En velen in dit forum genieten ervan. Jammer voor jou als je dat niet doet.

En wat je kinderachtige raadseltje betreft: als een menu in een restaurant me niet bevalt, ga ik echt niet bij de kok klagen. Ik zeg niks, betaal en kom er nooit weer. Aanrader Simon, ook voor forums. Leerzaam.

Reactie van Sequoia op 16 September 2018 op 19.46

Kom maar door met die columns Simon. Na zoveel kritiek hier op andere (gezellige) schrijvers en sters, ben ik nu toch echt wel benieuwd naar jouw literaire hoogstandjes.... en wellicht is het ook nog leerzaam!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden