Emigratie naar Frankrijk is van alle tijden

Wat verscholen tussen bossen en velden staat een eind buiten Sainte-Catherine-de-Fierbois (Indre-et-Loire) aan een doodlopende weg een bescheiden protestants kerkje. Op de deur een bordje met Communauté protestante franco-néerlandaise. Dat maakt nieuwsgierig…
In de naoorlogse jaren trokken veel Nederlanders naar den vreemde. Je denkt daarbij meteen aan Canada of Australië, maar deze landverhuizers emigreerden ook naar Frankrijk. Daar was het platteland niet meer in trek, en veel landbouwgrond lag braak te wachten op nieuwe boeren.
‘Mijn grootouders kwamen met de trein in Noyant-de-Touraine aan, met landbouwmaterieel, meubels, koeien, paarden en vijf kinderen. Te voet gingen ze naar hun nieuwe boerderij in Bossée,’ getuigt een nakomeling. Een veertigtal Nederlandse en Belgische gezinnen, bijna allemaal protestants kwamen in dit deel van de Touraine terecht, binnen een straal van dertig kilometer. Taal en godsdienst verenigden hen, en al gauw voelden zij de behoefte aan een eigen kerkgebouw, dat in 1958 werd ingewijd. Ruim 65 jaar later staat het er nog steeds.



Uit: Thuis in Frankrijk. Het ultieme handboek voor emigranten en tweede-huiseigenaren. Meer weten? Kijk op https://uitgeverijseptember.nl/product/thuis-in-frankrijk/. Ook verkrijgbaar bij je eigen (online) boekhandel.

Load Previous Comments
  • Rob van der Meulen

    @ Jeannette, het zou aardig zijn om te weten wat vader Bach, hier nog jong, er van zou hebben gevonden. Zijn orgel, het origineel in het museum van Arnstadt, heeft het als door een wonder al die jaren overleefd.

  • Rob van der Meulen

    @ Jeroen, ook in mijn familie emigratieverhalen, naar Canada en de VS. En immigratieverhalen, ik heb nog een beetje Frans Hugenotenbloed in de aderen stromen. Meestal ligt het accent op Franse invloeden in Nederland en bijvoorbeeld de Franse school. Omgekeerd herinner ik me hoe in Nederlandse protestantse boerenfamilies steevast een exemplaar van "Boerin in Frankrijk" in de boekenkast stond.

    Een buurvrouw hier in Frankrijk herinnert zich nog goed hoe op het Château waar haar vader in dienst was begin jaren vijftig een Nederlandse boerenfamilie een deel van de landerijen ging exploiteren. Verbazing over de enorme hoeveelheden melk die de paar meegebrachte koeien wisten te produceren en over het continue opruimen en schoonmaken van alles en nog wat, ook het meubilair ging één keer per maand naar buiten voor een grote schoonmaak. Cultuur verschillen. In La Courtine hadden ze er in de jaren vijftig weken werk aan om de kazernes waar de Nederlandse dienstplichtigen hun intrek zouden nemen een beetje op orde te krijgen. In de buurt van de keuken wemelde het van de ratten.

  • Jeroen Sweijen

    @ Allen

    Ik was er even niet, maar ik las met plezier jullie reacties  -  en andere oude migratieverhalen, waarvoor mij dank. Kleurrijk, dat is het, al die kleur van persoonlijke ervaringen is altijd weer interessant om te lezen, en om de verschillen te koesteren !