Echte Hollandse appeltaart verovert Franse markt

Reactie van Lena op 5 November 2015 op 22.12

Mijn doodgewone doorsnee Nederlandse appeltaart,  inderdaad met veel kaneel en rozijnen was ook al een belachelijk succes bij het straatfeest in mijn dorp. Ze waren er gek op! Groet,  Lena. 

Reactie van Jean op 6 November 2015 op 8.06

Hallo Gideon, heb je het recept? Dan kan ik wederom dit weekend iets lekkers klaar maken. Ik heb zelf ook een recept ontwikkeld die ik reeds 40 jaar gebruik en die iedereen die mij kent steeds weer vraagt om te maken.

Groetjes, Jean.

Reactie van Rob van der Meulen op 6 November 2015 op 10.45

@ Theodora: een mooie website is de marketing kant van het verhaal. Afgelopen woensdag in Nevers tussen de middag aangeschoven tussen de vele bezoekers. Tegen beter weten in want een paar jaar geleden bij een andere vestiging (Avallon) dacht ik al: ik had liever bij de Febo een kroket uit de muur getrokken. Het was deze keer nog teleurstellender: vis die zo smakeloos was - hoe lang al warm gehouden in een bak warm water? - dat een nat stuk wittebrood in krantenpapier gewikkeld het glansrijk in smaak zou hebben overtroffen, groente volledig platgekookt, alsof de restjes van de keuken van een bejaardentehuis bij elkaar waren geschraapt. De koffie had de laffe smaak die was achtergebleven nog enigszins kunnen redden. Helaas: alsof restanten uit de strokarton industrie waren recycled om als surrogaat koffie de mensheid nog ecologisch verantwoord van dienst te kunnen zijn. Waarom dan toch zo vol? De prijs, à volonté mogen opscheppen, dat het made in France is en geen Macdo? Misschien is mijn steekproef wetenschappelijk niet helemaal verantwoord, pech gehad, maar toch: jamais une fois.

Reactie van Gideon Hofstede op 6 November 2015 op 18.29

Voor appeltaart heeft iedereen wel zijn eigen recept.

Voor de liefhebbers hier de traditionele versie uit het standaardwerk "de volmaakte hollandsche keuken meid" uit het jaar 1754 : 

Appel-taart hoe men die bakken zal.

Neemt van de beste zuure Appelen en maakt daar wat Appelmoes van; en doet'er wat gestoote kaneel onder, met een Quee-peer of twee, en wat suiker en vier of vyf gestoote beschuiten na dat de appelen sappig zyn of niet: doet 'er dan by wat booter en een Sukadeschil aan kleine stukjes gesneden; of wat gedroogde Oranje-snippers: drukt 'er dan een Citroen in uit: maar men moet het sap van de Citroen, en niets anders daar van gebruiken: Dit moet men alles te zaamen nog laaten opkooken: en als het verslaagen is in een korst gedaan en een half uur laaten bakken, is heel goed.

Reactie van edith janzen op 6 November 2015 op 19.33

De NL appeltaart is toch eigenlijk de beste? Niet zo'n franse appeltaart, waar de tram overheen heeft gereden. Ik doe nog walnoten en vossebessen (Cranberry in het frans) bij de vulling.

Overleden Reactie van Boudewijn Bolderheij op 6 November 2015 op 19.40

Compliment en dank aan Rob van der Meulen.
Het was een genoegen zijn recensie van Flunch te lezen.

Reactie van Rob van der Meulen op 7 November 2015 op 13.26

Wat die Aziatische restaurants betreft: ooit een keer in Parijs voortreffelijk Japans gegeten. Eigen keuze? Nee, medewerkers van de Japanse ambassade aldaar hadden hun oog op dat etablissement laten vallen. Dat valt dus moeilijk te generaliseren. Maar toch: in steden waar een stevige Chinese of Japanse gemeenschap aanwezig is levert dat toch een selectie criterium op: wanneer er veel Japanners of Chinezen in zo'n restaurant zitten, heb je reden om aan te nemen dat het wel goed zit.

Om het spoor van de marketing en reclame nog even vast te houden: met de overvloed aan culinaire programma's op tv en de niet aflatende stroom boeken, blogs en video's zou je bijna vergeten dat volgens sommige Fransen la douce France beter omgedoopt zou kunnen worden in : la République de la malbouffe. Naast onthullende documentaires met de verborgen camera over wat er in restaurants en de voedselindustrie mis gaat rol je al zappend daarna bijna naadloos in een programma over de Meilleur Ouvrier de France (MOF). En denk je: geen beter land dan Frankrijk wat culinaire hoogstandjes betreft. Een gedroomde werkelijkheid?

Wat me trouwens wel opviel: de jongeren waren stevig vertegenwoordigd daar bij de Flunch. Omdat ze geen smaak zouden hebben of weinig geld? Of omdat zij als smartphone en internet generatie gewend zijn dat alles op elk moment van de dag beschikbaar is en ze de rigide Franse openingstijden van de klassieke restaurants beu zijn? Voordat je het weet zit je in een discussie over de openingstijden, de heilig verklaarde 35-urige werkweek van mevrouw Aubry, het werken op zondag dat zelfs voor een erkend niet-Christelijke vakbond als de CGT gelijk staat aan vloeken in de kerk, de omvang van de Code du Travail, de sociale en fiscale lasten voor de kleine ondernemer, etc.

En zo kunnen we nog heel wat zijpaden inslaan, steeds verder weg van recepten voor appeltaart, en daar ging het in den beginne toch om. Ik beken: ik ben geen keukenprins. Dus ik zal iemand in mijn onmiddellijke omgeving vragen een van haar recepten die het goed doen bij onze Franse buren op digitaal papier te zetten.

Reactie van Jacqueline Anemaat op 7 November 2015 op 20.54

De appeltaart mag dan heerlijk zijn bij Flunch (nog niet gehad), voor de rest heeft Rob volkomen gelijk. Flunch enkele jaren geleden uitgeprobeerd, niet voor herhaling vatbaar. Tegen beter weten in vorige maand nog eens in Manosque, tja, de groenten zijn gaarkeuken-waardig, slap en smaakloos, de vis en de entrecôte waren op, van de open wijn uit het vat een slokje geproefd, brrrr, toch maar een flesje genomen, dat was ok.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.