Citroën trekt een streep onder het hydraulisch veersysteem.

Citroën en het fameuse veersysteem. Pure nostalgie, mais malheureusement c’est fini.

Het doet mij terugdenken aan mijn tweede occasiewagen en meteen mijn eerste Citroën, een CX Prestige. Ik was op zoek naar een andere auto en had vernomen dat er een technieker bij de luchtmacht na zijn uren Citroën herstelde, alleen Citroën. Ik was benieuwd en ging hem opzoeken. Bij mijn aankomst had ik onmiddellijk iets van “Hier moet ik zijn.” De man zat in kleermakerszit op de boord van de carrosserie van een DS, met maar een paar sleutels bij de hand, aan de motor te werken. “Er staat nog wel een CX buiten naast de garage” wist hij me te vertellen. “Een Prestige, ze heeft anderhalf jaar stilgestaan maar de motor is perfect in orde.” Ik had nog nooit met Citroën gereden en hij gaf mij de sleutels. Inderdaad, ze startte onmiddelijk, ging zachtjes omhoog en ik voelde mij als een heer in mijn fauteuille. Ik was verkocht. Voor meer dan twintig jaar aan Citroën.
Een vriend van mijn vader was carrosier alwaar ik mijn nieuwe trots mocht opschuren om te laten herstellen en herspuiten. Ik was toen 19 jaar met een krap budget. Boven de deurbeschermers bleef het originele lichtgrijze kleur en onderaan werd het donkergrijs. Duidelijk? Inderdaad de roest aan de onderkant van de deuren moest weggewerkt worden. Het was een gekend probleem maar het comfort die de vering aan de wagen gaf was gewoon verbluffend. En de roestplekken? Die waren te herstellen en het salon van mijn ouders zat zelfs niet zo lekker. De stuurbekrachtiging was toen al fenomenaal. Met de pink (kleine vinger) het stuur volledig draaien en bij loslaten draaide het stuur terug tot de wielen mooi recht stonden. Zalig. 
Het was de periode waar we veel naar concerten gingen en de afspraak was om beurtelings te rijden. Maar de meisjes wilden liever mee in ‘het strijkijzer’. Jawel, zo hadden ze haar omgedoopt. De mooie donkerblauwe stoffen zetels die op z’n minst 30 cm hoog waren en met een koffer die dienst deed als klankkast gleden we zalig van concert naar concert. En we reden 190 km/u. achteruit! De snelheidsindicator was een ring die ronddraaide en in achteruit draaide deze in de andere richting :-)
Citroën zou mijn jarenlange bondgenoot worden.

Voor de liefhebbers,  hier het artikel op deredactie.be

Dédé.