Anderhalve meter

De bloemblaadjes van de blauwe regen liggen als een plakkerige, natte derrie op de groene, waaiervormige bladeren van de palm die onder de pergola op het terras staat. Het hele terras is zo langzamerhand één grote lila drek geworden, als vieze smeltende lentesneeuw. Verveeld kijk ik uit het raam naar de neerkomende regen. Op de achtergrond kabbelt een treurige canon in D majeur van vier gevoelige strijkers.

Na tweeënhalve maand de bouwvakker te hebben uitgehangen, kraakt en piept alles in mijn lijf … maar de metamorfose is groots! De oude, afgeleefde kamer van dochter is omgetoverd tot een lichte, strakke fitnessruimte. Ik ben bijzonder trots op mezelf. Nu het gereedschap weer terug in de schuur is opgeborgen, alle stof uit mijn haren gedoucht, verfkleren in de was en spieren en gewrichten met klusreces, dreig ik een beetje in een gat te vallen.

Voor het eerst sinds de 'lockdown' sta ik in een supermarkt. Het bordercollie-karakter van echtgenoot tegenover mijn kluizenaarsinborst had tot nog toe bepaald dat hij regelmatig uitgelaten moest worden tussen de voedselschappen en ik rustig thuis kon blijven mussen. Maar nu sta ik zelf onbeschermd met mijn winkelwagentje in het hoofdpad van de super U en voel me ongemakkelijk tussen al die mondkapjes. Ik kan niet goed besluiten hoe ik bij de zakjes avondthee moet komen, want er staat een meneer in de weg die eindeloos naar pakken koffie aan het staren is. Zal ik omlopen en het koffie-, thee-, en ontbijtgranenpad van de andere kant benaderen, of zal ik proberen mij ruggelings door de pakken muesli heen te werken en zo de man achterlangs te passeren? Ik loop om.

Op het moment dat ik aan de andere kant van het pad sta heeft de man zich een stukje mijn richting op verplaatst en zet mij voor eenzelfde dilemma. Dan toch maar achterlangs. Ik probeer de breedte van het looppad in te schatten en de haalbaarheid van de voorgeschreven sociale afstand, en dan opeens schieten de woorden anderhalve meter door mijn hoofd. Oh god. Als ik iets níet wil denken, is het wel anderhalve meter. En ik zou het ook niet móeten denken, hoor ik mijn dochter zeggen, terwijl ze haar ogen vermoeid ten hemel slaat bij zo weinig inburgeringsresultaat. In Frankrijk springen die virussen niet verder dan een meter.

Uit alle macht probeer ik het anderhalvemeterwoord uit mijn gedachten te bannen, maar het is al te laat. Met zijn zeurderige, nasale stem dringt Poke (een of andere rapper) mijn hersenpan binnen.

"Anderhalf meter,
anderhalf
Ik zeg anderhalf meter
Kom niet in mijn aura bitch"

Zoon heeft ons dagenlang gek gemaakt met deze muzikale oorwurm van Ali B, Poke en Judeska. Het lied is zo gecomponeerd dat het zich vastbijt in je hoofd en nooit meer loslaat. Met behulp van 'Het Is Een Nacht’ van Guus Meeuwis was ik eindelijk van deze irritante klever afgekomen, maar nu zit ie er weer, als een terriër vastgebeten aan mijn auditieve hersenschors.

Neuriënd werk ik mij achter de koffieman langs en bemachtig het pakje avondthee. Bij de kassa pak ik mijn boodschappen in de tassen en besmet mijn vingers op de toetsen van het pinapparaat. Ik glimlach vriendelijk naar de kassière en probeer vooral niet hardop over aura’s en bitches te zingen. De volgende keer mag bordercollie weer boodschappen doen, laat mij maar lekker thuis in een gat vallen.

Terug op het honk aan de eettafel met een warme mok koffie in mijn hand kijk ik verveeld naar buiten. Regen tikt tegen het raam en op de achtergrond speelt een melancholische piano. Vol overgave laat ik me in de rust van de leegte vallen en vanuit mijn diepste innerlijk borrelt er voorzichtig iets boven.

"Anderhalf meter … "

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200423, Korte Verhalen

Reactie van Jan Vallentgoed op 23 April 2020 op 14.34: .

Blauweregen is ook in plastic verkrijgbaar: Wisteria pevecelia

Gebruikt geen water, geeft geen drek.

Reactie van Harry Golo op 23 April 2020 op 15.13: Leuk. Merci. Ik ken dat liedje niet, maar ik ga het nu zeker niet meer opzoeken. Heb een goed instinct voor zelfbehoud :-)

Reactie van Theodora Besse op 23 April 2020 op 16.48: Haha, lachen weer, Dorine! En omdat de song mij totaal onbekend was, maar ik Ali B enig vind, heb ik het toch maar even opgezocht. Ik heb kennelijk een minder goed ontwikkeld instinct tot zelfbehoud:

En hier ook een filmpje met Ali B zelf:

Reactie van wilsam op 23 April 2020 op 17.13: Bordercolliekarakter. Ik laat het woord iets te lang bezinken en krijg de beelden niet meer uit van mijn netvlies. Een echtgenoot die ongegeneerd languit op de vloer ligt met armen en benen in de lucht en zich alleen opricht om naar een vlieg te happen. Of, na een eindeloos lange wandeling, binnen op de deurmat zich door de benen laten zakken om een diepe frons plaats te laten maken voor een opgeluchte grijns.

Reactie van Dorine van der Marel op 23 April 2020 op 17.42: Tja, Jan, dat ruikt toch minder lekker, denk ik. Ik ben benieuwd Theodora, of het lied zich bij jou nu ook vastgebeten heeft, Harry was verstandiger. Bij mij heeft het nog altijd niet losgelaten, ik val ermee in slaap en word er weer mee wakker.

Echtgenoot ligt niet languit op de vloer met armen en benen in de lucht Wilsam, hahahahaha, godzijdank niet. Hij is meer van het kwispelend druk doen de hele dag, kan je overigens ook knettergek van worden in een vredig quarantainehuis ...

Reactie van Theodora Besse op 23 April 2020 op 18.13: Nee Dorine, mijn kinderen zijn véél en véél ouder en na een paar keer luisteren heb ik er schoon genoeg van! Ik snap niet hoe je het volhoudt dat je zoon dat van 's morgens vroeg tot 's avonds laat door het huis laat schallen.

Inderdaad was Harry verstandiger, maar ik wilde het per se zelf horen, zodat ik er over kon oordelen. Dat doe ik dan ook: wat een stomvervelende rap die zich echt niet mijn hoofd heeft vastgezet. Maar als je dat de godganse dag moet aanhoren, dan zet het zich vanzelf in je kop vast.

Toch kan Ali B voor mij niet stuk. En de dame in het knalgroen danst als een slangenmens, heel knap.

Reactie van Idzo Jansen op 24 April 2020 op 9.09: Is die anderhallef meter van Ali al in het Frans verschenen? Ik zou die op mijn smartphone willen plaatsen om, wachtend in de rij voor de kassa,de te opdringerige Fransen van mijn lijf te houden.