Zak 's lekker door

Van de week hoorde ik een sirene. Dat is niet zo bijzonder in ons dorp, want de route départementale die door L'Affenadou loopt, verbindt het noorden van de Gard met Alès. Af en toe gebeurt er een ongeluk. Ik ben dus gewend aan het geluid van sirenes, ook al woon ik zelf niet direct aan de hoofdweg.

Maar toen ik de volgende dag met Pico voorbij het huis van buurman Michel kwam, kwam hij opgewonden naar buiten. Michel is ons wandelende dorpsblad. “Laurent en de kinderen zijn gisteren door de vloer van de badkamer gezakt”, vertelde hij. "Ze zijn een verdieping lager in de woning eronder gevallen." Ze hadden dus een verschrikkelijke smak gemaakt! De verwondingen vielen gelukkig mee. Laurent wist de brandweer te bellen die de deur van de benedenverdieping, die al jaren leegstaat, openbrak en Laurent en zijn twee zoontjes van 6 en 8 jaar bevrijdde. Ze werden door de pompiers met de ambulance naar de eerste hulp van het ziekenhuis in Alès gebracht, waar ze werden verzorgd. Toen konden ze weer naar huis. Laurent, die zes weken geleden aan zijn rug is geopereerd en nog steeds herstellende was, heeft opnieuw pijn in zijn rug. Zijn vrouw Isabel was toen het gebeurde naar haar werk. Nadat ze was opgebeld kwam ze naar huis.

De wastafel en de wc zijn ook naar beneden gekomen en het water stroomde vrij uit de gebroken leidingen. Het werd door de pompiers afgesloten. Gelukkig was de zware douchebak blijven hangen. De piepkleine etage waar het gezin woont is totaal onbewoonbaar geworden, want er is geen stromend water meer en geen toilet. Bovendien staat volgens Michel de vloer in het slaapkamertje van de twee jongetjes ook op instorten. Bij de kinderen zit de schrik er goed in en ze durven er in ieder geval na hun valpartij niet meer te slapen. Laurent en Isabel, die zelf in de woonkamer slapen, hebben de burgemeester gebeld voor vervangende woonruimte, maar die zei dat er in de gemeente niets beschikbaar is. Nu slapen ze om beurten bij de vader van Isabel en bij de moeder van Laurent in Alès. De kinderen gaan niet naar school, maar gelukkig is het binnenkort vakantie.

Het trieste van het geval is dat Laurent en Isabel al lang proberen om de leegstaande woning beneden te kopen, omdat ze veel te krap wonen. Maar de eigenaresse ervan die in Marseille woont en er nooit is weigert om de een of andere reden te verkopen. "Om te pesten", zegt Michel.

Michel gaat er evenals Laurent van uit dat de verzekering van de benedenbuurvrouw de schade moet vergoeden, al houden ze er rekening mee dat het maanden kan duren eer ze een cent zien. De buurvrouw heeft volgens Michel 50 jaar lang niets aan het onderhoud gedaan. Ze had ook al eens waterschade gehad, dus alles komt door vochtproblemen en het is allemaal haar schuld, vinden ze. Daarom moet haar verzekering betalen. Ik waagde dat te betwijfelen. Want van wie zijn de steunbalken waarop de vloer van Laurent rust? En wie is verantwoordelijk voor het onderhoud ervan? Bovendien doen verzekeringen altijd alle (on)mogelijke moeite om onder hun verplichtingen tot schadevergoeding uit te komen.

Ik ben dus maar eens gaan googelen hoe zoiets in Frankrijk is geregeld en wie ervoor verantwoordelijk is wanneer iemand door zijn eigen vloer en door het plafond van zijn onderburen zakt. Het blijkt in Frankrijk regelmatig voor te komen. Wanneer je er in Nederland naar zoekt, vind je nauwelijks dergelijke gevallen. Kennelijk zakken mensen daar niet door vloeren van hun bovenwoning. Maar in Frankrijk lijkt het nogal eens voor te komen. En wat blijkt? Wanneer het een kwestie is van slecht onderhoud betaalt de verzekering niet uit. Eigen schuld, dikke bult. Verder wordt de ruimte tussen plafond van de benedenbuur en de vloer van de bovenbuur door rechters gezien als "gemeenschappelijke ruimte", waarvoor in het geval van copropriété de vereniging van eigenaren verantwoordelijk is.

Daarvan uitgaand lijkt het mij dus een kwestie van gezamenlijke verantwoordelijkheid van Laurent en zijn buurvrouw. Maar omdat geen enkel geval hetzelfde is, valt er over de uiteindelijke afloop niets te zeggen. Er zullen experts van beide verzekeringsmaatschappijen komen om de schade op te nemen en de eventuele oorzaken vast te stellen. De gendarmes hebben al een proces-verbaal opgemaakt. Wanneer de verzekering van een van beide partijen moeilijk gaat doen, zal er moeten worden geprocedeerd. Tussen de beide verzekeringen of tussen Laurent en Isabel en de buurvrouw. Voor er een rechterlijke uitspraak in hoogste instantie ligt, zijn we jaren verder en tegen die tijd is het hele pand onbewoonbaar geworden.

't Klinkt niet erg aardig, maar om de een of andere reden heb ik sinds deze gebeurtenis voortdurend de carnavalsschlager "Zak 's lekker door" in m'n hoofd...

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180707, Bouw, Geldzaken

Overleden Reactie van Susan op 8 Juli 2018 op 18.35: nou ik snap ook niets van de huizen indeling van Koos, en wat als die nieuwe eigenaar er ook niets mee doet , zak je er toch nog door tra lala.

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 9 Juli 2018 op 12.11: @ Susan Hahaha, neuh, dan zakt hij er zelf door en heb ik er helemaal niks mee te maken.

@ Susan en Tessa: Nou-kijk het zit zo: Na de revolutie konden de zeer arme boerenbevolking hier goedkoop een stuk land van de nieuwe staat kopen of pachten dat in deze omgeving voornamelijk bestond uit moeras. Met zwoegen en ploegen bouwden ze eerst een soort van plaggenhutten, in de Vendee staat er nog een paar als Vaderlands Erfgoed, daarna hadden ze op de velden en geïrrigeerde moerassen stenen genoeg verzameld om er een huisje van te bouwen. Meest in de vorm van 6 x 5 meter, een buitentrap naar de grenier, klaar! Liefst wel op de hoogste plaats en daar waar de rotsen niet te diep in de bodem lagen. Er werd een waterpoeltje gegraven voor drinkwater, vooral voor de dieren, van de klei die er uitkwam werden dakpannen en vloertegels gebakken en de rest werd tussen de gestapelde natuurstenen in de muur gedaan met een schepje kalk als vervanger van cement. Voor de broodnodige proteïnen- en om het water schoon te houden leerde ik van mijn oude buurman, werden er elders gevangen vissen ingegooid die weer leefden van al het keukenafval dat de mensen er ingooiden. Bij het alleroudste huisje werd een machtig grote broodoven gebouwd die tot na de 1e wereldoorlog het hele gehuchtje van 10 families van vers brood voorzag.

Later kwamen de Putgravers die een zeer apart volkje geweest schenen te zijn. Die trokken met hun gereedschap in huifkarren door het land en werden overal stuk voor stuk ingehuurd om mooie echte dieope putten te graven met prachtig schoon helder drinkwater voor de mensen.

Als de familie en het land er omheen vruchtbaar bleek, dan werd er een generatie op generatie later een stuk aan de huisje bijgebouwd, in dit geval hier, 1850 - 1880 - 1920/1930 - 2010, het laatste betrof de badzaal die ik zelf aan het 1e huisje gebouwd heb.

Kortom de huisje hier groeiden in de loop van de 170 jaar organisch aan elkaar- en naar elkaar toe. Soms zie je in de directe omgeving nog wel eens een 'ééhuisje' zoals ik dat dan noem. Zo'n huisje uit de begintijd waar nooit iets bij- of aangebouwd is. Kregen de eerste bewoners geen kinderen? Of stierven ze al op jonge leeftijd? Of sneuvelden ze in de oorlog van 1870, of 1e wereldoorlog? Of sloegen ze hun vleugels uit naar de steden of verre buitenlanden? Er komt hoe dan ook bij mij bij het zien van zo'n huisje altijd een beetje triest gevoel op.

Hoe het hier verder ging:

Bij een verdelingen van de nalatenschap ooit ging het 1e en 2e huisje naar zoon X, het 3e huisje naar neef Y.

Zo ploegden de boeren voort tot we in de moderne tijd aankwamen, de laatste tak van de familie X hun oude dag het liefst in zo'n bekend nieuw strak bungalowtje wilden uitzingen en daarvoor geluk hadden dat juist in die tijd gepensioneerde 'Ollanders en Engelsen' het omgekeerd vreselijk leuk vonden om juist in die rustieke oude boerderijtjes met aardig wat land er omheen oud wilden worden en daarmee de prijzen aardig stegen zodat ze werkelijk die ouwe troep in hun ogen konden verruilen voor een kant en klaar nieuw huisje.

Zo kocht deze 'Ollander' het terrein waar huisje 1 en 2 gemoedelijk rond een half open binnenplaats omringd met eindeloos veel schuren en schuurtjes op een vrij groot stuk grond staan-

Zo kocht een Engels stel het 3e huisje van een neef Y van de familie die al jaren elders in LDF wonen.

Niets mis mee, alles kits en gezelligheid met ons als buurtjes in het verder helemaal Franse gehuchtje. De huisjes zijn dus in de voorbijgaande anderhalve eeuw aan elkaar gegroeid en nu wil het geval dat tussen mijn 1e huisje en het Engelse 3e huisje een ruimte bestaat die op de hoogte van de vloer van de 1e verdieping- beneden van mij is en daar boven van hunnie. Ja zoiets verzin je niet maar het bestaat!

Dat stukkie beneden van 3 x 6 m. diep heet de 'Cave' het ie er altijd vochtig en koel, dat evengrote stukje er boven is de entree van de Engelse buurtjes naar hun slaapkamers op hun 'grenier' daar achter.

Omdat ik toch al jaren niets met die oude cave doe heb ik m'n buurtjes aangeboden dat stukje beneden waar ze boven al eigenaar van zijn (volgt u me nog?) voor een luttel bedrag over te nemen zodat zij er wat ruimte bijkrijgen, maar ook als wanneer de boel eens inelkaar stort zij er het risico er alleen over dragen.

Als het blijft zoals het is, dan lopen we het risico dat de eeuwen oude balken waar generaties kwaadwillend gespuis in het houtwerk opgegroeid- en uitgevlogen is als ik niet heel gauw iets fundamenteels aan het onderhoud ga doen. De Engelse buurtjes nemen het echter graag van mij over. Instorten zal het nooit omdat hij zich een buitengewoon kundig klusser getoond heeft en al heeft laten weten te staan popelen om te mogen beginnen.

Overleden Reactie van Susan op 9 Juli 2018 op 13.04: haaa Koos ja helemaal begrepen wel leuk hoor om zo´n verleden te lezen en dat jullie met elkaar goed op kunnen schieten in dat hamootje. ook nog heel leuk als je er een fotootje bij doet .

hier in mijn omgeving zijn er aardig wat maison de Maitre en dan bouwen ze een nieuw huisje voor opa en oma op hetzelfde terrein . daar zorgen de kinderen dan voor alles blijft bij elkaar . ooms tantes alles loopt door elkaar heen.

in spanje waar ik ook gewoond heb was dat ook zo en dan in het weekend naar de camping met z´n allen , hele grote Fam heb ik daar gezien aan grote lange tafels en maar smikkelen.

bedankt voor de uitleg.

Reactie van Theodora Besse op 9 Juli 2018 op 13.52: Ik neem maar aan Koos, dat je mij bedoelt met Tessa. Wat heb je dat ongelooflijk leuk verteld en uitgelegd! Met veel plezier gelezen. Dankjewel.

Maar ik ben het helemaal eens met Susan, dat foto's het nog iets sprekender zouden maken.

Reactie van Jeannette op 9 Juli 2018 op 16.51: Ja!

Foto erbij!
Verder leuk verhaal Koos!

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 10 Juli 2018 op 7.06: @ Theodora, Sorry! voor Tessa, was even afgeleid.

Iedereen dank voor het compliment.

Aan een foto heb je niets, je zou een grauw stukje muur zien waar niets aan te zien is. Het is het binnen waar het gebeurt en ver weg in het kadaster waar het vastgelegd is in Franse juridische termen, zo ook in onze koopactes. Binnenkort op de 24e gaan we naar de notaris en dan zal waar ooit één stuk 'horizontaal' verdeeld was, het verder 'verticaal' tussen twee eigenaars gescheiden de geschiedenis ingaan.