Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Al twee keer eerder berichtte ik over de avonturen met onze kippen. Nu dan toch ook maar de epiloog. Een korte samenvatting van het voorafgaande. Het begon vorige zomer, met onze drie dames. Zwart waren ze, met gouden veren in hun hals. Ze deden elke dag braaf hun plicht: een ei leggen, waarna ze vervolgens de hele dag lekker over ons terrein of in ons bos scharrelden, en uitrustten in de schaduw van de appelboom. Ze hadden een mooi kippenhok voor de nacht, maar overdag gaven we ze de ruimte, vooral omdat we merkten hoe natuurlijk dat voor ze was: eropuit! Maar het paradijs was van korte duur. Het begon met een moordlustige buizerd. Toen hadden we er nog maar twee. Niet veel later werd er een ziek. Coccidiose. We gaven haar een apart hokje met veel zacht hooi, een hospice, waar ze mocht sterven. Toen hadden we er nog maar een.

En dus reden we weer naar de kippenfokker en kochten er twee nieuwe bij: een rode en een grijze. Ze waren nog jong en legden nog niet, waardoor onze gigantische eierenvoorraad gelukkig wat begon te slinken. De groepsvorming liet ook even op zich wachten. Waren we gewend aan een gezellig clubje, nu deed ieder voor zich maar wat. Soms kwamen we de rode dame in haar eentje ergens tegen op het zandpad, achter ons terrein. Waar ze op haar dooie gemak uit het bos kwam aanlopen, alsof ze met haar handtasje even was wezen winkelen. Maar langzaam maar zeker werd het toch wel weer een team. Zwart, rood, grijs. Voorwaar een divers gezelschap. De twee nieuwe begonnen ook te leggen, geheel volgens plan. Maar na hun dagelijkse plicht liepen ze alle drie steeds vaker meteen naar de buren, waar alle dagen kattenbrokjes op het terras staan. Die buren hebben - spoiler! - geen omheining, en dus geen afscheiding van de openbare weg.

In december was het zover. Een gehuchtje verderop woont een mevrouw die een hond heeft aangeschaft, een husky. Niet de makkelijkste honden. Mild uitgedrukt: een hond met temperament. In gewoon Hollands ‘prooidrift’. Ze wandelde met haar hond, niet aangelijnd, langs ons huis, en haar husky zag in zijn ooghoek een van onze kippen, de laatst overgebleven zwarte, op het terrein van onze buren lopen.

Zo bleven de rode en de grijze over. Dat ging best een tijdlang goed. Een mooi leven hadden ze. Eten en drinken in hun hok. Overdag lekker overal scharrelen, in ons bos, bij de buren, in de moestuin. Af en toe kwamen ze gezellig kwebbelend naar ons toe, zeker als ze een blaadje sla of wat overgebleven pasta ontwaarden. En tegen de schemering zochten ze zelf hun hok op, waarvan we dan, als het echt donker werd, de deurtjes op slot deden. Om de volgende ochtend - luid roepend - weer door een van ons bevrijd te worden.

Maar ja, op de beelden van onze wildcamera hadden we al gezien dat er vrijwel elke nacht een of twee vossen rond ons terrein aan de wandel waren. En bovendien weten we in het bos een vossenhol op een paar honderd meter van ons huis. Zo rond begin april - ook dat weten we - is het de tijd van de jonge vosjes, de welpen. Die, naarmate ze wat ouder worden, flink wat eten moeten krijgen. Met als gevolg dat het vossenkoppel steeds brutaler werd en zich ook overdag al liet zien. Lang verhaal kort: in een tijdsbestek van een week was eerst op klaarlichte dag de grijze gepakt en vervolgens was pa of ma teruggekomen om ook onze laatste kip te grijpen, en die aan zijn welpjes te voeren.

We hebben ons kippenhok aan de zus van onze buurvrouw verkocht … Het is klaar met de kippen. We konden er niet meer tegen, elke keer de confrontatie met de dood van een dier waar je je toch - al zal dat sommige mensen bevreemden - aan gaat hechten. Elke kip had een andere persoonlijkheid. En communiceerde op een andere manier met ons. Het waren wézens. Die we een leuk leven wilden geven. Een natuurlijk leven. En die we niet als gevangenen in een hok wilden stoppen.

Het blijft ingewikkeld, hoe we ons verhouden tot dieren. We hebben ook twee honden, twee paarden en een poes. We proberen ze zoveel mogelijk een leven te geven dat overeenkomt met hun natuurlijke behoeften. Maar ja, hoe zit dat dan met paardrijden? Een metalen bit in zijn mond proppen en er vervolgens bovenop gaan zitten? Is dat leuk voor een paard? Of de honden aan de riem als we een stukje langs de weg gaan lopen? Nou ja, dat is voor de veiligheid, zou je kunnen zeggen, zoals je ook bij kinderen de grenzen bepaalt. Maar het weghalen van een muis of hagedis die onze poes te pakken heeft, die ze vervolgens een half uurtje wil martelen?

Wat is wijsheid: een kip opsluiten in een ren, waar ze hooguit een korrel graan kunnen zoeken die je er af en toe ingooit, maar waarin ze veilig zijn? Of haar de vrijheid geven om de hele dag te doen waar ze zelf zin in heeft, flinke wandelingen maken, het ene na het andere insect uit de grond peuteren? Met als gevolg dat het een mooi, maar kort leven zal zijn? Of zou dat juist een stressvol bestaan zijn voor een dier, met zoveel gevaar om zich heen? Ik weet het allemaal niet meer.

Leo Pauw

(Voor meer korte verhalen over ons leven op het Franse platteland, zie www.leopauw.com. Daar is ook meer informatie te vinden - voor wie het interesseert - over mijn nieuwste roman De tranen van de stad, ook in Frankrijk goed verkrijgbaar via www.amazon.fr - tegen zeer beperkte verzendkosten). 

Weergaven: 832

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn. 

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20240628, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van eric van keulen op 28 Juni 2024 op 22.20

Entendu Leo, er is natuurlijk geen wijsheid zoals jezelf aangeeft.

Wij wonen zelf ook en campagne, en hebben getwijfeld 8 jaar geleden of we met kippen zouden beginnen in FR. Ik ben er mee opgegroeid in NL als kind, heb ze met mijn épouse gehad in NL. Daar konden ze in onze tuin scharrelen en 's nachts in het hok. Maar ook daar is een kip virulent aangevallen in het hok door een rover, maar heeft zich geweerd en overleefde.

Waar wij nu wonen is de keus of in een ren met hok, of niet. Of genoegen nemen met een onverwachte rover. En die zijn er altijd. Wij hebben sinds jaar en dag een valkennest aan huis, en zien dat de ouders andere vogels slaan om hun jongen eten te geven. Dat is soms wreed, maar niet anders. Met de kippen is het een beetje anders natuurlijk. 

Ik zou zeggen, als je er tegen kunt, doe zoals je het gedaan hebt. Af en toe 1 opgegeten, maar verder een prima leven. Mijn idee is nog altijd dat dieren in vrijheid, relatief weliswaar, een beter bestaan hebben dan in gevangenschap. Waarbij je een discussie kunt heen over gedomesticeerd of niet. 

Goed voorbeeld, voor ons, is een chèverie bio, die zoveel land hadden dat ze porc noir gingen houden. Voor hun plezier, maar er kwamen er snel heel veel meer. Na 4 jaar kwam op de markt in Nerac naast de geitenkaasjes ook het vlees van de porc noir te koop. De kwaliteit was geweldig, de dieren hadden een prettig leven gehad. Voor zover ik het heb kunnen beoordelen. Ze hadden 7 ha terrein waar ze onbekommerd konden rondrennen voor zover ze er zin in hadden, en hadden hokken met stro om te slapen.  

  

Reactie van leo en Angela Struijk Salvetti op 29 Juni 2024 op 6.25

leo, zeer herkenbaar  verhaal.

Wonend tegen de bosrand  zijn we heel wat kippen kwijtgeraakt door de jaren. In begin meestal door vergeten 's nachts het nacht hok dicht te doen of te laat.

Grootste anslag was toen Angela  op 4 mei om 8.00 uur de doden herdenking op TV wilde zien en zou daarna wel even het nacht hok dicht gaan doen. Kwan 8.30 terug uit de wei en vertelde,  had een tweede doden herdenking gehad , alle 4 kippen dood gevonden.

Kopen dan weer nieuwe bij de cooperatieve, maar verdwenen daarna ook al overdag uit de wei en vinden nog geen veer terug.

Willen het dit jaar weer eens proberen , maar zijn intussen een 3 sterren restautant geworden voor vossen, marters en buizerds(?) .

Overwegen een soort corral met ook gaas er boven, maar dan geen kippen meer die overdag gezellig de hele wei af struinen  

Reactie van Peter Jan op 29 Juni 2024 op 16.22

Ik vind de oogst van diverse verhalen een mooi eerbetoon aan de gesneefde kippen. Hier in het dorp is veel ervaring, die overeenkomt met allen hier die volledige vrijheid bieden. 

Reactie van Erwin Z. op 29 Juni 2024 op 19.07

Ik rij sinds anderhalf jaar op een vuilniswagen door de Allier, en s'ochtends begint mijn dag om 4 uur. Dan kom ik vossen tegen die op jacht zijn, dassen, buizerden  die op de ronde hooibalen hebben plaatsgenomen om de muizen beter te zien, marters die de greppels langs de wegen aflopen, idem de egeltjes die helaas vaak te sloom zijn om de razende auto's te ontwijken. Kippetjes zou ik wel willen, maar daar zie ik maar vanaf vanwege de te verwachten slachtingen. Misschien dat ik ooit 1 of 2 koeien neem; die worden in ieder geval met rust gelaten door andere dieren, alhoewel; de terreur van de vliegen die om hun ogen cirkelen is ook niet om aan te zien.

Reactie van Leo Pauw op 2 Juli 2024 op 10.52

Dank voor alle reacties!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Booka.place - Webstudio 24

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden