Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Weet iemand hoe ik de historie van een huis (ongeveer 200 jaar oud) achterhaal uit de Franse archieven?? - Bouwjaar, architect, opdrachtgever?
Manno
Weergaven: 1887
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Het kadaster is de eerste stap. Zodra je meer dan pakweg 80 jaar (vaak minder) jaar weg bent, tref je handgeschreven actes en moet je echt aan het werk. Dan weet je aan het eind wie de eerste eigenaar is geweest. De meeste huizen zijn door aannemers, maçons gebouwd en zonder architect.
Rondvragen in het dorp - ik redeneer zonder veel informatie over de plek of object- kom je soms tot het begin van de twintigste eeuw. De grootouders van de oude buurman etc.
Van mijn eigen huis is veel bekend geworden dankzij de archieven van het bisdom. Er is namelijk weinig overgebleven van een fort, waarvan grote delen zijn gesloopt en bouwstenen werden voor de kerk ter plaatse en ook in het naburige dorp. Een dorpsgenote heeft dit soort onderzoek gedaan.
In veel dorpen zijn dit soort onderzoekers actief, dus mijn advies zou zijn: vraag vooral na in de plaats waar je woont. Mijn vorige huis kwam voor in de kerkelijke archieven uit de 14e eeuw, mijn huidige dateert uit 1176! In beide gevallen was dat een grote verrassing.
Interessante discussie. Wat enigszins hier mee te maken heeft, de volgende vraag.
Ik heb wel eens gehoord van een Fransman, dat je een woning die gedurende zeer lange tijd niet bewoond is en/of een ruïne na bv 30 jaar kunt toe-eigenen.
Met andere woorden: je zou dan kunnen zeggen dat jij eigenaar bent. Zeer waarschijnlijk zal er dan een bepaalde periode zijn, dat anderen dit kunnen tegenspreken (en wel met bewijzen moeten komen). Maar als niemand zich meldt, dan mag jij je eigenaar noemen.
Diegene die mij dit vertelde was beslist heel serieus en was erg overtuigd.
De achterliggende gedachte zou zijn dat men wil voorkomen dat huizen eeuwig onbewoond blijven en verkrotten, omdat de eigenaar zich niet meldt.
Ik ben benieuwd of iemand hier ook wel eens iets over gehoord heeft?
Ineke, dit verhaal geldt alleen als de eigenaar in geen 30 jaar in het huis is geweest, of in de tuin heeft gelopen. Boverdien ken ik geen enkel voorbeeld dat dit ergens in Fr. zo gegaan is. Het zal ook een boel speurwerk kosten om de oorspronkelijke eigenaar danwel haar erfgenamen op te sporen. getuigen zijn altijd een makkelijke. In de bergen bij ons staat een ruine van een kasteeltje, 200 jaar niets aan gedaan. Enkele jaren terug zag ik er een oud baasje rondscharrelen, was dat de erfgenaam van de eigenaar? Ik kan best getuigen, maar kon niet dichtbij komen om te zien hoe het manneke er uit zag, laat staan naar zijn naam vragen. Kortom dit sprookje kan in de kategorie broodje aap opgeborgen worden.
@Ineke Stofmeel, het ligt een beetje anders dan uw Fransman vertelde.
Een huis dat langer dan 30 jaar verlaten is wordt daardoor eigendom van de gemeente waarin het ligt, mits de burgemeester 'fait lancer une procédure d’expropriation simplifiée'. Vervolgens kan de gemeente het huis verkopen, LINK
Iets anders is dat als iemand zich een verlaten huis of grondstuk toe eigent en zich daarvan 30 jaar als eigenaar manifesteert zonder dat de originele eigenaar protesteert, dan wordt de bezetter eigenaar. Dit ook in het geval dat de bezetter heel goed weet dat het niet zijn eigendom was toen hij zich het huis of grondstuk toe eigende: LINK
Ik zou voorzichtig zijn met het bezetten van een verlaten huis dat ongetwijfeld opgeknapt moet worden. Je loopt het risico dat zodra het allemaal weer netjes is de eigenaar zich meldt en je het huis kwijt bent en voor niets geklust hebt.
Interessanter is als er naast je huis ongebruikte verlaten grond ligt. Die zou je bij je tuin kunnen trekken en als niemand zich meldt is het na 30 jaar van jou.
Edith Janzen: ik denk inderdaad dat je gelijk hebt. Ik heb het niet helemaal goed omschreven. Dus gedurende 30 jaar is de eigenaar niet in zijn huis geweest.
Jaren geleden kwam het ter sprake en dat ging over een zeer vervallen woning in de Provence. Het was iedereen in die buurt wel bekend dat er al tientallen jaren niemand geweest was. En die Fransman waarover ik sprak wilde dus serieus gaan onderzoeken of er een mogelijkheid was om die ruïne (want dat was het inmiddels) te gaan opknappen en dan zijn eigendom te mogen noemen. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe dit afgelopen is.
En de toevoeging van Henk Bik zou ook wel eens kunnen kloppen. Zijn uitleg klinkt heel logisch en geloofwaardig.
Nu is het voor mij totaal onbelangrijk, want ik heb al een huis in Frankrijk dat ik gewoon gekocht heb.
Maar ik vind het gewoon een interessante discussie.
In ieder geval dank voor deze uitleg!
De regel is en blijft dat je wel te goeder trouw moest zijn, dus een goed jezelf toe-eigenen in de wetenschap dat het niet van jou is, kan normaal gesproken niet leiden tot eigendom van het goed.
De 2e hyperlink van Henri gaat over een uitzonderlijk geval tussen 2 broers die ook nog eens een akkoord over het bewuste goed gesloten hadden in een ver verleden maar naderhand ruzie kregen.
Dus nee, je een terrein toe-eigenen en je gedragen als de eigenaar leidt niet tot eigendom na 30 (of 10) jaar.
Het zijn veelal broodjes aap, Fransen zijn er goed in om dergelijke verhalen de wereld in te strooien.
Kijk eens op Archives départementales en ligne - Archives départementales en lig... en Plans du cadastre napoléonien (FranceArchives).
Zo kwam ik erachter dat mijn huis in het verleden eigenlijk uit drie lage huisjes bestond met als eerste beschrijving een van 1723. De huisjes zijn later samengevoegd, versmald en verhoogd - niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. Ik had het geluk dat mijn huis een unieke naam heeft, zodat zoeken gemakkelijker gaat.
Ik citeer:
< Récemment, un arrêt de la Cour de Cassation est venu rappeler que l’on peut s’approprier un bien immobilier qui ne nous appartient pas, même si l’on est de mauvaise foi et qu’on a conscience qu’il ne nous appartient pas. Il suffit en effet d’occuper les lieux et de se comporter durant 30 ans comme le propriétaire et le bénéficiaire, ce qui permet de profiter de la prescription acquisitive. Elle permet d’acquérir un bien ou un droit par l’effet de la possession, comme l’explique le Code civil et celui qui en bénéficie n’a pas besoin de prouver sa propriété par un titre juridique, et personne ne peut contester sa propriété en invoquant sa mauvaise foi.>
Maar Jeanette woont al zolang in Frankrijk dat zij het beter weet dan het Franse Hof van Cassatie.
In Nederland is die termijn overigens geen 30 maar 20 jaar.
Waarom beginnen jullie en antwoorden anderen over iets dat niets met de vraag heeft te maken?
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr