Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Na een arbeidzaam leven heerlijk in Frankrijk wonen! Een leuk huis, zelf opgeknapt of niet, een stukje grond, heerlijk tuinieren en genieten van de Franse natuur en het plattelandsleven. Fantastisch! Maar er komt een dag…. en die komt voor ons allemaal, dat de gezondheid sterk achteruit gaat, of misschien wel erger nog, ook het verstand. Ik vind het interessant om eens te horen hoe de oudere Nederlanders die nu nog, al dan niet in min of meer volle gezondheid, hierover denken. Gaat u terug naar Nederland? Heeft u al iets geregeld voor uw terugkeer? (zelfstandige huisvesting, inschrijving bejaardentehuis, afspraken met uw kinderen, etc) Of blijft u in Frankrijk en hoe ziet u dat voor u? In Franse bejaardenhuizen wonen Franse bejaarden, met Franse verpleging en wat als de taalvaardigheid afneemt?
Zelf ben ik nog (lang) niet op de pensioenleeftijd maar wel voornemens mij t.z.t. in Frankrijk te vestigen. Mijn moeder (ik ben een nakomer) is onlangs 95 geworden, ouder dan ze zelf ooit heeft willen worden en ondanks een zeer onafhankelijk en tot op hoge leeftijd actief leven, zowel fysiek als intellectueel, toch nu in een erbarmelijke toestand. De combinatie van dit persoonlijke stukje en mijn werk waarbij ik veelvuldig met senioren in contact ben, mijn eigen Frankrijkwens en deze site, doen bij mij deze vraag regelmatig opkomen. Ik weet dat er enkele initiatieven zijn van ouderen om bij elkaar te gaan wonen, maar de meesten onder u zullen al dan niet een individuele oplossing zoeken.
Ik ben nieuwsgierig: Hoe doet ú dat?
Groet, Lena.
Weergaven: 4749
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Dag Lena,
Tussen "zien" en "beleven"....
Je kunt proberen om alles op alles te zetten om maar zo lang mogelijk zelfstandig te blijven. Helaas hebben we dat niet in de hand, zoals Mar het terecht beschreef: "Ik denk dus dat plannen leuk is, maar dat het komt zoals het komt en je niet weet wat de toekomst je biedt."
Als je, net als ik, al 40 jaar in Frankrijk woont, ga je niet meer terug naar Nederland. Als je echter op latere leeftijd in Frankrijk gekomen bent, kan ik me levendig voorstellen dat men kiest voor een "oude dag" die veel vertrouwder in Nederland aan zal voelen.
Om kort te gaan : 'k zie wel en hoop er het beste van! Liefst wel zo laat mogelijk want ik heb nog zo ontzettend veel "bêtises" te doen.... :D
Groet
Bernadette
@ Theo: ja dat is wel een goeie! Mits je nog weet hoe je die bedient dan, hè?
@ Lena
spraakgestuurd natuurlijk, ik vrees alleen dat ik dat een beetje zal lispelen.... :-)
Oh ja uiteraard Theo, dom dat ik daar niet aan dacht. ;-)
@ Theodora: met name in het geval van dementie is een euthanasieverklaring in Nederland erg lastig. Alhoewel mijn moeder het "langstlevende lid van de euthanasieclub" is, schoof zij ook haar eigen grens steeds verder op. Maar dit zijpaadje maakt het wel zwaarder dan mijn intentie was. Groet, Lena.
@ Nigrum: Ik schrijf net: "Maar dit zijpaadje maakt het wel zwaarder dan mijn intentie was", maar daarmee bedoel ik dus niet dat het niet besproken zou mogen worden...
Ik ben 63 en weduwe en ben 5 jaar geleden vertrokken. Helemaal vetrokken! Uitgeschreven en betaal ook geen belasting meer in Nederland. Ik woon zelfstandig in een klein dorpje in een oud dorpshuis met trappen! Ik geniet van de zon, mijn kleine tuin en het zeer actieve dorpsleven. Fransen leven meer op straat en je komt altijd wel iemand tegen als je naar de bakker gaat. Er is een soort sociale controle waar ik geen enkele moeite mee heb. Als ik een paar dagen niet bij de bakker ben geweest wordt er altijd na gevraagd. Ik heb een paar weken geleden wat gezondheidsklachten gehad en via de dorpsarts en het ziekenhuis in de stad op 5 km. warren allen onderzoeken en uitslagen binnen een week geregeld. Een vriendin van mij die geconfronteerd werd met een erntige vorm van hersen tumor, was binnen een week geopereerd. Daarna 4 weken in een soort rusthuis. Ze is nu weer thuis en wordt iedere dag per taxi naar het ziekenhuis 15 km verder gebracht voor bestraling en specialisten bezoek. 1 keer per week worden bloedonderzoeken aan huis gedaan. Dit alles op kosten van de verzekering. Alleen hiervoor zou ik nooit teruggaan.
Mijn enige dochter woont in het Caraibisch gebied dus voor haar hoefde ik niet te blijven. Mijn moeder (85) woont nog wel in Nederland maar is zelf heel zelfstandig. Al mijn zussen wonen ook in het buitenland. Als er iets gebeurt dan zien we wel! We zijn zo allemaal gelukkig en wij gaan ervan uit dat mocht er iets gebeuren dan wordt dat ook opgelost.
Gewoon doen! Als je iets heel graag wil moet je het doen. Stel je voor dat je straks denkt "had ik maar"!
Niemand kan in de toekomst kijken. Het enige dat ik heb geregeld is om mijn dochter niet tot last te zijn, zodat ze niets voor mij hoeft te betalen. In Frankrijk betalen de ouders voor de kinderen en de kinderen voor de ouders indien nodig. Zelfs de aangetrouwde kinderen betalen voor hun schoonouders en omgekeerd op voorwaarde dat er kinderen zijn. Ik heb dus een verzekring afgesloten "assurance dépendance". Die betaalt een bedrag uit, per maand en helpt met het zoeken van de beste oplossing, samen met de familie als ik het zelf niet meer zou kunnen. Ik heb ook een verzekering "obseques" die alles regelt als ik er niet meer ben. en ik heb zelf een dossier opgesteld opdat de familie precies weet wat ik wil, hoe ik het wil en waar alles ligt etc. en verder zien we wel. We hebben het hier namelijk over de keuze die gemaakt KAN worden. De Fransen zelf hebben die keus helemaal niet eens. Ze wonen in Frankrijk, leven er en gaan er dood. Ik woon hier 40 jaar en ben verzekerd in Frankrijk dus heb die optie ook niet. Het zou trouwens niet eens bij me zijn opgekomen om naar Nederland terug te gaan. Ik ben hier 40 jaar geleden toevallig terecht gekomen en heb de keus gemaakt hier mijn leven op te bouwen en heb er geen spijt van.
Ik ben de 998e bezoekster van dit actuele thema.
We worden allemaal ouder en dat wensen we ook. Nu in een prima conditie maar dat kan elk moment veranderen.Carpe Diem is een goed advies, creatief naar oplossingen zoeken wordt noodzaak.
De Franse bejaardenhuizen zijn een nachtmerrie, onlangs een prachtig boekje gelezen over een oude man die alleen komt te staan in zijn te grote boerderij: ``et puis Paulette`` van Barbara Constatantine, ook de Fransen zijn bezig met dit nijpende probleem, mogelijk ``gat in de markt`` en niet alleen voor de rijkeren onder ons.
Mar, sterkte en ik wens jullie een goede acceptabele oplossing, bedankt voor jullie confronterende bijdrage,
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr