Bij je Franse vrienden is de zondagse lunch een mentale en fysieke marteling

De zondagse lunch in Frankrijk is een fenomeen dat ettelijke uren in beslag neemt. Wordt je uitgenodigd als buitenlandse gast dan ben je bevoorrecht. Je hebt genoeg affiniteit met de Franse cultuur om er bijna bij te horen. Vanaf een uur of één tot het eind van de middag krijg je talloze gerechten opgediend die vergezeld gaan van de bijbehorende wijnen die de gastheer trots en met bijbehorende uitleg over terroir, domaine en jaartal presenteert. Dat begrijp je nog net en dat beaam je, het is tenslotte de beste wijnkeuze.

Moeilijker wordt het als je taal nog niet helmaal spreekt en enigszins onder de knie hebt gekregen bij de wekelijkse boodschappen bij Casino of vergunningen op het gemeentehuis. Er blijkt veel en luid te worden gepraat over alle mogelijke onderwerpen.Er blijkt veel en luid te worden gepraat over alle mogelijke onderwerpen en niet en plein publique maar in per minuut wisselende samenstelling. Ben je in gesprek met je buurman dan wisselt die net zo makkelijk met de persoon tegenover hem. Of met die van vijf stoelen verder. In je eigen taal ga je feilloos mee van het ene gesprek naar het andere...Lees verder bij Kuifje in de Keuken...

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20140806, Kunst en Cultuur

Reactie van Ada op 7 Augustus 2014 op 15.59: Hele familie geschiedenissen worden naar boven gehaald hier, mensen die of allang dood zijn of waar je nog nooit van gehoord hebt zodat je de kluts helemaal kwijt bent
En dan komt het ja en nee knikken nog wel van pas!

Reactie van Ingrid de Eerste op 7 Augustus 2014 op 19.42: De toegang tot integratie en het franse leven is en blijft de taal. Ik ben dol op lang tafelelen maar ik kan ook alles goed volgen. Dit soort etentjes zijn super vermoeiend als je de taal nog niet goed spreekt. Tip voor Gert is om lid te worden van een club, sport, muziek, theater etc. Dan leer je het Frans vlotter dan tijdens drukke etentjes. Vooral Nederlanders en Engelsen vermijden (hebben wij ook gedaan).

Soms baal ik wel van die krappe bankjes of wiebelige stoeltjes. Ook houd ik niet van feestmaaltijden 'sur plateau', ik mag graag geserveerd worden.
Ingrid

Reactie van Lena op 7 Augustus 2014 op 19.55: Wellicht bedoelde Troelstra dit: " Ironie (uit het Grieks: εἰρωνεία (eirooneia) = geveinsde onwetendheid) is een stijlfiguur waarbij dat wat klaarblijkelijk gezegd wordt, afwijkt van dat wat bedoeld wordt. Zodoende is ironie veelal alleen herkenbaar voor de geoefende of ingewijde verstaander." ? Bron: wikipedia. :-) Groet en vooral véél en lang tafelen, Lena.

Reactie van Robert Cordes op 7 Augustus 2014 op 20.44: @Julia een Méchoui is hier zo Frans als het maar zijn kan, zelfs gemeenten organiseren het! Ons dorp, gemiddelde leeftijd 70, jaarlijks! :-)

Reactie van Steven Verbeek op 10 Augustus 2014 op 12.13: Ik herken het wel. Ook al woon en werk ik 15 jaar in Frankrijk en spreek en versta ik de taal prima, het duurt mij gewoon te lang. Bij familie en goede vrienden is het niet zo'n probleem, na het copieuze déjeuner gewoon even lekker een siëste houden.