Viering met bijsmaak in Pau

Jaren geleden vlogen mijn ex partner en ik naar Londen om ons tweejarig bestaan te vieren. Bij aankomst werd al snel duidelijk dat onze handbagage, die bij vertrek tot verplicht ruimbagage was gekwalificeerd, niet was meegevlogen. Ok, niet fijn maar ook geen ramp.

We besloten ons niet te laten kennen, we installeerden ons in ons hotel pal naast en met uitzicht op Kensington Palace. Een kwartier later zaten we aan tafel in een geweldig restaurant op steenworp afstand van onze accommodatie. For the time being compenseerde deze culinaire avond van hoog niveau, ruimschoots het gemis van tandenborstels en schoon ondergoed.

Na de avond afgerond te hebben met koffie en cognac, liepen we verzadigd, voldaan en enigszins beneveld naar ons hotel. Voor het slapen gaan moest er nog wel even gezapt worden. Het eerste beeld liet een hele slechte B-film zien, zappen dus.

Vreemd, een ander kanaal toonde exact dezelfde film. Langzaam drong het tot ons door dat we naar live beelden aan het kijken waren van het tragische ongeval waar onze buurvrouw, die nooit meer thuis zou komen, slachtoffer van was geworden.

Een bizarre ervaring. Kom je één keer in Londen en slaap je naast de residentie van Lady Di en zie je op tv dat ze een half uur eerder haar leven verloren heeft.

Bovenstaand relaas heeft natuurlijk geen enkele relatie met wat je hier op NLpuntfr zou verwachten, maar op een bepaalde manier wel met wat ik gister met mijn vrouw meemaakte  in Pau.

Achtentwintig jaar later en sinds gister elf jaar samen met mijn Franse vrouw, was er weer zo’n moment om te vieren.

Ons oog was gevallen op een recentelijk geopend oester en tapas restaurant in het centrum. We reserveerden een tafel voor midi. 

Normaal gesproken is parkeren nooit een probleem in Pau, als het op straat niet lukt dan zijn er genoeg parkeer- terreinen en garages, zelfs op zaterdag. Dat was gister niet het geval. Overal langs de straten was een parkeerverbod ingesteld, ook het hele grote parkeerterrein (voor de kenners) Parking Verdun was afgesloten.

Er was ook aardig wat politie ter been. We kwamen er al snel achter dat dit te maken had met een geplande protest mars voor  “les forêts vivantes”

Uiteindelijk vonden we toch nog een plek in de parkeergarage aan de Boulevard des Pyrénées. Bij het verlaten van de garage stuitten wij echter op een overmacht aan politie met auto’s en motoren, die niets te maken had met wat wij kort daarvoor hadden gezien. 

Ook voor het terras van ons restaurant leek het wel een parade van wouten. Eén  politie auto stopte, zonder voor ons duidelijke reden pal voor ons terras. Mijn vrouw kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen, ze wou opheldering. Ze liep vastberaden op de chauffeur af, ik zag haar wat gebaren, het leek alsof zij het een en ander aan de politieman achter het stuur stond uit te leggen (zie foto).

Ze kwam terug met de verklaring dat er niets aan de hand was, maar dat ze gewoon aanwezig waren au cas où de protesten uit de hand zouden lopen.

Wij vonden die verklaring op zichzelf aannemelijk, maar niet in combinatie met de hoeveelheid  politiemensen die aan het patrouileren was.

Toen we even later ook nog militairen zagen praten met dezelfde politieman waar mijn vrouw net daarvoor mee gesproken had, begonnen we de verklaring van de politie nog meer in twijfel te trekken.

Bij thuiskomst doken we internet op. Daar kwam de aap gelijk uit de mouw. Wat bleek: we waren op een haar na getuigen geweest van een poging tot moord, vlakbij en ongeveer op het moment dat wij de parkeer garage verlieten. Het slachtoffer is in zijn borst keel gestoken en zou in levensgevaar verkeren. De dader is voortvluchtig.

De eerstvolgende viering doen we misschien gewoon thuis;)