Het tart al mijn verbeelding.

Dag allemaal

Zo'n kleine 25 jaar geleden nestelde zich het idee in mijn gedachten te emigreren naar Frankrijk. Hoe kende ik het land? Door er een enkele maal op vakantie te zijn geweest. Door de talloze positieve vakantieverhalen die ik er over had gehoord... Enkel maar positieve klanken: land van melk en honing, leven als God in Frankrijk, lekker eten, ...

Mijn idee om me ooit in Frankrijk te vestigen werd een hardnekkige droom...

Tot op de dag van vandaag ben ik ook een trouwe fan van het televisieprogramma "Ik Vertrek", en dan natuurlijk vooral van de afleveringen waarin mensen zich in Frankrijk vestigen. Mensen kenden tegenslagen. De "Franse slag" kwam meermaals ter sprake (gebeurt het vandaag niet, dan is het morgen wel). Trage administratie of het moeilijk verkrijgen van vergunningen kwamen aan bod ... Maar 1 ding hoorde ik nooit vermelden: racisme en discriminatie.

Drie jaar geleden realiseerde ik eindelijk mijn droom.
Ik deed het alleen. Ik trad hiermee niet gewoon uit mijn comfortzone. Er was gewoonweg totaal geen sprake meer van een comfortzone. Het is een ervaring, zo los van al het vertrouwde dat je geen angst voelt. Hoe dichter het moment van verhuizen kwam, hoe meer het leek alsof ik in een vacuüm kwam. Ik handelde bijna als verdoofd. In eerste instantie beschouwde ik mijn emigratie bijna als een wedergeboorte. Door zo in het diepe te springen heb ik enkele levenslessen met een zevenmijlslaarzen tempo geleerd.
Maar na wat ik hier meemaak, weet ik het niet meer.

Ik heb mij gevestigd in een klein dorp in de Vogezen. Zestig inwoners telt dit dorp.
Ik werd vrijwilliger bij twee organisaties. Ik werkte vaak als vrijwilliger in een naburig dorp waar veel activiteiten worden georganiseerd. Ik werd lid van twee wandelgroepen. Ik werd lid van een kleine dansgroep hier in de buurt. Ik wilde echt integreren.

In het dorp, echter, sprak de burgemeester mij vanaf dag 1 aan als l'étrangère.
De burgemeester bestuurt niet alleen dit kleine dorp. Er is een raad van zes raadsleden. Samen vertegenwoordigen zij zowat het hele dorp.

Er werd mij informatie m.b.t. het verplicht installeren van een individuele waterzuivering, zo laattijdig door de gemeente meegedeeld dat ik daardoor 1000,00 euro subsidie misliep. Toen ik hierover informatie trachtte op te vragen bij de SPANC (controle instantie voor het plaatsen van deze installaties) werd mij meegedeeld dat mijn brief die ik hen had gestuurd voor het opstarten van mijn dossier nooit bij hen zou zijn aangekomen.
Ik wilde deze situatie toch verder uitspitten en nam contact op met de défenseur des droits. Doch, na mijn eerste ontmoeting met hem hoorde ik niets meer. Ik zocht terug contact met hem met de vraag of hij al meer info had mbt mijn situatie en ondervond dat hij mij slechts trachtte te sussen i.p.v. mijn situatie te onderzoeken.
Kort nadien vond ik groente afval gemengd met verschillende dopjes van bierflessen in de weiden van mijn paard en ezel. Als de dieren dit zouden inslikken is dat bijna zeker fataal.
Ik heb daarop besloten niet verder te trachten iets te bereiken via de défenseur des droits.
En vandaag, een kleine maand nadat ik voor het eerst contact zocht met de défenseur des droits, kreeg ik per post bericht van de SPANC, dat mijn aanvraag tot subsidie nu volledig verworpen wordt.

Het moet mij gewoon van het hart.
Ik had nooit gedacht dat mijn immigratie naar Frankrijk zo zou verlopen.
Dat ik hier nooit aanvaard zal worden, kent voor mij nu geen twijfel meer.
De zin die ik voelde om me volledig te integreren is platgeslagen.
Enerzijds zegt iets in mij dat ik het hier niet bij mag laten. Anderzijds vraag ik mij af tot hoe ver men zal gaan om mij het zwijgen op te leggen.

Ondervond iemand iets gelijkaardigs?

Met vriendelijke groet

Marijke

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20250605, Migratie

< Vorige bijdrage

Reactie van Fabienne gisteren: Frankrijk is groot,sommige streken staan bekend om niet zo buitenlander vriendelijk te zijn.Je kan nog verhuizen,westelijk Frankrijk zou ik je aanraden.En voor het klimaat zo Zuidelijk mogelijk.Hier in Zuidwest Frankrijk zijn wij perfect opgenomen in onze kleine commune. Succes

Reactie van Gerard gisteren: Beste Marijke, wat een treurig verhaal. Ik denk wel dat je je vewachtingen erg hoog had liggen. Zeker in een kkein dorp ben en blijf je gewoon de buitenlander. Niet alleen in Frankrijk naar overal. Wij hebben in NL 10 jaar in een dorp met een 800 inwoners gewoond en ook daar bleven we een buitenstaander die een huis bezette waardoor de volwassen kinderen buiten het dorp moesten gaan wonen. Let wel het gaat over een dorp onder de rook van Utrecht.

Ik denk dat je moet aanvaarden dat je die buitenlander bent en altijd zult blijven waar je ook gaat wonen. Of het niet krijgen van een subsidie daar iets mee te maken heeft weet ik niet. Kan het niet dat je iets verkeerd hebt begrepen en veel eerder zelf de informatie had moeten aanvragen en dat je dat niet wist omdat je een mottig briefje gemist hebt op een scheef gezakt bord bij de marie?
Maar misschien heb je gewoon pech en heb je een huis gevonden in het verkeerde dorp.2

Reactie van Mareille Schwartz gisteren: beste Marijke, wat een verdrietig verhaal! Integreren in Fr is idd lastig maar het verschilt per regio en dan kan het er soms op een paar kilometer verder heel anders aan toe gaan .... Fransen zijn toch echt heel anders Nederlanders.Ook in sommige plattelandsgemeenten in Nederland kan je iets soortgelijks overkomen. Zo te lezen ben je niet te beroerd om je handen uit de mouwen te steken dus ik zou zeggen, spreid je vleugels, kijk om je heen en ik weet zeker dat je vrienden zult vinden... buiten je dorp! succes

Reactie van Jeannette gisteren: Ja, heel bekend verhaal, geen uitzondering helaas.

Er is wel veel verschil waar in Frankrijk, Bretagne en de kust strook staat veel opener naar nieuwkomers toe. Ik ken een Fransman die van Parijs met vrouw en net geboren kind naar het zuiden van Frankrijk is vertrokken en daar zijn leven heeft opgebouwd, na 40 jaar is hij nog steeds "de Parijzenaar" Er zijn dorpen waar je alleen meetelt als er aantoonbaar al 6 generaties voorouders in het dorp leefden.

En dan mag je blij zijn dat je geen kleurtje hebt...

Reactie van Isabelle massé gisteren: ik weet het niet, onze ervaringen in de Bourgogne zijn heel anders, wij hebben leuke contacten maar hebben het wel heel rustig aan gedaan. (wonen hier nu 12 jaar) Over de waterzuivering: dat is al jaren verplicht en zou in principe in het rapport wat de vorige bewoner heeft op moeten maken voor de verkoop moeten hebben gestaan. Wat ik wel weet is dat als je in Nederland naar een klein dorp verhuisd je ook altijd een buitenstaander blijft. De hechte gemeenschappen in kleine dorpjes over de hele wereld bestaan al generaties en zelfs fransen zelf komen bij verhuizing in frankrijk daar niet zo maar tussen. Mss kun je wat kontakten met nederlanders of engelsen opbouwen, en blijf lekker wandelen met je clubjes en dan zie je wel hoe het loopt. Het is wel stoer dat je dit in je eentje hebt ondernomen maar daardoor ook lastiger. succes

Reactie van Marijke JASPERSE gisteren: Hallo

Dank je wel alvast voor jullie reacties. Ik neem jullie goede raad ter harte!

Mijn reactie op deze situatie: ik ga rustig verder met waarom ik naar hier ben gekomen, namelijk het (be)leven van mijn droom :-)

Met vriendelijke groet

Marijke