Beste Lies,

zo van een afstand en zonder diepe inzicht in de situatie zou ik zeggen dat dit een speciale vorm van SM is. Waarom zou je dit überhaupt willen? Wat is er zo bijzonder aan dit huis, dat je jaren mee bezig bent? Zit er een schat in de tuin verstopt? Is dit het habitat van de laatste groen-geel gestreepte zandkever?

De erven willen niet, de notaris wil niet, alleen jij wilt? Als iedereen je tegenwerkt dan is dit toch een teken dat je er beter niet aan begint? 

Mijn inschatting is het volgende: bij 34 erven gaat het bij iedereen om een paar duizend Euro. Maar dan is er nog de dromerige kleindochter (inmiddels volwassen) die nog steeds aan de ene avond met opa terug denkt dat hij iets leuks tegen haar zei. Vandaar dat ze bang is de herinnering te verliezen en het huis dus altijd in familiebezit moet blijven. 20 jaar later staat het huis op instorten, maar deze kleindochter heeft inmiddels aan haar eigen kinderen over deze magische avond verhalen verteld, zo dat de (nu al) 326 erven nog steeds geen afstand willen doen. 

/verhalenmodus uit

Een étude-notariat is de naamgeving voor een notariskantoor. Ik schat in dat u te maken hebt met een kandidaat-notaris (Nederlandse naamgeving voor een notaris die geen actes kan passeren). Of met een klerk,  een meestal goed geschoolde medewerkers, die al het voorbereidende werk doet. Ik zag uw verhaal eerder. Het zal  voor de notaris geen gemakkelijke erfenis zijn met zoveel erven.

Ik zou een afspraak met de notaris zelf maken. En desnoods een leugentje om bestwil gebruiken om de kandidaat of klerk te passeren.

In Frankrijk mag je als consument vrijelijk van notaris wisselen (en de notaris waar je wegloopt is dan zelfs verplicht zijn of haar opvolger alle relevante stukken aan te leveren). In Uw geval is dit recht waarschijnlijk nutteloos omdat het niet Uw keuze van het kantoor is waardoor U daar terecht bent gekomen, maar het feit dat juist dát kantoor het betreffende huis in de aanbieding heeft. Wat soms nog kan helpen is "dreigen" met het inschakelen van een ander notariskantoor, maar zoals veel anderen ook al meldden: als het niet de notaris maar de vele erfgenamen zijn die niet willen, dan gaat er nooit iets bewegen....

Dit kan jaren gaan duren zonder dat er schot in komt en daar kan de notaris absoluut niets aan veranderen. Hij of zij kan de erfgenamen niet dwingen te tekenen en bij zulke grote aantallen ergenamen ligt er altijd wel iemand dwars. Ik heb in mijn streek huizen in verval zien raken en inzien storten door twistende erfgenamen. 

Daarbij willen jullie het ook nog voor de taxatiewaarde kopen en hebben dus ws een lager bod uitgebracht dan waar voor het op de markt zou komen. Als ik erfgenaam zou zijn zou ik daar misschien ook wel moeite mee hebben. Als je iets zo graag wilt hebben ( en reken maar dat ze dat heus wel weten) dan zul je ws een veel hoger bod moeten uitbrengen. En dan hoop ik maar dat je door het lagere bod wat je al gedaan  hebt geen ergenamen  boos hebt gemaakt  of beledigd hebt zodat  sommigen   alsnog nee zullen zeggen. Ook daar in de twintig jaar dat ik hier woon diverse voorbeelden van meegemaakt. 

@ Andreas, mooi verhaal, uit het leven gegrepen, fel realistisch heette dat ooit in een ver verleden om sommige films aan te prijzen....Toch zijn er een paar zonnestraaltjes waarneembaar aan het sombere indivision firmanent, zie de link onderaan de pagina.

Maar ja, dan moet je als notaris, en eigenlijk iemand van de erfgenamen zelf, al die 34 erfgenamen zien op te sporen en dan iets rechtsgeldigs bij elkaar zien te sprokkelen. De Commissie Aangename Dagbestedingen heeft waarschijnlijk andere prioriteiten. Datzelfde zal voor een notariskantoor gelden: hoeveel tijd ga je investeren in iets dat misschien alleen maar aan de debetzijde op je jaarrekening verschijnt? En waarvoor de verantwoordelijkheid bij de erfgenamen zelf ligt? Met in het achterhoofd over het tijdstip van mogelijk succes: Quand les poules auront des dents.

M.i. valt het notariaat hier weinig te verwijten, behalve dan dat ze misschien niet genoeg moeite hebben gedaan om een buitenlander dat typisch Franse probleem van de indivision uit te leggen. En dat een notaris niet almachtig is, dat hij/zij niet ex-post facto één van de erfgenamen kan gaan onterven.

Nouvelle loi sur l’indivision succession: quels changements ?

Beste Lies, ik sluit mij gaarne aan bij de reactie van @Andreas! Mijn advies: vergeet het gewoon! 

@ Lies, omdat er na al die jaren nog geen licht aan het einde van de tunnel te zien is: doorschakelen maar! 

@ Lies, nog een invalshoek. Hoe overtuig je nu nog onwillige, onverschillige of tegenstribbelende erfgenamen? In ben bang dat een bod op basis van de taxatiewaarde, nog voordat het op de markt komt, niet al te veel indruk zal maken. Wanneer je als direct belanghebbende indruk zou willen maken, money talks, zit er niets anders op dan nu al een bod uit te brengen ruim boven die taxatiewaarde. Aannemend dat dit in staat zou zijn de mogelijk emotionele factoren die een rol kunnen spelen uit te gummen. The offer you can't refuse...

Want die taxatiewaarde als bod: het is niet onvoorstelbaar dat een aarzelende erfgenaam zegt: okay, dan breng ik het liever op de markt, voor de meest biedende. Zo te lezen staat ook de notaris nog steeds voor die barricade.

Mevr v Assum u stelt uw eigen voorwaarde voor de aankoop "kopen tegen taxatiewaarde". Ik zou als erven ook dan maar eerst de dat huis op de markt brengen onder het motto 'niet gechoten...."..;

Maar is het wel werkelijk te koop en waaruit blijkt dat? Sluit me verder aan bij Andreas verhaallijn...:)

Inderdaad is een 'étude' in dit geval niets anders dan een ander woord voor kantoor. Er is dus geen kandidaat notaris aan het werk. 
Het is zoals velen al schrijven; de notaris kan niks doen, de erven hebben geen haast, dus zul je ook geduld moeten hebben. 

De notaris heeft intussen wel wat anders te doen, zaken die wel geld opleveren en op een normale wijze plaatsvinden. Wat is het belang voor de notaris om 34 erfgenamen aan te schrijven voor hun akkoord? Dit kan dus nog wel 10 jaar zo blijven en wel 20 jaar ook, maar wat is het probleem dan voor jou?.

De waardebepaling is gedaan om de erfdelen van de erfgenamen in de successie te bepalen en het belastingpercentage dat ze eventueel moeten betalen, of eenvoudigweg voor de aangifte van de successie. Deze waarde is niet door de notaris bepaalt om hiermee een koopwaarde aan te geven. Het feit dat dit al jaren heeft geduurd geeft aan wat de prioriteit is voor de notaris en de erfgenamen. 

Het enige wat je nu zelf kunt doen is 1 van de erven opsporen en proberen een voet achter de deur te krijgen in de hoop dat deze erfgenaam de andere erfgenamen benadert en motiveert om 'ja' te zeggen tegen jullie bod. En maar hopen dat er geen ruzie is in de familie om het een of ander want dan kun je het schudden voor de komende 20 jaar. En ja, doe er wel een klein schepje bovenop want de waardebepaling voor een erfenis is iets totaal anders dan de marktwaarde en kan wel 10 tot 20 % onder de marktwaarde liggen. 
In principe geldt dat als je 1 erfgenaam mee hebt, het tot een goed einde kán komen, want niemand is verplicht in onverdeeldheid te leven, maar ja, procedures kosten ook wel veel geld en kunnen eindeloos duren. 

Beste forumleden, hartelijk bedankt voor jullie reacties. Ik realiseer me nu dat, in een poging om niet al te lang van stof te zijn, mijn verhaal te beknopt en daardoor onduidelijk is geworden. Het belang om het huis te kunnen kopen is groot voor ons. Het grenst direct aan ons terrein en het zou voor ons een zeer welkome uitbreiding (woonruimte, opslag, garage) betekenen. Het huis van de buren komt maar 1 x te koop! We hebben moeite met de opstelling van de medewerkster van het notariskantoor omdat zij bij herhaling niet doet wat ze belooft en ons aan het lijntje houdt. We hebben haar gevraagd om ons bod over te brengen aan de erfgenamen en ons te laten weten of ze het accepteren. Niet dus. Alles lijkt in een heel diepe put te zakken. Ze vond ons bod trouwens goed. Er schijnt een genealogist bij betrokken te zijn die 30 Franse erfgenamen vertegenwoordigd en beslissingen voor hen mag nemen. 
Ze hebben overduidelijk geen haast. Wij wel omdat de toestand van het huis steeds verder achteruit gaat. Wordt vervolgd.....

@Lies

Duidelijk. Waarschijnlijk is het handiger om direct met de erfgenamen contact op te nemen. De notaris ziet (zie ook de reactie van Jeannette) er geen brood in en gaat achterover leunen. Waarom zou hij hier iets aan doen. Hoop correspondentie, hoop gedoe, dus een hoop werk, en dat bij gelijkblijvende inkomsten. Ik kan me heel goed voorstellen dat de notaris denkt: dit dossier zit goed opgeborgen in de kast, en ik ga pas iets doen als de erfgenamen tot inzicht zijn gekomen. Het is ook niet de rol van de notaris om de groep tot inzicht te brengen. Voor de notaris is er dus geen eer aan te behalen en geen geld te verdienen. Dus doet-ie gewoon niets. Daar heb jij last van - begrijpelijk. 

Vraag de buren of ze een paar van de erfgenamen kennen en ga daar langs. 

Yep inderdaad via via werkt vaak wel hier in France,  beter nog via iemand die de erven kennen...dat moet toch kunnen lukken de informele weg...succes

In aansluiting op bovenstaande: De notaris is in dit stadium eigenlijk helemaal geen partij. Vergeet die dus. De notaris stempelt straks de compromis de vente voor je af. Zorg dat je in gesprek komt met in ieder geval een van de erven, allicht kan de burgemeester helpen (was bij ons ook zo).  En zorg dat die gesprekspartner persoonlijk gemotiveerd is de neuzen van het clubje en de vertegenwoordiger van de 30, de juiste kant op te laten wijzen. Allicht een vergoeding gunnen voor zijn of haar moeite….

Beste Lies,

Jouw situatie is voor mij heel herkenbaar. Toen ik in 2000 mijn huis kocht vertelde de notaris nadrukkelijk dat een deel van wat wij nu gebruiken als achtertuin niet bij de koop hoorde. Het betrof een stuk van onverdeelde nalatenschap uit 1969. De oorspronkelijke erven hadden onderling heibel. Ik heb eerst via een  notaris getracht de erven te achterhalen. Lukte niet. Daarna in de buurt gevraagd of mensen nog erven of hun nazaten kenden. Geen succes. 

Inmiddels was ik er door een Franse kennis op gewezen dat je door ingebruikneming na verloop van tijd eigenaar kunt worden. Mij werd verteld 20 jaar. Na 18 jaar de grond in gebruik te hebben gehad kreeg ik een boos schrijven van de gemeente, of ik onmiddellijk wilde ophouden met het illegaal gebruik maken van gemeenteterrein.

Op bezoek bij de burgemeester bleek dat de gemeente inmiddels naar de rechter was gestapt. Men had een kleine halve eeuw aan achterstallige belastingen opgeteld en kreeg bij de rechter gedaan dat als betaling voor die belastingen de grond aan de gemeente toekwam.

Sindsdien ben ik bezig via de koninklijke weg om de grond te verwerven. De gemeente heeft bewilligd dat ik de grond mag onderhouden en gebruiken. Alleen mondeling overigens. 

Wellicht dat ik ooit nog meemaak dat de grond aangekocht kan worden.

Jeroen B, 062

Na het lezen van Jeroen B, 062 zakt de moed mij in de schoenen. De Franse wegen zijn ondoorgrondelijk. Ik ben altijd van mening geweest dat 'de aanhouder wint' maar die moet ik hier in Frankrijk waarschijnlijk los laten. Nogmaals dank voor jullie verhelderende reacties.

