Hallo, wij wonen -gelukkig- in de Béarn, waar dankzij het wat nattere zomerklimaat het brandrisico een stuk kleiner is. De branden onder Bordeaux een paar jaar geleden waren wel een eyeopener. In die periode werden er wel kleine brandjes gesticht in bv hooibalen en door peuken van de snelweg A64, maar de brandweer was bijzonder alert. Na telefoontje in 3 minuten ter plekke! Helaas zijn wij sinds eind vorig jaar ''gezegend'' met nieuwe en uiterst onaangename buren die ook in droge tijden dachten dat je tuinafval gewoon in open vuur kan verbranden. De déchetterie is kennelijk te veel moeite. Na 2x de gendarmerie erop af te hebben gestuurd zijn ze nu zover dat ze alleen nog een vuurkorf gebruiken, maar de rook is nog steeds verstikkend. Maar goed, wij zijn hier dus niet bang voor brand en hebben ook geen maatregelen getroffen. Doordat we 30m hoger dan de rivier wonen zijn we overigens ook niet bang voor overstromingen :-)

Leden van de Nederlandse Vereniging Languedoc-Roussillon maken zich wel zorgen. Op de site worden logeerplekken aangeboden voor gestrande of getroffen mensen. 

Ja het vuur is gesignaleerd en de rook is ook waargenomen. Hopen dat de branden onder controle komen. 

Bedankt Hans en Johan,

Ik hoop echt dat meer mensen hun ervaringen of reacties willen delen. De situatie per "nu" is gelukkig beter onder controle. Laten we hopen dat dat zo blijft.

Hieronder de laatste stand van zaken: 

Wij wonen pakweg 15 km hemelsbreed bij het getroffen gebied vandaan. Dinsdag eind van de middag zagen we behoorlijke rookwolken opstijgen en zo te zien was dat vlakbij. Later bleek 't dus iets verder weg te zijn. Tegelijkertijd hoorden we brandweersirenes en dat hield maar niet op. Op de site van Feux de Forêt gekeken en ja hoor, brand. s'Avonds een continue rode gloed. Angstig. Iedereen heeft het wel in de krant gelezen. De A9 en A61 werden afgesloten en alleen de D wegen die naar Narbonne en Carcassonne lopen waren begaanbaar. Woensdag was een spannende dag en druk in het dorp met politie en brandweerwagen die zelfs uit de Bourgogne kwamen. Gelukkig voor ons was de wind de andere kant op, dus we zaten niet direct in de gevarenzone. Koffertjes en pakken water staan altijd klaar want we wonen zelf in een Forêt Communal dus we weten dat er altijd wat kan gebeuren. Twee jaar geleden hier in het bos brand gehad en we moesten rekening houden met evacuatie werd ons verteld. Gelukkig is het zover niet gekomen. Ook moesten we het zwembad ter beschikking stellen voor het geval er water nodig was. Gelukkig zat er in het lac de Bages genoeg water. In ons dorp (12.000 inw) werden gisteren zo'n 300 gedupeerden opgevangen in een school, het palais des Fêtes en nog een groot etablissement. Ook werden een 40tal mensen ondergebracht op de plaatselijke camping in mobil homes. De bereidheid tot helpen is groot. Immers, dit kan iedereen overkomen. Het is triest allemaal, de wijnboeren zouden volgende week met de oogst beginnen. De druiven waren vroeg rijp dit jaar. Een jaar hard werken naar z'n ratsmodee. De mensen die hun huizen in vlammen zagen opgaan. Vreselijk. En niet te vergeten alle dieren in de bossen die dit niet overleefd hebben. We hebben bewondering voor de brandweer, politie en allen die belangeloos helpen. Een diepe buiging.

Ik woon dan wel niet in het getroffen gebied maar ik was dinsdag wel op een kleine 20 km met de camper op een camping car park een kleine 20 km noord-west van Perpignan. Aan het einde van de middag werden we gealarmeerd dor de dikke rook en later toen het donker werd door de rode gloed. Enkele camperaars besloten het niet af te wachten en zijn ‘s-nachts vertrokken. Wij hebben een onrustige nacht gehad en haast de hele nacht naar de rode gloed gekeken. Tot laat in de avond stond de harde transmontana tegen onze camper aan te blazen; warme en droge harde wind; later in de nacht nam de wind af.. Die nacht is het bij ons niet onder de 27 graden geweest.

Wij moesten de volgende dag (woensdag) in Meze zijn, wat normaal zo’n anderhalf uur rijden was maar niet allen de A9 was afgesloten maar zowat alle departementale wegen waren overladen met auto’s. We kregen advies om richting Foix te rijden en dan bij Quinlan naar Carcassonne. Om dan - de A61- was inmiddels ook dicht (althans men moest van de weg af) via via richting Narbonnais en Beziers te gaan. Uiteindelijk waren we tegen 17 uur in Meze. Maar onderweg was het continu bal met veel vrachtverkeer op wegen die daar niet op ingericht zijn. En leuke plaatsjes, zoals Maury, waar altijd al een versmalling is omdat die plaatsen gebouwd waren ver voor gemotoriseerd verkeer. Dus overal hopeloos lange files. In Maury konden we van dichtbij een stare-down tussen twee vrachtwagens ervaren. Beiden wilde van geen wijken weten. “Onze” vrachtwagen (waar ik direct achter stond) had prioriteit maar de andere vrachtwagen had gedacht de 10-tonner even in een gaatje te prikken, zodat het dorp geheel geblokkeerd was. Die situatie heeft even geduurde waarna de opponent onder veel lawaai en gebaren de verzamelde auto’s achter hem te verzoeken - waar mogelijk - achteruit te gaan. Na enige tijd konden we er ons langs wurmen onder luide verwensingen van de chauffeur. “Onze” chauffeur die lange tijd enigszins kalm leek, had het blijkbaar toch niet helemaal leuk gevonden en verkeek zich even verderop op een rotonde: mijn achterwiel raakte hij een muurtje aan de binnenkant van de rotonde waarna de middelste band (van 3) met een luide knal klapte en er stukken steen rond geslingerd werd. Gelukkig werden wij niet geraakt (gepaste afstand) mar een aantal auto’s in de file wel en die waren op hun beurt zeer ontstemd over de butsen in de auto ensterretje (?) in het glas. De inmiddels kreupele vrachtauto heeft zich nog het dorp uit gesleept zodat wij en de sliert achter ons, hem konden passeren. 

De rest van de weg naar Meze bleef het druk maar wij leken wel de goede kant op te gaan. Problemen vooral bij rotondes waar het verkeer muurvast stond en het andere verkeer maar mondjesmaat door liet (ik moet en zal met mijn achterste wielen ook op de rotonde staan ook al beweegt de file geen mm) en de colonnes met brandweerauto’s die uiteraard prioriteit hadden. En ook brandweerauto’s moeten naast water brandstof tanken (dus zijn wij maar naar een volgende station doorgereden.

enfin, we zijn om de brand heen gereden en hebben haast continue zicht gehad op de dikke rookpluim, maar vooral gemerkt hoe (vooral door het massale vrachtverkeer) de secundaire wegen snel helemaal vol lopen en vast komt te staan. Onze filetijd was beperkt en dus ook geen leed. Wel veel gedachten bij de mensen en dieren in het getroffen gebied. En later (terug bij ons huis in La Tour sur Orb) toch nog even gekeken hoe droog het daar is en hoe we eventueel er vandoor kunnen als het hier mis gaat.

@ Ingrid, volledig met je eens. Ik ben onder de indruk van wat die vrijwilligers hier in Frankrijk allemaal aan werk verzetten, hoe goed ze zijn opgeleid en hoe belangrijk ze zijn. En ze zijn hier op het platteland tegelijkertijd een onderdeel van de cultuur, onderdeel van de sociale infrastructuur. Iets dat volldig buiten het blikveld valt van hen die het liefst van achter hun bureau in Brussel of Straatsburg de maatschappij langs een juridische meetlat leggen. En vinden dat het met dat soort gevaarlijk vrijwilligerswerk maar eens afgelopen moet zijn, vervangen door betaalde professionals.

Ook « Le Comité européen des droits sociaux (CEDS) » zit op die koers. Over het algemeen zet ik wel eens vraagtekens achter het gemak waarmee Parijs omgaat met sommige Europese regels en aanbevelingen. Maar in dit geval denk ik: please, Brussel, Straatsburg, bemoei je met je eigen zaken. Op deze manier ga je de veiligheid in Frankrijk niet vergroten, eerder bereik je het tegendeel. Petje af voor al die vrijwilligers.

Statut des pompiers volontaires en France: entre normes et réalité.

Het allerlaatste nieuws: 

De rookwolk was eergisteren goed zichtbaar vanuit mijn locatie ( dat is iets te zuiden van Perpignan) maar van enige paniek alhier is geen sprake. Vanaf Perpignan tot aan de brand is > 50 km. Sterkte voor alle getroffenen.

Dag allen, er niet aan gedacht om eerder mijn ervaringen hier te delen. Ik woon sinds begin mei in Fraissé des Corbieres. Net niet/net wel in het rampgebied. Op de avond van de brand zag ik ineens het licht veranderen; er trok rook over het dorp. Ik appte een vriendin die buiten het dorp woont en vroeg of die rook bij haar in de buurt was. Ze antwoordde: nee, niets aan de hand, die brand is tussen Lagrasse en Ribaute. Ik keek op de kaart en zag dat dat best ver weg was. De windrichting was niet zo gunstig, maar ik dacht 'het zal wel meevallen'.

Een vriend uit Nederland was op bezoek en we hadden het plan om nog even naar het strand te gaan. Ik twijfelde eventjes, want toch..die brand. Maar uiteindelijk toch naar zee. De enorme rookwolk bleef continu zichtbaar en werd steeds groter en groter. Eenmaal op het strand checkten we Flightradar om te zien waar de blusvliegtuigen heen gingen die we over zagen vliegen. Die waren op dat moment al bij Durban-Corbieres. Twee dorpen 'verderop' van Fraisse zogezegd. We zijn direct met ongepaste snelheid huiswaarts gegaan waarbij we steeds dieper de rookwolk inreden. Apocalyptisch was dat, ik heb er echt geen andere woorden voor.

In de auto: plan de campagne gemaakt. Als we thuis zijn meteen spullen klaarzetten; foto's, kleding, geld, waardepapieren, water, eten voor de dieren, kattenmandje. Tuin nat sproeien, zorgen dat de dieren binnen blijven, auto met de neus de goede kant op parkeren etc. Zogezegd zo gedaan. Tijdens het spullen verzamelen viel de stroom uit (dat was te verwachten). Nooit zo blij geweest met het Petzl hoofdlampje dat ik ooit eens kocht. Je hebt een bak licht én je hebt je handen vrij. Koop zo'n ding en leg het op een plek waar je er snel bij kan ( en zorg dat de batterijen vol zijn) Mijn huis grenst aan de achterzijde aan een stukje braakliggend terrein met gras en dode bomen. Daar heb ik drie hele kleine raampjes. Ik heb het bad vol laten lopen en handdoeken en teiltjes met water bij al die ramen geplaatst. Mocht het vuur dichtbij komen, dan werkt een natte handdoek over het glas als een goede vuurstopper. 

Daarna de straat op en vragen aan dorpsgenoten wat de stand van zaken is. Moeten we evacueren? Nee, nog niet. Hoe weten we of we wél moeten evacueren? Dat komt de brandweer melden. We besloten om dat dan af te wachten en niet al eerder te vertrekken. Alhoewel veel mensen dat toch deden. Auto's vol en weg wezen. Eenmaal het gebied uit, kwamen die mensen er ook niet weer in ( weet ik nu). Alle toegangswegen werden afgesloten om hulpdiensten vrij baan te geven.

Dé plek om goed te kunnen zien hoe de brand zich ontwikkelde was bij het wat hoger gelegen kerkhof iets buiten het dorp. Een groot deel van de dorpsbevolking had zich daar verzameld om ademloos toe te kijken hoe het vuur akelig snel dichterbij kwam. Op zeker moment kon ik het horen branden, dat was toch wel een moment waarop ik me echt zorgen begon te maken. De brandweer heeft alles op alles gezet om Fraissé te beschermen, en dat is gelukt. De brand is twee kilometer voor het dorp over een berghelling geleid waar geen mensen wonen.

We zijn naar huis gegaan, maar echt lekker slapen doe je niet. De volgende dag was het dorp in een dikke rookwolk gehuld. De stilte in de ochtend was oorverdovend. Geen enkele vogel, geen enkele cigale die geluid maakte. In de tuin alles onder een witte laag as, en ik vond veel verbrande dennennaalden. De dichtstbijzijnde berghelling begon opnieuw te branden. De brandweer haastte zich er heen en het vuur werd gelukkig opnieuw gedoofd. Toch ook op donderdag nog veel oude brandjes die opnieuw oplaaiden.

Vandaag de dag (en gisteren) nog steeds veel activiteit van brandweerauto's in het gebied. De toegangswegen lijken wel weer open (volgens de website inforoute11). Fraissé en de er achter gelegen Vallée du Paradis zijn gespaard gebleven, maar verderop richting Durban en langs de route naar Sigean is het oorlogsgebied. Boven Fraissé hebben we sinds de brand een grote zwerm bijeneters. Die waren er eerst niet, en ik gok dat ze gevlucht zijn. Blij dat in ieder geval deze wezens het overleefd hebben.

Ik werk als personeelsplanner voor een mediabedrijf, vandaar dat een aantal oud-collega's me rap wisten te vinden voor een artikel. Voor wie het interesseert: hier mijn verhaal bij de NOS