In het Franse dorpje Plougastel (Bretagne) is vorig jaar een rots ontdekt met een 230 jaar oude inscriptie. Tot nu toe kon niemand de mysterieuze inscriptie op de rots ontcijferen. Dit soort dingen werkt altijd op de verbeelding van mensen, en er gingen al geruchten, dat er misschien wel ergens een schat verborgen was. Om deze en andere redenen heeft de gemeente een wedstrijd uitgeschreven en een prijzengeld uitgeloofd voor diegene die het raadsel kon oplossen. Een historicus en een kenner van de Keltische taal hebben zich over het probleem gebogen en beide heren kwamen tot verschillende vertalingen. De een vertaalde het als; "Serge stierf zonder kennis van roeien, zijn boot werd omver geblazen door de wind en de andere vertaling luidde; "Hij was de belichaming van moed en levensvreugde. Ergens op dit eiland is hij begraven. Hij is dood" Nogal uiteenlopende vertalingen zou je denken, maar de burgemeester van het dorp was er tevreden mee en heeft het prijzengeld onder de beide mannen verdeeld.

Er gaan ook stemmen op, die beweren, dat de een of andere grappenmaker maar wat in de rots gehakt heeft en zich nu in zijn kist ligt te verkneukelen om al die mensen die naarstig op zoek zijn naar een niet te verklaren tekst. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Toen ik mijn huis hier in Frankrijk kocht, dacht ik in de rotte houten vloer een luikje te ontwaren. Mijn fantasie sloeg meteen op hol en ik kon niet wachten om het open te maken in de verwachting dat daar wellicht een schat te vinden zou zijn. Helaas vond ik er niets anders dan aarde en rondkruipende pissebedden onder. Het heeft me wel op een idee gebracht, want toen ik het rotte gedeelte van de vloer vernieuwde heb ik er een oud chocoladeblikje gevuld met roestige spijkers onder gestopt. In het blikje heb ik een briefje gedaan met de tekst:" Helaas een schat kunnen wij U niet geven, maar wij wensen U een lang en gelukkig leven."

Op de een of andere manier gaf mij dat een gevoel van onsterfelijkheid, of in ieder geval het plezier, dat als iemand over honderd jaar dit blikje zou vinden, hij er na de eerste teleurstelling  toch ook wel weer plezier aan zou kunnen beleven. Toen ik na ruim een jaar de vloer weer open moest breken omdat het nieuwe hout alweer door een hardnekkige schimmel was aangetast, vond ik het blikje. Het briefje was door vocht aangetast en nauwelijks meer te lezen. Ik heb maar geen nieuwe "schat" verborgen.