Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

Café Jeudi

Donderdag 6 november van 18:00 tot +/- 19:30

Iedereen is van harte welkom

Illusies van een expat

De Illusie van de Expat

In het gunstigste geval kunnen expats zich na verloop van tijd nauwelijks nog voorstellen hoe hun leven in het land van herkomst was. Bijna iedereen “romantiseert” aanvankelijk — positief of negatief. De mens lijkt behoefte te hebben aan een beetje zelfmisleiding, vermoedelijk om het innerlijk evenwicht te bewaren: zolang hij het gevoel heeft dat hij in den vreemde woont, blijft hij zijn vroegere woonplaats idealiseren óf verguizen. Wat per saldo hetzelfde effect kan hebben op de gemoedsrust, alleen met andere argumenten.

De twee werelden werken als communicerende vaten: de levendige actualiteit wordt voortdurend naast een verzachte herinnering gelegd. Zo ontstaat een botsing tussen een verleden dat langzaam vervaagt tot een vergeeld beeld, en een heden dat in felle kleuren voor ogen staat. Dat effect wordt sterker wanneer landgenoten elkaar vasthouden — vaak met de stelligheid van mensen die zeker weten hoe dingen “hoorden”, ook al is dat inmiddels een reconstructie met meer nostalgie dan empirisch bewijs.

Kijk naar Amerikaanse maffiafilms: personages spreken met een quasi-Italiaans accent en koesteren tradities waarvan de oorspronkelijke betekenis vrijwel verdwenen is. Het is geen kwaadwillendheid, maar een vorm van bescherming. De schijn ophouden voelt veiliger dan loslaten. En bovendien: zonder dat accent zou de film half zo lang duren — niemand kan zo uitgebreid groeten als een nostalgische Siciliaan.

Deze dynamiek is geworteld in de acculturatiepsychologie. Nostalgie fungeert als verdedigingsmechanisme: selectief herinneren geeft stabiliteit in een onbekende omgeving. Hoe dreigender de nieuwe cultuur wordt ervaren, hoe sterker de oude wordt opgepoetst. En in etnische enclaves voedt die reflex de “mythe van terugkeer”, waardoor men blijft leven in een karikatuur van het verleden. Een terugkeer die vooral populair is bij mensen die hem nooit daadwerkelijk plannen.

Professionals herkennen het patroon. Na zes tot twaalf maanden verdwijnt de eerste roes en ontstaat verwarring. Goede relocation-programma’s doorbreken daarom de enclave-reflex en bouwen lokale netwerken op. Therapeuten vragen dan: “Wat mis je werkelijk — en wat heb je verzonnen om het gezelliger te maken?”

Tradities hebben waarde, maar ze mogen niet het enige venster zijn waardoor men de nieuwe wereld beziet. Het verleden hoeft niet te verdwijnen om ruimte te maken; het mag meegaan, maar niet regeren. Kortom: niemand heeft ooit geprofiteerd van het voortdurend vergelijken van croissants met oliebollen.

Uiteindelijk groeit het besef dat integratie niets afbreekt, maar toevoegt. Het verleden blijft; het heden wordt ruimer. Groeten, FV -arrivé en France en 1983

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20251103, Migratie

< Vorige bijdrage

Reactie van Lodewijk Lievendag 6 uur geleden: De eerste twee alinea's lijken me een gevalletje projectie. De overige alinea's betekenen voor mij in ieder geval helemaal niets.

Reactie van Jeannette 5 uur geleden: Een beetje overdreven allemaal en nogal hoogdravende taal die ik lees; de meeste mensen (maar lang niet allen) die op dit forum actief zijn, komen naar Frankrijk na of rond hun pensioenering en het gros vertrekt ook weer na 15 gelukkige jaren in hun eigen bubbel te hebben geleefd.
Wat is het probleem om de taal niet te leren en om niet met Fransen om te gaan?

Wat is er erg aan om doodgewoon niet te (willen) integreren maar alleen domweg gelukkig te leven in dit land?
Nederland ligt om de hoek, je kunt er geregeld heen in de meeste gevallen.

Ik geloof niet dat er veel naar therapeuten wordt gegaan en relocationprogramma's zijn ook niet van toepassing geloof ik.

Dus inderdaad: wat wil je met dit bericht zeggen eigelijk?

Reactie van Andreas Chatziantoniou 5 uur geleden: Voor een deel herken ik het wel, maar een ander deel lijkt dan toch sterk van de persoon afhankelijk te zijn.

Mijn vrouw en ik zijn in 1993 van Berlijn naar Utrecht verhuisd (geëmigreerd). Zeker in het begin heben we er alles aan gedaan om zo ver mogelijk uit de expat-bubble te blijven.

Nu met een tweede huis in LDF ben ik deeltijd-expat (ben er om en om een week in NL of FR).

Mis ik iets uit mijn landen van herkomst? Eten, vooral eten. Ga nog regelmatig naar DE om eten te kopen dat ik in NL niet krijg. Neem ik iets mee vanuit NL naar FR? Soms. Vanuit FR naar NL? Zeker.

Tradities: er zijn tradities die wil je wel in stand houden voor jezelf, maar bij andere lijkt dit niet echt nodig of spreekt het je niet aan. Soms begin je in het nieuwe thuisland aan tradities die je in het land van herkomst helemaal niet belangrijk vond.

Spreek ik nu in FR met Nederlanders af? Ja, graag zelfs. Maar ik heb veel meer contact met Fransen.

Het is dus niet zo zeer een wetmatigheid, maar meer een persoonlijk iets.

Kijk ik naar ons dan zie ik opportunisten. Best of both (of bij ons three) worlds. Wat ik hier/daar/ergens niet kan doen, doe ik dan in een andere omgeving. Cherrypicking in optima forma.

Omdat dit voor ons de tweede "emigratie" is, weten we wat er op ons afkomt. Is er sprake van een roes? Was er ontnuchtering? Nee. Omdat we een ding weten: ergens anders is het niet beter of slechter, maar gewoon anders.

De redenatie in het stukje van Frans heeft er ook met de tijd en de afstand te maken. De "maffia-types" gingen vanuit Italië naar de VS om een nieuw leven op te bouwen en misschien ook om af te sluiten met hun verleden. Maar neem de expat/migrant van tegenwoordig. Binnen een paar uur zit je binnen Europa weer in het land van herkomst. Nieuwsvoorziening dmv internet en communicatie met je smartphone zorgen voor een andere manier van omgaan met het thuisfront dan in 1850/1900.

Dus voor mij geen "mythe van terugkeer" of een exclave. Geen romantisering maar kijken wat er gebeurt. Trouwens heb ik dit in vele jaren internationaal werken ook al gebruikt. Was de (werk)cultuur in een land heel formeel ging ik informeel doen, was het heel informeel was juist ik diegene die op streepjes ging staan :-)

Frans schrijft: Hoe dreigender de nieuwe cultuur wordt ervaren, hoe sterker de oude wordt opgepoetst.

Hier heb ik de meeste moeite mee. De cultuur van je nieuwe omgeving is iets wat de drijfveer was om er naar toe te gaan. Kijk naar dit forum of 20 jaar afleveringen van Ik Vertrek: de motivatie is een verlangen naar minder regels, meer dolce vita en vooral beter weer :-)
Dus zullen migranten niet snel zeggen dat de nieuwe cultuur dreigend is. Dit is dus in 2025 duidelijk anders dan voor de mensen die in 1900 op een boot stapten. Vandaar dat je in de VS grote concentraties ziet van ethnische groepen. De Nordics leven dus in Wisconsin en Michigan, de Duitsers in Pennsylvania, de Hispanics meer in het Zuiden, en in iedere stad heb je wel een Chinatown, Koreatown, Little Italy, enz.

Maar de Nederlander/Duitser/Engelsman van vandaag zoekt in de Zuid-Europese landen een huis met rust en ruimte.

Reactie van Robert T 47 minuten geleden: Tja als expat, ooit in mijn werk, ging ik om met expats, tijdelijke klussen voor de UN of andere organisaties in verre landen. Je ging om met je directe collegae en je woonde tijdelijke in een bepaalde omgeving en of land. Daar verbond je met elkaar om werkredenen of om stoom af te blazen. Ieder wist vandaag beste vrinden en morgen een andere standplaats. Dat had wel tot gevolg dat je soms erg openhartige gesprekken voerden met elkaar. Dat had wel wat.

Als emigrant ben ik naar France gekomen om hier te leven, te werken en gewoon te zijn en te genieten, ruimte om ons heen, en hier onze thuisplek verkeren we hoofdzakelijk in Franse kringen, voornamelijk door het werk en hoe wij buitenaf doch zeker niet geïsoleerd wonen...

De zo benoemende cultuurverschillen maakt het in andere landen/continenten voor mij juist aantrekkelijk. kennis maken en eten uitwisselen en 'hoe je dingen doet en "het culturele anders" accepteren. Ik wil graag met mensen omgaan met wie ik kan sparren , elkaar begrijpen /gedachten spinsel uitwisselen en een ruime tolerante blik hebben op de wereld en het leven. Of ze Frans, Engels of Duits, Zwitsers of Cambodjaans, Indiaans zijn of wat dan ook zijn, maakt voor mij geen enkel verschil.. Juist die verschillen hebben me erg verrijkt.

Het samenklonteren van nl-talige bij elkaar zie ik als een bijzonder fenomeen, immers je kiest je vrinden en kennissen privé niet op taal maar heel andere dingen zoals ik dat ervaar. En zo doen we ieder ons ding zoals we ons daar prettig bij voelen bij en/of met taalgenoten of met anders talige op ontdekkingsreis...

Tot slot: soms als je buiten Nederland bent geweest en je komt dan weer terug dan kan het zijn dat je Nederland, soms figuurlijk en letterlijk , wat als klein ervaart.