Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Heel triest verhaal in het algemeen dagblad -
Sociaal drama in Frans dorp: Nederlander ligt zes maanden dood in w...
Weergaven: 2280
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Hans heeft gelijk. Voor mij is de privacy van deze David gerespecteerd. Het verhaal geeft ook een goed idee van wat hulpverlening kan inhouden, wat het mogelijk maakt en wat de limieten zijn. En zeker hoe belangrijk het is om solidair te blijven. Beter dan via een "fait divers" in het AD, is deze man nu ineens minder anoniem. Destijds schreef ik er ook over, als professionele hulpverlener. Met de gedachte dat mensen meer begrip gaan tonen als je getuigt van wat er mogelijk is. Het verslag van Hans op dit forum gaat voor mij dezelde richting op.
Hans, goed gedaan. In de Volkskrant staat regelmatig een rubriek over eenzame mensen die dood gevonden worden. Dan wordt er toch geprobeerd waardig afscheid te nemen. Jouw inzet getuigt van respect en erkenning van zijn bestaan.
@ Hans: compliment!!
Natuurlijk ben ik het eens met alle eerder geuite steunbetuigingen; ik heb alleen maar complimenten voor Hans van den Bos en de manier waarop hij zich voor een medemens heeft ingezet; diep respect voor zijn volhoudendheid en opofferingsgezindheid. Kennelijk liet hij deze man meer in zijn waarde dan zijn voorgangers waar (standaard) wel ruzie mee ontstond. Hij ging verder waar vrouw, zoon, dochter en broer het kennelijk al hadden opgegeven.
Maar het verhaal heeft ook een andere aspect wat het verhaal nog triester maakt; kennelijk hebben alle professioneel (hoog) opgeleide hulpverleners nooit begrepen dat het hier ging om een mens die "schreeuwde" om de hulp die zij (misschien) konden bieden, die de reden was voor hun bestaan. De hulpverleners hebben nooit (voldoende) onderkend dat er dringend hulp nodig was of informatie over deze persoon heeft hen nooit bereikt of ze hebben via de huidige regelgeving nooit voldoende mandaat gehad om adequaat in te grijpen in de situatie. Deze 3 mogelijke oorzaken geven aan hoe erg het is gesteld met de hulpverlening aan mensen die overduidelijk hulp nodig hebben (desnoods gedwongen; en ja ik meen het echt). De politiek doet er nog een schepje bovenop door alle mogelijke vormen van (jeugd)hulp zo goed als "dood" te bezuinigen. Nee, dat geld moet naar andere prioriteiten zoals migratie, daar kun je mee "scoren". Laat oude (nutteloze) mensen maar in hun eigen "zeik" liggen; ik verzin het niet, dergelijke verhalen staan regelmatig in de media. Laat die mensen, die hard gewerkt hebben voor de rijkdom van Nederland, maar aan hun lot over. Maar ik dwaal af van het onderwerp.
Het is diep triest dat er nog steeds zoveel mensen zijn die tussen de wal en het schip "verpletterd" raken. "En dat in een land als Nederland" hoor ik veel mensen tegenwoordig zeggen (ik kan het bijna niet over mijn lippen krijgen). Alsof in Nederland alles goed geregeld is of zou (moeten) zijn; aan geld geen gebrek, toch? Waarom heb ik het over Nederland? Uit het verhaal van Hans blijkt voldoende zijn langdurige band met Nederland; hij kreeg AOW, dat krijg je normaal gesproken alleen als je als Nederlander langdurig in het land verbleven hebt. Dat er in Nederland al niet adequaat is ingegrepen in "ons perfecte kleine en rijke landje" is ronduit beschamend te noemen. De rol van zijn vrouw, zoon, dochter en broer vindt ik daarin ook zeer bedenkelijk. Ze zijn kennelijk nooit in staat gebleken hem van adequate hulp te voorzien. Want een ding is voor mensen met een normale intelligente onmiddellijk duidelijk deze man had een ernstig probleem (laat ik het maar zo noemen, professionele hulpverleners hebben er vast een "fraaie" term voor) en hij had dringend hulp nodig.
@Alle
Ik denk dat je de hulpverlening te hard valt. Niemand kan gedwongen worden hulp te aanvaarden, tenzij hij of zij een gevaar vormt voor zijn omgeving of voor zich zelf. Een beroepshulpverlener moet allereerst met een hulpvraag geconfronteerd worden en door de hulpbehoeftige worden geaccepteerd. In Nederland is deze man nooit met de hulpverlening in aanraking geweest. Ik wil, om privacyredenen, niet diep op zijn situatie in Nederland in gaan. Hij werkte als tuinier bij Vogel en was, net als zijn eerste echtgenote, lid van Jehova. Vogel was volgens hem daar ook lid van. Hij had twee kinderen. Hij kreeg ruzie met zijn werkgever, werd ontslagen verliet de Jehova en het huwelijk strandde. Hij hertrouwde en ook dat huwelijk liep na een jaar stuk. Hij kreeg via een site kennis aan een Nederlandse vrouw in Frankrijk. Hij vluchtte ui Nederland en vond werk in de tuin van het kasteel van die relatie. Ook die relatie liep stuk. Er was tot dan toe geen reden voor welke hulporganisatie dan ook om in te grijpen. Hij had huisvesting en te eten. Met zijn zoon had hij geen contact met zijn dochter alleen als het hem uitkwam. Zijn broer hielp hem financieel, maar hij weigerde alle verdere contact . Ik had regelmatig contact met hem en hij hielp me waar hij kon. Ik heb David in contact gebracht met de sociale dienst van het revalidatiecentrum waar hij in behandeling was, maar hij kon niet met ze praten en wilde dat ook niet. Zijn vriendin, die echt van hem hield, heeft hij onterecht van allerlei dingen beschuldigd. Ondanks dat heeft zij hem jarenlang geholpen. Zij werd steeds weer afgewezen. Ik heb haar diverse malen in wanhoop en in tranen aan de lijn gehad.
Waarom hij mij wel vertrouwde? Niet omdat ik zo'n geweldig mens ben, maar omdat ik er voor hem was toen hij totaal verlamd en hulpeloos, zonder papieren, zonder telefoon, zonder paspoort, rijbewijs, creditcard en sleutels in een zorginstelling lag. Nee de zorgverleners treft geen blaam.
Tjeetje Alle, ten eerste dicht je "de hulpverlening" wel heel veel mogelijkheden toe en ten tweede ontneem je een persoon wel alle verantwoordelijkheid voor en macht over zijn eigen leven. Hulpverleners kunnen niet iedereen redden en zeker niet mensen met ernstige trauma's of aandoeningen of mensen die om een andere reden domweg niet geholpen willen worden of alleen op hun eigen voorwaarden.
Je antwoord staat ook bol van de (voor)oordelen over de naasten van deze David, blijkbaar heeft dit verhaal wel een heel gevoelige snaar geraakt bij jou.
Er zijn ook in Parijs veel daklozen die soms zelfs zonder naam sterven, die worden herdacht door een organisatie : https://www.mortsdelarue.org/ je kunt een gift doen, nog aftrekbaar ook.
Tjeetje Jeannette; Het is helaas onontkoombaar dat welke instantie dan ook "alle verantwoordelijkheid voor en macht over hun eigen leven" van mensen ontneemt. Dat gebeurt dagelijks en op grote schaal en dan in laatste instantie door rechters; gevangenissen puilen uit met veroordeelden; instellingen puilen uit met patiënten in gesloten inrichtingen en gedwongen behandelingen, zoals TBS. Dat hebben we met z'n allen zo geregeld in onze democratie. Daar moeten we dan niet hypocriet en teerhartig over gaan doen. Het is de rauwe realiteit.
Kennelijk vinden ook alle betrokkenen in deze instanties en instellingen het geen enkel probleem om mensen "alle verantwoordelijkheid voor en macht over hun eigen leven" te ontnemen voor langere of kortere tijd. En jij ziet dit in je reactie maar even gemakshalve over het hoofd, vermoed ik.
Zie het volgende citaat: "Bijna de helft (48%) van de volwassenen in Nederland (18-75 jaar) heeft ooit in het leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad"; bron: zie hier. Dat op deze uitspraak van alles is aan te merken en dat er veel te nuanceren valt is zeker waar, maar je kan zonder meer stellen dat een aantal van deze mensen voorbestemt is om op een zeker moment in aanmerking te komen voor het ontnemen van "alle verantwoordelijkheid voor en macht over hun eigen leven".
Wetende hoeveel mensen ernstige psychische problemen ontwikkelen (vooral door onze huidige behoorlijk ziekmakende maatschappij) moet je er als land voor zorgen dat je de hulpverlening op orde hebt en dat je de handhavers en verzorgers voldoende mandaat geeft om hun werk naar behoren te doen. Niemand wordt daar blij van, het is helaas een noodzakelijk kwaad. Gedwongen opname of verzorging gebeurt altijd in laatste instantie maar is helaas onontkoombaar voor sommigen.
Ten aanzien van mijn vermeende vooroordelen over Davids familieleden; afgaande op de (beperkte) informatie van Hans van den Bos kan je niet anders dan constateren dat zijn familieleden hun handen van hem hebben afgetrokken. Dat die simpele constatering een vooroordeel is in jou ogen is voor jou rekening, "tant pis".
En wat die gift betreft, die stuur ik met alle plezier naar jou voor al je prachtige hulp en ondersteuning op dit forum.
Hans; je bescheidenheid siert je maar laten we de realiteit onder ogen zien, er zijn niet veel mensen die zo ver gaan in het helpen van "wild vreemden" als jou. Het jammere is dat in elk mens iets van jou mentaliteit schuilt maar dat lijkt zich tegenwoordig steeds minder vaak te uiten. Mensen trekken zich steeds vaker terug op "hun egocentrische eilandjes", en wie aan dat eilandje komt die zal het weten, je mag blij zijn wanneer je alleen met verbale agressie te maken krijgt!
@Alle
De gevangenisstraf en TBS zijn de gevolgen van misdadig handelen. Mensen die de neiging hebben tot misdadig handelen kunnen niet worden opgesloten. Alleen mensen die een gevaar voor hun omgeving of voor zichzelf vormen kunnen hiervoor verplicht worden opgenomen. En dat zijn er belemaal niet zo veel.
Van de familie van David heeft alleen de zoon zichh helemaal van hem afgewend. Zijn dochter heeft heel veel pogingen gedaan om met hem in contact te komen. Helaas zonder succes. Zijn broer wilde hem komen opzoeken, m maar David wilde hem steeds niet ontvangen Hij beeft David ook meerdere malen financieel geholpen. Hij heeft ook borg gestaan voor het huis wat ik voor David heb geregeld. Nee David liet niemand toe.
@Hans; Je geeft steeds meer informatie prijs van David en zijn familie relaties. Maar zelfs jij weet daar waarschijnlijk nog lang niet genoeg van na jou intensieve en langdurige hulp. De oorzaak van de verstoorde relatie met Davids familie kan helemaal bij hem liggen door zijn psychische gesteldheid of zijn familie kan hem diep gekwetst hebben of een mengeling van beiden. Ik noem slechts mogelijkheden op zonder te willen (ver)oordelen en zonder alles op te noemen.
Hoe dan ook is er een (lange) voorgeschiedenis (gezien zijn leeftijd). Zonder gedegen kennis van die voorgeschiedenis blijft het raden, ook voor deskundigen. Maar zelfs voor "leken" is het niet moeilijk om te constateren dat hier iets abnormaals is gebeurd. En steeds vaker hoor en lees ik achteloos gemaakte verontschuldigingen van professionele hulpverleners wiens rol "schittert" door afwezigheid op het "moment supreme" en die dan komen met de "dooddoener": "je kunt nu eenmaal niet alles voorkomen".
In elk geval waarin de hulpverlening faalt zou de onderste steen boven moeten komen. Alleen op die manier kun je de hulpverlening verbeteren. Het schouder ophalen en verder gaan vind ik een zeer slechte houding en is in mijn ogen steeds meer een afspiegeling van een groot maatschappelijk probleem; het ten koste van alles najagen van persoonlijke belangen, het individualisme, het egoïsme, het ontbreken van dienstbaarheid aan de samenleving.
@Alle
Ik vertel niets wat anderen niet mogen weten.Ik heb het levensverhaal van David wel tien keer aangehoord, met vele gruwelijke details. David was zeker niet gek. Hij was gek op de natuur en had duizenden boeken over planten en hun medicinale betekenis. Die boeken vormden voor hem een probleem, want hij kon er geen afstand van doen. Hij heeft mij zijn relaties tot in de intiemste details uit te doeken gedaan. Als hij begon te praten was hij niet te stoppen.Hij was een goed verteller al hoefde ik al die details niet zo nodig te weten. Hij vertrouwde mij en ik vrees dat ik de enige was. Ik ken zelfs de medische details van zijn ziekte. Ik heb zijn dossier vertaald. Omdat ik de enige was met wie hij wilde en kon praten, zat ik regelmatig uren hem aan te horen. Omdat ik ook de kant van zijn broer en vriendin kende, begreep ik een beetje (hoe goed kun iemand helemaal begrijpen) hoe zijn wantrouwen en angst voor andere mensen in elkaar zat. Dat is een van de redenen waarom ik zo lang met hem door ben gegaan. Hij probeerde mij er bij te betrekken, maar daar lag voor mij de grens. Hij is in Nederland nooit bij de hulpverlening geweest. En er was voor hun geen aangrijpingspunt om bij hem betrokken te raken of hem zelfs maar te kennen. In Frankrijk heb ik gezien hoe hij hulpverleners, die toch maanden voor hem bezig zijn geweest, het bos instuurde. De repatriëring was niet door hemzelf geïnitieerd. Ook de sociale dienst in Frankrijk liet hij een paar weken aanmodderen om ze daarna af te wijzen. Jij bent de enige die mij kan helpen, zei hij steeds. Dat beangstigde mij. Let wel, de man was niet echt ongelukkig. Zo lang er maar geen mensen waren die zich met hem bemoeiden. Hij vertrouwde buiten mij geen mens en was gelukkig met zichzelf en de natuur om hem heen. Dat maakte het voor mij ook zo moeilijk om hem los te laten. Maar na anderhalf jaar was het ook voor mij genoeg. Na mij heeft Raad en Daad nog gepoogd hem hem te helpen en ook ANEAS is door zijn broer tevergeefs ingeschakeld.
Hij was een geboren kluizenaar.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr