Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Hier in West Europa zitten we nu al weer vier weken thuis. Het eind is nog niet in zicht, al willen sommigen ons anders doen geloven. Reeds lang geleden met veel voorpret geboekte vakanties staan op losse schroeven. Zou het nu helemaal niet meer doorgaan? Krijgen we ons geld terug? Of kunnen we de vakantie verzetten? Naar wanneer? Later dit jaar? Volgend jaar?
Als oud zeevarende gaan mijn gedachten uit naar al die mensen op zee. Negentig procent van al het transport op deze wereld vindt per schip plaats. Al die zeelui, die ervoor zorgen dat wij bevoorraad kunnen worden, zitten nu vast op hun schip en kunnen niet worden afgelost. Allereerst omdat veel landen hun grenzen hebben gesloten en niemand toelaten, maar ook omdat er doodeenvoudig geen vliegverkeer meer plaatsvindt. Dus na zes maanden of langer onafgebroken continudienst, zonder een vrije dag, zitten ze nu al maanden op hun aflossing te wachten. Hun partner en kinderen blijven in het ongewisse. Ze kunnen niet even de wal op, niet even de benen strekken en het thuisfront bellen. Telefoontegoeden raken uitgeput. En op een schip kun je elkaar niet ontlopen. Raakt er één besmet, dan moet de hele bemanning er aan geloven. En er komen nu eenmaal wel mensen aan boord; de loods, de havenmeester, de scheepsagent, personeel voor het laden en lossen. Als er aan boord een besmetting uitbreekt, dan wil geen haven je nog hebben! Hoe lang nog?
Dan hebben wij op het platteland het gemakkelijker. Als ik de tuin uitloop zit ik in het bos. Politie zie je er niet, en gevaar voor besmetting is er al helemaal niet want zelfs in het hoofdseizoen kom je er zelden iemand tegen. Toch begint het ook bij ons te wringen. We gaan normaal al niet veel weg. De wekelijkse boodschappen, een terrasje pikken, ergens een hapje eten, soms een tochtje naar een stad of ergens wandelen, af en toe een bezoekje, daarmee hebben we het wel gehad. Maar na vier weken aan huis gekluisterd te zijn wil je er weer uit! Dan maar in de tuin werken, maar dat houdt ook een keer op. Bovendien ben ik als zeeman al van nature geen tuinier. Daar werd het tuinieren door onze lieve heer uitgevoerd, al deed hij dat wel eens erg slordig en liet hij diepe gaten achter. Mijn vrouw werkte, dus hadden wij weliswaar een redelijk groot huis, maar met slechts een klein tuintje. Een uurtje werk per week. Hier hebben we vier duizend vierkante meter tuin. Nu beginnen we klusjes uit te voeren die we jaren hebben laten liggen. Maar ook daarin zijn we beperkt. Tuincentra en doe-het-zelf winkels zijn dicht. De verf is op, dus schilderen is er niet bij. Planten kun je soms nog bij de supers kopen, maar de kwaliteit laat dikwijls te wensen over. Bestellen op het internet kan, maar je weet niet wanneer het geleverd wordt. We zitten nu te wachten op producten die we nog voor de crisis hebben besteld.
Mensen zijn sociale wezens en het gebrek aan menselijk contact gaat wringen. Geen bezoek ontvangen, maar ook niet op bezoek gaan. Het is tegennatuurlijk.
Maar wij mogen nog niet klagen. Je zult maar in de stad op een klein appartementje zitten op zes hoog, met drie kinderen en een hond!
Nog even doorbijten tot 11 mei en dan? Ouderen en mensen met een zwakke gezondheid mogen dan nog niet naar buiten! Wij zijn in de zeventig, weliswaar goed gezond, maar blijven in “confinement”. En de HORECA blijft tot juli gesloten. Tot nu toe blijven we er vrolijk onder, maar hoe lang houden we dat vol?
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en vooral een goede gezondheid toe!
Weergaven: 1898
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Marlies en Hans, je kiest er niet voor om in de gevangenis te belanden. Dat wordt vaak al heel vroeg bepaald, in je jeugd en natuurlijk door de intelligentie en het karakter die mensen van hun ouders erven. Dat jullie zo gelukkig zijn geweest in jullie jeugd, dat je met volle overtuiging kunt beweren: "Zorg dat je niet in de gevangenis terechtkomt!" wil niet zeggen dat iedereen uit een milieu komt (en dientengevolge een leven leidt) dat algemene waardering oogst en dezelfde (ook financiële) kansen biedt als aan jullie.
Ik heb ook regelmatig met gedetineerden te maken gehad en ik kan je garanderen dat het mensen zijn als jij en ik. Wij hebben geluk gehad in het leven, zij niet. Hij die zonder zonden is, werpe de eerste steen.
Ik vind het terecht dat Ingrid aandacht vraagt voor de gevangenen in deze crisistijd. Weet je wel hoe gelukkig je bent wanneer je je hele leven hard kunt werken en alom geacht en gewaardeerd wordt? En je leven en je toekomst financieel gewaarborgd zijn? OK, nu heersen er soms verschrikkelijke toestanden aan boord van schepen, maar het enige wat Ingrid zegt, is denk ook aan de gevangenen.
