De berichten van KOEN & KATRIEN (36)

Bel far niente zat er de voorbije dagen niet in voor mij. Ik knipte druiven in de prachtige Lot tot de wijn bijna in mijn schoenen liep. Fysisch zwaar genoeg om's avonds op de stoep voor je huis in slaap te vallen. 

Sinds kindsbeen heb ik al een panische angst voor wespen . Dat heb ik via mijn mama met de moedermelk meegekregen. Op de wijngaarden kan je met die angst echt niet het veld op. Daar zwermen volledige nesten over de velden. 

Ik waande me even Franciskus van Assisi…

Vandaag stond er een ietwat speciale dag op het programma. Wat heet speciaal natuurlijk.

Om halfvijf liep de wekker af. Ik was dan al anderhalf uur wakker maar dat kon die wekker natuurlijk niet weten. …

Quinten is één van de mensen hier die me het nauwst aan het hart liggen. Als je zijn beroep zou vragen zou hij antwoorden dat hij fakkel-jongleur is aan de stoplichten van Bordeaux of Toulouse.

Galatée is een meisje, nou ja, het is eingenlijk een volwassen vrouw, maar als je haar ziet blijft het een meisje. lees meer

Terwijl de halve aardbol nog ligt bij te komen van de gevulde kalkoen, de dolfijne-vinnetjes op een bedje van gemarineerde kolibrie-snaveltjes of voor mijn part van kamelenkloten-kebab loop ik rond op de vredigste plaats van de planeet. De natuur.

Misschien is het vandaag wel de verjaardag van één of andere timmermans'zoon uit Nazareth. Misschien ook niet.

Maar draait Kerstmis niet vooral om vrede?

Vrede op aarde. Sorry dat ik het even zeg. Maar wat een fucking holle…

Zondagavond. Half acht.

Ik sla rechts af. Er valt een pak van mijn schouders. Nog vierhonderd meter. En dan ben ik er. Thuis. Gavaudun. Lot-et-Garonne.

Een slordige negen uur terug stond ik nog aan het station in Kortrijk, nu sta ik hier.

Er zijn twee dingen die me meteen opvallen als ik uitstap. De stilte. En de sterren.

Ik heb een turbulente week achter de rug. 

Het onverwachte vertrek…

Het was een ietwat bizarre week. Dat is het minste wat je kunt zeggen. Nu hou ik wel van een beetje bizar op zijn tijd. Maar het mag natuurlijk niet te gek worden. En dat deed het dus wel. 

De aanslagen in Parijs zorgden hier in de prachtige Lot et Garonne ook wel voor onrust.

Niet voor aanslagen op zich. Maar onrust tegenover wie niet tot het blanke superieure ras behoort. In de volksmond wordt het ook simpelweg racisme…

De laatste maand zat ik wat in de patatten. Letterlijk en figuurlijk.

Het is allemaal goed en wel om een Begisch frituurke te beginnen bij Fumel, in de prachtige Lot et Garonne. Maar er komt veel meer bij kijken dan dat ik voor mogelijk had gehouden.

Wat heb je in de eerste plaats nodig om de echte Belgische frietjes te kunnen aanbieden? 

Aardappelen natuurlijk. Je hebt tenslotte slechts één…

De weken vliegen voorbij hier in het prachtige zwoele Zuidwesten van Frankrijk, maar toch lijkt het alsof de tijd trager gaat. Dat komt wellicht omdat we zoveel doen in één dag.

Naast Resto-Loco, dat langzaam maar zeker begint te draaien, is er ook nog het beheer van het landgoed, tuin-en schilderwerken en sinds vorige week is daar ook nog het melken van koeien bijgekomen. 

Niet dat we die zelf begonnen zijn met kweken. Maar een vriend van ons heeft een kaasmakerij. En vorige…

De eerste maanden van het jaar waren heel stil op de blog. Maar dat komt zeker niet omdat we niks te vertellen hadden. Verhalen genoeg. Maar geen tijd om ze in het hoofd te ordenen en er iets leesbaars van te maken.

Vandaag doe ik toch een poging. Terwijl honderden vogels elkaar proberen te overstemmen en de nacht zijn shift overgeeft aan de dag.

Zoals de meesten ondertussen weten werd onze tijd de voorbije maanden volledig in beslag genomen door ons nieuw project Resto Loco. De…

Antibiotica hoort bij het Franse leven, zoals du vin du pain et du Boursin. Of een stukje brioche met foie gras.Het gaat als zoete broodjes over de toonbank.

Een kweker van fois gras uit de Perigord wordt dezer dagen voor de rechtbank gesleept voor “mal-traitement” van zijn eenden en ganzen.

Dokters worden voorlopig ongemoeid gelaten, al gaan ze sterk hun boekje te buiten door overdosissen antibiotica voor te schrijven. Aan kleine kinderen. Aan…

Duizenden sterren, een uil, een verre hond,

meer hoor en zie je niet op dit stukje halfrond...

Een jaar vloog voorbij, alsof ‘t gisteren begon,

we draaiden met z’n allen één keer rond de zon...

Het klimaat was dit jaar, helemaal van slag,

maar we vervuilden vrolijk verder,…

Het gebeurt wel eens dat mensen mij vragen wat ik het meeste mis uit Belgiẽ.

Dat is geen gemakkelijke vraag. Want soms heb ik het gevoel dat ik hier al mijn ganse leven woon. En vele levens ervoor. Dat mijn ziel hier ligt verankerd, temidden van de Franse bossen en zijn mensen.

Dingen die ik niet mis, die zijn er in overvloed.

Grijze luchten. Smogtapijten. Rat-racerij.

Maar toen ik deze week…

Eén van onze trouwste lezeressen en tevens één van onze trouwste vriendinnen was hier een kippeneindje terug enkele dagen op bezoek. Het weer was nog heerlijk en we hadden een heel fijne tijd.

Toen we op een bepaald moment de blog ter sprake brachten had ze er toch wel een vraagje over.

Ze vond het namelijk nogal vreemd dat ik telkens op het eind van de blog mijn bloedgroep vermeldde.

 Had ik misschien één of andere tropische…

Jagen. Na bingo spelen, teennagels afbijten en diepzeebiljarten, het favoriete tijdverdrijf hier in het zomerse zuiden. Vooral dan bij het mannelijke deel van de bevolking. Persoonlijk word ik er niet wild van.

Enkele jaren terug, toen we nog in het noorden woonden, waren we eens getuige van een jachtpartij in de Belgische Ardennen. Om de zoveel meter een jager, aan de rand van het bos. Bivakmuts over het hoofd, bang om herkend te worden wellicht, steunend op hun geweer. Wachtend. Van…

Twee auto’s voor een kleine familie zoals de onze. “Wat een luxe”, is mijn eerste gedachte. Maar hier op het Franse platteland helaas geen overbodige. 

Ik stap in mijn ondertussen dertien jaar-oud geworden Skoda. En ik in mijn twaalfjarige Land-Rover. Samen vieren ze dit jaar hun zilveren jubileum. Samen hebben ze ongeveer honderdvijftig keer het traject Gavaudun-Kortrijk afgelegd. Heen en terug. 

Bijna tijd om met pensioen te gaan, zou je…

Het is me wat. Quatorze juillet. Het ganse land ligt plat. Aan elke steen van enige betekenis wordt de Marseillaise getrompetterd door de plaatselijke muziekkapel. 

Het is zo pokkewarm dat er geen hond,laat staan een kat,op straat loopt. Iedereen zit te apegapen voor de beeldbuis, door elk zichzelf respecterend venster schalt dan ook de Tour-de-France-commentatorstem.

‘s Avonds wordt er in de meeste dorpjes een feest georganiseerd met als…

Verhuizen is me niet onbekend... misschien in mijn onbewuste ook niet onbemind...

In ieder geval hebben ikzelf en mijn fantastisch ventje al aan den lijve mogen ondervinden dat de beweging om naar Frankrijk te emigreren toch nog nét iets anders is. Het is net iets meer van alles. Of misschien verwoord ik het juister als ik zeg dat het véél meer van alles is.

Frankrijk, dat bij mij soms overkomt als het land die zichzelf de dieperik inhelpt door…