Onze zoon was 11 jaar toen we hem meenamen naar Frankrijk. Vrienden had hij meteen, maar aan het college moest hij heel erg wennen, een stuk strenger dan in Nederland en hij kreeg weinig hulp. Maar hij heeft nooit geklaagd vind het verder hier ok. Het is anders, maar ook leuk ze zijn zeer snel ingeburgerd en de taal spreken ze binnen een half jaar.

Succes en waar je ook naartoe verhuist, als is het 10 km verderop in NL, kinderen ziene r altijd tegen op, beetje bang, maar het komt altijd goed.

14 jaar......ik zou heel goed nadenken over de gevolgen die het kan hebben voor je dochter! De leeftijd waarin ze nu zit is een moeilijke en ze kan echt nog niet inschatten wat emigreren voor consequenties voor haar met zich mee zal brengen. Wij zijn zelf met onze kinderen gegaan toen ze  10 en 3 waren, de oudste is inmiddels weer terug in nederland sinds 2 jaar, nu 25 jaar oud.  A la campagne wonen is voor kinderen van DIE leeftijd een horror... zeker in de Morvan, waar wij net dit weekend zijn geweest in de buurt van Chateaux Chinon. Schitterende natuur en rust, maar zelfs bij mij bekroop het gevoel van een soort depressiviteit, bij de gedachte om daar te moeten wonen en leven. Laat staan hoe dit moet zijn voor een meisje van 14 die nu aan dingen toe is, die daar in ieder geval niet te vinden zijn. Kortom ik zou het ten zeerste afraden...echt alleen en enkel in het belang van jullie dochter.

Voor een kind van 14 is zo'n verhuizing een drama. Vaak keren ze na traumatische ervaringen ook weer terug zodra ze op eigen benen staan. 

Ik zou haast zeggen, je mag dit gewoon j kind(eren) niet aandoen

Dit land zit vol met chambres en table d'hotes, er is geen droog brood meer in te verdienen en al helemaal niet meer in die regenachtige Morvan.

Haal dat "Te koop" bord uit je tuin en blijf waar je zit want ik voorspel je, en ik kan het echt weten, je gaat je ongeluk tegemoet.

Succes met je beslissing.

Op commentaren wordt door mij niet gereageerd. Jullie hebben bijvoorbaat gelijk

Onze kinderen waren 15, 13 en 9 toen we terug kwamen van "8 jaar Canada" (Québec). Je moet vooral goed in de gaten hebben dat het schoolsysteem totaal anders is ! Wij kwamen in de plaats van de hele familie van de vader en de kinderen hadden dus een enorme steun en hulp van neefjes en nichtjes van hun leeftijd en dus ook meteen kontakt met hun vrienden en kennissen. Je moet zo zie zo niet tijdens het schooljaar veranderen, volgens mij. Onze verhuizing heeft toen eind juni plaats gevonden en daar zijn de kinderen ons nog altijd dankbaar voor. Nu zijn het volwassen mensen, hebben op hun beurt kinderen, maar....... zouden het hun kinderen niet aandoen.... Succes met alles, maar ik ben het met Willem eens : de Morvan....... ???? Als ik het over de school heb, bedoel ik dat het hele systeem anders is, niet alleen de taal...... 

Na 35 jaar Frankrijk waarvan een groot deel met heel veel plezier in de Morvan:

Van de stad naar het platteland, is al een hele stap, die lang niet iedereen aankan.

Veranderen van taal EN een totaal ander schoolsysteem is een tweede grote stap. (Mijn kleinzoon durft hier op school niet uit te halen wat zijn grootvader in NL met een stralend gezicht deed !)

Een jongere van 14 heeft het al moeilijk genoeg om zijn draai te vinden in zijn vertrouwde omgeving, laat staan als al zijn huidige waardes hem ontnomen worden.  Hiervan heb ik vele voorbeelden gezien, jullie geliefde puber, hier "ado" genaamd zal dankbaar/wanhopig gebruik maken van de extra stok die haar gegeven wordt om op die stomme ouders in te slaan.

Niet egoïstisch zijn, 14 is naar mijn ervaring te oud om over te planten, een paar jaar wachten tot het kind op eigen benen kan staan, en dan jullie droom verwezenlijken, vooral in de Morvan, een van de mooiste groene natuurgebieden van Frankrijk. Tegen die tijd hebben we zeker ook nog leuke chambres d'hôtes te koop !

Joost Kubbe, makelaar.

Ik weet het niet, mss ligt het aan de Morvan dan, maar mijn broertjes zijn ook op deze leeftijd 13 jaar naar Frankrijk gaan wonen en die hebben geen problemen ondervonden. Het schoolsysteem is streng dat wel, maar aan de ene kant is respect leren te hebben niet verkeerd. In sommige dingen denk ik, tsja, nou jah zeggg.....Maar dat dacht ik wat betreft de brutalitiet op de Nederlandse school ook en grote monden worden hier wel ingedimt, een handje aan je vrienden en leraren geven, niets mis mee ipv het stomm, Hoi.

Ik denk als ik eerlijk ben dat we geen oordeel aan je kunnen geven, jullie kennen jullie kind het beste en jij als moeder kan zelf aanvoelen of je kind dit aankan of niet, ik kan je vertellen dat niet alleen mijn broertjes en later ook mijn zoon het hier goed hebben afgebracht, ik ken echt veeeel pubers die in deze omgeving zijn komen te wonen, zowel Engels als Nederlands en die vermaken zich hier goed, even wennen aan Frankrijk waar je tot in de avond vaak op straat hangt met je vrienden (dat is hier niet zo heele rg vanwege de late schooltijden), maar waarvan ik best veel ken die bijna cum laude van de Franse school zijn afgekomen, dus...........

Ik lijk de enige positieve te zijn in je Topic, ben dan toch een der gelukkigen in deze rubriek, maar echt ik ben niet de enige in Frankrijk die met een tiener hier is gekomen en nog steeds met volle tervredenheid hier woont. Toen ik in Nederland nog bij mijn ouders woonde als tiener, gingen wij vaak verhuizen naar andere plaatsen in de provincie, ohhh wat maakt ik een stennis om vervolgens in de nieuwe woonomgeving meteen nieuwe vrienden te hebben en de oude plaatst snel te zijn vergeten. Het is en zijn tieners, wat je doet je doet het bijna nooit goed, heb er ook twee in huis, zoalng ze maar bij hun franse vriendinnetje zijn of in Frankrijk wonende vriendinnetje is alles ok, haha.

Ik wil jullie heel veel succes wensen met jullie keuze.  Lijkt mij niet schadelijk, maar wie ben ik, ieder is zijn eigen individu, dus....................

Heimwee is de belangrijkste reden voor een mislukte emigratie, blijkt uit ons klantenbestand (met inmiddels bijna 500 emigraties van Nederland naar Frankrijk in ruim 7 jaar).  Boven aan de lijst: tieners die niet kunnen aarden. Goede tweede: kleinkinderen die geboren worden in Nederland. Derde: relatieproblemen: een van de partners kan niet aarden, de andere wel.

Ik ben het eens met de meeste schrijvers hier, maar dan op basis van ruime ervaringen met emigranten: tieners moet je NIET verplaatsen. Wacht een paar jaar, zoals Joost Kubben ook al suggereerde.

Overigens niet eens met Rembrandt: Nederlandse chambres d'hôtes aanbieders doen het over het algemeen goed in Frankrijk, zeker als ze zich goed hebben voorbereid. Er zijn er inderdaad al veel, maar heel veel bieden gastvrijheid en kwaliteit van accommodatie die niet meer voldoen aan de huidige wensen van verwende toeristen. Als je daarvan op de hoogte bent, kun je zeker slagen in deze bedrijfstak (blijkt ook uit de ervaringen van 'onze' emigranten).

Wim

Rond die leeftijd worden je vrienden veel belangrijker dan je ouders. Om juist dan te moeten verhuizen naar het Franse platteland, lijkt me niet top. Net als Joost Kubbe hierboven zou ik een paar jaar wachten, of een tussenoplossing zoeken (parttime emigratie?). Kijk ook eens op de site van wereldkids (http://blogs.rnw.nl/wereldkids/category/frankrijk), misschien kan jullie dochter daar contact zoeken met geëmigreerde kinderen, zodat ze ook de mening vindt van leeftijdgenoten en niet alleen van volwassenen.

Mijn dochter was 13 toen ik ver van haar normale omgeving ging wonen.

Ze heeft gehuild toen we weggingen en even hard toen we weer terug gingen (3 jaar later) Kinderen, ook tieners passen zich heel makkelijk aan. Ze had meteen vriendjes en vriendinnen (want ze vonden haar best interessant) Ze is nu 34 en 2 vriendinnen uit die tijd waren getuige op haar huwelijk. 

Ik denk alleen dat het voor een goede inburgering het nuttig is als ze een goede cursus Frans neemt, zodat ze zich kan uitdrukken in het Frans als ze hier aankomt.

Trouwens, als wij vroeger verhuisden, gebeurde dat gewoon, daar werd nooit een drama van gemaakt.

En niemand is in een psychiatrisch inrichting terecht gekomen.

Dus weg met al dat pessimisme van" tieners moet je niet verplaatsen. Oude bomen moet je niet verplaatsen, maar tieners zijn wat meer flexibel.

of het in nederland alles koek en ei is , en kijk mensen eens goed op tv en lees eens krant . wordt steeds crimineler daar of mis ik iets ??? heb afgelopen dagen naar diverse programma's gekeken het is om je kapot te schamen dat je uit nederland komt ! doe svp eens wat positiever , gun ieder zijn of haar kansen ! succes ermee , geld voor iedereen !

Hallo Mirjam,    De vraag is makkelijk, het antwoord is moeilijk. Het hangt van de psychologie af van je kinderen. De één adopteert makkelijker een totaal nieuwe omgeving de ander niet.

Hoe het ook is, je dochter is in de pubertijd, 14 jaar en dat kan moeilijkheden opleveren, wat op die leeftijd hebben ze herkenningstekens nodig waar ze vertrouwen in hebben, plaats, omgeving, vrienden, school, familie, neefjes, nichtjes, ....

Je zult het dus met veel aandacht moeten opvangen, veel praten met de kinderen, ze eventueel een verantwoordelijkheid geven voor enkele van je plannen zodat ze zich meer erbij betrokken voelen.

Dan natuurlijk, de scholen in Frankrijk in Frankrijk zijn globaal gezien wat strenger dan in Nederland, maar bijv de Engelse lessen die de Nederlanders hard nodig hebben voor later zijn zeer goed in Nederland en zeer slecht in Frankrijk.

Als het voor de kinderen niet eenvoudig is hun vrienden te zien (afstand, platte land, dorpje, ...) dan is het heel belangrijk dat je hun vrienden uitnodigt op een middag, avond bij jullie te komen door te brengen. Dit betekent dus klaar staan om heen en terug te rijden met de auto... Dit zijn hele belangrijke dingen voor de kinderen.

Dan op die leeftijd hebben ze nodig zich te uiten. In het Nederlands dus geen probleem, maar in het Frans ... dit is een nieuwe taal voor hun want ze zullen die net zoals het Nederlands moeten gaan praten.

Een heel programma dus. Maar je niet TE grote zorgen, maar de kunst is op alles zeer goed op te vangen, goed te luisteren, veel te praten enz enz.

Veel succes, Als je gîte klaar is komen we graag een weekendje huren.

als jullie idee duidelijk is en jullie zin hebben om te verhuizen ......................what's the problem?beter spijt van het doen als van het laten

kent ze frankrijk al goed ? en het gebied waar jullie heen willen ? heeft ze er een réeel beeld bij ? heeft ze misschien een hobby of sport waar ze aan gehecht is ...meteen misschien hetzelfde opzoeken in frankrijk , of misschien een dier aanschaffen voor haar waar ze de reis mee gaat delen en de verzorging voor doet ( als ze van dieren houdt natuurlijk), in een vakantie verhuizen dan  kan ze misschien éen van haar nl. vriendinnen meenemen en  misschien kan ze iets betekenen in jullie project? misschien een link op jouw website die zij invult om het gebied aan te prijzen aan adolescenten. nou ja in het leven moeten we niet te bang zijn voor verandering want dan worden we al oude bomen voordat er een wind door de takken is gegaan ! ik ben het eens met helen en albert , en ik wens jullie veel succes!

beste miriam, sluit me aan bij vele vorige schrijvers. wat ik niet las tot nu toe, is waar je op het moment woont. Is dat een grote stad of het platteland? Dat zal zeker een rol spelen bij het aarden in Frankrijk. Maar een kind van 14, dat gewend is aan bijvoorbeeld het stadsleven in de randstad,vrijheid, teamspirit en schoolfeestjes, zal het heel zwaar krijgen in Frankrijk. Bij elkaar thuis over de vloer komen is er vrijwel niet bij, voor zover ik heb meegemaakt zijn er geen schoolfeestjes ivm de verantwoordelijkheid daarover. De dagen zijn lang en er is heel veel huiswerk. Waar docenten in NL uitgaan van het positieve in het kind, heb ik hier ervaren dat dat vaak het omgekeerde is. Als je van jongsafaan in het systeem opgroeit weet je niet beter, en gedij je wel, maar een veertienjarige uit Nederland....? Kun je niet een paar jaar wachten, zodat je kind heerlijk in Nederland haar leventje kan voortzetten en je relatie met haar goed blijft?  Niet alleen mijn kinderen hebben een dergelijke overgang meegemaakt, maar ook ikzelf ben op 14 jarige leeftijd uit mijn vertrouwde omgeving verhuisd, en ik herinner me heel goed dat dat verre van leuk is geweest. De jaren die je resten tot het eindexamen zijn te kort om nog een heel hechte vriendengroep op te bouwen, zeker in een andere cultuur. Bij terugkomst in Nederland voor een vervolgstudie, hebben beide dochters me verteld dat het zo leuk was dat de mensen op dezelfde momenten lachten als zij, omdat het gevoel voor humor toch ook heel verschillend blijkt te zijn. En dat gevoel voor humor leer je niet 1-2-3 aan. En juist humor moet je helpen in soms moeilijke tijden.

Ik wens je wijsheid, vriendelijke groet, Harriet

Hoi Mirjam. In jouw plaats zou ik nog een paar jaar wachten, verhuizen naar het platteland van de Morvan is geen pretje voor een puber. Ik zou blij zijn met een dochter die duidelijk aangeeft wat ze wil, dat getuigt van lef en karakter. Over vier jaar is ze 18 en gaat ze wellicht aan een vervolgopleiding beginnen. Ze is dan volwassen en niet meer afhankelijk van een schoolsysteem hier, dat op geen enkele wijze bij het Nederlandse systeem aansluit. Ook kan ze dan een kamer zoeken in NL óf met jullie meegaan naar FR, ze is dan immers in staat een weloverwogen beslissing te nemen. Wat jullie zelf betreft: ik zou de stap naar de Morvan heroverwegen, de leegloop van jonge(re) mensen daar is enorm, niet voor niets natuurlijk wordt er van overheidswege zo veel aan gedaan mensen te trekken. Ik wens je wijsheid toe! Vriendelijke groet, Niels

Hoi Mirjam, Wat een reacties allemaal. Soms heel nuttige informatie ook over hoe je dochter te helpen. Het risico blijft denk ik altijd, maar je kan het wel verkleinen. Onze zoon was 7 toen we verhuisden en Nederland blijft trekken. We hebben er dan ook altijd voor gezorgd dat hij er regelmatig kan zijn (paar keer per jaar met vakanties). Niet makkelijk te regelen als je een chambres d'hôtes hebt, zoals wij ook, maar ik doe het wel altijd. Al moet ik met schaamrood op mijn kaken weer vragen of iemand met hem wil reizen of dat hij bij iemand mag logeren.  Verder sluiten we niet uit dat hij, gezien de moeilijke situatie voor studenten in Frankrijk, ooit in Nederland zal gaan studeren. Oh ja en al die verhalen over dat je niet kan leven van een chambres d'hotes.  Bij ons lukt het wel. Heel veel succes met jullie avontuur en het ondersteunen van jullie dochter.

Sorry onze zoon is nu 14 jaar!

Klopt 4 kamers en 2 gîtes, waarvan twee kamers met douche en toilet op de gang...... ;) . Maar je bent het vast met me eens dat ook andere factoren dan kwantiteit de omzet beinvloeden. Daarom heb ik er een beetje moeite mee als er altijd maar vastgesteld wordt dat je van een chambres d'hôtes niet kunt leven. Dat hangt er maar van af. Als ik mijn twee gîtes vervang voor één extra kamer dan zou de omzet nog voldoende zijn.  Maar leven van een chambres d'hôtes met bijvoorbeeld 2 of 3 kamers en af en toe een diner bereiden dat lukt inderdaad niet, helemaal met je eens. Maar eerlijk dat kan je van te voren toch bedenken? Of het nu een winkel betreft, een productiebedrijfje of een chambres d'hôtes je rekent van te voren alles door en maakt een bedrijfsplan. Maar dat is wellicht nu net waar de schoen wringt.

Hallo Mirjam, wij zijn 4 jaar geleden met onze kinderen verhuisd naar de Drome in Zuid-Frankrijk. Onze kinderen waren toen 11 en 12 jaar oud. Onze ervaring is erg positief. Ik denk dat het vooral afhankelijk is van jezelf en van je dochter. Als ik het goed lees heeft je dochter er veel zin in en dan is er geen enkele reden om aan te nemen dat het niet goed gaat. Wij zijn erg gecharmeerd van het franse schoolsysteem, wat een stuk strenger en gedisciplineerder is als in Nederland. Onze kinderen hebben zich vlot aangepast en als ze op dit moment de keuze zouden krijgen zouden ze echt niet meer terug willen naar Nederland. Het voordeel als je op deze leeftijd verhuisd is dat ze het beste uit 2 culturen mee kunnen nemen. Mocht je dochter interesse hebben om ervaringen uit te wisselen met mijn dochter (inmiddels 15 jaar) dan geef het maar even aan 

Ik zou het op z'n minst vinden getuigen van beleefdheid als Mirjam zich liet horen!

ik ben de dochter van miranda, ik ben 15 jaar en was 11 toen we zijn verhuisd. ik vind de reacties erg overdreven en negatief. ik heb het in het begin best moeilijk gehad met de taal en op school, maar ik heb er ook veel van geleerd en ben nu heel erg blij dat mijn ouders mij mee naarfrankrijk hebben genomen. ik ben nu tweetalig en daardoor wil ik nu talen gaan studeren. als je dochter het ook spannend vind, zou ik zeker gaan. als je de verhuising goed plant, en de taal van tevoren al een beetje leert komt het helemaal goed. Ik ben zelf voor de verhuizing 2 dagen op mijn school geweest om te zien hoe het allemaal werkt. Ik vind frankrijk een heel fijn land om in te wonen en ik wil zeker niet meer terug naar nederland verhuisen, maar eerder veel reizen. als je dochter contact wil nemen om vragen te stellen of wat dan ook, zeg het dan maar en dan geef ik mijn E-mail adres. groetjes, Guusje Koertshuis.

Ik ben het met Jos eens.

Enkelen, zoals Freule Franca van Porter tot Sanders, kritiseren en “eisen” een bedankje. Dat gaat voor mij te ver.

 Ik heb eergisteren een opbouwende mening gegeven gebaseerd op onze ervaring, die goed is verlopen, alleen zijn er enkele punten waar je op moet letten. (zie mijn post op blz 2 van 25 nov)

Veel succes voor Mirjam, en als de gîte klaar is komen we graag een weekend huren opm de streek te komen ontdekken.

Jean

@Jos Heuserr.

Hoezo van mij een andere mening verwacht? Ik verzamel ervaringen van klanten die wij hebben geholpen om naar Frankrijk te emigreren. Dat zijn er ruim 500 over de laatste 7 jaar. Misschien is dat geen representatieve steekproef, maar dat is meer relevante ervaring dan iemand die één geval kent waar het wel of niet is goed gegaan met een emigratie.

Op basis van mijn, ik durf best te schrijven:  ruime ervaring, meldt ik dat heimwee de belangrijkste reden is voor een mislukte emigratie. Mijn definitie van een mislukte emigratie: een gezin dat binnen 3 jaar ongepland terugkeert naar Nederland. De twee meeste voorkomende vormen van heimwee: tieners die niet kunnen aarden en vrouwen die kleinkinderen krijgen in Nederland. Dat zijn ervaringscijfers, geen meningen en betreffen al met al enkele tientallen mislukte emigraties waar ik weet van heb omdat tieners zijn meegesleept in het emigratie-enthousiasme (soms emigratie-egoisme) van ouders. Wat overigens niet wil zeggen dat er geen succesvolle emigraties bestaan met tieners, alleen zijn dat er heel wat minder.

Naast ervaringsscijfers heb ik ook een mening, als vader van drie dochters die nog niet zo heel lang geleden tieners waren: het is bijna altijd een slecht idee om van Nederland naar de Franse campagne te verhuizen met tieners, wegens gebrek aan tienervertier en een slechte aansluiting van schoolsystemen tussen NL en Frankrijk (ik geef geen mening over beide schoolsystemen, schrijf slechts dat ze slecht op elkaar aansluiten op tienerleeftijden). Ga emigreren als het peuters zijn, hooguit lagere schoolleeftijd of wacht tot ze zelfstandig zijn en als volwassenen over hun eigen leven kunnen beslissen.

Wim 

Mirjam is misschien wel gewoon een weekendje weg of haar internet werkt even niet. Het lijkt de inquisitie wel. 

Verder denk ik dat Wim het aanpassingsvermogen van kinderen onderschat. Mijn buren kwamen uit Nederland met 2 tieners van 15 en 16. Ze zijn naar het Lycéum gegaan en de oudste heeft 2 jaar later zijn Bac gehaald! En zijn zus een jaar later.  Mijn zus is met twee tieners van Nederland naar Australië verhuisd. de oudste is Ingénieur de jongste régisseur . Vooral in het begin als ze nog weinig de taal spreken werken ze extra hard om erbij te kunnen horen en met hun klasgenoten te kunnen praten. het komt dan zelfs wel eens goed uit dat er weinig anders is te doen. Als ze daarna beter zijn ingeburgerd en iets ouder zijn, komen de "loisirs" vanzelf, want ze worden meer mobil en gaan dingen in groepsverband doen. Of ze gaan een sport bedrijven met klasgenoten of vrienden. 

@Helen de Baar,

Het probleem met deze discussie is persoonlijke mening tegenover ervaringscijfers en individuele tieners tegenover typische gedragingen van groepen ouders/tieners. Ik onderschat of overschat het aanpassingsvermogen van tieners niet. Het feit dat er twee tieners gevonden kunnen worden die goed geaard zijn in Frankrijk is interessant als illustratie, maar er kunnen ruimschoots andere voorbeelden gevonden worden waar emigratie is teruggedraaid wegens Nederlandse tieners die dood-ongelukkig werden op het Frans platteland. Verder weet ik niets van Australie of het succes van emigraties naar Australie, die lijken mij ook niet relevant in deze discussie.

Waar het mij om gaat is dat de helft van alle emigraties van Nederlanders naar Frankrijk beschouwd kunnen worden als mislukt  (op basis van mijn definitie van 'mislukt' als ongeplande terugkeer naar NL binnen 3 jaar). Van lang niet alle mislukte emigraties kan worden vastgesteld wat de reden is en soms is er een veelheid aan redenen. Waar dat wel kan worden vastgesteld is heimwee de meestvoorkomende reden. En onder de heimweeers vormen tieners en verse oma's de kopgroep. Ik merk ook op dat emigraties met kleine kinderen of zonder kinderen aantoonbaar minder vaak mislukken dan emigraties met tieners. Dit zegt natuurlijk niets over het individuele geval van Mirjam en haar dochter, maar dit kan meespelen in de beslissing om nu (in plaats van over enkele jaren) te gaan emigreren.  Immers, rondom mislukte emigraties zie ik bijna alleen maar ellende: financiele problemen, schaamte, relatieproblemen.

Wim

Bij deze wil ik iedereen bedanken die een positieve bijdrage heeft geleverd aan mijn oproep. Voor de enkeling onder jullie die vinden dat ik te laat reageer het volgende: Ik werk ongeveer 10 tot 12 uur per dag zodat ik s'avonds niet meer die energie heb om binnen de "gestelde tijd" te reageren.

@Marielle:

Dat is wel erg ge makkelijk redeneren; wat als moeder en kind het fundamenteel anders aanvoelen, want dat lijkt hier aan de hand.

Wim

Besluiten om je eigen emigratiewens een paar jaar uit te stellen om je tienerdochter de kans te geven de hobbelige weg van kind naar volwassenheid af te leggen in een vertrouwde omgeving is ook een levenservaring die je rijker maakt. 

Wim

Als je verhuist van Zeeland  naar Groningen ben je ook je vertouwde omgeving kwijt, zijn je vriendjes ver weg en moet je je ook aanpassen op scholen die je niet kent.  Hoe vaak gebeurt dat niet? Dat gaat toch ook goed?  En ik heb niet zo erg veel vertouwen in statistieken vooral op zo'n kleischalig vlak. meestal kloppen ze niet. Als je gevallen kent waarbij het is misgegaan dan kan dat best. 

Daar zijn meestal meer redenen voor, denk ik, dan alleen heimwee.  Als alle andere dingen verder goed gaan, finacieel, qua werk, tussen de ouders, en op school, denk ik dat de heimwee wel mee zal vallen.

Als je je vrienden wil zien in Nederland en drop wilt kopen kun je altijd tijdens de vakanties naar Nederland.

Ik denk dat als de ouders optimistisch zijn, er zin in hebben, en alles goed kunnen oplossen, de kinderen wel zullen volgen.

@ Marielle: Waarom zo geirriteerd? Dit gaat niet om gelijk hebben. Mirjam stelt een vraag op dit forum, met als doel, neem ik aan, de mening of ervaring van mensen te horen die iets dergelijks hebben meegemaakt. Er zijn mensen (ook Helen en anderen) die van mening zijn dat je je niks aan moet trekken van zo'n tiener en gewoon moet meenemen naar de Morvan. Er zijn anderen die van mening zijn dat je dat niet moet doen. En er zijn ervaringscijfers. Maar Helen heeft geen vertrouwen in statistieken. 'Statistieken kloppen meestal niet ' schrijft ze. Dan houdt elke discussie natuurlijk op en wordt het prijsschieten met je eigen persoonlijke mening.

Wim

@ Franca,

Denk jij dat een Zeeuw Gronings begrijpt??  Of Fries?  

@goed zo Wim, je gaat vooruit, zelfs statistieken zijn niet heiligmakend. Ik heb nooit ergens geschreven dat je je niets moet aantrekken van tieners. ik schrijf dat je ze moet begeleiden, ze moet voorbereiden door ze Frans te leren, zodat ze snel inburgeren.  maar ik zie beslist niet in waarom ze hun hele leven(of tot ze volwassen zijn) in hun "vertrouwde" omgeving moeten blijven. Daar worden ze niet volwassen door, daar worden ze ook niet ondernemender door.  Waar ik woon, welliswaar een stad, is niet veel te doen voor tieners, er zijn hier, door het werk wat wordt aangeboden, heel veel buitenlanders, met heel veel tieners, ze gaan allemaal naar het college of het lyceum, ik ken er heel wat persoonlijk en eerst mijn man en nu mijn dochter geeft ze les en dat al jaren lang, zonder statistieken te maken, Ik heb haar dus haar ervaringsgegvens  gevraagd: "of er veel kinderen terug willen naar hun land, of ze heimwee hebben, Ze is  psychologue en prof SEGPA, die moet toch weten als er op haar school (1400 leerlingen) waarvan meer dan 60% uit het buitenland komt zoiets speelt? Er is in  de laatste 5 jaar geen enkele tiener terug gegaan vanwege heimwee.  Ik denk dat jij een geboren pessimist bent, die, zo te zien, kinderen zo introvert mogelijk wil maken, door ze vooral niets te laten verkennen, die in hun eigen vertrouwde, huisje boompje, beestje sfeer moeten blijven, huisvrouw moeten worden, geen buitenlandse taal hoeven te spreken, geen andere culturen moeten leren waarderen en dan met de buurjongen trouwt en kindjes krijgt.  

We verschillen dus volledig van mening.

Als je de foto ziet van Myriam straalt het optimisme ervan af. Ze werkt nu al 10 tot 12 uur per dag en is dus in staat de handen uit de mouwen te steken. Zij kent haar dochter en weet nu denk ik wel waarvoor ze moet oppassen en wat ze kan proberen.

De Morvan is alles behalve een stad....

Ik ben overigens een geboren optimist met drie zeer ondernemende dochters, die zijn opgegroeid op verschillende plekken in de wereld. Mijn oudste woont nu in Londen, dus ik herken mij niet in "kinderen introvert houden, niets laten verkennen, huisvrouw worden", enz. 

Wim

Ja ik ook, zeer optimistisch met alles.

Wij zijn in 1978 naar Frankrijk verhuisd, de kinderen waren 3 en 5.

Onze dochter woont nu sedert mei jl in Engeland en onze zoon nog steeds in Frankrijk, maar werkt internaitonaal.

Alles gaat goed, maar je moet wel een aantal dingen in de gaten houden : zie mijn mail van 2/3 dagen geleden.

groetjes,

Jean

@ Wim,

Ik denk dat miriam nu zo onderhand wel weet wat ze doen moet en wat niet.

Wat jij vindt en wat ik vindt weet ze nu dus ook.

Wij zijn het volkomen oneens op dit punt.

Maar dat is voor Miriam beslist niet meer relevant.

Ik volg deze topic een paar dagen, moet er feitelijk een beetje om lachen, waar gaat het eigenlijk nog over??

Of  Mirjam er zo nog uit zal komen???

Het is weer het welles nietes spel aan het worden.

Wees beleef, positief en constructief???? Toch???

Mirjam, doe wat jij denkt te moeten gaan doen, doe het met je gevoel dan komt het goed. Niets en niemand kan tegen het oer-moeder gevoel op dus in je hart zal jij het wel weten.

Adviezen zijn natuurlijk allemaal goed bedoelt, mss kun je er iets mee, dat zou fijn zijn.

Eén helft zeg dat het absoluut niet kan, de andere helft ziet niet in waarom niet (sorry dat ik daar ook één van ben, maar dat doet er niet toe), alleen JIJ/Jullie kunnen het weten en mss zelfs wel gaan uitvinden.

Wat jullie ook gaan doen, ik hoop dat jullie de goede beslissing zullen nemen, mocht het bv Frankrijk worden en toch tegenvallen, de weg naar huis is nooit meer dan 12 uurtjes, dus...........

Groet van Kitty

Ps. Hopelijk krijgen we nog te horen of jullie wel of niet gaan 'vertrekken' uit Nederland.

Jeetje, wat schreef ik nou?

Schijnbaar liggen mijn gedachten anders dan bij sommige anderen, maakt niet uit zolang het maar goed komt met  Mirjam en haar gezinnetje.

Advies werd toch ook gevraagd??? Ik ben misschien wel niet helemaal snugger, euhhhh...........

Ik ga verder maar niet reageren, wordt zo'n gek topic nu.

Kom kom, als je dit al 'katten' noemt, dan kun je je nergens meer vertonen op een forum. Het welzijn van tieners gaat klaarblijkelijk veel mensen aan het hart en er zijn duidelijk twee kampen. Dat is helemaal niet erg.

Misschien moeten we het woord eens geven aan de tiener in kwestie, want alle reacties zijn over het hoofd van de 14-jarige dochter aan Mirjam gericht. Ik begrijp uit het oorspronkelijke bericht dat de betreffende tiener niet zit ter wachten op overplaatsing naar de Morvan. Naar mijn mening laat een lage emigratie-motivatie de kans op mislukken aanmerkelijk toenemen. Ik denk (weet uit eigen ervaring) dat een emigratie alleen kans van slagen heeft als je er met overtuiging en enthousiasme aan begint. Ontbreekt dat, dan is bij de eerste tegenslag of tegenvaller (die iedereen bij emigratie krijgt) de conclusie snel getrokken: hier had ik nooit aan moeten beginnen.

Wim