@ Edo, dan mag je nog van geluk spreken dat het Lac de Pannecière niet droog stond wegens onderhoudswerkzaamheden aan de stuwdam, anders waren ze daar op de bodem van het stuwmeer ook nog wat gaan crossen. De onderhoudsploeg daar beneden bij de dam blootstellend aan kwalijke dampen en herrie, de betonvlechters werken immers zo te zien zonder gehoorbescherming.

Bedankt voor de verwijzing naar die interessante video over de geschiedenis van de P6 @Rob, veel nieuwe kennis opgedaan! Leuk ook, die foto’s erbij.

La France profonde, altijd wat te zien wanneer er ergens een vide-greniers is.

Drie trotse vertegenwoordigers van de periode 1945-1973, Les Trente Glorieuses.

Niet de Peugeot 403 cabriolet van inspector Columbo, maar wel oud.

De Citroën Ami kom je niet zo vaak meer tegen.

Gereedschap noodzakelijk, maar goed, ze zijn de jongste niet meer. En de kwaliteit van de onderdelen liet ook weleens iets te wensen over. Sommige worden goed onderhouden, gereed voor een safari langs de restanten van "die Mauer" in Berlijn.

Om de Trabi safari nog even voort te zetten, van Berlijn naar een deelstaat in het Oosten van Duitsland, naar de stad waar de fabriek van de Trabant was gevestigd, juridische vorm een VEB, het Volkseigener Betrieb Sachsenring Automobilwerke Zwickau. Waar de bewoners nog steeds trots zijn op wat er daar werd geproduceeerd. Die herinneringen kunnen de Wessies ons niet afpakken...De wat moderner ogende Wartburgs waren overigens ook nog zeer lange tijd uitgerust met de walmende tweetakt motoren. Inbouwen van door Renault vervaardigde motorblokjes bleek te duur en pas in 1988 kwam de overstap naar een viertakt motor van VW. Te laat, op 9 november 1989 viel de muur en daarna ging in april 1991 het licht uit in dat Volkseigener Betrieb. Opel kocht later een deel van die fabriek op (in Eisenach) en begon daar de Corsa, Adam en Grandland te produceren. 

Het is dus niet helemaal verwonderlijk dat je vooral in Thüringen zo nu en dan perfect onderhouden Trabants of Wartburgs tegenkomt. Die soms nog dagelijks worden gebruikt, bijvoorbeeld voor een "Zubringerdienst" naar het centrum van een stadje. 

Wat een leuke serie bij de Brocante. Mooi weer in juli, dus de oude dames worden uitgelaten. En @ Edo: tijdens de Tour Gascon rond Nogaro gaan meestal rond de 200 oude auto's op stap. Rallye kun je het niet noemen, gewoon een mooie tocht. Ondanks herrie (pardon het authentieke geluid van auto's van andere tijden) en de walm (de lucht van Idem auto's) staan mensen langs de weg te klappen.  

Ook als je feitelijk hindert door niet harder dan 70 km/h te rijden, gaan er meestal duimen omhoog.  

Peter Jan, nog leuker vind ik de toevalstreffers, een klassieke auto zomaar in het wild tegenkomen. Een in Amsterdam verdwaalde Citroën DS break. Op een Franse parkeerplaats zo'n handige Peugeot: lange latten of wat lengtes elektrapijp? Gewoon schuin doorsteken, niks aan de hand. Of bij het verlaten van een restaurant een voiture zien staan die je niet echt meer op je netvlies had, een plaatje, een Panhard.

Aan toevalstreffers geen gebrek, een fietstochtje, en dan zie je plotseling een fraaie Volvo staan. Ook in de binnenstad wanneer je een beetje oplet, ook om de elektrische fatbikes te ontwijken, een andere klassieker uit Zweden.

Mijn dag is al weer goed na het zien van zoveel moois. De break of familiale uitvoering van de DS is not ma tasse de thé. Alle gratie is verdwenen, er is slechts veel ruimte voor teruggekomen.

Er waren verschillende uitvoeringen van, de strapontin tussen voor-en achter zetels maakte het mogelijk om met veel kinderen èn bagage op vakantie te gaan.

@ Jan Peter, even voorbijgaand aan jouw "not my cup of tea" gevoelens waag ik het erop, nog twee break uitvoeringen, dat m.i. best aardige exemplaar in helder geel, het zonlicht in de Provence bijna overtreffend, stond in Middelburg geparkeerd. De Spijkerbrug over en dan rechtsaf. Ons Zeeuwen zunig? Ik dacht het niet, het zal me een lieve duit kosten om zo'n bolide te onderhouden.

Over naar een ander merk, naar een klassieke Peugeot. What a day for a daydream, een beetje gaan toeren door la France profonde op een zonovergoten zondag. 

Dan nog maar een keer de DS. Citroën probeerde ook in Duitsland marktaandeel te veroveren.

@ Peter Jan, stel dat je in 1936 de gelukkige eigenaar zou zijn geweest van zo'n fraaie klassieke Citroën en in Parijs zou hebben gewoond. Je gaat een avondje uit, naar le Grand Palais. Waar parkeer je die bolide dan? Gewoon op straat, geen parkeermeter in zicht.  En wat voor soort banden kies je dan voor maximaal rijcomfort?

De Citroën HY, nog steeds in trek bij mensen die een gezonde dan wel lekkere trek hebben.

Overigens had en heeft zo'n Citroën DS een uitstekende weglegging en wendbaarheid. De aanslag bij Petit Clamart in augustus 1962. Flegmatieke commentaar van Charles de Gaulle na afloop toen hij uitstapte: ils ne savent pas tirer.

Een duimstok als souvenir, niet voor dagelijks gebruik. Met daarop de al voorgestelde Trabant en Wartburg. Bij dat Oost-Duitse drietal ook de lichte bestelwagen Barkas B1000 die in Karl-Marx Stadt (nu Chemnitz) vanaf 1961 werd geproduceerd. Met eveneens een tweetakt motor, een driecilinder. De tegenhanger van de klassieke Volkwagen T1 bus en de opvolger daarvan, de T2.

Terug naar de viertakt motoren. Voor de V-8 aficionados onder het lezerspubliek nog een paar foto's die ik van een vriend kreeg toegestuurd die onlangs in Rouy (Nièvre) een vide-greniers bezocht. Een fraaie Ford en een Chevrolet Impala uit 1973. In ieder geval zijn het zonnige plaatjes, ook al staan er geen elektrische voertuigen op afgebeeld.

En voordat iemand enigszins geïrriteerd over zoveel Amerikaans geweld opmerkt: mag het hier in Frankrijk ook nog over Franse auto's gaan? een stap verder terug in de tijd. Wederom een benzine auto, dat dan weer wel. Maar Frans industrieel erfgoed. En het patrimoine français mag, moet, toch met respect worden behandeld. Even voorstellen: de Renault Juvaquatre.

Wat de Citroën HY betreft: aanvankelijk was die alleen in een aluminium kleur of grijs verkrijgbaar. In de jaren vijftig en zestig verschenen er langzamerhand ook andere kleuren. En daarna lieten de kopers van oude exemplaren hun fantasie los op kleurencombinaties. Vooral bij de foodtrucks, waar je met enige regelmaat een oranje/witte combinatie tegenkomt.  Zoals ook hieronder, een importgeval dat ergens langs een dijk in de buurt van Alblasserdam stond. 

Nog een oude schoonheid:

Geen watertruck, alweer een foodtruck.

Nog een klassieker, a beauty in british racing green op Frans grondgebied. Met onder de motorkap een dubbele SU carburateur, probeer die maar eens goed af te stellen.

Onder de motorkap:

La France aux Pays-Bas

Britse klassiekers, continued. Zeker wanneer je auto zich gelaafd heeft aan iets dat vraagt om wat sportief rijden en de eigenaar na een vefrissend drankje in een pub daar achter een oude toegangspoort in Durham de neiging heeft het gaspedaal eens stevig in te drukken, dan aarzelt zelfs de bestuurder van een MG even wanneer hij zich op z'n gemak de weg laat wijzen. Follow the scooter or hit the road?

L'Angleterre aux Pays-Bas.

Oh wat een mooie Jaguar.!

Modern Brits klassiek voor de deur in Amsterdam bij de fotograaf die ooit foto's op celluloid vastlegde en vele negatieven decennia lang kwijt was, totdat zijn dochter ze terugvond tussen een hele serie negatieven van haar als baby die ze decennia daarvoor van haar vader had gekregen.

Naar outre-Rhin, Nederland en Franktijk, het verhaal van Chistian von Klösterlein (le Bricoleur) over zijn NSU Ro80. Nu in het automuseum in Mulhouse, naast een beroemd geworden auto uit de stal van Citroën, de SM. Ook nog een foto van het eerste exemplaar daarvan dat vaste banden aan Neêrlands grond kreeg, op de Surinamekade in Amsterdam. Bedoeld als showmodel voor de Auto-RAI van 1971.

Iets klassieks, naoorlogs klein van formaat van Renault en een vertegenwoordiger van wat we het brutalisme in de auto-architectuur zouden kunnen noemen. Niet dat er gebruik wordt gemaakt van ruw beton of andere onafgewerkte materialen, maar toch....

Naoorlogs klein viel een aantal jaren geleden te bewonderen op Elvington Airfield in York, nee, niet de Reliant Robin.

Groot en klein in Italië vertegenwoordigd door Duitsland en het VK.

Het is straks vakantietijd in Frankrijk, grote kans dat u dit soort klassiekers ergens tegenkomt.

Van de VW bus weer naar Franse bodem, de Renault. Nog met gewone schakelaars, lekker overzichtelijk. Geen gezoek op een infotainment systeem, menu lagen diep, hoe je de verwarming moet aanzetten en meer van dat soort simpele functies. Waarom een makkelijke aan/uit-  of draaischakelaar als het ook moeilijk en eigentijds kan? Storing zoeken voor gevorderden. Oh ja, au volant la vue c'est la vie, ouderwetse gedachte. Gewoon door je voorruit kijken en om je heen. En niet te veel aandacht voor een scherm op groot laptop formaat, bijna kamerbreed tapijt op dashboard formaat.