@jeroen62: voor alle duidelijkheid:op geen enkele manier kun je eigenaar worden door in gebruikneming van grond in de wetenschap dat het niet van jou is. Verkrijging door verjaring (30 jaar!) kan alleen als de gebruiker in de veronderstelling was dat het goed van hem was en ter goeder trouw de zaak onderhouden heeft als goed huisvader, de daadwerkelijke eigenaar het gebruik niet betwist heeft en iedereen in de omgeving in de veronderstelling was dat de gebruiker ook de eigenaar was.

https://www.service-public.fr/particuliers/actualites/A16649#:~:tex...'acquérir,invoquer%20la%20prescription%20acquisitive%20trentenaire

Dus al had je die 20 jaar gebruik vol kunnen maken, dan nog had je nooit het werkelijke eigendom kunnen verkrijgen door een beroep te doen op verjaring.

Ik begrijp dat je de moed in de schoenen zakt Lies en wij kunnen je ook niet het tegendeel vertellen. Je moet goed begrijpen dat het vak van notaris een ambt is, zijn verdiensten liggen zeer omschreven vast, hij kan niet als een makelaar optreden die hier een verdienste in kan zien. In bepaalde gevallen kan de notaris wel onderhandelingen voor je aangaan en contact leggen maar ik denk dat hier de notaris ook machteloos staat, het is geen onwi.

Situaties als door Jeroen beschreven kennen we allemaal wel denk ik, eigendom is aan de ene kant heilig in Frankrijk en aan de andere kant laten eigenaren zich leiden door andere motieven dan geldelijk gewin. 

Maar als 1 partij al 30 van de erfgenamen vertegenwoordigt is er wellicht toch hoop, de taxe foncière zal toch betaald moeten worden, dat kost jaarlijks geld.Is er achterstallig onderhoud waar jullie als buren last van hebben?

Ik kan de situatie wel een beetje begrijpen. Wij hadden een boerderij gekocht uit een onverdeelde boedel. De Notaris moest van 22 mensen een handtekening hebben. Die zaten ondertussen over de gehele wereld, waarbij er nog een aantal ondertussen gestorven waren. De nazaten ervan wisten nog niet eens dat ze nog ergens bezit hadden. Kun je nagaan voor wat een opgave die notaris staat. In zo'n geval helpt een andere notaris niet. Maar misschien kun je wel een deal sluiten met de notaris dat je het alvast in gebruik neemt, dan kunnen ze niet zomaar meer naar een ander.

Het is uiteindelijk wel goed gekomen, doordat de notaris het aanhandig had gemaakt bij de rechtbank. Die uitspraak telt. Diegene die getekend hebben, hebben hun geld ontvangen. En het resterend deel van de opbrengst staat op een rekening derden van de notaris waar de nazaten zich kunnen melden????

Sorry vergeten te zeggen: De bewoners van de boerderij waren opgenomen in een zorginstelling en dan moet er geld over de brug komen. De nazaten moeten de zorg betalen of hun bezittingen worden verbeurd verklaart aan de staat.

Lies van Assum geeft een belangrijke informatie.
Er is door de notaris hulp ingeroepen van een genealoog.

Een notaris neemt contact op met een genealoog nadat hij zelf alle procedures heeft doorlopen voor de identificatie en locatie van de erfgenamen.
Tijdrovend werk dat de notaris graag uitbesteedt aan een genealoog.
Deze laatste zal alles in het werk stellen om te voorkomen dat de nalatenschap in onbruik raakt, in het mandje van de Staat valt en daardoor zijn beloning mis loopt. Dat kan jaren duren.

Zijn werk is echter niet gratis en wordt niet beloond door de notaris.
De gemaakte kosten voor het zoeken van de erfgenaam/namen worden vergoed dmv een contract (successieverklaringsovereenkomst) dat hij presenteert aan iedere gevonden erfgenaam. De erfgenaam is op zijn beurt niet verplicht het contract te tekenen.
Pas na ondertekening maakt de genealoog de naam van de overledene en van de notaris bekend.
Zijn loon hangt af van het bedrag wat overblijft na aftrek van erfbelasting en notariële kosten maar ook van de graad tussen erflater en erfgenaam.

Wanneer de erfgenaam het contract weigert te ondertekenen en zelf op onderzoek uit gaat naar de identiteit van de overledene en diens notaris en vervolgens de erfenis int, heeft de genealoog de mogelijkheid zich tot de rechter te wenden om gemaakte onkosten terug te vorderen aan de erfgenaam. De rechter zal de hoogte van het bedrag bepalen.

Al die tijd staat de notaris geheel buiten de verwikkelingen die inderdaad zeer complex zijn.
Pas als alle procedures wettelijk in orde zijn, zal de notaris tot uitkeren over kunnen gaan.
Dat kan dus nog wel even duren in aanwezigheid van 30 erfgenamen en hùn eventuele erfgenamen....

Het is dus onjuist hem verwijten van welke aard dan ook in de schoenen te schuiven.

Ik kocht ooit een schuurtje met grond eronder, omsloten door mijn terrein, van 7 erfgenamen, ook al op leeftijd. De een na de ander werd tijdens het aankoop proces onder tutelle geplaatst. Maar mijn notaris deed wel zijn plicht en na 8 maanden kon ik het tot mijn eigendom rekenen, en was ik van hinderlijk recht van overpad door die familie af. In het onderhavige geval denk ik dat het een zinloze aktie is, tenzij je de tijd hebt, en dat kan in Fr. zo maar 10 a 20 jaar zijn. Vraag anders een eigen notaris om het contact hierover te onderhouden met de verkopende notaris. Soms wil een burgemeester ook wel eens een goede rol spelen. Kopen tegen taxatiewaarde betekent in Fr. dat de schattingen een factor 3 kunnen verschillen, ook van beedigede taxateurs. Boverdien geldt dit doorgaans als de verkopende partij er echt af wil, in het onderhavige geval lijkt me een vraag (of bied-) prijs meer voor de hand te liggen. Als je het echt wilt hebben, bied dan flink meer, met een gestand termijn van bijvoorbeeld 4 maanden. Bewegen ze dan nog niet, dan wil met niet verkopen. Doorgaans vervalt zo een gebouw na enkele decennia tot ruine, zoals je ze zoveel zien in Fr.

Waar komt toch dat irritante idee vandaan dat als je iets wilt bemachtigen, er altijd wel een mogelijk bestaat om je zin te krijgen als het op de gebruikelijke manier niet lukt?

Bied flink hoger dan de taxatiewaarde, schakel je eigen notaris in, laat de burgemeester een woordje voor je doen, spoor zelf de erven op, vraag de buren of ze een paar erfgenamen kennen en ga daar langs …
Allemaal leuke ideetjes om een handje te helpen maar die geen poot hebben om op te staan.

Goed om te weten: artikel 36 van de wet van 23 juni 2006 schrijft dat niemand het recht heeft om uit eigen beweging te zoeken of daarbij hulp te verlenen naar erfgenamen tijdens een in behandeling zijnde erfopvolging zonder daarbij officieel gemandateerd te zijn.

De notaris is, net zoals in Nederland, een beëdigde man van de wet, die, hoewel hij er de bevoegdheid toe heeft om onroerend goed te verkopen, géén makelaar is die je even voorbij loopt.

Een notaris die een complexe nalatenschap heeft af te wikkelen, mandateert één genealoog.
Wat feitelijk de tussenkomst van een buitenstaande notaris en ook een burgemeester uitsluit.
Het mandaat is een geschreven document waarin de opdracht duidelijk uiteen is gezet.
De notaris moet daarbij beschikken over trouwboekjes, geboorte-uittreksels, een kopie van de akte van overlijden, testamenten en eventuele huwelijkscontracten.

De genealoog kan tijdens zijn zoektochten allerlei soorten situaties tegenkomen.
Erfgenamen in het buitenland; minderjarige erfgenamen; erfgenamen onder curatele; erfgenamen van reeds overleden erfgenamen, gevangenschap van een erfgenaam en wat dies meer zij.
Ook bepaalt de genealoog de graad met betrekking tot de overledene.

Zolang de gemandateerde genealoog zijn bevindingen niet op het bureau van de notaris heeft gedeponeerd, kan deze laatste niets ondernemen of beloven. Hoogstens kan hij de belofte doen contact op te nemen zodra de familie verenigd is.

