Vorige week lichtte ik een tipje van de sluier op over Nachtvlinder – Parijse bekentenissen van een Groningse showgirl. Voordat jullie denken dat het een en al kommer en kwel was, wil ik meteen zeggen: er waren ook genoeg mooie momenten. Alles begon met mijn aankomst in Parijs, een stad die mijn leven op manieren zou veranderen die ik me toen nauwelijks kon voorstellen. Al had ik een moeilijke start. Hoe dat kwam? Na vier jaar dansacademie in Nederland, waar ik werd vernederd, gekleineerd en moest overleven in een angstcultuur, arriveerde ik als onzeker, jong meisje in Parijs. Dat ik auditie had durven doen bij Le Crazy Horse, was bijna een wonder. Met het restje eigenwaarde dat mijn ouders me hadden meegegeven en het contract van Le Crazy dans la poche, hoopte ik dat mijn zelfvertrouwen weer zou groeien. Maar toen ik eenmaal merkte waarin ik terecht was gekomen, bleek dat niet bepaald direct het geval. Gelukkig namen twee Engelse danseressen mij al snel onder hun vleugels en zorgden zij ervoor dat ik niet gillend wegrende.

Die meiden waren al jaren bevriend met Benny Hill. Als groot fan van Le Crazy Horse, bezocht hij de show elke keer dat hij in Parijs was en maakte hij tijdens zijn verblijf steevast tijd vrij voor Blondie en Dolly. Toen hij weer eens in Parijs was, zoals altijd met zijn producer Dennis Kirkland, werd ook ik mee op sleeptouw genomen. We gingen na afloop van de show dineren bij Maison de l’Alsace op de Champs-Élysées. Het was de eerste van vele keren. Vaak genoeg hebben we er de rust verstoord met ons gelach; Dennis’ humor bezorgde je kramp in de kaken. Benny daarentegen was een stille, rustige man die zich wat op de vlakte hield, al lachte hij altijd luid met ons mee als zijn vriend weer eens een grap eruit gooide.

Op een warme herfstdag genoten we na een bezoek aan de Sacré-Cœur van een heerlijke lunch op Montmartre, buiten in de zon. Daarna zouden we gezamenlijk richting Le Crazy Horse; Benny en Dennis zouden ergens wat drinken in afwachting van de show, terwijl wij ons gingen klaarmaken. Pas toen de zon onderging, realiseerde we ons hoe laat het was en dat we nooit op tijd zouden zijn als we de taxi namen, Benny’s normale manier van reizen. Dat betekende maar een ding: snel naar de metro. Het leek een sketch uit de Benny Hill show zoals we in colonne – en op een holletje – Le Butte afdaalden, helemaal toen een man probeerde ongemerkt met Benny mee te lopen, maar struikelde over zijn eigen voeten.

En zo stonden we, na een te lange lunch op Montmartre, met de grootste komiek van Engeland in een overvolle metro alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Uiteraard bleef hij niet onopgemerkt; mensen giechelden, maakten foto’s, fluisterden ‘is dat hem?’, vroegen om een handtekening en iemand floot het beroemde ‘Yakety Sax’-deuntje. Hij had er geen problemen mee en bleef aardig tegen iedereen die iets van hem wilde.

Toen het na Charles de Gaulle - Étoile iets rustiger werd, vroeg ik hem of het niet vervelend was altijd herkend te worden. Hij antwoordde dat hij het juist omarmde; hij dankte zijn succes aan deze mensen. Ook vroeg ik of hij het niet raar vond dat zijn stem in Frankrijk werd gedubd, iets wat mij vreselijk leek. Hij vond het echter prachtig, ‘veel beter accent dan ik,’ grapte hij. Dat typeerde hem: totaal niet moeilijk doen, zelfs niet wanneer de hele metro zich met hem bemoeide.

Sommige herinneringen passen niet in een boek, maar verdienen wel een podium. Zo dook deze anekdote op: een moment dat me altijd is bijgebleven. Voor meer verrassende verhalen – het ene net zo onschuldig als dit, het andere een tikje gekker – zie ik je graag op de boekpresentatie, op 2 december om 17.30 uur.