Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Iedereen die wel eens een restaurant bezoekt kent wel het beeld van tafeltjes met twee of meer personen, die allemaal meer verdiept zijn in hun smartphone dan in de personen met wie ze aan tafel zitten en die terwijl ze eten al kauwende hun blik nauwelijks kunnen afhouden van het angstvallig naast het bord geparkeerde mobieltje. Of van de ouders die hun kleine kinderen allemaal een telefoon met veel spelletjes geven als kinderoppas, zodat ze zelf rustig kunnen eten. Een trieste aanblik bieden ook ouders die wanhopig een gesprek proberen aan te knopen met hun tienerkinderen, die als doofstommen enkel hun blik en hun duimen over de nieuwste smartphones laten dwalen.
De franse eigenaar van zomerrestaurant-guinguette Le Petit Jardin in Saint-Guilhem-le-Désert, fraai gelegen aan de oevers van de rivier l'Hérault, zag met lede ogen hoe veel van zijn klanten zich aan tafel nauwelijks met elkaar onderhielden, laat staan iets van de kokkerelkunst proefden, doordat ze alleen maar oog hadden voor hun mobiele metgezel. Ook de contacten tussen tafeltjes onderling, die vroeger onder invloed van spijs en drank als vanzelf ontstonden, kwamen steeds minder voor. In Frankrijk geldt de maaltijd traditioneel als een ontmoetingspunt, waarbij je de tijd neemt voor elkaar en gesprekken voert met je partner en je kinderen of met familie en vrienden.
Restauranthouder Jean-Noël (Jeannot) Fleury is een man van principes. Zo zijn alle schotels die hij zijn gasten voorzet bereid van regionale produkten. Ook weigert hij om frisdrank, mayonaise en ketchup te serveren. Op een gegeven moment besloot hij een einde te maken aan de schending door sommige van zijn gasten van de aloude franse tafeltraditie. Hij voorzag zich van... scheidsrechter-attributen! Eerst stelde hij de spelregels vast:
1. Aan tafel géén smartphone-gebruik.
2. Wie een dringend telefoontje krijgt, verwijdert zich zodat hij anderen niet stoort.
3. Foto's maken met je mobieltje is toegestaan.
Wanneer iemand deze spelregels overtreedt, zorgt Jeannot voor een waar spektakel. Zodra hij een zondaar ontwaart blaast hij doordringend op zijn fluitje. Vervolgens ontvangt de overtreder een kaart; de eerste keer als waarschuwing een gele, de tweede keer een rode. Bij een rode kaart moet hij ogenblikkelijk het restaurant verlaten en krijgt hij een restaurantverbod voor Le Petit Jardin. "Wie het niet bevalt gaat maar ergens anders eten", zegt Jeannot, "en als je elkaar niets meer hebt te zeggen, leg je maar contact met een andere tafel."
De historie vermeldt niet of de betrapte gast vóór vertrek eerst moet betalen wat hij inmiddels heeft genuttigd, noch wat er gebeurt wanneer hij weigert te vertrekken. En moeten zijn eventuele disgenoten ook opstappen? Maar in de praktijk valt het allemaal erg mee. Zowel binnen als buiten worden nietsvermoedende gasten duidelijk gewaarschuwd door de in het oog springende spelregels. De meeste gasten leggen zich er gewoon bij neer en staan er zelfs volledig achter. Jeannot deelt gemiddeld per seizoen slechts 4 à 5 rode kaarten uit.
Bronnen: La Dépêche en Le Parisien
Weergaven: 3157
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Wanneer ik uit eten ga laat ik mijn mobieltje thuis of ik zet het ding op STIL; dat verlang ik vooraf van de gasten ook; geval op STIL!
Toch een mobieltje meegenomen, geluid niet uit en zonder noodzaak erop kijken: ik grijp het ding en ik gooi het in het water, in een karaf op tafel...blub blub blub.
Helaas kan ik dat maar 1 keer doen maar wel met groot plezier!
Zoals iedereen kan begrijpen komt de eerste alinea van mijn verhaal geheel uit mijn eigen "pen". Dat valt ook te constateren door de links te openen naar de kranten die ik onderaan heb gegeven.
Tienerkinderen neem je tegenwoordig niet meer zo gemakkelijk tegen hun zin mee naar een restaurant. Meestal gaan ze graag mee. Ze zijn nog niet volwassen en moeten nog veel leren, vooral van hun ouders. Daarbij horen ook tafelmanieren. Wie z'n smartphone aan tafel niet wenst uit te zetten blijft lekker thuis en bakt een ei. Maar als je meegaat gedraag je je. Zo simpel is het.
Vorig jaar kwam mijn kleindochter logeren. We gingen uit eten, ook in de tuin van een guinguette aan de rivier. Haar mobieltje lag op tafel, het mijne zat in m'n tas. We genoten van de mooie omgeving en zaten gezellig bij te kletsen over van alles en nog wat. We hadden elkaar lang niet gezien en over haar leven als jonge vrouw viel veel te vertellen. Maar onder het gesprek dwaalden haar blikken zo nu en dan onwillekeurig naar haar telefoon en kon ze het niet laten even de toetsen te beroeren om er op te kijken. Want stel je voor dat er een appje was binnengekomen!
Op een gegeven moment zei ik: "Zal ik je telefoon even in mijn tas stoppen?" "Nee oma, dat hoeft niet", zei ze enigszins beschaamd, waarna ze de telefoon verder met rust liet. Toen we er later samen met mijn zomervriendin nogmaals gingen eten liet mijn kleindochter haar telefoon in haar zak.
Mobiel altijd bereikbaar zijn is een massale verslaving die hoort bij deze tijd. Daar kun je weinig tegen doen, zelfs als je het zou willen. Wel kun je als opvoeder aan je kinderen leren dat het werkelijke leven vóórgaat en dat je je niet volslagen hulpeloos hoeft te voelen wanneer je het even zonder mobieltje moet stellen.
Zelf ben ik heel blij met m'n smartphone. Ik vind het zegen. De apps van verschillende franse kranten staan er op en ik kan mijn kinderen even een berichtje sturen of appen en gratis bellen met vrienden in Nederland. Maar verslaving is altijd gevaarlijk en maakt mensen afhankelijk. Degenen die het meeste een beroep doen op hun "vrijheid" zijn vaak het afhankelijkst.
Anna, slecht gezichtsvermogen is te verhelpen, maar door verslaving verkregen "sociaal autisme", zoals ik het maar even noem, niet. Wel ben ik het er mee eens dat het geweldig is dat kinderen tegenwoordig in geval van nood een SOS kunnen verzenden of kunnen bellen.
Lucia, ik ben het helemaal met je eens, maar niet waar je zegt: "En heb je een kind dat een uitzondering vraagt dan vertel je dat toch gewoon zodat anderen weten hoe het zit en dan zal er zeker begrip voor zijn." Om in een restaurant ten overstaan van alle aanwezigen je persoonlijke hebben en houden op tafel te moeten gooien lijkt me voor de betrokkenen bepaald geen pretje.
Le Petit Jardin is een uitzondering, daarom stond het verhaal ook in verschillende franse kranten. Mensen als Natascha en haar gezin kunnen gemakkelijk ergens anders gaan eten. Hoe ze het vroeger deden? Ik vermoed dat zulke gezinnen helemaal niet uit eten konden. Want wanneer je kind vanwege zijn aangeboren eigenschappen de hele tent afbreekt, kun je nergens komen, omdat je zelf niet rustig zit en omdat de overige gasten waarschijnlijk hun ergernis uiten over het gedrag van het door zijn ouders "slecht opgevoede" kind.
Natascha, er is geen enkele reactie verwijderd.
Dat sociaal autisme niet bestaat weet ik. Daarom heb ik het ook tussen aanhalingstekens gezet en er bij vermeld "zoals ik het maar even zal noemen". Dan is het voor iedereen heel in het kort duidelijk wat ik bedoel, dacht ik (misschien onnozel).
Helaas reageer je iedere keer als door een wesp gestoken, hoewel ik mijn uiterste best doe om me in te leven in mensen in jullie situatie. Dat blijkt neem ik aan voldoende uit wat ik hierboven allemaal heb geschreven. Maar wanneer jij uit overgevoeligheid over dit onderwerp op iedere slak zout legt, wordt de discussie wel erg moeilijk. Ik zal het niet meer over autisme hebben. Daar ging dit onderwerp ook helemaal niet over totdat jij over je eigen situatie begon.
Misschien is het een goed idee dat je zelf een bericht plaatst waarin je vanuit je eigen ervaring iets vertelt over autisme en welke gevolgen dat heeft voor het kind en voor het gezin?
Die @Anna, die kan een paard laten lachen (sans rancune :-) ). Terroristische aanslagen. Denk je nu echt dat je dat kunt voorkomen door de hele wereld van jong tot oud uit te rusten met gsm's. Die 3000 in de Twintowers konden bellen wat ze wilden maar het heeft geen snars geholpen. Tegen dat soort dingen kun je je niet wapenen. Ik geef onmiddellijk toe dat een gsm een makkelijk ding is, maar het gebruik is n.m.m. wel ontzettend doorgeschoten. Ik vraag me af hoe ik zonder dat ding ooit heb kunnen opgroeien. En oei, oei ik heb ook leren fietsen zonder helm en ik heb geslapen in met loodhoudende verf geschilderde bedden. Even terug naar de topic: Geen gsm aan tafel, door niemand. En daar stem ik van harte mee in. En autistische kinderen hoeven zo'n ding ook niet mee te nemen aan tafel in een restaurant. Hoe deden die kinderen dat vroeger dan ? Toen namen ze toch ook niet dat zwarte ding met draaischijf mee. Al die kinderen in restaurants met zo'n klereding zijn toch niet autistisch. Mensen hou toch op en verzin niet telkens situaties waarin dat ding onmisbaar aan tafel IN EEN RESTAURANT is. Fijne zondag en moge het Nederlands Elftal de Bulgaren verslaan.
misschien kunnen ze even met die Bulgaren bellen oranje komt eraan.
Vroeger gingen mensen die een autistisch kind hadden niet naar een restaurant , want dan gooide het de heleboel onderst boven. Nu met allerlei hulpmiddelen zoals de smartphone kunnen die ouders ook een keertje samen met het kind uitgaan, want het is al zo moeilijk om oppas te vinden voor een autistische kind....Natascha, trek het je niet te veel aan, vele mensen weten niet wat het inhoudt.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr