Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Naar aanleiding van een ander draadje (paspoortperikelen) kwam bij mij deze vraag op: Waarom hechten veel Nederlanders in het buitenland zo aan het behouden van de Nederlandse nationaliteit? Ook als zij er bijv. al meer dan 30 jaar wonen? En dan bedoel ik nadrukkelijk géén discussie over CVZ en de paspoortenaffaire met de consulaten, of de administratieve barrières om Frans burger te worden, maar gewoon: waarom wil je op een gegeven moment wel of niet de nationaliteit van je nieuwe thuisland aannemen, welk woonland je klaarblijkelijk prefereert boven Nederland? Ter toelichting: Ik heb een broer en een zus die Amerikaans en Canadees staatsburger geworden zijn. Al heel erg lang (en óók met heel veel administratieve rompslomp). En toch zijn ze dezelfde mensen gebleven met dezelfde Nederlandse achtergrond, zij hebben niet het idee iets "verloren" te hebben en komen hier nog regelmatig. Dit is dus mijn persoonlijke ervaring. Op dit forum kom ik tussen alle praktische redenen en administratieve rompslomp ook reacties tegen waaruit blijkt dat men gewoon om gevoelsredenen Nederlands staatsburger wil blijven. Hoe belangrijk is dat dan? En bestaat het "Nederlands zijn" dan uit een paspoort? Of ben je wie je bent ongeacht het papiertje?
Ik heb geen mening en zéker geen oordeel. Wel een enorme nieuwsgierigheid naar wat mensen beweegt. Het lijkt mij interessant om van u te horen waarom u Nederlander wil blijven? Of juist niet? Het is dus een "open vraag". Groet, Lena.
Weergaven: 4184
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
@ Elisabeth: 1989 is nog helemaal niet zo lang geleden, alhoewel toch ook alweer 24 jaar! Zou dat nu nog zo zijn? Hilarisch het verhaal van de gendarmes, ik krijg gelijk Louis de Funès-achtige beelden bij het tafereel bij je thuis. Overigens nog bedankt voor je bijdragen, en ook Marielle en alle anderen. Groet, Lena.
Met meer dan gebruikelijke belangstelling, heb ik de discussie over dit onderwerp gevolgd. Of ik enige kennis, ervaring of ook om dit zeker NIET te vergeten, gevoelens, hiervoor en -over, heb? Ik zou het wel zeggen. Om dit te kunnen beoordelen, even een korte inleiding ten aanzien van mijn persoon. Ik ben geboren in 1931 uit Nederlandse ( joodse) ouders en heb dus de 2-de wereldoorlog meegemaakt dwz in '42 ondergedoken en mijn beide ouders en vele familieleden verloren. In '56 getrouwd in Ned m/Ned -se en in '57 vertrokken naar USA. In '65 genaturaliseerd US citizen (maatschappelijk noodzakelijk) en in de US 3 kinderen gekregen. In 1967 is hele gezin teruggekeerd n/Ned. Vervolgens in '92 gepensionneerd en Frankrijk gekozen als woonland, mijn echtgenote en ik, niet de kinderen.
De gevoerde discussie is volgens mij een oeveloze. Waarom? Voor iedereen zijn de practische- en onpractische omstandigheden verschillend en dus ook de voor- en tegen gevoelens jegens je vader- c.q. je woonland. In mijn persoonlijke beleving was de Ned staat direct na de 2-de wereldoorlog niet zo aardig voor de teruggekeerde joodse vaderlanders en waren de niet-joodse Nederlanders ook uiterst behulpzaam, de goeden niet te na gesproken. De cijfers spreken voor zich: overlevenden waren niet meer dan een handvol -20%-(voor de oorlog 120.000 en erna 20.000) Dit percentage was in geen enkel europees land zo hoog
Ieder land heeft zijn nationalisten: het was John F; Kennedy die zei -kort voor de moord in Dallas, Tx:
"do not ask what your country can do for you, but rather what can YOU do for country"; ook daarna kan je eraan toevoegen dat er mensen zijn die bereid zijn hun grootste goed te geven voor hun vaderland, nl hun leven. Bij ons in Frankrijk is het normaal de gezichten te zien aan het eind van het journaal van hen die in den vreemde gegijzeld zijn. Vervolgens een woord over "statenlozen", dat is m.i.
verschrikkelijk! en toch heb ik GEEN gevoelens voor noch mijn US citizenship, noch, mijn Nederlanderschap of dat ik mij, nu in mijn huidige omstandigheden verbonden voel met Frankrijk.
Terug naar het uitgangspunt: een oeveloze discussie, de omstandigheden en zeker de gevoelens zijn voor een ieder buitengewoon VERSCHILLEND.
Beste Max, zeer bedankt voor je persoonlijke verhaal. Vooraf: mijn intentie was geen discussie, maar de persoonlijke invalshoek van een ieder om de keuzes te maken die ze maken. Omdat mensen en hun overwegingen mij boeien en wij allen ons eigen denken met dat van een ander kunnen vergelijken. Has zeker niet mijn bedoeling om te komen bij een "zuiver Nederlanderschap", de richting die Evert het uit wil trekken. Juist als dochter van actieve verzetsstrijders. Nogmaals, bedankt voor je verhaal en je persoonlijke toelichting. Groet, Lena.
Evert, je hebt het goed gezien: "Maar Lena "does not want to go there" in dit draadje en daar heeft zij misschien ook wel een beetje gelijk in. De gelegenheid doet zich zeker en vast nog wel eens voor om daar nader op in te gaan." Mag ik je dan ook verzoeken gewoon bij het onderwerp te blijven? Groet, Lena.
Inderdaad Max, "de omstandigheden en zeker de gevoelens zijn voor een ieder buitengewoon VERSCHILLEND."
Dat maakt het onderwerp juist zo interessant! En dan nu eens een keer zonder elkaar "welles-nietes" naar het hoofd te slingeren zoals, jammer genoeg, wel vaker gebeurd ....
Ja, inderdaad is het interessant om zo eens te lezen waarom mensen aan hun nationaliteit gehecht of niet gehecht zijn. Graag zou ik nog even de opmerking maken, dat de meesten onder ons, eigenlijk de vrije keuze hebben om Nederlander te blijven of om misschien voor de Franse nationaliteit te kiezen en dat we blij kunnen zijn deze vrijheid te hebben. Door mijn werk kom ik regelmatig in contact, en vooral in regio Parijs, met mensen die vaak of bijna geen keuze hebben om terug tekeren naar hun land en dat met alle gevolgen van dien. Lang wachten op de Fr nationaliteit, in Frankrijk integreren terwijl zij ook de taal bijna niet spreken, moeilijkheden met het vinden van werk, geen plaats in een crèche voor hun kind etc. etc. Het verhaal van Max deed me daar even aan denken.
Na al deze reacties vraag ik me heel even (ondeugend) af of ik niet ook de franse nationaliteit erbij ga aanvragen ... ;)
Wèl familie, Lena, maar verre, achterneef van mijn vader, heb de goede man nooit ontmoed en ken zijn analyses niet.
"Waarom hechten veel Nederlanders in het buitenland zo aan het behouden van de Nederlandse nationaliteit? Ook als zij er bijv. al meer dan 30 jaar wonen?"
Het staat in de titel...Heb jij het echt wel goed begrepen Evert?
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr