Ik ben het helemaal eens met Michael. Ik ben zelf erg gemakkelijk in omvangsvormen "face to face"", maar ben toch van mening dat in Nederland en dus in het Nederlands wanneer je iemand niet kent of formeel benadert, wij bepaalde aanspreekvormen zoals we die gewend zijn dienen te respecteren: dus U wanneer het gaat om bijvoorbeeld formele contacten met mensen die je niet kent. In dit verband erger ik mijzelf bv. aan mijn zorgverzekeraar die in alle berichten klanten benadert met :Hallo ik wil JE graag vragen, of, Ik stuur JE hier info, mag ik JE mening etc. Ik vind dat wij de Nl. beleefdheidsvormen moeten respecteren en handhaven. Zodra je iemand beter kent of wanneer je in contact met personen bij instanties ZELF aangeeft dat tutoyeren geen probleem is, prima.

Jennie

Henk helemaal gelijk en M en T  tjonge tjonge leven jullie wel in deze tijd ?? wat een geneuzel , ook weer 3 pagina's ???? of meer ???

Susan, met alle respect, maar er wordt toch een mening gevraagd? Als u/je dit geneuzel vindt dan reageer je toch niet. Elk land heeft zijn eigen omvangsvormen, nietwaar.

Het zogenaamd 'normaal geworden' gejij en gejou in NL vind ik vreselijk!
Ik verkies te vousvoyeren wanneer ik iemand niet ken, zelfs jonger dan ik.

Tutoyeren is volgens mij hier nog nooit een punt van discussie geweest. Nu opeens wel. De studente in kwestie vraagt op een alleraardigste manier om een enquete in te vullen. Ze heeft over de aanspreekvorm nagedacht en denkt meer resultaat te kunnen halen met een informele aanspreekvorm. Deze afweging wordt tegenwoordig heel veel gemaakt en er wordt steeds vaker gekozen voor je op websites, in blogs en in tijdschriften. Ik vind de reacties van de voorstanders van vousvoyeren (wel een mooie beginrijm) nogal verontwaardigd, terwijl het verweer van de studente juist heel erg volwassen geformuleerd is.

En wat dacht U van de hedendaagse gewoonte elkaar bij iedere ontmoeting 2à 3 keer op de wang te kussen?

Het zal niet lang meer duren of de wereld is één grote broederschap geworden ,waarin  alle mensen elkaar alleen nog maar tutoyeren en omhelzen!

Ik vind het een verarming van de taal als het onderscheid tussen 'U' en 'jij' vervalt door standaard te tutoyeren. Het ontneemt je de mogelijkheid om op een subtiele manier de afstand te vergroten dan wel te verkleinen. Ik vind het fijn om te kunnen kiezen. Het feit dat er verschillend gedacht wordt over in welke situaties je jij of u als aanspreektitel moet gebruiken doet daar niet aan af. Met macht heeft het m.i. alleen te maken als iemand je dwingt om hem/haar aan  te spreken met 'u', terwijl deze persoon de vrijheid neemt om jou met 'je' aan te spreken. Overigens is het ook niet zo dat op het moment dat iedereen elkaar tutoyeert machtsverschillen zouden ophouden te bestaan...

Op het gevaar af (althans kennelijk door sommigen) te worden versleten voor...(ach, dat interesseert mij ook eigenlijk niet) blijf ik bij mijn gewoonte (kinderen daargelaten) te vouvoyeren. Ik ben van mening dat het wel degelijk getuigt van respect en goede omgangsvormen. Ik zal het niet in mijn hoofd halen een (nog) ouder persoon, plompverloren, te tutoyeren. Ook in formele contacten is dat, m.i., een must. Ik kan mij voorstellen, dat een sollicitant, die zijn (mogelijk toekomstig) werkgever met "jij" aanspreekt een negatieve bemerking oploopt. Verder zal ik ook U, de deelnemers, aan dit forum, met "U" blijven aanspreken. En ja, ik ga zoveel als mogelijk -met-de-tijd-mee, maar dat geldt niet voor alles. Ik leg mij daartoe restricties op.

Van taaluniversum geplukt:

Net als de andere persoonlijke voornaamwoorden schrijven we u doorgaans met kleine letters. We schrijven U alleen met een hoofdletter om naar een heilige persoon of godheid te verwijzen.

Wiilen de reageerders die steeds U schrijven zich zelf vergelijken met een heilig persoon? Ik denk het niet, maar de tijden zijn zoals eerder beschreven, veranderd.

Ik voel me veel fijner bij "je". Michael, ik ben 60+, maar had op de (christelijke) middelbare school een docent die we met zijn voornaam aanspraken. Het heeft nooit aan respect naar die docent ontbroken. Hij was alleen nauwelijks ouder dan de oudste leerlingen. 

Voel je je fijner om met "u" aangesproken te worden, probeer dat subtiel duidelijk te maken. Ik voel me er vaker juist ongemakkelijk bij. Als we gasten hebben probeer ik snel om op tutoyeren over te gaan.

Janny 

Zodra iemand zich voorstelt met zijn/haar voornaam ga ik ervan uit (behalve als ik met Fransen te maken heb) dat ze getutoyeerd wensen te worden. Zeggen ze, 'Goedemiddag, ik ben mevrouw Jansen,' dan zeg ik u. Dus hoe je benadert wilt worden heb je wat dat betreft in eigen hand! 

U of je, mooie discussie. Voor het forum is m.i. heel veel acceptabel.

Alleen als je bijvoorbeeld wilt dat mensen je enquête gaan invullen dan is het handig om die vorm te kiezen waardoor je zoveel mogelijk mensen mee zullen werken. Dus kies voor u of u/je.

Hier in het dagelijks leven is het heel anders. Toen wij voor 20 jaar voor het eerst in ons dorpje (klein dorpje op de Causses) aankwamen hebben wij tegen iedereen u gezegd. En eerlijk gezegd hebben wij daar nimmer spijt van gehad. Het heeft ook wel wat dat je in het kader van het opbouwen van een relatie langzaamaan op het punt komt dat voorgesteld wordt om je te zeggen.

Inmiddels is het je voor 98% van de inwoners, alleen enkele heel oude mensen spreken we nog met u aan.

Maar vreemd genoeg zijn er veel dorpsbewoners die nog steeds u tegen elkaar zeggen. Ik was aan het werk met 2 dorpsvrienden en beiden zeggen je tegen mij maar u tegen elkaar. Later aan één van hen gevraagd en volgens diegene kwam dat door de vorm van de relatie. Hij en ik zijn beiden actieve moestuinders en werken regelmatig samen en volgens hem past bij een actieve samenwerking je.

Een dergelijk iets gebeurde ook op een feestavond. Wij zaten bij een uitermate aardig Frans stel en na enige tijd gingen beiden over van u op je. Tja, wat moet je dan, ook maar je zeggen? Gevraagd of wij het goed gehoord hadden en zij gaven toen als verklaring dat als je mensen (ook bij het eerste contact)  erg “sympha” vindt dat je dat dan kan laten merken door over te schakelen op je.

Maar ook wel het omgekeerde meegemaakt bij etentjes. Dat je hoort dat een nieuwe inwoner tegen iemand begint je te zeggen. Regelmatig gehoord dat mensen daar dan gelijk wat van zeggen en duidelijk maken dat ze dit niet willen.

Op regiovergaderingen is het voor mij nog wel eens verwarrend. Heel veel u en soms ineens (heel onverwacht) je.

Wat moeilijk went is dat je in de kerk God aanspreekt met je.

Ik geef djembé lessen en vertel kinderen dat ze je mogen zeggen. Doen ze dan ook keurig maar de volgende week is het gewoon weer u. Als ze wat ouder zijn, vanaf een jaar of 16, dan lukt het meestal wel en gaan ze je zeggen.

Blijft overigens wel vreemd dat jongens en meisjes van bijvoorbeeld 12 jaar wel u zeggen maar mij mailtjes sturen en ondertekenen met “bisous”

Gaat iets verder dan het begrip u en je, maar merk dat als Franse families je accepteren dit ineens toch gevolg heeft dat je van de mannen ook drie bisous krijgt.

Tja, het is heel verschillend en het zal zeker meespelen dat wij een klein dorp hebben (dus iedereen kent iedereen, weet veel van elkaar en je hebt elkaar nodig). William

ben het met Tessa eens. En verder overigens, sinds veel jaren woonachtig in Frankrijk, is het hier absoluut not done om Fransen zo maar direkt te tutoyeren. Ik laat het iniatief vaak aan hen over.

In Nederland vond het tamelijk bizar dat een jong meisje aan de kassa aan mijn 80-jarige moeder vroeg" moet je een tasje"?

deze discussie is al zo oud als de weg naar Rome en zeker niet iets van de laatste tijd, zo gebruikte Wim T Schippers in de 80-er jaren al "you of joe" om (eindeloze) discussie(s) te voorkomen ;-)

joe

Als kind leerde ik : iedereen die ouder is dan jezelf bent wordt met U aangesproken, behalve als de persoon zelf zegt" je mag wel je zeggen" God is ook U. Dan kom je in Frankrijk en zeg je U tegen iedereen die je niet goed kent. Jong of oud. De je ouders zijn je, je grootouders ook en God schijn je ook goed te kennen want die heeft ook recht op toi. Het verbaast me dus als ik een bericht uit Nederland krijg met" Hallo, wat wil je? Dan heb ik zin om te zeggen ik ben je vriendje niet en ook je hond niet. In Frankrijk kun je rustig schrijven  Bonjour met de voornaam, maar... met de U vorm. Als een meisje van 20 schrijft "hallo allemaal willen jullie etc.  Dan denk ik, ze denkt dat we klasgenootjes zijn. *het komt op mij niet respectvol over. Als de aangesproken persoon zegt, "je mag me best wel tutoyeren", dan is het iets anders, maar zomaar, nee dat vind ik onbeleefd.

Taal leeft en taal verandert. Taal ondergaat ook de invloed van andere talen en van de mondialisering. Het hangt er daarom een beetje van af in welke tijd je bent geboren en grootgebracht en of je van nature behoudend bent of in voor nieuwe gebruiken en omgangsvormen.

Het grappige is dat ook het Engels vroeger een beleefdheidsvorm kende. Het  woord voor je/jij was thou. You werd gebruikt om "jullie" aan te duiden, maar you was ook een beleefdheidsvorm. Net als "vous" in het Frans. In de loop der tijd is in het enkelvoud de beleefdheidsvorm als enige overgebleven. Het Deens en het Noors kennen ook een beleefdheidsvorm ("de"), maar die wordt vrijwel niet meer gebruikt. Denen en Noren spreken elkaar in het algemeen gewoon aan met "du". Zie hier. Daarentegen wordt in duitstalige landen nog steeds een duidelijk onderscheid gemaakt tussen du en Sie (met hoofdletter!).

Het beste is natuurlijk om er niet te zwaar aan te tillen. Spreek zoals je zelf, naar gelang de omstandigheden, verkiest en accepteer dat een ander dat ook doet. Vrijheid blijheid. Ik maak één uitzondering: wanneer ik gasten (meestal Fransen) in mijn chambre d'hôte d'étape krijg zeg ik tijdens het welkomstdrankje dat er geen huisregels zijn, behalve één: we tutoyeren elkaar. Fransen vinden dat dolkomisch, al vergissen ze zich af en toe, maar er waren ook franse gasten die mij vertelden dat dat onder lange-afstandwandelaars een vast gebruik is.

Ook in een forum vind ik het heel normaal dat je elkaar tutoyeert. Daar geef ik ook verre de voorkeur aan, maar wanneer iemand per se de u-vorm wil gebruiken vind ik het prima. Wanneer ik forumleden in het algemeen aanspreek, gebruik ik "jullie". Zo zou ik in het kader van het bericht van studente Emma, waardoor deze discussie tot stand is gekomen, gevraagd hebben of jullie misschien even de tijd willen nemen om mijn enquête in te vullen. Dan had niemand zich er aan gestoord.

Maar ja, ik ben in een andere tijd opgegroeid en geen jonge moderne studente.

Graag sluit ik mij aan bij wat Theodora stelt : "Het beste is natuurlijk om er niet te zwaar aan te tillen." Ik hoop dat studente Emma er ook niet te zwaar aan tilt, dat zij met haar - mijns inziens uiterst respectvolle - uitnodiging in tutoyeervorm de verontwaardiging van sommige forumleden over zich af heeft geroepen. Zou het niet jammer zijn als jongeren, zoals Emma, dit forum zouden mijden, uit vrees dat zij oudere forumleden onbedoeld boos zouden maken met het taalgebruik dat past bij hun jongere leeftijd?

Voor de liefhebbers van de Nederlandse taal een link naar een artikel van Genootschap Onze taal :

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/u-of-jij-wat-moet-je-nou