Het is ochtend, maar Place Sathonay is al opgewarmd. Het loopt tegen de dertig graden. Uit de bomen op het lommerrijke pleintje komt luid gesjirp - krekels. 

Op de jeu-de-boulesbaan is niemand te bekennen, maar tussen de Casino-buurtsuper en de croissanterie vult het terras van Dam's Pub zich al aardig. 'Koffie en Bier' staat op een van de luifels. Over de hele breedte van de pub is de slogan 'I Amsterdam's' te lezen. 

Binnen vallen de fietsen boven de bar meteen op. De brede ramen worden bedekt door een transparante grachtengordel en op het plafond staat het logo van Ajax. In de loungehoek staan kasten met Hollandse snuisterijen: een cd van Willy Alberti, een porseleinen Beemsterkoe, een blik Wilhelminapepermunt, het fotoboek Amsterdam van Ed van der Elsken en klompen. Aan de binnenkant van de toiletdeur prijkt een Amsterdamse gracht in graffiti. 

Dam's Pub neemt de hoek van het negentiende-eeuwse pand in. "Tot drie jaar geleden zat hier een echte Franse kroeg, die al sinds mensenheugenis bestond," zegt Ron Kooke in verrassend plat Amsterdams. 

Hij is de man achter Dam's Pub. Voor het verhaal hoe deze ras-Amsterdammer in Lyon terechtkomt, moeten we veertig jaar ­terug in de tijd, naar de periode dat de twintiger Kooke nog lang haar had en sjekkies draaiend door het leven ging. 

Wending
"Ik ben geboren in de Kinkerbuurt en ken elke hoek van Amsterdam. Toen ik ongeveer 20 was, werkte ik bij de Xenos op de Nieuwendijk en daarna tijdelijk in een filiaal in Den Haag. Ik was verloofd met een Amsterdams meisje."

Het gezin Kooke: Dochter Virginie, Ron en zijn vrouw Jeannine © Imco Lanting

Hij leidde zijn leven en was tevreden. "Als iemand me toen had verteld dat ik naar Lyon zou gaan, daar de rest van mijn leven zou blijven en bovendien zou trouwen met een Française, had ik diegene uitgelachen. Amsterdam was alles voor mij." Toch gebeurde het. Door een vakantie naar Spanje nam Kookes leven een heel andere wending.

Zijn dochter Virginie (37), mede-eigenaar van Dam's Pub, zet een Perrier op tafel en stelt zich in gebroken Nederlands voor. "Ze ziet er Nederlands uit hè, met dat blonde haar," zegt Kooke. Hij rolt een sigaret en begint over de zomer van 1976. "Ik ging met mijn broer en zijn vrienden naar Sitges. Mijn verloofde was ook mee. Overdag gingen we naar het strand en 's avonds stappen." 

Vakantieliefde
"Op een avond ­belandden we in een discotheek aan tafel bij een aantal Franse zussen. Met één van hen, Jeannine, klikte het meteen. We raakten niet uitgepraat, al ging alles in halfbakken Spaans, want Frans sprak ik niet. Ons samenzijn ging ­opvallen, maar we deden niks geks. Geen gezoen of geflikflooi. De volgende avond, haar laatste in Spanje, ging ik wel opnieuw naar die discotheek. Bij het afscheid hebben we adressen uitgewisseld. Het enige wat voor mij toen vaststond, was dat ik mijn verloving moest verbreken."

"Ik had het flink te pakken, maar Frankrijk was ver weg en even skypen zat er natuurlijk niet in. Bellen wel. Dan stond ik met een handvol kwartjes in een telefooncel. Nadat ik een bos bloemen bij haar had laten bezorgen, zocht ik haar op in Lyon. Daar kwam ik in zo'n typisch Franse familie ­terecht, waarbinnen ze ongelooflijk aan elkaar gehecht zijn." 

"Hoewel Jeannine ook nog in Amsterdam is geweest, waar vooral de viskramen op de markt indruk maakten, was het meteen duidelijk dat ze daar niet gelukkig zou worden. Negen maanden na hun ontmoeting vertrok hij naar Frankrijk. "Ik hoor mijn vrienden nog roepen: 'tot over een paar maanden, dan ben je er wel achter dat een vakantieliefde niet werkt.' Een paar maanden later waren ze op weg naar onze bruiloft."

