Een simpele ervaring

Weest gerust: dit is geen kritiek op Frankrijk, slechts een simpele ervaring.

Ik had al een paar dagen het idee dat er iets in mijn gehoorgang zat. Ik hoorde wat minder en er knelde iets. Dus op naar de dorpsarts. Ik vertel hem wat er mis lijkt te zijn. Hij komt onmiddellijk in actie. Ik moet op de behandeltafel gaan liggen; hij pakt zijn stethoscoop en  beluistert mijn hart en mijn longen; hij neemt mijn bloeddruk op; hij schijnt met een zaklantaarntje in mijn, op zijn verzoek, geopende mond; ik moet op de weegschaal gaan staan - waarom hij mij niet simpelweg naar mijn gewicht vraagt is mij een raadsel.

Na deze grondige en ook verrassende voorbereiding tuurt hij eindelijk via een apparaat in mijn oor en zegt, na een paar keer met dat apparaat te hebben gewrikt, dat hij niets ziet. Heb ik me zeker vergist. Hij kijkt voor de zekerheid nog een keer, met het zelfde resultaat. Ik vraag wat ik hem schuldig ben.  Dat is 23 euro. Ik geef twee biljetten van tien en één van vijf. Hij trekt onder het bureaublad een lade open (net als vroeger de kruidenier), bergt daar mijn biljetten in op en geeft twee euro terug. Hij zegt “Tot ziens”.

Veertien dagen later, even terug in Amersfoort, heb ik voor mijn gehoortoestelletje batterijtjes nodig. In zaak waar ik mijn toestelletje heb gekocht, oppert de mevrouw, (omdat, zegt zij, dat nog nooit te hebben gedaan) eens in mij oor te kijken. Zij doet dat met het blote oog. En zegt na een paar seconden dat zij daar iets ziet. Een collega ziet dat ook. Zij proberen dat ding met een lang pincet te pakken te krijgen, maar geven dat al gauw op, omdat zij het te riskant vinden en adviseren mij bij de huisarts langs de gaan.

Die hoeft niet lang te kijken: hij ziet ook iets en trekt in één pincetbeweging het plastic dopje uit m’n gehoorgang. Dat ding moet (naar nu is gebleken) echt héél stevig over een pinnetje worden getrokken. En dat had ik dus niet stevig genoeg  gedaan.