Kent U dat gevoel: een boek lezen dat je pakt, dat je snel wilt lezen, iedere keer weer terug pakt wanneer je wat anders moest doen ? Ik heb op deze maandagmorgen dit boek van bijna 600 pagina's uitgelezen, er restten me nog 50 (omdat ik gisteren zo nodig bij vrienden moest eten). 

Ik zit inmiddels bijna 2 uur stil na te genieten, na te denken over de bijzondere roman met 2 hoofdpersonen, die de eerste helft van de twintigste eeuw intensief hebben beleefd.

De roman springt soms heen en weer in de tijd om te eindigen in 1986 een in een klooster met de dood van een van de twee hoofdpersonen. Zijn meesterwerk is een Pieta, dat hij veerig jaar eerder heeft gebeeldhouwd en dat het Vaticaan verborgen heeft weten voor de wereld. De laatste uren komen zo nu en dan terug in de roman.

De in 1904 in Frankrijk geboren dwerg Michelangelo, Mimo, verliest zijn vader, beeldhouwer, tijdens de eerste wereldoorlog. Op twaalfjarige leeftijd heeft hij al veel talent en zijn moeder stuurt hem naar een zgn oom in Italie. De alcoholische oom neemt hem niet erg serieus, maar laat hem wel veel werk doen in Pietra Alba. Per ongeluk maakt Mimo kennis met Viola, dochter van een rijke familie. De dochter is leergierig, leest alles wat los en vast zit, maar is opgesloten in de mores van destijds.

Er ontstaat een bijzondere vriendschap, die tot haar einde voortduurt. Intussen raakt Mimo aan lager wal, maar wordt gered door Francesca, een broer van Viola, die priester, later bisschop en zelfs kardinaal wordt en in de kringen van de latere paus Pius XII verkeert.

We krijgen zicht op les années folles, Mimo wordt beroemd en gevierd, en later zien we het opkomende fascisme. Mimo valt uit de gratie en schept zijn meesterwerk. Er komt een dramatisch einde aan de voortdurende vriendschap tussen Mimo en Viola.

Ik las het boek met veel plezier en nam een lange pauze aan het eind, hetgeen voor mij meestal betekent dat het een geweldig boek was. Niet altijd gemakkelijk te lezen (ik had een woordenboek en soms ook wiki paraat om sommige gebouwen of scheppingen te bekijken).

Ik denk dat het niet voor niets is dat dit boek de Prix Goncourt 2023 heeft gewonnen.