Alle berichten zijn gemarkeerd als 'Korte Verhalen' (170)

NEDERLANDS ONDERAAN

Dîtes-moi franchement : n’êtes-vous pas, comme moi, fatigué, déçu, à vrai dire un peu écœuré de la pauvreté du choix de films proposé sur Netflix? Ou mieux dit, de son insupportable américanité (amère-ricane-ité)? Quasiment uniquement de la violence, le tacatacatac des mitrailleuses, l’invulnérabilité des héros, une science-fiction me montrant un monde où je ne voudrais certes pas vivre. J’ai soif d’autre chose, de quelque chose de frais, de vrai,…

Beste leden hierbij weer een blogverhaaltje...,

Vroeger poste ik met grote regelmaat blogverhaaltjes op dit forum... Toen was ik veel met schrijven bezig ( boeken en mijn blog). De laatste jaren wat andere bezigheden gehad, maar ik wil het toch graag weer wat op gaan pakken... Hierbij dus weer een nieuw blogverhaal. Voor wie zin heeft om te lezen... Veel leesplezier! ( En ik ben heel benieuwd, in het kader van het onderwerp, of er hier op het forum ook mensen zijn met dezelfde…

We waren ruim op tijd met de winterbanden dit jaar. Sterker nog, ze zaten er halverwege de vorige winter al op. Geen stress dus voor glibberpartijen in ons Alpendorp. Met een volgepakte auto en een zwaar beladen dakdoos kwamen we een paar dagen voor Kerstmis aan. Gladheid bleek niet echt aan de orde, want er lag amper sneeuw. Het was veel te warm. Het dunne laagje sneeuw dat nog wel op de weilanden lag, regende de volgende dag weg. Mist en miezer. Een…

Toegegeven de rue de Crimée, in het 19^e arrondissement, is niet de mooiste straat van Parijs maar er bevinden zich wel een aantal juweeltjes. Een daarvan is de pont Draguage. Een van de laatste hefbruggen van de hoofdstad, gelegen aan de overgang van het Bassin de la Villette en het Canal de l’Ourcq. De brug uit 1885 kent nog zo’n 9000 manoeuvres per jaar.

Een stukje verder in de straat, op nummer 83 zit de boulanger Poîlane en daar kun je terecht voor het lekkerste brood…

NEDERLANDS ONDERAAN

Jeudi dernier, 10 janvier 2019, les amateurs de BD ont fêté les 90 ans d’un immortel: Tintin. C’est en effet le 10 janvier 1919 que Hergé (RG, les initiales de George Remi), qui n’avait alors que 21 ans, publia les premières planches des ‘aventures de Tintin, reporter, au pays des Soviets’. En 1930, l’histoire fut publiée dans son intégralité : la BD moderne était née. Par ses techniques…

Net onderweg naar St. Yrieix la Perche kwam ons op de petite route een dikke rooie trekker tegemoet gehobbeld. Het gevaarte schommelde een eindje de berm in om ons te laten passeren. En zo hoort het ook in het Franse labyrint van smalle weggetjes. Je lazert anders zomaar de greppel in.

Toen wij bijna langszij waren zwaaide het portier van de cabine, pal voor onze voorruit, met een ruk open. Ik wierp subiet het anker uit. We kwamen als een blok beton tot…

Vorig jaar kochten we een oude school in de Morvan. Op www.stokbrood.nu hou ik een blog bij over onze klus- en inburgeringsavonturen. Nieuwsgierig? Hier alvast een sneak preview!

Een huis in Frankrijk? Een opknapper? Zo, je vriend is wel erg handig zeker?’

Een gevaarlijke vraag om te stellen aan iemand met feminisme in haar vezels die regelmatig opdrachten voor een emancipatiebureau doet. Maar het gebeurt! Om er voor eens en voor altijd af te…

(Vervolg op verhaaltje over soepmuis van 22-12-2918)

Ik vertel Fransen kennissen van de dooie muis in de vermicellipap…

Echtgenoot was een paar dagen met de jongste zoon mee naar Nederland en de oudste zoon was het weekend bij zijn vriendin. Ik bleef alleen achter. Een paar dagen helemaal in m'n uppie, normaal gesproken een situatie die ik wel omarmen kan, maar dit keer was ik een beetje zielig. Dat vond ik tenminste vooral zelf. Ik had namelijk, om één of andere reden, mijn tong uitgestoken naar m'n spiegelbeeld en tot mijn schrik ontdekt dat deze helemaal wit zag. Bovendien had ik blaasjes aan de binnenkant…

Gele hesjes..... Op weg naar Nederland gaat het de eerste driehonderd kilometer goed. Hier en daar, tussen de resten van met latten en plastic in elkaar geflantste schuiltenten, rokende warmhoudvuurjes en stapels autobanden, zie ik nog twee of drie handenvol hesjes. Hun enthousiasme lijkt, net als die vuurtjes, zo goed als gedoofd. Ik heb een hesje onder mijn stoel liggen, voor als een blokkade me te lang gaat duren – dus echt voor nood. Als ik dat geel nu open en bloot op het dashboard zou…

“Marie est mort.” verzuchtte Alain terwijl hij zich een fors glas bier inschonk en oververmoeid op een wrak stoeltje tegenover me aan zijn keukentafel ineen zeeg. Alsof hij het mens zojuist eigenhandig ter aarde had besteld. In zijn eentje.

“Marie?” echode ik niet wetend wie nu in vredesnaam Marie weer was. Ik had geen flauw idee.

“Mort!” benadrukte hij nors vanonder zijn dikke, van bierschuim doordrenkte, hangsnor.

Ik voelde wel dat het een gedane zaak was.

“C'est la…

Philippe, de laatste kroegbaas van Saint Paul-à-Champ, was vlak voor zijn 88ste verjaardag dan toch eindelijk maar eens overleden. Hij hoefde niet meer van zijn drankomzet te leven, maar hij had nog wel steeds schik in zijn werk. Want er kwamen mensen over de vloer, hij hoorde allerlei nieuwtjes en vooral ook de allerlaatste roddels en hij kon zonder…

Parijs, Gare du Nord, vrijdag 7 december rond de middag. Ik ga tot zaterdagavond op stap met jongste dochter, o.a. de Kerstmarkt in Lille bezoeken. Zij komt uit NL met de auto, ik reis per trein.

Het station is uitbundig versierd, in een waterval van licht staan een paar hertjes mooi te zijn. Als ik bij La Place een croissantje koop voel ik iemand naast me zacht aan mijn mouw plukken. Ik zie een uitgestrekte vuile hand met een paar muntjes. Met zijn andere hand wijst een jonge man met…

Omdat het interieur maar weer eens moet worden gemoderniseerd, heeft Crédit Agricole voor haar gebouw een keet gezet, met in een zijgevel de geldautomaat, waarvan het scherm – slim-slim! – vol door de zon wordt beschenen.

Een bejaarde vrouw, ondanks de kou met blote en vreemd bevlekte benen in afgeslofte pantoffels, te dunne rok, een versleten en waarschijnlijk ooit zelf gebreid wollen vest plus een verwarde en wat dunne haardos, probeert de overbelichte…

Soms moet je hier weleens een beetje toneel spelen. Ik zag hem in de supermarkt aan het andere einde van een rayon. Ken ik hem? Zijn gezicht kwam me vagelijk bekend voor. Maar kennen? Nou, néé.

“Bonjour, Diecke! Gaat alles nog goed, in Le Marchais?” Hij kent mij dus wel. Noemt zelfs de naam van de negorij waar ik woon. Ik graaf diep, héél diep, in mijn geheugen. Maar ik vind er geen houvast. “Die kippen van jou, hè, die zijn nou bij ons, al een heel poosje.” Och gut… Maar ik heb al…

We hebben de postbode te weinig fooi gegeven. Ze kwam naar ons toerijden over de Eigen Weg (de Impasse eindigt bij de brievenbus onderaan de helling) met een pakketje voor D. van zijn favoriete webwinkel en een kalender voor 2019. We wisten niet zo gauw wat de bedoeling was en hadden ook nauwelijks contant geld in huis, dus we gaven alles wat we hadden. Daarna voor de zekerheid even B(r)oer gebeld, 5 euro was niet genoeg, we hadden een tientje moeten geven. Nu morgen maar even snel naar de…

Wij hebben een hele lieve, sympathieke werkster. Een alleenstaande vrouw zonder kinderen met een verleden dat niet helemaal gelopen is zoals ze gewenst had, maar evengoed altijd zeer goedlachs. Ze werkt zo ongeveer bij iedereen in het dorp en weet dus ook nagenoeg alle gebeurtenissen, roddels en sterfgevallen. 

Ze houdt alleen niet zo van poetsen.

Ze vouwt liever de droge…

François wordt nogal eens gepest met een overmaat aan haar op zijn armen. Dan beginnen ze over apenarmen of ze vragen hem waarom hij met dat warme weer nog steeds zijn trui aan heeft.

Op een dag is hij òf dat gepest òf die hoeveelheid haar, en waarschijnlijk allebei, goed zat. Van een harskuur of van epileren heeft hij nog nooit gehoord en dan nòg - dat zou toch allemaal maar gedoe zijn. François heeft een veel doelmatiger methode. Hij giet onaangekondigd, terwijl zijn drinkmakkers…

Van nature al een vrolijk mens die iedere dag toch al geniet van het leven krijgt het een extra dimensie door met een Ami 6 uit 1965 rond te rijden. Tegemoetkomend verkeer knippert, duimen gaan omhoog. Wandelaars op de kleine binnenweggetjes draaien zich verrast om, je ziet een brede glimlach verschijnen, ook die duimen weer en dan nagezwaaid worden. Dorpjes en stadjes binnenrijden is het alsof je in de Gouden Koets zit en geleerd minzaam terug te zwaaien.

Altijd- overal waar…

In ons dorpje staan ongeveer achtentwintig huizen. Vroeger werd er geteld in feux (vuren). Hoe dan ook, laten we zeggen dat er al met al zo'n veertig inwoners zijn. Veertig is beslist te weinig voor een kerk, niet genoeg voor een bureau de tabac en nét niet voldoende voor een cafeetje. Een grensgeval natuurlijk, maar het werkt in ons nadeel dat een deel van de dorpelingen zijn wijntje 's winters in Nederland drinkt. Maar we hebben wel één grote troef, crêperie ‘Le Puits de Sidonie’. Deze is…