Huiskamersfeer
Eenvoudig was de eerste periode in Frankrijk niet voor Kooke. "Ik sprak geen Frans en moest een baan hebben. Het enige waar ik zeker over was, was Jeannine." Pas na het huwelijk kwam schot in de zaak. Hij kwam bij een farmaceutisch bedrijf terecht waar hij kon blijven. 

"Met Jeannine bewoonde ik een klein appartement waar we vaak mensen over de vloer hadden, mede dankzij mijn muziekcollectie die ik uit Amsterdam had meegenomen. Fransen kenden toen bijna alleen maar Franse muziek en ik kreeg maandelijks de nieuwste platen uit de top 40 opgestuurd. Het was bij ons voortdurend een zoete inval van vrienden en familie. Dam's Pub moest diezelfde huiskamersfeer krijgen, vonden we."

Twee jaar geleden openden ze het Amsterdamse eetcafé, op de plek waar decennialang die buurtkroeg zat. "We ­waren ons ervan bewust dat we de plaats innamen van wat als een instituut, bijna als Frans erfgoed, werd beschouwd. We wisten zeker dat we het helemaal anders gingen doen, maar wilden wel de buurt mee. 

Gezelligheid
Ik heb toen geopperd: waarom geen Amsterdamse pub? Ik ben met mijn dochter en Franse schoonzoon op werkbezoek gegaan naar ­Amsterdam om die sfeer naar Lyon te halen. Ja, de gezelligheid inderdaad, een woord dat in het Frans niet ­bestaat. Het was leuk om weer als vanouds naar mijn stamcafé Oporto in de Zoutsteeg te gaan. Vol ideeën kwamen we ­terug. Het concept bleek aan te slaan. 

Sinds het personeel van het ANWB Steunpunt van ons hoorde, houden ze hun borrels bij ons. En ook Nederlandse expats weten ons te vinden. En hoe meer Nederlanders in de zaak, hoe groter de kans op Nederlandstalige muziek. Maar we passen ook echt in deze Franse buurt. Oók toen we op 11 mei de halve finale in de Europa League tussen Ajax en Olympique ­Lyon op groot scherm vertoonden. Fransen en Nederlanders zaten gebroederlijk naast elkaar te kijken, super."

"In dit land geldt een strenge maaltijdcode. Als je niet voor half drie luncht, heb je pech; de keuken gaat dan dicht. Wij serveren de hele dag eten. Dat spreekt veel moderne Fransen aan. En wat ik als Amsterdammer belangrijk vind, is dat iedereen zichzelf kan zijn. Die open-mindedmentaliteit voel je hier." Maar hoe perfect ook, er mist iets elementair Amsterdams in Dam's Pub: het bittergarnituur. 

Bitterbal
Kooke wijst naar zijn vrouw: "Zij houdt de bitterbal nog buiten de deur. De Fransen kennen het niet. Ik ben wel eens met ­Febo om de tafel gegaan, maar die leverden liever aan de grote badplaatsen waar tienduizenden Nederlanders zitten. Bij ons kan het niet uit. Nog niet, zegt ik, want ik wil nog steeds proberen de Fransen aan de bitterbal te krijgen."

"Wat ik mis aan Amsterdam? De Febokroket dus, haha, maar ook de drukte. In Amsterdam hangt een kosmopolitische ambiance die je op weinig andere plekken vindt, ook niet in het grotere Lyon. Ik voel me in die zin een ­ambassadeur van mijn geboortestad. Veel klanten worden nieuwsgierig naar Nederland nadat ze in Dam's Pub zijn geweest." 

Kookes' Frans is inmiddels even vloeiend als zijn plat-Amsterdamse accent. Op het plafond van de bar leest hij de oud-Hollandse spreekwoorden: 'Die niet waagt, die niet wint' en 'Waar een wil is, is een weg'. Ze zijn de ­Amsterdammer in Lyon uit het hart gegrepen.