Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Als je een oud huis koopt, kan het haast niet anders dan dat je er wel eens over na denkt wie er voor jou allemaal gewoond hebben. Soms gaan er van die verhalen over geesten die maar geen rust kunnen vinden omdat ze op een vervelende manier aan hun eind zijn gekomen en het daarom nodig vinden de nieuwe bewoners met ketting gerammel uit hun slaap te houden.

In het begin dacht ik ’s nachts nog wel eens stemmen te horen. Na een tijdje kwam ik er achter dat het mijn ingewanden waren die na een overvloedige Franse maaltijd nog wat overuren maakten. Ja, die stilte…, daar moesten we wel even aan wennen, en als het stil is, dan hoor je natuurlijk het kleinste geluidje.

Toen ik van de week dan ook wakker werd van een hoop gerommel op zolder, gevolgd door een ijzige gil, schoot ik overeind in bed.

Nou ben ik helemaal geen held, maar in dit soort gevallen word ik toch liever geconfronteerd met de werkelijkheid dan met mijn op hol slaande fantasie. Want uit ervaring weet ik, dat je dan nog verder van huis ben.

Toen mijn hart weer een beetje tot bedaren was gekomen, ging ik gewapend met een zaklantaarn naar het achterhuis, want daar was het geluid vandaan gekomen.

Er heerste een doodse stilte.

Het nadeel van zaklantaarns is, dat ze net leeg zijn op het moment dat je ze echt nodig hebt.

Dat was nu ook het geval; in eerste instantie gaf hij nog wel een krachtige bundel licht, maar dat nam in korte tijd af tot niet meer dan het licht van een kaarsvlam, nog net voldoende om mezelf ervan te overtuigen, dat het hoog tijd werd dat hier een keer werd opgeruimd.

Omdat ik tussen de verzameling kisten, kratten, potten, pannen en ander ongeregeld goed, bij het zwakke licht niets kon ontwaren dat verantwoordelijk zou kunnen zijn voor het angstaanjagende gegil besloot ik een kijkje op de vliering te nemen.

Om daar te komen moest ik een gammel laddertje beklimmen en mijn hoofd door een luik in de vloer steken. Nou vind ik dat overdag al een hachelijke onderneming, omdat je nooit weet wat je precies tegen zult komen. Midden in de nacht, bij het zwakke licht van een zaklantaarn, die het bijna opgegeven had, was het ronduit beangstigend.

Toen ik mijn hoofd voorzichtig door het luik stak, leek het of iets of iemand een vochtige koude dweil op mijn hoofd en in mijn nek legde. Tegelijkertijd verloor ik het grootste deel van mijn gezichtsvermogen, omdat er een waas voor mijn ogen kwam. Nog net kon ik twee gedaanten onderscheiden die met grote snelheid langs mij roetsjten en via een gat onder het dak naar buiten verdwenen. Toen ging het licht van de zaklantaarn helemaal uit.

Daar stond ik midden in de nacht in het pikkedonker. Er was geen streepje licht te bekennen.

In het laatste licht van de zaklantaarn had ik nog net kunnen zien dat het twee katten waren, die door een spleet tussen het dak en de muur het huis uit gevlucht waren, maar het was me nog steeds niet duidelijk wat er nou precies op mijn hoofd en in mijn nek lag.

De belangrijkste zorg was wel om zo snel mogelijk van die onheilsplek weg te komen.

In de haast om in het pikkedonker het bewoonde gedeelte van het huis weer op te zoeken, liep ik natuurlijk overal tegenop, maar toen het uiteindelijk gelukt was en ik voor een spiegel stond zag ik, dat mijn hoofd met een dikke laag spinrag bedekt was. Die nacht is er niet veel meer van slapen gekomen.

Weergaven: 913

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200517, Korte Verhalen

Reactie van Gré Albrink-Leijen op 17 Mei 2020 op 11.41

Wat een spannend verhaal! Erg leuk! Dank voor het delen! 

Reactie van paul en carin op 17 Mei 2020 op 12.01

Merci Frans, erg geestig..( no pun intended...)

Reactie van Theodora Besse op 17 Mei 2020 op 13.02


Hahahaha! Mooi verhaal weer, Frans! Dankjewel!

Wie meer verhalen van Frans wil lezen, kan dat doen op

http://fransfrans-fransnieuws.blogspot.com/p/franse-verhalen_6.html

De moeite waard!

Reactie van Hans Haamke op 17 Mei 2020 op 15.38

Leuk verhaal Frans,

Ik hoor ook wel eens iets op mijn vliering, maar ik heb dan geen behoefte om te gaan kijken...

Reactie van Augusta op 17 Mei 2020 op 16.33

@Frans, bedankt weer voor dit leuke verhaal en bedankt aan Theodora voor de link.

Reactie van frans brugman op 17 Mei 2020 op 21.33

Beste mensen, bedankt voor jullie positieve reacties. En Theodora voor je doorverwijzing naar mijn Blog. Nadat ik nog een nestje jonge katjes op zolder vond, heb ik de opening onder het dak afgesloten.

Reactie van Theodora Besse op 17 Mei 2020 op 22.29


Wat heb je dan met die arme beestjes gedaan? Hun moeder kon toen niet meer bij ze komen!


Reactie van frans brugman op 18 Mei 2020 op 9.55

Natuurlijk heb ik het gat pas afgesloten nadat de katjes wat groter waren en ik een goede bestemming voor ze had gevonden.

Reactie van A.L. Longayroux op 1 Augustus 2020 op 0.11

Een leuk en vermakelijk verhaal, herkenbaar ook. Ik heb nu een zaklantaarn die ik via het stopcontact kan opladen. Langzamerhand kunnen we 'Franse' geluiden herkennen.

Bos- en kerkuilen, hoestende koeien, blaffende vossen , tutende padden en zo meer.

Een bijzonder geval zijn de loirs of zevenslapers. Doordat ze spullen's nachts omgooien staan je zenuwen 's nachts wel op tilt. Op zoek naar de lawaaimaker ontdekte ik dat hij in de waterkoker was gevlucht ! Plotseling schoot hij uit de tuit en vluchtte.

Ik heb nog een sterk hard kennelijk :)

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden