Dramaqueen

Echtgenoot was een paar dagen met de jongste zoon mee naar Nederland en de oudste zoon was het weekend bij zijn vriendin. Ik bleef alleen achter. Een paar dagen helemaal in m'n uppie, normaal gesproken een situatie die ik wel omarmen kan, maar dit keer was ik een beetje zielig. Dat vond ik tenminste vooral zelf. Ik had namelijk, om één of andere reden, mijn tong uitgestoken naar m'n spiegelbeeld en tot mijn schrik ontdekt dat deze helemaal wit zag. Bovendien had ik blaasjes aan de binnenkant van m'n wang, voelde een vage keelpijn en had de smaak van rottende varkenspastei in mijn mond.

Een spontane uitbraak van mondschimmel.

Ik vermoedde dat de vieze smaak zich in de vorm van een weerzinwekkend bouquet aan een eventuele gesprekspartner zou opdringen en vermeed dus ieder contact met de buitenwereld. Natuurlijk wist ik wel dat mondschimmel meestal vrij onschuldig is, maar op Google vind je ook hele nare oorzaken en zo werd deze kwaal, die zomaar opeens was aan komen waaien, in mijn eenzame gedachtes steeds fataler. Ik stelde me voor hoe mijn keel langzaam helemaal dicht zou schimmelen en ik paniekerig naar adem happend het leven zou laten … helemaal alleen.

De bedoeling was dat ikzelf binnenkort ook met de trein naar Nederland zou gaan. Dat zou in dit geval voor mijn wagongenoten geen pretje worden, laat staan voor de beklagenswaardige die naast mij zou plaatsnemen. Daarnaast bleek er geen enkele koffer meer in huis te zijn. Mijn dochter had de mijne gepikt en vervolgens, met een onweerlegbaar logische argumentatie, hem zichzelf toegeëigend. Mijn zoon had de reservekoffer gebruikt om aan het begin van dit schooljaar al zijn beddengoed naar het internaat te krijgen en vervolgens hem ‘vergeten’ weer mee terug te nemen. De overige koffers waren al op reis. Daar zat ik dan met mijn ziel onder de arm, een dodelijke schimmel in mijn mond en stapeltjes losse kleding verspreid over het bed. Hoeveel erbarmelijker kon mijn leven nog worden?

De dag dat echtgenoot ’s avonds terug zou keren en ik de volgende dag in alle vroegte zou vertrekken (een wonderlijke timing, geef ik toe) wist ik mij eindelijk te vermannen. Ik stapte kordaat uit de mist van zelfmedelijden en reed met mijn autootje naar de ‘Leclerc.’ Gelukkig kwam ik daar geen bekenden tegen en kon ik, op een tussen mijn lippen door geperst ‘bonjour’ en ‘merci’ tegen de kassajuffrouw na, mijn stinkwaffel hermetisch gesloten houden. Met een lekker grote nieuwe koffer en een boodschappentas vol pepermuntjes, mondspray, gorgeldrank, ‘baking soda,’ peterselie, kruidnagel, venkelzaadjes en quinoa-repen voor onderweg reed ik heel tevreden weer naar huis. Ik ging zelfs bijna zingen.

Die avond wist echtgenoot mij te overtuigen dat ik absoluut géén slechte adem had. Mijn waan voor dichtslibbende kelen en bijbehorende putlucht was een geheel eigen leven gaan leiden en had de paar dagen ‘lekker voor mezelf’ hypochondrisch verpest. Onnozele dramaqueen die ik ben. ’Grootmoeders middeltjes’ konden opgeborgen worden in de kruidenla tot nader order, maar de gorgeldrank en pepermuntjes nam ik voor de zekerheid toch maar mee op reis. Ik had er opeens veel meer veel zin in! Toen lichtte het schermpje van mijn mobiel op voor een ‘alerte’ van de SNCF.

Mijn eerste trein was geannuleerd.

Reizen met de trein vind ik heerlijk. Roerloos met je eigen gedachtes door het landschap zoeven, stil in beweging zijn. Heel meditatief. Alleen jammer dat zo’n trein nooit van deur tot deur rijdt en zelden van mijn dorp rechtstreeks naar mijn gewenste stad. Overstappen is zodoende een onoverkomelijk bijproduct. Geen drama als alle geboekte treinen gewoon volgens schema rijden, maar dat is wel erg veel gevraagd in het land van stakingen, gele hesjes, ondefinieerbare voorwerpen op het spoor, bosbranden en overstromingen.

Zonder die eerste trein liep mijn hele reis in de soep. Gelukkig was echtgenoot de lulligste niet en bracht mij nog vóór zonsopgang naar Narbonne waar mijn TGV wèl netjes op tijd vertrok. Deze TGV moest dan helaas weer halverwege Parijs omrijden via een ‘lage snelheidslijn’ omdat een ongelukkige ziel zichzelf op het snelle traject van het leven had beroofd. Deze schokkende informatie relativeerde wel enigszins mijn schimmel/kofferdrama, maar veroorzaakte ook een dik uur vertraging.

Tegen beter weten in stoof ik in ‘Paris Gare de Lyon’ met mijn veel te grote koffer trap af, trap af richting metro en vervolgens trap op, trap op (roltrap was uiteraard defect) van metro richting ‘Gare du Nord,’ alwaar ik nog net de Thalys zag vertrekken. In een verre van verlichte toestand kwam ik een trein later, na een reis van 12 uur, op Schiphol aan en omhelsde, intens geurend van het stresszweet, mijn ouders en zoon.

Gorgeldrank en pepermuntjes nutteloos paraat in mijn handtasje.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181217, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Peter van Schooten op 18 December 2018 op 10.20: Dorine, leuk verhaal, ik lees ze altijd met een glimlach. Trek je maar niks aan van zure commentaren zoals die van Susan....!

Reactie van Theodora Besse op 18 December 2018 op 10.31: Natuurlijk Jan, gaan we niet over tekstfouten vallen in zo'n leuk geschreven verhaal. Dat deed ik ook niet in mijn eerste reactie. Maar toen Barbara schreef dat het zulk mooi Nederlands is, kon ik toch niet laten om weer eens voor schooljuf te spelen en het even onder de aandacht te brengen. Sorry.

Reactie van Dorine van der Marel op 18 December 2018 op 10.54: Erg bedankt voor de zeer sympathieke reacties. Theodora, uw reactie vond ik ook heel plezierig om te krijgen. Ik vind het geen enkel probleem om op fouten gewezen te worden, sterker nog, dat geeft me de kans om dommigheden te corrigeren en te leren van de fouten waar ik geen erg in had. Ik ben dan ook wel benieuwd naar de ‘stijlfout’ van Jan. Op deze website is het verbeteren van de tekst niet zo handig, omdat je dan eerst goedgekeurd moet worden, voordat je de lucht opnieuw ingaat. Maar op mij blog voer ik wel de verbeteringen door.

Verder, Susan, ik neem aan dat u doorhad dat ik mijzelf hier voor de gek zette en niet werkelijk meende dat het leven niet veel erbarmelijker kon worden ..

En Laurence, deze dramaqueen durft ook al niet te vliegen. Treinen vind ik normaal heerlijk, maar dit jaar ging het wel héél vaak mis.

Reactie van Dorine van der Marel op 18 December 2018 op 11.17: Oh en Harry, mijn zoon is erg blij met zijn witte/lichtblauwe eenhoorn Onesie, al staat het niet erg stoer, haha.

Reactie van Annette Ninteman op 18 December 2018 op 12.19: Weer een heerlijk verhaal Dorine. Ik kijk er altijd naar uit. Bedankt

Reactie van Theodora Besse op 18 December 2018 op 16.19: Nou vooruit dan maar, Dorine. Omdat je erom vraagt!

Je stijlfout betreft een zogenaamd "tante Betje". Op school leerde ik wat dat was: "hij zette zijn koffer neer, snoot zijn neus en ging er op zitten". Dat was hét voorbeeld van een tante Betje. Ging hij op zijn neus zitten? Nee, op zijn koffer. Jij doet hetzelfde in de zin: "Mijn zoon had de reservekoffer gebruikt om aan het begin van dit schooljaar al zijn beddengoed naar het internaat te krijgen en vervolgens ‘vergeten’ weer mee terug te nemen." Had hij vergeten het beddengoed mee terug te nemen? Nee, de reservekoffer.

Verder lichtte uiteraard het scherm van je mobiel op en je ging niet tevreden naar huis met een lekkere grote koffer, maar met een lekker grote koffer. Want de koffer is niet lekker, maar hij is lekker groot. Dezelfde fout maken veel mensen wanneer ze schrijven een hele grote koffer. Er bestaat geen halve grote koffer. Wat ze bedoelen is een heel grote koffer. Lekker en heel horen bij groot en niet bij koffer.

Maar dat vond ik persoonlijk er allemaal niet zo toe doen en hoe je schrijft doet mij vermoeden dat je dat een en ander zelf ook wel weet, als je er bij stilstaat. Maar wat je vergeet wanneer je zo spontaan en leuk schrijft als jij doet. Maar het "tot nader order" leek mij een kwestie van de uitdrukking niet goed kennen. Vandaar mijn schooljuf-opmerking.

Tip: wanneer je Anton een email stuurt met de gewenste wijzigingen, voert hij ze altijd heel snel voor je uit, zoals ik al verschillende keren heb ondervonden. Dan krijg ik een email terug met enkel: "Done" of "Gebeurd". Je artikel hoeft dan niet opnieuw goedgekeurd te worden. 't Is maar een weet.

Reactie van Dorine van der Marel op 18 December 2018 op 17.45: Bedankt Theodora, ik ben er blij mee! Ik heb de blog verbeterd en Anton een bericht gestuurd.

Reactie van Theodora Besse op 18 December 2018 op 21.24: Leuk Piet. Maar ik ben geen kniesoor en ik trek me dus wat spellingsregels betreft helemaal nergens iets van aan. En al helemaal niet van de Taalunie, sinds die fout Nederlands als officiële spelling hebben geïntroduceerd met hun domme pannenkoeken-koppen. Ik zou best dat foute pannenkoek willen gebruiken om de spelling te vereenvoudigen (zoals ze beweren), maar als ze vervolgens weer tig uitzonderingen bedenken waar geen mens een touw aan kan vastknopen, dan houdt het voor mij op.

Ik schrijf pannekoek. Ook schrijf ik email, als ik dat woord al gebruik, want meestal heb ik het gewoon over een meeltje.

Wat ik hierboven aan Dorine schreef heeft met spelling niets te maken, maar met juist taalgebruik. Zoals je ziet heb ik niets gezegd van de "kassajufvrouw", omdat ik dat eigenlijk wel een leuke vondst vind. Het begon met "tot nader order" en via de stijlfout van Jan (waar Dorine nieuwsgierig naar was) kwamen we op andere dingen. Dorine is er blij mee, dus dan zal het wel goed zijn, denk je niet?

Waarom Anton het nog steeds niet heeft gewijzigd, begrijp ik niet. Of het moet zijn dat het meeltje van Dorine in zijn spambox is beland, zoals mij een keer is overkomen.

Maar het allerbelangrijkste is dat Dorine altijd van die ontzettend leuke verhaaltjes schrijft en dat ik iedere keer als ik haar naam en fotootje zie, ik vol verwachting begin te lezen. En kennelijk ben ik bepaald niet de enige.

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 18 December 2018 op 22.18: Dames en Heren,

Het staat topicstarters geheel vrij om speldwalingen en -fouten, spellingsfouten, tante-betjes, ome-kootjes, apostrophen, faalstroven, spelingsfouten, gramatikaaltjes en proza-ontluizingen (debugs) te corrigeren, toe te passen of aan te passen in hun eigen bijdragen. Het bericht wordt dan opnieuw aangeboden aan de Mod. van dienst die het met liefde opnieuw plaatst op ons aller forum.

De Mod. is echter niet "Den pannenkoek" die daarenboven ook nog eens op grond van line-by-line instructies de correcties van de vele auteurs, bijdragenden en bijdragers alsmede topic-starters corrigeert en herstelt.

Hopend op uw begrip.