Zaterdag 6 juli, de eerste echt warme dag sinds lang. We besloten om toch naar Parijs toe te gaan. OK.
Met de auto naar RER station Massy, er zijn nog steeds gratis parkeerplaatsen, maar dat duurt niet meer lang.
Er is de laatste jaren veel gebouwd en het gaat nog wel even door. Ook dat verdwaalde lege plekje met troep en oud asfalt is er volgend jaar niet meer.
Kaartjes gekocht via RER automaat. Je moet wel even weten hoe het werkt, 13euro20 voor 4 kaartjes d.w.z. gaan waar je wilt voor 2 personen heen en terug.
Doel vandaag weer eens Barbès en Montmartre, dicht bij elkaar op loopafstand. Tegen 11 uur 's ochtends is het al redelijk druk, veel kleur, veel nationaliteiten, veel bagage, veel koffers, veel wagentjes, kinderen, misschien omdat het de eerst dag van de vakantie is. De lijn gaat ook naar aeroport Orly en Charles de Gaulle. Na 10 minuten worden we verrast door een opdoemende Oost-Europeaan met trekharmonica, Franse liedjes eindigend met "My Bonny is over the Ocean". Gemengde gevoelens over en weer. Van ons kreeg hij een euro, toch.
Hoe zo een man de dag door brengt.
Overstapstation, een vol en levendig Gare du Nord, waar het even zoeken is naar de lijn Barbès, slecht 1 halte verder.
Het typische station Barbès met zijn ijzeren brug en zware middeleeuwse draaideuren, met vlak daarachter een aanbod van Marlboro, Marlbooro, Malbro, mobiele telefoons, vers gebrande pinda's, donkerblauw gekleed politiekoppel, de felle kleuren van Tati en menigeen voor de op de stoep oprukkende bakken met koopjes. Aan de overkant de oplettende personeel-detectives. Geuren en kleuren.
Licht stijgend de hoogte in, een eerste koffie met croissant naast de deur van het stoffenparadijs "Marché Saint Pierre". De chique dame naast ons bestelt een panaché, checkt na korte tijd haar smartphone en een voorzichtig pakje sigaretten komt te voorschijn, zij kijkt net als wij wat dromerig het straatje in, een buurtbewoonster.
Voor de toiletten moet je een muntje vragen, het 50 eurocentstuk verdwijnt toch maar in mijn zak, want de deur is open.
De hitte slaat toe. De buurtdame verhuist naast ons in de schaduw.
In de winkel met coupons tegen over ons heeft koopt mijn vriend na enig overleg 2 meter dichtgeweven schilderslinnen, een goede prijs.
Ik verdwijn in de tegenoverliggende zaak met fournituren, het paradijs voor iedere modeontwerper. Wat ze niet hebben bestaat niet.
De winkel ernaast verlaat ik na een half uur met een prachtige zwart-donkergroene tweed (geen tweet met een T) voor 9euro20 (marqué haute couture), naaiwerk voor een lange winterdag.
De hoek om en je staat aan de voet van de berg waarop le Sacre Coeur. We lopen wat langs de voet van de berg, even later wat omhoog en nemen toch maar de trappen.
De toeristen verwonderen zich over deze lange steile trappen en rechts houden is niet iedereen gegeven.
Even buiten het toeristengebeuren de zonnige hoek van een Italiaans restaurant. Dagschotel pastasalade en een warme pasta met groente voor mij. De bestelling laat op zich wachten. Zoo-lang op zich wachten, dat er ferm wordt gereclameerd.
De chef bemoeit zich er mee, er wordt vuur in de sloffen geschoven, wat resulteert in een extra grote karaf rosé en een gratis dessert van de zaak. Toch is na een half uur wachten de maaltijd heerlijk.
De verantwoordelijke bediende krijgt er van langs, de baas excuseert zich met het feit dat hij doof is en zijn gehoorapparaat niet wil dragen. Wij hebben toch een vrolijk ander idee over deze man. Het dessert en later de 2 kopjes koffie op 1 bordje maken het terrasje een ideale plek voor amants. Het verliefde stel, op een elleboogafstand naast ons, blijkt in de buurt te wonen en in hier regelmatig te eten.
De houtblokjes onder de tafels doen hun best op deze berghelling.
De volgende trap de hoogte in wacht. Aan weerszijden posteren zich de eerste portrettisten, waarvan het eenmaal bovenaan gekomen wemelt en er een vloeiende overgang bestaat tussen kunstenaars, restaurants, toeristen, taxi's. Wat past er toch veel op zo een klein plein: Place du Tertre.
Gewrongen door het publiek, belanden we bij een van de typische toeristenwinkels, waar de ene Eiffeltoren om de eer strijdt tegen alle andere Parijse sniksnak.
De sjaals buiten doen me denken aan Zuid-Frankrijk, mijn vriend heeft voor ik het weet me er een om gedaan. Inderdaad goed geschoten.
Le patron is bij het afrekenen verbaast over zijn eigen prijskaartje en na nog wat A's en O's in de winkel achter te hebben gelaten, zitten we even later op een muurtje tegen de Sacre Coeur te praten met 2 jonge Zweedse toeristen.
Van 100 meter iets dieper gelegen weerkaatsen verbaasde geluiden en applaus naar het iets hogere waar we zitten. Eenmaal aangekomen bij de grote horde mensen, die genieten van het uitzicht over Parijs blijkt een donkere man in sporttenue een voetbal acrobatisch in een lantaarnpaal hoog te houden, de reden van de publieke belangstelling.
Hoog torende hij boven het panorama uit onder smartphones en tablets. Nationaliteiten zijn niet te tellen.
We wandelen naar beneden. Twee oude dames op een bank geven een poes te eten, één van de negen, waarvoor ze dagelijks terugkomen. Kan het typischer Parijs.
Op het gras van de berg picknicken mensen. Het is een lome prettige sfeer. Een paar Algerijnen komen met emmers fris gevulde flesjes water langs: 2 euro's.
Op het plein beneden wordt gegeten, gedronken en op de straat, die diep naar beneden loopt, voetballen 2 jongetjes met routineuze bewegingen, want als de bal naar beneden rolt ben je aller-retour minstens een half uur verder. Het kleine broertje heeft een irritant fluitje en mag waarschuwen voor auto's.
Halverwege de weg, op de hoek, een brocante. Ik laat me verleiden tot de koop van een geprinte, nog ongeborduurde borduurlap van 1.20 meter bij 50 cm van een schaars geklede man aan het strand.
De verkoopster nodigt ons uit voor een "repas de quartier" vlak bij de Rue Muller, een uurtje later om half acht.
We komen uit op de drukke rue Barbès, waar blanken meer opvallen als Nederlandse dafjes.
In de namiddagzon steken we de straat over en belanden op een terras met een kannetje "thé à la menthe" en de plaatselijke krant, le Parisien, waarin uitgebreid de tops en flops vakantiebestemmingen 2013 worden vermeldt.
Verbazingwekkend hoe vaak en vriendelijk er tegen ons wordt gelachen en goedendag gezegd.
Toch maar even verder de wijk in.
Het einde van de Afrikaanse markt, bezaaid met dozenflessengroentenfruit, vis. Er wordt nog stevig doorverkocht, hoewel het bijna zeven uur is. De winkels en cafés aan weerszijden zijn open, vrij onvoorstelbaar hoeveel mensen er in een kapsalon passen. Na 1 paar schoenen in de "cuirmarket", een tijdelijke schoenen verkoop in een oud theater met gordijn en balkons inclusief, en een pot "savon noir" verder, verkocht door een enthousiast Afrikaanse voetbalfan ( van Persie, Robben, Real Madrid en zijn verbazing over het feit dat wij naast onze moedertaal ook Frans spreken) : terug bij de RER, gare du Nord, Massy, in een volle metro.
Maar goed, dat we vorige hebben laten gaan. We kunnen de helft van de weg zelfs zitten.
De metrostations zullen de komende dagen nog meer opwarmen en het wachten lastig maken.
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr