Hoe ik Fransman werd

En ineens was er weer een felle discussie verdwenen... jammer, jammer ook de felheid waarmee het soms gebeurt. Jammer ook dat veel Nederlanders vooroordelen hebben over Fransen en vooral hun manier van werken en klussen. Voorbeelden te over van goede en kwade Franse en Nederlandse artisans. Ik wil daar niet op in gaan, maar ik dacht bij de weggehaalde discussie aan een artikel van Bans Heijnen in NRC laatst 'Hoe ik Fransman werd'

Ik weet niet of de link hieronder werkt, of dat je een abonnement moet hebben. Kopiëren doe ik het niet, mag geloof ik ook niet. Het gaat Heijnen om een manier van denken, een benaderingswijze en ik denk dat hij meer dan gelijk heeft.

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/05/03/hoe-ik-fransman-werd-a3957799

Gewoon lezen als het lukt en dit Heijnens vredelievend geschrift waarderen, geen ellenlange discussies over gaan voeren, aub.

Groet, Harriet

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190520

Reactie van Roel op 21 Mei 2019 op 23.44: Goed artikel!

Reactie van Harrien op 22 Mei 2019 op 9.45: Dank voor de eerlijke reacties en vooral het lezen van het artikel.

groet, Harriet

Reactie van Jacques la Riviere op 22 Mei 2019 op 14.53: In de jaren 80 woonde ik voor het eerst een periode in France. Was nog jong, energiek, ik zou het in Frankrijk wel even gaan maken. Ik raakte getrouwd met een Francaise, maar met m’n vewoedde pogingen om m’n bedrijfje op te bouwen, wilde het nog niet zo vlotten.

In die tijd viel het reuze mee om een carte de sejour te krijgen, een auto te importeren, zich in te schrijven bij de chambre de metier. Maar zaken doen in Frankrijk viel niet echt mee, ik zat vol kritiek over de Fransen en de franse manier van doen; bij ons was alles immers beter geregeld.

Mijn toenmalige vrouw zuchte dan weleens en werd moe van al die kritiek op haar land , volk en “cultuur”. Tot ze zei: Jacques, misschien heb je gelijk, maar JIJ gaat Frankrijk niet veranderen”. Daarover nadenkend kwam ik tot de slotsom dat ze helaas waarschijnlijk gelijk had en ik dus maar beter een knop kon omdraaien.

Dus geen perfectionisme meer en gebeurd “het” vandaag niet dan wellicht morgen of anders volgende week. Het leven werd ineens veel lichter en aangenamer en veel minder stressvol. Als ik daarna iets wilde bereiken in Frankrijk dan begon ik het contact met het weer en complimentjes over LDF en het lekkere eten en drinken. Er gingen meer deuren open, kortingen werden aangeboden, de mensen om me heen begonnen met me mee te denken, ik werd een met hun. Frankrijk werd een feest.

Overleden Reactie van Susan op 22 Mei 2019 op 15.13: ha Jacques, ja de knop om het valt soms niet mee, maar voor je hart en humeur toch beter .

aahh Bon .