Oh!... France, Mon amour… (46) Restaurants du Coeur!

Er zijn van die dagen dat je dieper over bepaalde zaken nadenkt dan anders. Zo ook nu weer. Ik zie het oude jaar aan mij voorbij glijden, mezelf afvragend hoe het nieuwe jaar eruit zal gaan zien. Gaat die staatsloterij nu eindelijk bij mij vallen, of de postcode loterij of een van die andere loterijen waar ik aan mee doe? Je zou zeggen, het moet toch een keer gebeuren: ik heb er toch wel één keer recht op na al die jaren prijsloos door het leven te zijn gegaan! Meestal als ik me met deze zaken bezig houd, zit ik niet zo lekker in mijn vel. Hoe het komt weet ik niet, misschien door het weer? Nee....., verder word ik niet geplaagd door een of ander probleem. Hooguit dat ik me wel eens erger aan bepaalde uitspraken of gebeurtenissen op radio of TV of in de krant. Of soms door het gedrag van andere mensen die zich zo nodig willen manifesteren door hun gedrag of uitspraken.

Zoals in een van de commentaren in een van mijn laatste verhaaltjes: Hier wordt door sommige gediscuseerd, afwijkend van het onderwerp, of er mandarijntjes of sinaasappel in de vin chaud thuis horen. Werkelijk onvoorstelbaar! Men negeert totaal de essentie van het verhaal en zeurt over zulke onbelangrijke zaken. BAH!!!!!!!!

Maar nu we 2013 bijna gaan afsluiten en vol goede moed naar het nieuwe jaar uitkijken, wil ik toch even stil staan bij die mensen die het niet zo breed hebben.  Een voorbeeld hiervan zijn  bijvoorbeeld de mensen die diep in de geldzorgen zitten. Ja, die mensen die “ff geen cent te makken hebben”. De zogenaamde onderkant van de samenleving, mensen die in de crisis getroffen worden door ontslag of wat voor reden dan ook. Als ik in steden kom zoals Dijon en Chalon sur Saône lijkt het wel of er steeds meer mensen “sans abris” (zoals dat in Frankrijk heet) zijn. De benaming S.D.F. afkorting van Sans Domicile Fixe (= zonder vaste verblijfplaats) die hun kostje bij elkaar bedelen met een koffiebekertje en aanschuiven in gaarkeukens. Frankrijk kampt met een explosieve stijging van het aantal mensen die een beroep doen op de voedselbank. Dat meldt Olivier Berthe van liefdadigheidsorganisatie Restaurants du Coeur en Armée du salut, het Franse Leger des Heils. Ten opzichte van vorig jaar zijn er meer dan honderdduizend Fransen bijgekomen die gebruik maken van de diensten van deze organisaties die warme maaltijden en voedselpakketten uitdeelt.  "Dit is geen stijging, maar een explosie", zegt Berthe. De stijging van de hulpbehoefte wijst onmiskenbaar op een armoedegroei in Frankrijk, zo beweert Berthe. De organisatie kan de vraag niet meer aan als er niet snel extra donaties binnenkomen. En Frankrijk staat in Europa bepaald niet alleen in het stijgende beroep op de voedselbanken. Aan het einde van markten zie je de medewerkers van de voedselbank rond gaan met een karretje. Ze lopen de marktkramen af om te zien of er nog restjes over zijn gebleven en in bijna iedere supermarkt word je gevraagd om èèn of meerdere artikelen af te staan voor kerstpakketten voor diezelfde armlastigen. Ik vind het een triest gezicht. Zij zijn op zichzelf teruggeworpen en wachten vaak op een uitgestoken hand of een luisterend oor. Deze voedselbanken die weliswaar afhankelijk zijn van donaties kunnen profiteren van de overproductie en ”afval” van deze maatschappij, die zich overeind probeert te houden met leningen aan banken, met commissarissen die veel te hoge premie’s ontvangen en altijd buiten schot blijven.

Nee als ik moet kiezen tussen wat ik hier boven heb geschreven : prijsloos door het leven te gaan,  dan blijf ik liever normaal doen en vriendelijk tegen mijn omgeving. En die prijs uit de loterij, die heb ik al als ik mijn verhaal terug lees. Ik wens iedereen  een gezond en voorspoedig nieuwjaar toe en wees een beetje verdraagzaam.

• Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/ 
  U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.