Van outre-Rhin hebben we nu VW, NSU, Audi en de Heinkel gehad. Tijd voor een echte diesel, op gevaar af hiermee een gevoelige ziel te bruskeren. Voor hen zijn nog twee geruststellende foto's toegevoegd over het lot dat het merendeel van de auto's met een verbrandingsmotor zal treffen. Hoewel het motto: "geen bloemen, geen bezoek" hier niet helemaal van toepassing is.

Het is natuurlijk een beetje triest wanneer je als eens fraaie VW Kever zo moet eindigen. Ooit kwam in Californië de heer des huizes thuis met een splinternieuwe witte Super Beetle (1972) , daarmee het stralende wit van de bruidsjurk van zijn geliefde bij haar weer in herinnering brengend. Happy days. 

Ook in andere kleuren verkrijgbaar. In 1998 verscheen zomaar een retro-look opvolger op de weg, productie gestopt in 2020. 

De Simca Vedette in de zeer speciale Présidence cabrio uitvoering, wie kende hem niet...

In de jaren 195x konden de meeste monteuers de meeste auto's repareren, nu is dat anders en kunnen zelfs gespecialiseerde monteurs soms hun eigen merk auto's niet repareren. LINK

Nu het thema « Véhicules des Chefs d'Ëtat » in de context van classic cars is aangesneden pakken we die invalshoek nog even (?) op. Een flashback naar andere tijden: op bezoek in het Witte Huis bij president Obama.

Hoe zullen we hem noemen? The poor man's Porsche? Met VW bloed in de aderen, de Karmann Ghia, ook hier de motor met niet al te veel vermogen achterin. De jaren vijftig en zestig. Uit Wikipedia de onderstaande foto die me wel aansprak.

Een ogenschijnlijk klein technisch detail: het kinderslot maakt zijn entree:

" For among the many features engineered into Fisher Body is the tiny safety catch built into the locking mechanism of sedan rear doors. With this adjusted, children cannot open rear doors with the inside door handle while the locking knob on the door moulding is depressed. "

Tegenwoordig zijn het allerlei mengkleuren die in de smaak lijken te vallen. In ieder geval beter dan een soort marinegrijs. Een uitstekende schutkleur op zee, maar op de weg? Dan kun je maar beter ouderwets kleur bekennen. En die portiergreep: je zou er zo instappen, even stevig drukken met je duim....En je krijgt zo'n deur in geval van nood, geen stroom meer uit de accu, ook nog van buiten open in tegenstelling tot de moderne, elektrische, door software aangestuurde volledig verzonken grepen. Niet unsafe at any speed (Ralph Nader), maar wel een groot risico bij een stevig ongeluk. Het oog wil ook wat, net wat u zegt, je moet je prioriteiten stellen. Design, image....

Over moderne kleurvarianten gesproken: je kunt natuurlijk een leuk mengsel laten maken door de specialist om je auto een andere kleur te geven. Allerlei kleurtjes bij elkaar, dat gaat 'm worden. En dan kom je terug en is er ergens in de overdracht van de order naar de spuitinrichting iets niet helemaal goed gegaan. In ieder geval een niet alledaagse verschijning. 

Met eveneens een grappige kleur uit de tijd dat er ook aan onze kant van het IJzeren Gordijn nog iets van een grauwsluier hing over West-Europa een fraaie wegenkaart. Meer dan genoeg voor de automobilisten in die landen. Verpakt in reclame voor de autoradio's van Philips, toen nog met buizen. Vaak nog een aparte omvormer nodig om van de 12 volt DC boordspanning een wisselspanning van 127 volt te maken. Voor hen die daar niet op bedacht waren soms een prikkelende ervaring. Omdat Google dit soort volstrekt achterhaalde informatie liever niet wenst te vinden, toch nog een bewijs dat de techniek van vroeger ooit eens echt heeft bestaan. Geen wetenschappelijke of journalistieke studie, toch een bronvermelding: Garage Louisse, Gortstraat 60-62, telefoon 2147, te Middelburg. Exclusief, zo'n viercijferig telefoonnummer. Iets voor bedrijven, de overheid, de dokter, de dominee, de notaris en andere notabelen en vermogende particulieren.

Now for something completely different, de klassieke smaak van de Amerikaanse truckers. Een vrachtauto behoort een echte neus te hebben, net zoals die van de aloude Scania Vabis "Torpedo". En die tankstations midden in de woestijn, verschilt weinig met foto's uit de jaren vijftig van de vorige eeuw.

Omdat ik nog niet tot de orde ben geroepen omdat ik zomaar over vrachtwagens begin en niet over EVs ga ik nog maar even door. De Scania Vabis Torpedo, ooit reed mijn schoonvader vol trots in zo'n vrachtwagen rond, tegen een feestelijke achtergrond.