Daarbij is het ook niet onmogelijk te bedenken dat uiteindelijk één of meerdere erfgenamen het onroerend goed wenst te kopen, dat ze eventueel onderling bekvechten wie het huis, wie de schuur, alles of niets koopt of dat de hele familie bij nader inzien de hele zaak niet meer wil verkopen.
Daar sta je dan met je bod ver over de taxatiewaarde…

Alles is mogelijk, tel uit je winst…

@ Lies van den Assum, is er de afgelopen jaren ooit iemand van de familie daar langs geweest? Om de Kerst te vieren, een voorjaars-, zomer- of herfstvakantie? Hebben jullie ooit iemand van of namens de familie daar iets aan (tuin)onderhoud zien doen? Ooit een woordje mee gewisseld? Ik reageer zelf nogal allergisch wanneer iemand een briefje onder m'n ruitenwissers achterlaat met de vraag of deze auto misschien te koop is, maar een beleefd praatje tussen buren zou het begin van een heel voorzichtige vraag kunnen opleveren. Dat is nog steeds niet "contra legem"....

Nou nou, Augusta, heb je alles wel gelezen? 
Waarom reageer je zo fel?
Lies heeft het volste recht graag de woning van haar buur te willen kopen hoor, alle problemen die je beschrijft zijn nu net die waar zij tegen aanloopt......

En wat dan nog, als de familie niet wil verkopen en jij een bod hebt gedaan boven de taxatiewaarde, dat wordt dan afgewezen, wat is het probleem daarmee? Niet geschoten is altijd mis!

Je bijdrage bevat dus niets nieuws wil ik maar zeggen.

Lies staat klaar om met de notaris in onderhandeling te gaan over een “prijs” van een huis wat op 10 juli jl niet te koop staat…
Het woord “prijs” heeft betrekking op iets wat te koop is.
In het geval van een openstaande erfenis met zoektocht naar erfgenamen gaat het over het woord “marktwaarde”. Woorden hebben betekenis…

Op 19 juli jl plaatst Lies een bericht over de mogelijke aankoop van een huis.
Het betreffende huis is dus op 19 juli nog steeds niet te koop.

Op 19 november, 4 maanden later, schrijft Lies dat het huis niet te koop staat bij een makelaar maar dat het in de portefeuille zit van de notaris om verkocht te worden.

Hoe kan de notaris aan Lies meedelen dat het huis verkocht zal worden zonder de meningen van de erfgenamen, waar hij nota bene een genealoog op uit gestuurd heeft, te kennen ? ?
Dat is mij een raadsel…

In hetzelfde bericht uit Lies haar gramschap over een notaris die, zacht uitgedrukt, niet mee werkt, vraagt zich af of dat de normale gang van zaken is “voor Frankrijk” en dat geduldig afwachten niet haar ding is.
Dat alles over een huis dat niet te koop is....
Lijkt het dan zo vreemd dat de notaris niet meer reageert op “Bellen, mailen, bezoek, 2 x een bod uitbrengen.”?

Dit soort berichten is koren op de molens van wappies die steevast commentaar hebben op belachelijk typisch Franse gedoe en dat je via drammen en/of eventuele foefjes je zin wel zal krijgen “in Frankrijk”.

Zo duidelijk Jeannette?

Geachte Augusta, u bent nogal hard in uw oordeel, bijna een veroordeling. Ik dacht altijd dat een forum een plaats is waar men zonder schroom vragen kan stellen in de hoop dat kennis en ervaring van anderen een verduidelijkend antwoord oplevert. Dat is ook bij deze vraag gebeurd, tot in de juridische details zelfs. En dat er niet op e-mails wordt geantwoord lijkt me geen uitzondering, eerder de regel bij veel Franse organisaties. Inderdaad, cultuurverschillen, even wennen.

Heel duidelijk Augustus, en in de grond deel ik je analyse, alleen waarom reageer je zo stekelig?

Het is ook duidelijk dat Lies niet op de hoogte is van de mores hieromtrent en veel niet begrijpt, vooral de houding van de notaris niet. 
Ze begreep oprecht niet waarom alles zo moeizaam verloopt, in haar laatste reactie laat ze blijken wat meer te landen wat dit betreft.

Het blijft haar volste recht het huis naast haar te willen aankopen en het blijft haar recht daar haar best voor te doen

Hopelijk heeft ze nu, mede door jouw reactie en uitleg wel wat handvatten gekregen hoe dit aan te vliegen.

Je laatste alinea begrijp ik niet helemaal, daar zit wel wat frustratie achter lijkt mij zo. 

@ Rob, ik heb alleen maar uitleg gegeven over waarom er niet wordt gereageerd op e-mails...