Er wordt niemand vrijgepleit en Theodora heeft weldegelijk gelijk.
Verder zitten er ook mensen in de gevangenis die alleen nog maar verdachte zijn en nog niet veroordeeld zijn en dat misschien ook nooit worden.
Je hoeft alleen maar te kijken naar wat er nu in Amerika gebeurt om te snappen hoe dat zit met afkomst en kansen, scholing en geluk enzo...
Het is ook wel makkelijk om maar te zeggen dat iemand die in de gevangenis zit het verdiend heeft zonder enige nuance daarbij.
Hans, we zullen het nooit eens worden. Ik leg me erbij neer.
Ga eens op bezoek bij een gevangene, die vastzit omdat hij in een moment van onoplettendheid een verkeersongeluk heeft veroorzaakt, waarbij iemand anders het leven liet en die dientengevolge tot jaren gevangenisstraf is veroordeeld wegens doodslag. Wie kan zeggen dat hem dat nooit zal overkomen? Geen mens. "Zorg dat je niet in de gevangenis terechtkomt", is dan wel héél gemakkelijk redeneren. In de gevangenis zitten echt niet allemaal doorgewinterde zware jongens. Die trouwens ook, als je ze het op de man af zou vragen, liever een leven als jij of ik hadden geleid. Maar zij hebben geen geluk gehad.
Ik had een oom (broer van m'n moeder), die zijn halve leven in gevangenissen heeft doorgebracht. Een schat van een man, maar mijn grootmoeder was nu eenmaal getrouwd met een enorme zuiplap, die al het huishoudgeld verzoop. Als mijn oma even de deur uit was, riep hij uit het raam een "voddenboer" aan die toen nog met een bakfiets door de straten van Amsterdam reden, roepend: "Voddúh! Voddúh!" En dan liet hij zo'n man de hele armoedige inboedel op zijn bakfiets laden en had hij weer geld om te verzuipen.
Mijn vader wist mooi te vertellen over de eerste keer dat hij bij mijn moeder thuis kwam. Opa had net weer de hele boel verkocht en het hele huis was leeg. Maar in de keuken stond nog een keukentafel met twee stoelen en een vuilnisbak. En aan de muur hing een bordje met "Gezelligheid kent geen tijd"...
Met zo'n vader kun je als jongen bijna niet anders dan crimineel worden. Wanneer mijn oom weer eens in de gevangenis zat, gedroeg hij zich voorbeeldig. Hij hielp altijd mee in de keuken en was een zeer gewaardeerde kracht. Maar zodra hij weer buiten kwam, ging het mis. Want hij moest in zijn levensonderhoud voorzien en welke werkgever wil je hebben wanneer je eenmaal in de gevangenis hebt gezeten? Die redeneren allemaal als jij. Dus ging hij weer naar de kroeg, waar hij gevangenisvrienden tegenkwam en dan beraamden ze weer een slim plannetje. Tot ze opnieuw tegen de lamp liepen.
Zo kan een leven ook verlopen. Ik vind dus dat ik geluk heb gehad, al heb ik een bijzonder ongelukkige jeugd gehad. Maar velen redeneren als jij: gewoon zorgen dat je niet in de gevangenis terechtkomt. Jaja.
hallo Theodora
Dat is tè gemakkelijk geredeneerd. Iedeereen heeft en maakt uiteindelijk zelf een keus. En natuurlijk, zijn er mensen met pech. Maar dat is nooit een excuus om misdadiger te worden. En natuurlijk zijn er ook gerechterlijke dwalingen waarbij mensen onterecht in de cel komen. En er zijn verschillen in misdrijven en misdaden. Sommigen vallen steeds in herhaling, enkelen verbeteren zich.
Ik weet ook dat je er in een gevangenis meestal niet beter op wordt, tussen allerlei criminelen die je kunnen beïnvloeden, maar ken jij een betere manier waarbij de maatschappij geen gevaar loopt?
Je zou dan juist de mensen die wel de goede keus maken extra moeten belonen; niet de mensen die een verkeerde keus maken! En heus de meeste mensen maken gelukkig de goede keus.
Daar ging het in deze discussie echter niet om. Moeten gevangenen beter behandeld worden dan andere mensen? Lopen zij meer gevaar dan mensen in een verpleeghuis? Moet ik medelijden met ze hebben? Er zijn veel beroepen waarin je meer kans loopt besmet te worden. Mensen die gewoon hun werk doen en die geen crimineel verleden hebben. Sorry, maar ik kies voor deze laatste groep!
Hans, ik redeneer niet, ik vertel je een verhaal dat ik zelf in mijn jeugd heb meegemaakt. Zoals ik zei: we worden het nooit eens en daar heb ik me bij neergelegd. Ik probeer niet (meer) je te overtuigen, doe dat ook niet met mij.
Heel erg allemaal Hans, vooral voor je vrouw. Maar ook voor jouzelf. 't Lijkt me verschrikkelijk wanneer zoiets je overkomt, of iemand in je naaste omgeving.
Inmiddels hebben we onze standpunten nu wel uitgewisseld, dus laten we er maar een punt achter zetten.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr