Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Naar aanleiding van een ander draadje (paspoortperikelen) kwam bij mij deze vraag op: Waarom hechten veel Nederlanders in het buitenland zo aan het behouden van de Nederlandse nationaliteit? Ook als zij er bijv. al meer dan 30 jaar wonen? En dan bedoel ik nadrukkelijk géén discussie over CVZ en de paspoortenaffaire met de consulaten, of de administratieve barrières om Frans burger te worden, maar gewoon: waarom wil je op een gegeven moment wel of niet de nationaliteit van je nieuwe thuisland aannemen, welk woonland je klaarblijkelijk prefereert boven Nederland? Ter toelichting: Ik heb een broer en een zus die Amerikaans en Canadees staatsburger geworden zijn. Al heel erg lang (en óók met heel veel administratieve rompslomp). En toch zijn ze dezelfde mensen gebleven met dezelfde Nederlandse achtergrond, zij hebben niet het idee iets "verloren" te hebben en komen hier nog regelmatig. Dit is dus mijn persoonlijke ervaring. Op dit forum kom ik tussen alle praktische redenen en administratieve rompslomp ook reacties tegen waaruit blijkt dat men gewoon om gevoelsredenen Nederlands staatsburger wil blijven. Hoe belangrijk is dat dan? En bestaat het "Nederlands zijn" dan uit een paspoort? Of ben je wie je bent ongeacht het papiertje?
Ik heb geen mening en zéker geen oordeel. Wel een enorme nieuwsgierigheid naar wat mensen beweegt. Het lijkt mij interessant om van u te horen waarom u Nederlander wil blijven? Of juist niet? Het is dus een "open vraag". Groet, Lena.
Weergaven: 4184
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Leuk te lezen allemaal... Ik ben Nederlandse met een Frans paspoort. Voel ik me F of NL? beide, maar ik bèn Nederlandse... in 1989 nam ik de Frane nationaliteit, n.a.v. mijn huwelijk met een Fransman en ons plan om Colombiaanse kinderen te adopteren. Dat was praktisch, voor mijn werk (toen kreeg je makkelijker werk als française), ik wilde zeker stemmen (dat niteresseerde me toen nog) maar vooral voor de aanvraag van adoptiekinderen, visum enz. Later bleek het ook een stuk makkelijker toen ik met groepen studenten naar Amerika reisde, en met mijn kinderen naar Colombia. Het scheelt ook een hoop papiergedoe met de aanvraag van allerlei soorten zaken, aankoop van huizen, weet ik wat. In 2000 ben ik teruggegaan naar Nederland en dat gaf op geen enkele manier problemen. Je hebt als française alle rechten en plichten van nederlanders behalve de bijstand en stemrecht, dit volgens de vreemdelingenpolitie. Volgens de balie burgerzaken in een middelgrote stad in het oosten des lands, moest ik nederlands leren en een inburgeringscursus volgen ;-) en mocht ik geen huis bezitten, helaas voor die sukkel had ik net een huis gekocht en de notaris zag geen problemen in mijn Franse paspoort. Voelde ik me Frans in NL? Niet echt, wel ee beetje onwennig soms maar dat was niet Frans! Toen ik daar woonde heb ik pensioen aangevraagd, deels AOW en ABP, deels Franse pensioenen. De SVB was heel erg behulpzaam met de aanvraag voor Frankrijk. De nationaliteit kwam niet eens ter sprake. Nu woon ik alweer jaren in Frankrijk en ook hier heb ik gewoon al mijn pensioentjes, zonder enig probleem.
Toen ik in Nederland woonde had ik na 6 maanden mijn NL paspoort terug kunnen krijgen, maar waarom? Maakte dat iets uit? Maakt dat iets makkelijk in Nederland of in Frankrijk? Voor mij was dat antwoord nee, ik ben wie ik ben en dat boekje heeft daar niets mee te maken. Nu ik weer in Frankrijk woon, merk ik dat het mijn leven enigszins vereenvoudigt. Ik zou nu de dubbele nationaliteit kunnen aanvragen, maar draagt dat ergens toe bij? Geen meerwaarde, want dat NL gevoel blijft gewoon bestaan!
Interessant onderwerp.
Wij wonen reeds 36 jaar in Frankrijk en onze kinderen zijn nog net in NL geboren en zijn daarna verhuisd, en de kinderen (en wij ook) zijn « verfranst ».
Mijn vrouw is Française, ikzelf ben Nederlander.
Mijn vrouw is Française gebleven toen we getrouwd zijn.
Onze kinderen hebben de beide nationaliteiten maar voelen zich Frans omdat ze bijna hun hele leven in Frankrijk hebben gewoond en hun studie hier hebben gevolgd.
Wat mij betreft, ja, van oorsprong Nederlander, mijn ouders Nederlanders en mijn broer en zus zijn Nederlanders, mijn broer woont in Nederland met zijn familie en mijn zus is door een toeval ook met een Fransman getrouwd en woont in Frankrijk.
Het maakt mij persoonlijk niets uit of ik nou NL of FR ben.
Ik ben zo verfranst dat mensen tegen mij zeggen dat ze niet eens meer een accent horen.
Na een internationale carrière geef ik nu Engelse les hier om mij (nu op pensioen) bezig te houden. Mijn “bijdrage” heb ik besloten omdat het Franse onderwijs van de Engelse taal niet goed is want de studenten praten niet genoeg op school. (Men geeft hun de gelegenheid niet).
Leuk is dat de meeste van mijn leerlingen hun gemiddelde ophalen van 6 à 9 tot 12 à 16. Een studente die haar “BAC” net heeft gehaald en die 1,5 jaar geleden en 9 gemiddeld had voor haar Engels en haast geen Engels sprak, heeft nu voor haar BAC een 16 gehaald.
Een van onze kinderen woont nu in Engeland. En wat de nationaliteit betreft .....
Nu is ze Frans getrouwd met een Fransman, maar als de Franse regering beslist om Fransen die in het buitenland wonen te “taxeren” als “loyale bijdrage” dan overweegt ze om Engels te worden. Ze vroegen wat wij daar van vonden, en hebben hun totaal gelijk gegeven.
Kijk, als ik verplicht die reis naar Parijs moet maken voor een paspoort, dan overweeg ik ook om Fransman te worden. Alleen maar voor het principe. Ik vroeg aan mijn broer in NL wat hij daar van vond. Hij is het helemaal met ons eens en het maakt hem niets uit.
Groetjes,
Jean
PS: in mijn geval of ik NL of FR ben maakt niets uit voor mijn ziektenverzekering en ook niet voor mijn pensioen.
Mijn pensioen is 90% FR en 10% NL en ik betaal geen AWBZ omdat ik 100% in FR verzekerd ben. Als je het certificaat van je ziekteverzekering (Sécurité Sociale en évent. Mutuelle naar NL stuurt, dan wordt je vrijgesteld van je AWBZ lasten.
ik betaal alle belastying in FR.
groetjes, Jean
ha leuke verhalen ik zit te genieten en hoop op meer. met 37 gr zit je veel binnen en achter de pc en de ventilator aan. dus van mij mogen er meer verhalen komen.
Precies Jean, ik betaal ook alles hier en ben hier zorgverzekerd, dus geen heffingen op de AOW en dergelijke, alles simpel. En acht wat, ik vind het praktisch om française te zijn, en verder maakt het niet uit. Ik ben hier la batave batarde... en hoort vlg de Fransen niet in de plaatselijke internationale vereniging, Pourquoi faire ? T'es ardéchoise, toi... hihi.
Mijn broer woont al ruim 45 jaar in Australië en zijn 2 dochters (van NL moeder) hebben net als hij de Aussie nationaliteit, maar daarom zijn en blijven het wel echte Nederlanders. Voor hem is het gewoon makkelijk om Oz te zijn, al was het maar dat de afstanden naar consultaten en ambassades wel heel erg groot zijn.
Het enige probleem dat ik ooit heb gehad, was bij de aanvraag van de naturalisatie, daarbij moesten uittreksels uit het geboorteregister van mijn ouders in het dossier opgenomen. Mijn vader heeft dat niet want is in Ned.Indië geboren. Dus leverde ik een overlijdensacte in, maar dat hielp niet. Hij moest geboren zijn... en toen besloten ze dat ze "père inconnu" zouden zetten. dat vond ik echt te grijs en heb diep in familiepapieren gegraven tot ik een heel erg mooi laisser-passer van mijn grootvader vond, met zegels en stempels en handtekeningen van de koningin, waarin zijn twee kinderen vermeld stonden met geboortedatum en plaats. Daar waren ze in Nantes zo van onder de indruk dat het goed was, dus had ik weer een vader.
Nou Suzanne nog een verhaaltje erbij:
ik woon dus ook al bijna ....37 jaar in Frankrijk. Verliefd geworden op een fransman ben ik in 1976, na mijn nederlandse studie naar omgeving Parijs verhuist. Gaan werken, gaan trouwen, maar ook moest ik kiezen bij het huwelijk of Frans of Nederlands, maar beiden kon niet en ben Nederlands gebleven, omdat ik het niet in zag waarom ik nou Frans zou worden, kwam toch uit Nederland! Bovendien was er geen politiek probleem of oorlog. En ik was jong en dacht je weet maar nooit , misschien wil ik weer terug. Toen werden er kids geboren, de oudste 2 hadden alleen de Franse nationaliteit , want dat kon toen nog niet, 2 nationaliteiten hebben. De jongste kreeg direct de beide nationaliteiten. En voor de oudsten is het aangevraagd. Via mijn werk kwam ik terecht bij een gemeente en had een leuke baan (directie crèches), maar....ik kon geen vaste aanstelling krijgen daar ik de franse nationaliteit niet had....! Want Frankrijk was nog niet zo ver dat, mensen uit de EU ook hier ambtenaar konden worden,maar...na veel schrijven en bellen naar départementen, ministeries, etc , waar ik op een gegeven moment zelfs van een "hoge" ambtenaar te horen kreeg, dat ik blij mocht zijn dat ik mocht werken hier(jaja), kwamen er eindelijk "les décrets" vrij waarin mijn categorie toe werd gelaten voor een concours. Concours gedaan, concours gehaald, stage periode, vast aanstelling, oef.... gelukt en sinds kort ben ik zelfs "cadre A de la fonction publique terriotoriale". Collega'a vroegen mij vaak waarom neem je de Fr nationaliteit niet, dan heb je dezelfde rechten als wij. Ik ben altijd graag Nl gebleven, het zijn mijn wortels, racines. Een tijdje geleden, na een scheiding, heb ik nog overwogen om naar Nl terug te keren, maar uiteindelijk nee, ik voel me veel meer thuis, hier in Frankrijk.
ha Marielle, wat een interessant leven heb je gehad en nog , een echte doorbijter daar houd ik van
bedankt voor het opschrijven. nu laat ik het weer aan Lena over hoor.
In 1969 getrouwd, heb ik de nederlandse nationaliteit kunnen behouden naast de franse. Waarom deze symbolische band verbreken met je moederland? Ik ben er noch steeds aan gehecht, ook al heb ik er
geen enkel financieel voordeel aan. Ik zou me verstoten voelen.
Wat een kado op zaterdag, al die heerlijke verhalen! De liefde maakt kennelijk van mensen wereldburgers. En ook grappig om te zien dat voor de één het paspoort het symbool is voor Nederlanderschap, en voor de ander totaal niet. Ook opvallend dat de hobbels (Nederlander blijven of Frans worden) desondanks altijd genomen worden. Voor mij is het een enorme inspiratie om te lezen! Ik ben de jongste van 4 kinderen en (onuitgesproken) lag op mij toch de druk om in Nederland te blijven voor de zorg voor een toen al oudere moeder. (De anderen waren mij voor en al weg). Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, mijn dochter, ook besmet, woont al in Frankrijk en zodra de kans zich voor doet (werk), ik dus ook. Dus ik lees jullie verhalen met soms enige jaloezie.... (mijn "gemiste" kansen) maar altijd met een grote interesse! Heel erg bedankt, groet, Lena.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr