Oh!... France, Mon amour… (80) DNA profiel bekend!

Op 5 oktober 2013 werden wij,  mijn vrouw en ik opgeschrikt door de brute moord op de broer van onze buurvrouw in de nacht van 4 en 5 oktober.

Diep geschokt door wat daar gebeurd was. Medeleven en compassie met de familieleden die wij allen goed kennen. Triest eigenlijk voor alle nabestaanden van een man die een zeer grote reputatie had in de omgeving van Autun (71). De publieke rol die hij vervulde doet niemand hem na! Een zeer amaibele persoon die werkelijk door iedereen op een voetstuk werd gezet, waarschijnlijk behalve door de moordenaar zelf.

Wat de beweegredenen van de moordenaar waren is zeer onduidelijk en onbegrijpelijk tegelijkertijd. Ik heb het over de moord op Jacques Vaude, 74 jaar.

Vanwege het omvangrijke onderzoek en omdat dit een zeer delicate zaak was en is, werd de begrafenis van Jacques Vaude een week uitgesteld. Meer dan 20 rechercheurs werden op de zaak gezet en de Franse politie was tot op het hoogste nivo gealarmeerd, want de moordenaar moest hoe dan ook worden gevonden - wat echter tot op heden nog steeds niet gelukt is.

De dag van de begrafenis was zwaar, de gigantische kerk “Cathédrale St.-Lazare” in Autun was afgeladen en velen moesten buiten de dienst bijwonen. Het netwerk van Jacques Vaude was immens groot, dat was de reden dat het zo druk was. Politierechercheurs in burger waren duidelijk aanwezig er werd gefilmd om een beeld te krijgen wie er aanwezig waren.

Het huis waarin hij woonde werd volkomen van de buitenwereld afgeschermd en forensische onderzoekers uit Parijs zochten naar DNA (ADN in Frankrijk) in de woning aan de buitenrand van Autun. Na de begrafenis werden alle aanwezigen die in de kerk waren,  één voor één verhoord op het plaatselijke bureau van de gendarmerie. Dit heeft geruime tijd in beslag genomen. Meer dan 1500 interviews zijn afgenomen, zo ook wij. Ik heb een verhoor gehad van bijna 2 uur en moest vertellen wat ik allemaal wist van de familie van de vermoorde man en hoe ik tegenover hen stond. Niet vervelend maar wel zeer intensief.

De reden hiervoor was dat ik zeer frequent mailverkeer heb gehad met de partner van de vermoorde man over een brief die in het Frans vertaald moest worden. Zij is Nederlandse, traducteur, en zij woont al meer dan 40 jaar in Frankrijk.

Maar nu, in juli van dit jaar, kregen we een telefoontje van de gendarmerie uit Autun of ik ADN wilde komen geven. Op dat moment veranderde er iets in mij, want waarom wilden ze mijn DNA? DNA is iets persoonlijks : het is van mij en van niemand anders. En ik heb absoluut niets met de moord te maken -  behalve dat ik heel de familie ken, wie wie is en hoe ze heten en dat het allemaal zeer vriendelijke mensen zijn die net zo bedroefd waren als ik. En dan komt het moment dat ik mijn DNA moet gaan afgeven.

Op de bewuste dag meldde ik mij bij de gendarmerie, achter de balie stond een jonge vrouwelijke agente en ik vertelde dat ik mijn ADN kwam afgeven. Met een zeer verbaasd gezicht keek ze naar mij en ik herhaalde mijn boodschap, maar ook voor de tweede keer keek ze stomverbaasd, niet begrijpend wat ik kwam doen. Toen heb ik haar - zoals doventolken - maar uitgelegd dat ik met een wattenstaafje in mijn mond mijn ADN kwam afgeven! Toen ging er eindelijk een lichtje bij haar branden. Na 2 minuten stond de rechercheur voor me die ik al eerder had ontmoet en hij vroeg mij mee te komen. Ik werd een kamer binnen geleid en moest mijzelf identificeren. Op het bureau lag een goudkleurige A4 enveloppe, daarin zaten een paar blauwe latex handschoenen, een mondkapje en een soort tafelkleedje, een kokertje en een klein envelopje met twee rose rondjes erop. Hij deed het mondkapje voor zijn gezicht, handschoenen aan en uit een kokertje kwam het bewuste staafje waarop ik moest zuigen, te weten aan de linkerkant in mijn mond  (lees: natmaken). Na 20 seconden haalde hij het staafje uit mijn mond en ging aan de rechter binnenkant van mijn wang op en neer. Daarna drukte hij het staafje op de twee rose rondjes op het kleine envelopje. Dit alles geschiedde zonder één woord te spreken. Na tien minuten stond ik weer buiten en ik voelde me een crimineel.

Ikzelf heb het woord “respect” hoog in het vaandel staan maar voor mijn gevoel is door deze nieuwe situatie alles vervaagd. Ik ging naar huis als een geslagen hond.

Natuurlijk moet ik dit niet persoonlijk opvatten en natuurlijk is de politie zeer verbeten op zoek naar de moordenaar van de man die onze vriend was! Ik vind dan ook dat ik in het belang van het onderzoek niet moet klagen, maar lastig is dit wel!

Enige dagen later hoorde ik dat ik niet de enige was die zijn DNA moest afstaan, zelfs de eigen broers van Jacques moesten dit doen. Opmerkelijk, voor mij is dit een teken dat het onderzoek op een dood spoor zit.

En nu is mijn DNA profiel bekend voor de rest van mijn leven, is dit prettig? Nee, niet dat ik sowieso iets te verbergen heb, maar het is een vreemde ervaring die ik niet snel zal vergeten! Nu maar hopen dat deze moord zo snel mogelijk zal worden opgelost.

Uw constructieve reacties worden gewaardeerd. Hanteer de netiquette, opgesteld door de webmaster. Reacties die niet voldoen aan deze netiquette worden gemeld aan de webmaster en zullen verwijderd worden!

Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/ U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.