De werkster

Wij hebben een hele lieve, sympathieke werkster. Een alleenstaande vrouw zonder kinderen met een verleden dat niet helemaal gelopen is zoals ze gewenst had, maar evengoed altijd zeer goedlachs. Ze werkt zo ongeveer bij iedereen in het dorp en weet dus ook nagenoeg alle gebeurtenissen, roddels en sterfgevallen.

Ze houdt alleen niet zo van poetsen.

Ze vouwt liever de droge was op die in de diverse wasmanden door het huis verspreid staan en ruimt de afwasmachine uit. Het is daarna altijd even zoeken naar de kopjes, borden en bestek in alle kasten, maar wij hoeven één dag in de week niet zelf de machine uit te ruimen. De vloeren worden, daar waar ze het meest in het zicht zijn, gestofzuigd en vervolgens met een zwabber en koud water uit de fontein bewerkt. Bovendien zijn elke dinsdag als zij is geweest alle bedden hotel-achtig strak opgemaakt. De rest van de week liggen de lakens en dekens opgefrommeld aan het voeteneind, wat overigens heel gezond schijnt te zijn ter voorkoming van bedmijten en dat soort beestjes, maar op dinsdagavond stappen wij allemaal in een keurig strak bed. Dat je dan bij het plegen van de avondplas nog steeds aan de wc-bril blijft plakken is jammer, maar ja, ze kan natuurlijk niet alles in die 3 uurtjes.

Ik heb in het begin wel eens voorzichtig gepoogd enige sturing te geven aan haar werkzaamheden, door bijvoorbeeld aan te geven dat schone toiletten wel boven aan mijn verlanglijstje staan en dat ze misschien eens kon proberen de vloeren met warm water en zeep te dweilen. Dat hielp! Die dag blonken alle vloeren ons tegemoet en werden beide toiletten schoon en fris door haar achter gelaten. De week erna werd de emmer gewoon weer bij de fontein gevuld en kregen de wc's al naar gelang haar humeur, wel of niet een beurt.

Het is toch al met enige gêne dat ik iemand betaal om mijn viezigheid weg te poetsen, laat staan dat ik haar elke week weer opnieuw durf te vragen de toiletten te boenen. Dat doe ik dus ook niet, ik haal zelf af en toe wel een doekje over de bril. Ondertussen heb ik wel elke week 3 uur gratis conversatielessen Frans, want converseren kan ze als de beste. Bovendien weet ik nu precies wat er allemaal in het dorp gaande is.

Gisteren was ze tijdens het uitruimen van de afwasmachine mijn jongste zoon aan het vermaken met haar verhalen, toen ze in alle uitbundigheid een bord uit haar handen liet kletteren. Geschrokken bleef ze ons overladen met verontschuldigingen, zelfs nog nadat ik haar allang had gerustgesteld dat het helemaal niet erg was, dat er bij ons dagelijks borden of glazen tegen de grond gaan. Toen de rust in de keuken weer een beetje was teruggekeerd en zoon zich wederom op zijn thuisschool aan de keukentafel kon richten, hoorden wij opeens een enorme dreun boven ons, gevolgd door een heleboel Franse woorden die je op een conventionele conversatieles nooit zou leren.

Dochters passpiegel die losjes tegen de muur aangeleund stond was door het snoer van de stofzuiger langzaam onderuit getrokken en in duizenden stukjes tegen de tegelvloer gesmakt. Onze arme werkster wist niet waar ze het zoeken moest van ellende, het was duidelijk haar dag niet. Nadat ze de rotzooi weer bij elkaar had geveegd en voor de show her en der nog een beetje met een doekje had gewapperd kon ze eindelijk naar huis.

Tijdens het afmaken van het noodzakelijke poetswerk die avond, dat was er in alle consternatie niet erg van gekomen, bedacht ik mij dat er geen haar op mijn hoofd een andere hulp zou willen. Ze is gezellig, geestig, aandoenlijk en erg aardig en we houden allemaal steeds meer van haar. ‘Schoon’ is een relatief begrip, zullen we maar zeggen en scherven brengen geluk. Hoewel … van een spiegel?

Dat kan er ook nog wel bij.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181128, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Wilna Maijenburg op 30 November 2018 op 20.07: Piet je gaat mij toch niet vertellen dat jouw halfzus Gonnie Klein heette? Bij ons op 3 hoog woonde een meisje met een kind, zou wel erg toevallig zijn.

Reactie van Theodora Besse op 30 November 2018 op 20.11: Haha Wilna, we zijn in dezelfde straat geboren. Ik weet echter het nummer niet. Mijn oma, moeders moeder, woonde ook in de Borgerstraat. Het waren allemaal heel oude, kleine slecht onderhouden woningen. Voorkamer, achterkamer en daartussen de donkere alkoof (zonder ramen). Mijn ouders verhuisden al snel naar de Pieter van der Doesstraat en later naar de Witte de Withstraat. Maar mijn oma heeft nog vele jaren in de Borgerstraat gewoond.

Tegenwoordig bestaat de Borgerstraat uit mooie huizen, nieuw gebouwd. Geen halve woningen meer, maar dure koop-appartementen. Zie hier voor hedendaagse foto's.

Reactie van Wilna Maijenburg op 30 November 2018 op 20.23: Theodora ik woonde tussen de Jan Pieter Heije en de Nicolaas Beetsstraat, er was wel heel veel verschil in de staat van de huizen. Het ene stuk was veel beter onderhouden dan het andere. Naast ons zat beneden de kolenhandel, ome Nelis. Verderop zat Kapteijn, handel in lompen en metalen. Maar wij hadden inderdaad ook een alkoof, officieel geen kamer omdat er geen raam inzat.

Reactie van El Burro Català op 30 November 2018 op 21.27: Klopt, Wilna, bouw en staat van huizen verschilden per straat. Zo waren de huizen in de Brederodestraat veel ruimer van opzet dan de huizen in bijvoorbeeld de Kanaalstraat. In afstand lagen beide straten nog geen 150 meter van elkaar verwijderd. En dan de Helmersbuurt, ook Oud West. Hoe dichter bij het Vondelpark, hoe chiquer. Rond de Overtoom begon het 'Gouden Randje'.

Piet, 'halve woningen': twee bedsteden en een aanrecht. WC was buiten. Vrienden van mij woonden in zo'n 'halve woning', in de Marnixstraat. Toen erg geliefd bij studenten natuurlijk. Die woningen zijn nu allemaal verbouwd tot luxe wooneenheden.

Reactie van Dorine van der Marel op 1 December 2018 op 9.25: Nee hoor Piet, helemaal geen problemen mee. Leuk juist. Waar een niet-poetsende werkster al niet toe kan leiden. Ik ben zelf opgegroeid in een rijtjeshuis in Amstelveen. Heel ander verhaal. Dus ik lees op afstand met veel plezier mee.

Reactie van Theodora Besse op 1 December 2018 op 11.25: Van de Borgerstraat herinner ik me vrijwel niets meer. Tijdens en na de oorlog kwam ik er bij m'n grootmoeder op bezoek. Ze woonde niet ver van de Jan Pieter Heijestraat, richting Nicolaas Beetsstraat.

Ik herinner me alleen nog dat in de hongerwinter (1944) al het hout uit het trappenhuis was gesloopt. M'n oma woonde op tweehoog. De voordeur ontbrak, evenals de vloer erachter. Er liepen alleen nog enkele planken naar de trap. Maar daarvan ontbraken de twee onderste treden, zodat mijn moeder me moest optillen en zelf een enorme stap moest nemen om naar boven te kunnen.

Zowel onder de trap als ernaast keek je zo op het zand en de stenen en het water dat overal tussendoor liep. Er hing een afgrijselijke rioolstank, dus waarschijnlijk was ook de rioolbuis gebroken. Na de oorlog is dat allemaal zo goed en zo kwaad als het ging gerepareerd. Maar het bleven oude huizen. Opa en oma woonden er en ze hadden ook nog een zieke broer van oma in huis. Naast de keuken was de smalle veranda. Toch een buiten. De wc was een ongelooflijk klein donker hokje in het gangetje naar het trappenhuis. Je moest de deur op een kier laten staan voor het licht en ook omdat je anders met je knieën tegen de deur aan kwam. Closetpapier bestond uit een aantal door oma van een krant gescheurde stukjes papier, waarin ze een gat had gemaakt. Door dat gat had ze een touwtje gehaald, dat aan een spijker aan de deur hing.

Nadat de broer in een verpleeghuis was opgenomen kregen opa en oma in de jaren zestig een lichte benedenwoning in Slotermeer aangeboden. De dag nadat ze waren verhuisd viel in de keuken een keukenkastje van de muur. Dat gaf zo'n enorme klap dat opa van schrik een hartaanval kreeg. De volgende dag overleed hij. Ja, dat waren nog eens tijden...