Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Na een arbeidzaam leven heerlijk in Frankrijk wonen! Een leuk huis, zelf opgeknapt of niet, een stukje grond, heerlijk tuinieren en genieten van de Franse natuur en het plattelandsleven. Fantastisch! Maar er komt een dag…. en die komt voor ons allemaal, dat de gezondheid sterk achteruit gaat, of misschien wel erger nog, ook het verstand. Ik vind het interessant om eens te horen hoe de oudere Nederlanders die nu nog, al dan niet in min of meer volle gezondheid, hierover denken. Gaat u terug naar Nederland? Heeft u al iets geregeld voor uw terugkeer? (zelfstandige huisvesting, inschrijving bejaardentehuis, afspraken met uw kinderen, etc) Of blijft u in Frankrijk en hoe ziet u dat voor u? In Franse bejaardenhuizen wonen Franse bejaarden, met Franse verpleging en wat als de taalvaardigheid afneemt?
Zelf ben ik nog (lang) niet op de pensioenleeftijd maar wel voornemens mij t.z.t. in Frankrijk te vestigen. Mijn moeder (ik ben een nakomer) is onlangs 95 geworden, ouder dan ze zelf ooit heeft willen worden en ondanks een zeer onafhankelijk en tot op hoge leeftijd actief leven, zowel fysiek als intellectueel, toch nu in een erbarmelijke toestand. De combinatie van dit persoonlijke stukje en mijn werk waarbij ik veelvuldig met senioren in contact ben, mijn eigen Frankrijkwens en deze site, doen bij mij deze vraag regelmatig opkomen. Ik weet dat er enkele initiatieven zijn van ouderen om bij elkaar te gaan wonen, maar de meesten onder u zullen al dan niet een individuele oplossing zoeken.
Ik ben nieuwsgierig: Hoe doet ú dat?
Groet, Lena.
Weergaven: 4746
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Dag Lena,
ik ben ook nieuwsgierig. Ik ben nu 53 jaar en woon en werk al die jaren in Frankrijk. heb spijt dat ik de stap niet veel eerder heb gezet maar woon en geniet vooral als een "God in Frankrijk". Maar je hebt gelijk. Ik denk ook na over straks en wat ik moet doen of regelen. Teruggaan is dat een optie? Nooit zeg ik nu, maar.... Dus ga ik je vraag volgen want ik ben ook benieuwd hoe anderen er over denken.
Wat me nu vooral opvalt is dat vele pensionadas ongeveer tussen hun 70-e en 80-e jaar terug gaan. Lang niet allemaal, maar ik merk het wel om me heen. De kleinkinderen, de taal, de faciliteiten in Nederland zijn meestal de argumenten die ik hoor.
Hoe ga ik het doen? We hebben het er thuis vaak over. Hoe zullen we het straks gaan doen. Ons idee nu is om onze boerderij en grond te schenken aan iemand die hier wil wonen op voorwaarde dat ze ons op onze oude dag ook verzorgen. Zitten natuurlijk allemaal haken en ogen aan maar dat kun je allemaal contractueel afregelen. Je kunt er een stichting voor opzetten en meer. De basis is onze wens om hier te kunnen blijven wonen en te mogen sterven. Als we dat kunnen realiseren zou ik me zeer rijk voelen.
Wij zijn 67 en 66 jaar oud en hebben het de laatste jaren over gehad wat te doen als we oud zijn en hulpbehoevend.Wij hebben besloten om als het zover is om terug te gaan naar Nederland Maar wanneer is dat Je zult als je teruggaat je huis moeten verkopen ,wat in deze tijd niet zo gemakkelijk gaat En waar gaan wonen in Nederland We hebben kinderen in het westen en in het noorden Gaan we huren of toch kopen . We zien het wel
We hebben afgelopen winter een grote knauw gekregen In 1 week kreeg de één een hersenbloeding en sprak en verstond geen frans meer en weinig nederlands sprekende mensen om zich heen en werd de ander geopereerd aan darmkanker Allebei in een ander ziekenhuis 100km van elkaar af en toen we elkaar het hardste nodig hadden hebben we elkaar 5 weken niet kunnen zien.We krabbelen er langzaam weer bovenop en hebben besloten hier eerst de behandeling van oa chemo af te maken en dan te beslissen of we het huis te koop zetten.Ik denk dus dat plannen leuk is, maar dat het komt zoals het komt en je niet weet wat de toekomst je biedt.
Dag Lena,
Interessante vraag. Ik woon al jaren in Parijs met mijn Franse vriend, werk nog steeds en zou eigenlijk niet weten waarom ik naar Nederland zou teruggaan, ook niet als ik eventueel alleen zou komen te staan. Indien ik moelijk zou gaan lopen, misschien uitkijken naar een appartement met een lift (nu woon ik op de eerste verdieping zonder). Daarbij vind ik de gezondheidszorg in Frankrijk stukken beter en beter geregeld dan in Nederland, voorzover ik dat in Nederland met naaste familieleden heb kunnen meemaken. De ziekenhuizen hier zijn in het algemeen uitstekend, minder modern en "gezellig" dan in Nederland maar dat zijn geen criteria voor mij.
Ik ken veel oude mensen in de provincie die nog gewoon thuis wonen en willen blijven wonen. Ik heb de indruk dat in Nederland oudere mensen vlugger naar een aangepaste woning of een bejaardenhuis willen of gestuurd worden door hun kinderen. Daarom is het heel belangrijk dat in dorpen de ouderen naar een dorpswinkel kunnen gaan en niet verplicht zijn naar een hypermarché met de auto te rijden. Er zijn veel mensen die klagen dat de kleine middenstand verdwijnt uit de dorpen en daar zelf aan mee hebben gedaan door naar een hypermarché te gaan die nooit in een stadskern staat, noch op het platteland noch in Parijs gelukkig.
Het punt is wel dat de bejaardenhuizen in Frankrijk schreeuwend duur zijn in vergelijking met Nederland maar ik zie me niet in een bejaardenhuis wonen, mijn man ook niet, en mocht ik zo hulpbehoevend worden dat dit de enige oplossing zou zijn, dan denk ik dat ik euthanasie zou laten plegen.
Ik ben erg benieuwd naar andere reakties.
Hallo Lena, wij hebben de afgelopen 23 jaar in een klein dorpje in Nederland gewoond (komen van oorsprong allebei uit Rotterdam), en toen we afgelopen jaar besloten te stoppen met werken, kwam de stilte wel een beetje op ons af. We zijn nu allebei 60 jaar, maar nog heel erg aktief, maar hoe is dat over 10 jaar? Wij hebben vorig jaar een schitterend huis gekocht in het centrum van Montélimar, een middelgrote stad in de Drôme-Provençale, met een besloten tuin van pakweg 3000 m2. We hebben er een lift in gebouwd, en kunnen nu, ook als we onverhoopt moeilijk te been zouden worden, hier (voorlopig) blijven wonen. Alles is op loopafstand bij de hand: het gezellige oude centrum met zijn terrasjes, theater, bioscoop etc. De supermarkt is op 100 mtr, 2 bakkers aan de overkant. En binnen 10 minuten zijn we in de wijdse lavendelvelden. Wij hebben geen kinderen, dus geen "verplichtingen" om terug te gaan naar Nederland.
Omdat het huis behoorlijk groot is, gaan we met ingang van 17 mei a.s. een Chambre d'Hôtes beginnen, voornamelijk om de aanspraak en de gezelligheid. En ook dat kan tot op hoge leeftijd, nietwaar, met een beetje hulp van buitenaf.....
Grappig vind ik dat de een juist graag de stilte en de rust zoekt, en wij de gezelligheid en alle faciliteiten van een stadje....
Voor mij zou er maar één reden zijn om terug te gaan en dat is dementie omdat je dan een aangeleerde taal kwijtraakt en als je hier dus niet meer kunt communiceren zou dat een ramp zijn. Wellicht zou ik me moeten laten brengen of halen als ik zelf de keus niet meer kan maken ;-)
In alle andere gevallen blijf ik het liefst hier !
Wat leuk dat jullie al reageren. Ik vind het heel boeiend om te lezen. Uit het verhaal van Mar blijkt maar weer dat je het niet kunt regisseren, dan overkomt het je inderdaad echt. Dan kun je niet anders dan roeien met de riemen die je hebt. Suzywong, jij lijkt me al "verfranst", dus dan is het logisch dat je je "oude dag" in Frankrijk ziet. (en ja euthanasie, dat dacht mijn moeder ook... maar dat is nu even niet de discussie/vraag). Theo's oplossing is ook een creatieve, maar niet iedereen zal dat kunnen financieren. Mar: in ieder geval heel veel sterkte voor jullie alletwee. Groet, Lena.
@ Sandra: waar ga je dan wonen? Bij kinderen? Voor tehuizen zijn wachtlijsten en vaak worden demente ouderen in de verzorgingshuizen niet meer toegelaten, vanwege de intensieve zorg. Oh ik klink wel heel somber zo, dat is niet mijn bedoeling, alhoewel het natuurlijk geen vrolijk onderwerp is. Maar toch..? Groet, Lena.
Ik ken heel wat "oudjes"hier allen achter in de 80 met Kerst komen ze bij mij eten en verder
kunnen ze mij altijd bereiken voor hulp, we gaan ook weer naar het consulaat samen ik breng ze dan.
we hebben wekelijks contact via de telefoon of via mail.
Trouwens, ik heb nog een interessante voor het taalprobleem. Ik heb zelf een smartphone die kan vertalen. Deze techniek gaat op het moment zo snel dat het nu al redelijk kan vertalen maar binnen 5 tot 10 jaar is dat waarschijnlijk meteen. Dan spreekt er dus iemand Frans tegen je en hoor je dat in je eigen taal. Dat neemt natuurlijk een enorme barrière weg. En wie weet welke alternatieven er nog meer gaan komen. Reken maar dat dat er vele zullen zijn!
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr