Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Het blijkt dat veel mensen zich niet bewust zijn van wat er met hun lichaam gebeurt als ze b.v. hersendood zijn verklaard of een ongeluk hebben gehad. De regels in NL zijn anders dan in FR en daarom is het erg belangrijk je eens te verdiepen in dit onderwerp. Liefst voor het te laat is en je zelf geen zeggenschap meer hebt over wat er met jouw lichaam gaat gebeuren.
Het is deze week in NL donorweek. Dat is je vast niet ontgaan. Op radio en tv wordt hier uitgebreid aandacht aan besteed. Wie het allemaal een beetje volgt, ziet misschien ook dat er voornamelijk aandacht is voor de ontvanger van een donor. Wat heeft de donortransplantatie met hem / haar gedaan? Hoe uitzichtloos was zijn / haar situatie voor de transplantatie? Allemaal zeer indrukwekkende verhalen van mensen die hun leven weer terugkrijgen nadat hen een orgaan werd afgestaan. Echter kent ook deze medaille twee kanten.
Worden wij wel volledig genoeg ingelicht wanneer ons gevraagd wordt ons in te schrijven in het donorregister? Kennen we het verhaal van de donor zelf eigenlijk wel? Want om vitale organen als hart, lever of pancreas te transplanteren, is een levend lichaam nodig waaruit de organen ' geoogst' kunnen worden. Voordat over transplantatie overgegaan mag worden, dient de donor eerst 'hersendood' te zijn verklaard. Wat is hersendood eigenlijk en wat is het verschil met 'gewoon dood'? Hoe zit het met al die mensen die toch ontwaakt zijn na eerst hersendood te zijn verklaard? Waren zij soms 'bewusteloos'?
Allemaal zeer prangende en legitieme vragen waarop de wetenschap nog steeds geen waterdicht antwoord heeft gegeven. Toch wordt er ondanks deze essentiële vragen een sterk (emotioneel) beroep op ons gedaan om orgaandonor te worden.
Donorschap in Frankrijk
Engeland, Turkije, Duitsland en Ierland hanteren, net als Nederland, een nee-tenzij donorsysteem: je bent geen donor, tenzij je je registreert als donor. Landen die een ja-tenzij systeem gebruiken zijn bijvoorbeeld Frankrijk, België, Oostenrijk, Spanje, Finland, Zweden, Italië en enkele Zwitserse kantons. Bij dit systeem is in principe iedereen donor, tenzij je hiertegen schriftelijk bezwaar maakt.
http://www.transplantatiestichting.nl/donor-worden/hoe-registreren-...
Ger Lodewick, auteur van het boek “Wat je over orgaandonatie zou moeten weten”, vertelt hierover in het volgende interview: http://www.earth-matters.nl/5/11661/gezondheid/wat-je-nog-niet-wist...
Weergaven: 2810
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Als je hersendood bent, werkt je brein niet meer. Jij hebt dan niets meer aan het leven en het leven niets aan jou. Je bent dood. Het lichaam is dan slechts een omhulsel dat niet zonder kunstmatige hulp van buitenaf (apparaten, verpleging en verzorging) binnen een paar minuten, uren of dagen afsterft. En als dat gebeurt tot verrotting dan wel as overgaat. Onvermijdelijk. Zelfs elke religie erkent dat en geeft richtlijnen over hoe ermee om te gaan.
Zeker doet het soms pijn voor omgeving en nabestaanden als zo'n omhulsel "geschonden" wordt door er organen uit te nemen. Men is immers in rouw en de neiging bestaat om het "verlies" te beperken.
Zelfs tot op hoge leeftijd kunnen delen van het lichaam gebruikt worden: hoornvliezen, huid, nieren, lever etc. Voor anderen die dat nodig hebben, vaak om (langer) in leven te blijven.
Een dood lichaam is van niemand.
Het weigeren van orgaandonatie is egoïstisch en niet op rede gestoeld.
Weten dat organen van je geliefde familielid anderen redden kan troost geven.
Ik ben het helemaal met je eens, Steven, en gelukkig denken de meeste mensen er zo over, zodat d.m.v. orgaandonaties mensenlevens gered of verlengd kunnen worden of leed verlicht.
Ik heb het laatste half uurtje de links van Frea in dit draadje gevolgd en naarmate je verder leest wordt het alsmaar vreemder, om geen sterker woord te gebruiken. De claims en de theorieën zijn zover verwijderd van wat mensen in hun leven om zich heen zien (als een levend wezen sterft vergaat het tot stof), dat ik er alle vertrouwen in heb dat er eigenlijk geen mensen zullen zijn die zelf nadenken, die hierin mee zullen gaan. Mocht iemand de moeite nemen om dit allemaal te lezen en vervolgens daar even over nadenken, dan vertrouw ik erop dat hij zich onmiddellijk aanmeldt als donor. Hoe meer donoren, hoe beter voor de mensheid.
Wat ik overigens niet ben tegengekomen is hoe het zit met bloed. Ik ben al dertig jaar bloeddonor en heb in mijn leven inmiddels een kleine 500 liter bloed weggegeven. Ik neem aan dat daar een flink deel van is 'verspild' aan mensen die het toch niet overleefd hebben, maar de kans is groot dat er op dit moment mensen rondlopen die wat van mijn bloed hebben gekregen. Volgens Frea's theorie zouden die dan ook een deel van mijn persoonlijkheid hebben gekregen. Want waarom wel met organen en dan niet met bloed? Voor mijn gevoel is mijn persoonlijkheid nog helemaal compleet, maar ik zou me kunnen vergissen. Mocht iemand dit lezen die ooit bloed heeft ontvangen en zich op een bijzondere manier verbonden voelt met mij, laat die zich dan melden. Ik wil graag dat stukje van mijn persoon terug!
Wim
Het is jammer, dat wanneer je tegenwoordig anders denkt dan 'h e t g r o t e g r o s' je direct voor egoïstisch wordt uitgemaakt
Bovendien wie zegt dat langer leven beter is.....
Steven, ik begrijp dat je arts bent, nou ik vind dat wanneer je arts bent, je j u i s t de mensen zelf moet laten kiezen en niet veroordelen! Veroordelen is egoïstisch.
@ La Colline, om antwoord te geven op je vraag. Ik zou dit dus niet vragen. Als ik morgen kapotgereden wordt Dan hebben mijn nabestaanden verdriet, denk ik, net zoals ik verdriet zou hebben als dit met hen zou gebeuren. Maar een persoonlijke keuze is persoonlijk, en dit ga ik niet navragen bij mijn eventuele nabestaanden.
Als ik zelf nabestaande zou worden, denk dat ik het zeer confronterend zou vinden te weten dat er iets uit het geliefde dode lichaam gehaald zou worden. Het geeft je ook geen kans om te waken, afscheid te nemen. Het lichaam wordt direct weggehaald (als dit thuis is) als het lichaam in het ziekenhuis is, dan wordt het ook opgehaald en in beide gevallen naar een speciaal centrum gebracht waar dit soort operaties plaathebben. Dan krijg je het dus "geschonden" terug. en dan mag je het nog kleden en dergelijke. Lijkt me een vreselijk iets. Een vriendin van ons is uitvaartonderneemster in Nederland. We hebben het er wel over gehad met haar ivm met een situatie als deze. Dit is dus de procedure zoals het gaat in Nederland!
@Frea, ik persoonlijk ben het in hele grote delen met je eens. Alleen zeg ik het eenvoudiger, als de natuur vindt dat mijn lichaam genoeg heeft gedaan, genoeg heeft geleefd, dan gaat het dood, punt!
@Mar ik vind het vreselijk voor je dat je zo hebt moeten lijden, en nog doet. Dat je weet dat jouw einde eraan komt. Dit wens ik geen mens toe. Ik hoop echt dat je en je familie vrede hebt in dit weten.
Mooi gezegd, Ada. En Loup, jouw reacties voelen als vanuit het hart gegrepen, en niet vanuit de rede, want de rede is eindig, het hart niet. Je hebt volkomen gelijk dat heel snel veroordeeld wordt als je er een eigen beleving over iets heb die anders is dan van de massa. Veroordelen is niet alleen egoïstisch, maar ook behept met een tunnelvisie, zoals ik heel vaak gemerkt heb in de medische wereld. Men is zó overtuigd van zijn eigen gelijk en als er dan eens iets heel anders naast die bestaande, soms vastgeroeste overtuigingen gezet wordt, word je meteen voor gek verklaard, en zou het onverantwoord zijn, of wat voor aanmerking dan ook. Ik maak dat op deze site heel vaak mee, wie het ook betreft. Het blijkt ontzettend moeilijk te zijn voor veel mensen om respect te hebben voor de mening van de ander, zeker als die heel anders is dan wat men gewend is te denken. Nou ja, zolang er een paar mensen zijn die mee kunnen voelen met andersdenkende mensen is dat gewoon fijn om te merken. Waar men maar niet voor open durft te staan, is de mogelijkheid dat de mens gewoon veel méér is dan zijn lichaam. Hij heeft het lichaam als een soort voertuig om zich op aarde in uit te kunnen drukken, en ook om allerlei levenslessen op te doen, want leren doen we allemaal, of we willen of niet. Voor dat lichaam zijn we allemaal persoonlijk verantwoordelijk. En als lichaam en ziel één zijn, voelt het voor mij ook logisch dat zielsbelevingen automatisch gelinkt worden aan het lichaam, het is immers een eenheid met elkaar. Vandaar mijn opmerking dat er emoties aan mijn organen vast zitten en gelukkig zijn er artsen die dat erkennen. Maar dat zijn wel alléén die artsen, die het zelf hebben meegemaakt van dichtbij, meestal bij henzelf, of in kleine kring. Het gaat dus telkens weer om zelfervaring, géén boekjespolitiek.
Als ik voor mijzelf spreek, Boudewijn, dan besef ik dat we al tientallen jaren lang uitgegaan zijn van positieve kanten van orgaandonatie. Natuurlijk zijn ontvangers en hun omgeving hartstikke blij. Al die tijd heeft echter niemand breder nagedacht over wat er op zielsniveau gebeuren kan met de orgaangever in kwestie, én met de ontvanger. Aangezien er niet verder gekeken wordt dan het neusje lang is, en alleen maar gekeken naar materiële zaken, houden daarom weinig mensen rekening met de immateriële kant van het geheel. Om die reden is het onderwerp "orgaandonatie" dan in de tijd ook erg eenzijdig geworden in benaderen. Zeer weinig mensen hebben die visie meegekregen met hun opvoeding, dus de meesten van ons hadden daar nog nooit eerder van gehoord, en daarom zich er nooit verder in verdiept. Zulke onderwerpen komen dan pas tientallen jaren later in het leven aan bod.
Organen van een ander "passen" gewoonweg niet in je lichaam. Niet voor niets weert je lichaam dat dan ook sterk af, dat heeft echt een reden, want niets gebeurt 'zomaar', of toevallig. En omdat die afweer als ongewenst wordt gezien, worden daar medicijnen (corticosteroïden) voor gebruikt om die afweer lam te leggen. Het lichaam geeft niet voor niets aan dat het nieuwe orgaan als ongewenst voelt, maar mag zich niet verzetten tegen het vreemde weefsel en het vreemde DNA. Iedereen heeft een eigen DNA-opbouw, daar zitten altijd persoonlijke verschillen in, net als in vingerafdrukken en irissen (ogen). Daarom is niemand hetzelfde, dus altijd uniek, zo opgebouwd vanuit ieders persoonlijk zielsniveau. Heb je er wel eens over nagedacht wat er op zielsniveau zou kunnen gebeuren en ervaren, Boudewijn? Kan je je blik op alleen dat fysieke deel even loslaten en je open stellen voor wat er op zielsniveau mogelijk ervaren kan worden? Of houdt in jouw beleving alles echt op, en focus je je daarom alleen op het fysieke? Wie zegt dat er géén schade kan ontstaan bij de donor als organen uit zijn lichaam in iemand anders geplaatst worden, in een totaal vreemde (DNA-)omgeving? Zou een bepaald stukje ziel niet in die organen kunnen zitten van de donor? En die dan doorgaan met die tot uitdrukking brengen in dat andere lichaam? Ik heb er veel over gelezen, juist ook van artsen die dergelijke gevallen hebben beschreven en die waren allemaal zeer verrast; ze hadden daar nog nooit eerder van gehoord. Ben benieuwd naar je reactie...
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr